เรื่องที่ 8 [เพื่อน] 50%

เรื่องที่ 8 50%

...[[[[ ตอนนี้ปูเรื่องนานหน่อยนะคะ >^< ]]]]...

...เคยคิดที่อยากจะเป็นมากกว่าเพื่อนรึป่าวครับ นั่นแหละ...

...คือผมเอง...

ผม ท้องฟ้า ส่วนมากจะเรียกกันว่า ฟ้า เพราะสั้นและง่ายดี ผมเป็นคนที่ friendly สุดๆ หรือคือเป็นคนที่เข้าหาคนอื่นง่ายนั่นแหละ ผมเชื่อว่าทุกคนในโรงเรียนแทบรู้จักผมแล้ว ผมเป็นที่สนิทของทั้งห้อง แต่อยู่ๆวันนึง ผมที่กำลังจะเดินเข้าห้องเรียน แล้วได้ยินเพื่อนคุยกันว่า..

"มึง กูว่าอีฟ้ามันแอ๊บใสเว้ย คืออยากสนิทกับทั้งห้องไง เลยแอ๊บใสๆ ทำตัวสนิทๆ"

"เห้ย กูว่าใช่ กูคิดงั้นมาพักล่ะ แบบทำตัวดีๆให้เป็นที่รัก แม่งน่ารำคาญว่ะ"

"อาจจะไม่ใช่ก็ได้มั้งมึง ฟ้าอาจเป็นคนเฟรนลี่จริงๆจากใจมันก็ได้ มันก็ช่วยเราตั้งเยอะนิ.."

"ก็มาช่วยเพื่อให้เราเชื่อใจมันไง!"

"คุยไรกันอ่ะ กูอยากรู้ด้วย"

"ก็อีฟ้าไง อีขี้แอ๊บนั่น"

ผม... ไม่ได้แอ๊บสักหน่อย... ก็แค่อยากสนิท... มันผิดด้วยรึไง ผมเปิดประตูเข้าไปเสียงดัง ทำเอาทุกคนตกใจ แล้วสะดุ้งกันยกใหญ่ โดยเฉพาะกลุ่มผญ.ที่นินทาผมอยู่

"....ฟะ...ฟ้า.." คงตกในสินะ ที่ผมเปิดประตูเสียงดัง ทั้งๆที่ปกติเปิดเบาๆแท้ๆ

"อะไรหรอ เรียกเราทำไม?" ผมมองหน้าพวกนางด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่ตากลับมองอย่างอาฆาต

"คะ...คือ...มาตอนไหนอ่ะ"

"ตั้งแต่ที่คุยถึงเรื่องเราตั้งแต่ตอนแรกอ่ะ.." คนอื่นที่ไม่รู้เรื่องทำหน้างงๆ หันไปซุบซิบกัน

"ระ...เราไม่ได้----"

"เออ แล้วจะทำไม มึงจะทำไมอีฟ้า อีขี้แอ๊บ!!" เพื่อนอีกคนเสนอตัวพูดขึ้นมา ผมยังยิ้มให้พวกมันแต่สายตาไม่ได้เห็นดีด้วย

"ห้ะ แอ๊บหรอ../ แอ๊บจริงอ่ะ / เห้ยไม่จริงป่ะ เอาไรมาวัดว่าแอ๊บ" เสียงคนซุบซิบเรื่องนี้ดังขึ้น แต่ผมยังคงเงียบแล้วฟังที่นางจะพูดต่อ

"ใช่ อีนี่มันขี้แอ๊บ เผยธาตุแท้ออกมาได้ล่ะ อีฟ้า!!" ผมนิ่งเงียบ..

"เออ ตอบมาดิ!!"

"ถ้าเราตอบว่า ไม่ได้แอ๊บ แค่เฟรนลี่ช่วยเหลือ พวกเธอก็จะหาว่าเรา ตอแหล แต่ถ้าเรายอมรับความจริงทั้งๆที่ไม่เป็นอย่างที่พวกเธอกล่าวหาเรา คนอื่นก็จะมองเราว่า แอ๊บ เราควรตอบทางไหนให้เราถูกมองเหมือนเดิมได้บ้าง... เราก็แค่คนอยากมีเพื่อน เป็นคนเฟรนลี่แล้วมันผิดรึไง ถ้าไม่โอเคที่มีเพื่อนแบบเรา ก็อยู่เงียบๆไปเถอะ...." ผมพูดจบแล้วเดินกลับไปนั่งที่ตัวเอง แล้วทุกคนคุยกันตามแต่ละกลุ่ม

พอเริ่มคาบแรก ถึงคาบสุดท้ายผมแทบไม่มีกะจิตกะใจในการเรียนสักนิด อยากจะหนี... หนีออกไปจากโรงเรียนนี้จริงๆ มันอึดอัด ไม่อยากอยู่เลย อยากจะร้องไห้ตอนนี้เลยด้วยซ้ำ

