ตอนที่3

ผมเดินทางไปเลื่อยๆก็มาถึงที่หมายของผมแล้วละผมก็ได้หยุดตรงหน้าหน้าก่อนที่จะยืดคอมองไปข้างในบ้านว่ามีใครอยู่บ้างแต่ปรากฎว่าไม่มีใคร

'เอะหรือว่าพวกเขาจะออกไปทำงานแล้วน่ะ'

ถานะทางบ้านของผมที่อยู่ที่นี่ถือว่าไม่ค่อยดีนักแต่ไม่รู้ว่าตอนนี้จะเปลี่ยนไปแล้วหรือเปร่าก็ยังก็ไม่รู้น่ะ

ผมที่ยืนข้างนอกอยู่นานก็รับรู้ถึงแรงสกิดตรงเสื้อเบาๆก่อนที่ผมจะมองก็เห็นเด็กผู้ชายที่อายุน่าจะประมาณ6-7ขวบหน้าตามอมแมมหน่อยๆคงจะไปเล่นที่ไหนมาสิน่ะ

"ท่านมีอะไรหรือเปร่า"เด็กน้อยพูด

"นี่ใช้บ้านของสือฝงหรือเปร่า"ซีมพูดออกมาและยิ้มไปด้วยมือก็ลูบหัวของเด็กตรงหน้าเด็กคนนั้นทำกหน้างงเล็กน้อย

ท่านผู้นี้เป็นใครกันข้าไม่เคยเห็นหน้าหรือว่าจะเป็นญาติของท่านอา

"ใช้ขอรับตอนนี้ท่านอาออกไปดูทำธุระอยู่ขอรับตอนเย็นๆถึงจะกลับท่านมีอะไรหรือเปร่า"

"หึหึ"ร่างบางหัวเราะออกมาก่อนที่จะมอบเงินให้เด็กตัวน้อย4อีเเปะเด็กน้อยที่มองเงินตารุกวาว

"ข้าให้เจ้ากลับไปหาพ่อแม่เถอะหายไปนานเดียวพวกเขาเป็นห่วง"

"ขอบคุณขอรับ"ว่าจบเด็กน้อยก็รีบวิ่งกลับไปบ้านทันที

'อื่มเอาละตอนนี้ก็เหลือเเค่เราแล้ว'

ผมก็เดินกลับเข้าไปในบ้านที่นี่ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนผมก็เดินกลับเข้าไปในห้องห้องหนึ่งที่ถูกปิดตายและนั้นก็เป็นห้องของผมเองนี่แสดงว่าตั้งแต่ที่ผมออกไปจากที่นี่พวกเขาก็ปิดห้องนี่เอาไว้สิน่ะ

"ว้าวในห้องยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน"ในห้องยังดูเหมือนเดิม

ร่างบางล้มนอนตรงที่นอนเบาๆเพราะเบอะที่นอนไม่ได้เหมือนคนโลกที่เขาอยู่ที่นอนแค่ปูด้วยผ้าเท่านั้นถ้าใครที่ต้องการที่นอนสบายๆก็มีแค่พวกคนมีเงินเท่านั้นแต่ไอเราเป็นแค่คนยากจน

[นายครับนายจะไม่เอาของไปให้พวกญี่ๆหน่อยหรครับเท่าที่ผมรู้มาญาติพี่น้องของท่านได้แยกย้ายกันไปทำธุระกิจของตนเองครับ]

ห่ะ..นี่ทุกคนไม่ได้อยุ่ด้วยกันแล้วหรอละแล้ว..แล้ว

[ตอนนี้มีแค่ท่านพ่อท่านแม่ของท่านเท่านั้นขอรีบ]

อื่มอย่างนี้นี่เอง ผมก็สอบถามเรื่องเกี่ยวกับครอบครัวกับเจ้าระบบผมก็ได้รู้ว่าพี่สาวคนโตได้แต่งงายกับใหาเศรษฐีแต่โชคร้ายที่คนๆนั้นเป็นพวกมักมากแล้วยังมีเมียอยู่แล้ว5คนและยังมีลูกแล้วด้วยอีกเมื่อ9ปีก่อนนางก็ให้กำเนิดเด็กตัวน้อยออกมา

ส่วนพี่คนรองสอบเข้าบัญฑิตตอนนี้เป็นขุนนางและกำลังจะเเต่งงานในเร็ววัน

ส่วนพี่คนที่สามป่วยเป็นโรค(ติดเซ็ก)และตอนนี้นางก็ทำงานที่หอนางโลม

ส่วนญาติคนอื่นๆไม่มีเพราะก่อนหน้านี้ที่ผมยังไม่มาที่นี้พวกเขาถูกญาติทอดทิ้งมีครั้งหนึ่งที่พวกเขสพึ่งค้นพบอาการของพี่สามในตอนนั้นทุกคนตกใจมากแต่ก็ไม่มีเงินที่จะมารักษาทำให้คุณพ่อต้องดิ้นรนมาหาญาติที่รํ่ารวยแต่พอพวกเขารู้เรื่องโรคที่พี่3เป็นก็พากันปฎิเสธทันทีและตอนนั้นคุณพ่อก็มาพบเข้ากับผมพอดีพวกท่านยังรักผมมากผมที่ในตอนก็พบกัยพี่สามที่ถูกขังเอาไว้ผมก็รู้เกี่ยวกับสิ่งที่พี่สามเป็นผมก็ได้ทพการให้คำเสนอเเนะและมันก็ได้ผลแต่โรคที่พี่3เป็นไม่มีทางหายขาดได้

"อื่มแล้วเราจะทำอะไรดีน่ะ"อยู่แบบนี้มันก็น่าเบื่อ เหมือนกันนะมองซ้านมองขวาก็ไม่มีอะไรที่จะให้เราทำ

[นายท่านก็หาอะไรทำสิขอรับกระผมรำคานน่ะคาบนายท่านก็ประดิษอพไรสักอย่างแล้วเอามาขายสิครับ]

"อื่อจริงด้วยทำไมเรื่องแค่นี้เราถึงคิดไม่ออกวะ"ร่างบางทำท่าทางที่ตื่นเต้น

แต่ว่าน่ะ..แล้วเราจะต้องทำอะไรดีเนี่ยสิ่งแรกที่เราต้องทำคือมองรอบๆตัวเราก่อนจากนั้นก็สิ่งจำเป็นชีวิตประจำวันอื่ม

เวลาที่ทุกคนทำงามย่อมมีกลุ่นที่ไม่พึงประสงค์อ้าาจริงด้วย

"รู้แล้วละว่าจะทำอะไร"ขากนั้นผมก็เข้าไปในประตูมิติจิตจากนั้นก็เริ่มทำตามหลักสูตร

ผมคิดว่าน่ะผมจะทำสองแบบแบบแรกเป็นของผู้ชายแบบที่สองเป็นของผู้หญิงอื่อแต่เดียวน่ะุ้าเราขายอย่างเดียวมันก็ไม่