ตอนเย็น

"เห้ยมึง กลับกันเถอะนี่เย็นมากแล้ว" เพื่อนผู้หญิงในห้องพูด

"แปปสิ... เคๆๆๆ ไปล่ะๆ" แล้วเพื่อนเธออีกคนก็เดินออกไป ทำให้ตอนนี้เหลือผมคนเดียวในห้อง หึ เพื่อนที่สนิทกันมาตั้งนานหายไปหมด เหลือผม... คนเดียว... เหมือนตอนประถมเลย ไม่มีใครสนใจอีกแล้ว

น้ำตาผมค่อยๆไหลลงมาเรื่อย ผมหันไปทางหน้าต่างก็รู้สึกว่าเย็นมากแล้วควรกลับบ้านแล้วสินะ ผมเลยลุกเก็บกระเป๋าแล้วกำลังเดินออกจากห้อง

"เอ่อ.... ฟ้า" มีคนเดินมายืนหน้าผมที่กำลังก้าวเดินออกจากห้อง

"กร?..... มีอะไรรึป่าว เรากำลังจะกลับบ้านน่ะ" ผมเงยหน้ามองเพื่อนที่หน้าคุ้นตอนในห้องเรียน แล้วก้มลงไม่กล้าสบตาเพื่อนในห้องอีกแล้ว และพยายามเดินปลีกตัวออกจากห้องเพื่อกลับบ้าน

"คะ...คือๆ คืออ เราไม่เชื่อที่พวกผู้หญิงพวกนั้นพูดนะ คือเราเข้าใจฟ้าดี ฟ้าไม่ใช่คนแบบนั้น เรามองออก ฟ้าเคยช่วยเหลือเราด้วยความจริงใจ เพราะฉะนั้นอย่าไปสนใจพวกนั้นเลย" กรพยายามพูดอธิบายว่าเขากับผมยังเป็นเพื่อนกันได้

"แล้วทำไมเราต้องสนใจพวกนั้น... ในเมื่อตั้งแต่ตอนแรกเราก็ไม่ได้สนใจ แต่คนที่สนใจมันเป็นพวกในห้อง ไม่ใช่เรา! ตอนนี้ไม่มีคนที่สามารถเรียกเราว่าเพื่อนได้อีกแล้ว พวกนั้นเอาไปหมด... เอาเพื่อนเราไปหมดแล้ว...." ผมพูดตะคอกใส่หน้ากรกลับไปนิดหน่อย แล้วหันหน้าก้มลงพร้อมน้ำตาที่ไม่หยุดสักที

"...... ยังเหลือเรา.. เรายังเป็นเพื่อนฟ้าได้ ฟ้าก็ทำเหมือนที่เคยทำกับเรา เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่นะฟ้า"

"แน่ใจหรอ... แต่กร...นายอาจจะโดนด่าไปด้วยก็ได้ ไม่ต้องเห็นใจเราก็ได้หรอกกร เราไม่เป็นไร เราโอเคดี.." ผมพูดขณะก้มหน้า แล้วแหวกทางเพื่อเดินออกไป

หมับ!

กรจับมือผมที่กำลังแหวกทางแล้วพุ่งตัวเข้ากอด

"เราโอเค เราอยากเป็นเพื่อนกับฟ้า เวลาเป็นเพื่อนกัน ก็ต้องช่วยปลอบใจเพื่อนที่เศร้าอยู่ ร้องออกมาเถอะนะฟ้า อย่าโกหกตัวเองเลย" เหมือนกรรู้ว่าในใจลึกๆผมไม่โอเคเหมือนอย่างคำพูด และคำพูดของมันแทงใจผมทุกจุด ผมกลั้นน้ำตาไม่ไหวจึงร้องใส่ไหล่มันยกใหญ่ รู้สึกตัวอีกทีก็มืดแล้ว

"ขอโทษนะที่ถ่วงเวลากลับบ้านของนายอ่ะกร" ผมร้องไห้หนักไปหน่อยตื่นมาอีกทีก็นอนพิงไหล่กรอยู่ในห้อง แต่กรเงียบไป ผมเลยหันไปมองดู... มันหลับอยู่.. ใช่มันหลับ แต่ไม่รู้ผมเผลอมองหน้ามันนานแค่ไหนจนกระทั่งมันรู้สึกตัวตื่นเองแล้วสะกิดผม

"ฟ้า... ฟ้า ... ฟ้าๆๆ"

"หะ..ห้ะ!"

"กลับบ้านกันเถอะ เดี๋ยวรปภ.เค้าจะมาตรวจแล้ว"

"อะ..อื้ม!"

ระหว่างทางกลับบ้าน

กรบอกจะแวะไปส่งผมที่บ้านแล้วค่อยกลับ เพราะบ้านตัวเองไกลกว่าบ้านผมนิดนึงเลยแวะได้ เราคุยเรื่องต่างๆเรื่อย มีทั้งเสียงหัวเราะ รอยยิ้ม หรือบางเรื่องก็เศร้านิดๆ แต่กรก็ดีกับผมมาก เหมือนเพื่อนที่สนิทมานานเลย

"ถึงบ้านเราล่ะ เจอกันพรุ่งนี้นะ"

"อื้ม เจอกันพรุ่งนี้นะฟ้า ฝันดีคับ ฝันถึงเราด้วยก็จะดีมาก"

"5555 จะพยายามล่ะกัน บายย"

"บาย" พูดจบผมก็เดินเข้าบ้าน แล้วกรก็เดินกลับบ้านตนเอง

ในบ้าน

จะว่าไป... ตอนที่ผมเผลอมองหน้ามันไป.. มันก็หล่ออยู่เหมือนกันนะ.. ขนตายาวพริ้วสวย สันจมูกยาว ปากอมชมพูนิด แก้มเนียนใส.. หึ่ย ไม่ได้ๆๆ เราจะคิดอย่างงี้ไม่ได้ ผมเอามือตบแก้มตัวเองเบาๆแล้วขึ้นห้องไปอาบน้ำนอน เพราวันนี้รู้สึกเหนื่อยสุดๆ เสียใจสุดๆ ดีใจสุดๆที่มีเพื่อนสักทีกับเค้าสักที...

วันต่อมา

"มาแล้วแก มันมาแล้ว อีฟ้าอีแอ๊บ" เพื่อนในห้องบางส่วนล้อเลียน ด่าผมว่าขี้แอ๊บตอนผมเดินเข้าห้องมา ผมได้แต่ก้มหน้าแล้วเดินไปนั่งที่ตัวเอง แล้วฟุบลงบนโต๊ะด้วยความรู้สึกอึดอัดเหมือนน้ำตาจะออกมา

ตึก

ตึก

ตึก

"ไงฟ้า เมื่อวานได้ฝันถึงเราป่ะ555" เสียงคนเดินมาทักผม ผมเลยเงยหน้าขึ้นไม่คิดว่ากรจะเข้ามาทักตรงๆกันในตอนที่เพื่อนเค้าล้อผมอยู่

"..." ผมนิ่งเงียบไม่อยากตอบกลัวมันโดนลูกหลงคำด่าผมไปด้วย เลยกลับมาก้มฟุบหน้าตามเดิม

"ฟ้าไม่ตอบเราอ่ะ เสียใจนะเห้ย" มันพูดเสียงหงอยนิดๆพร้อมสะกิดที่แขนผม

"กร...จะบ้ารึไง เดี๋ยวก็โดนด่าพร้อมเราไปด้วยหรอก เพราะฉะนั้นอย่ามาทักเราตอนอยู่ในห้องเลย เดี๋ยวนายตกต่ำไปด้วย" ผมพูดไม่อยากให้เพื่อนเดือดร้อน

"หึ..."

"...." เสียงกรงั้นหรอ หึ... อ่ะนะ

"ทุกคนฟังทางนี้หน่อยครับ!! เราอยากจะบอกว่าเมื่อวานที่เกิดเรื่องเราอาจไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์เพราะมีประชุมประธานนักเรียน แต่เราขอบอก ณ ที่นี้ว่า พวกเมื่อวานที่บอกว่าฟ้าไม่ดีนู้นนี่ ทุกอย่างเป็นคำพูดเกินจริง ไม่มีหลักฐานแสดงให้เห็น เป็นแค่ความคิดเห็นของในกลุ่มนั้นเท่านั้น ไม่ใช่ความเป็นจริง ทุกคนก็รู้นิครับ ว่าฟ้าเคยช่วยพวกเราขนาดไหน!!" กรพูดเสียงดังและยาวมาก ผมตกใจจนหันไปดูกลุ่มที่เมื่อวานพูดถึงผมใส่ทางเสียหาย ตอนนี้พวกนางก้มหน้าไม่กล้ามองเพื่อนแล้ว อ๋อ! ลืมบอกไป กรมันเป็นประธานนักเรียนน่ะ

"ก็จริงนะ/เออ เมื่อวานเราสับสนเลย/อีพวกนั้นเป็นใครถึงด่าฟ้าได้ขนาดนั้น ตัวเองทำประโยชน์ไม่ครึ่งของฟ้าเลย ยังไปด่าอีก ยิ่งใหญ่มาจากไหนอ่ะ5555" ทุกคนในห้องเริ่มหันไปคุยกันอีกครั้งแล้วคอยแอบมองพวกนางเป็นระยะๆ

"เอ่อ... จริงๆไม่ต้องพูดขนาดนั้นก็ได้นะกร" ผมหันไปทางกรแล้วพูดเบาๆ

"ต้องพูด ไม่งั้นคนอื่นจะไม่เข้าใจ" กรหันมาพูดใส่ผมอย่างอ่อนโยน แล้วลูบหัวให้

หลังจากจบเรื่องวันนั้นผมกับกรก็เป็นเพื่อนสนิทกันจนถึงมหาลัย

...จนที่ผมรู้สึกได้ว่า...

...ผมชอบมัน!...

________________________________________________________

เจอ NC ตอนหน้าค่ะ

//>^

ไม่อัพรอบที่ 1

ไม่อัพรอบที่ 2

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***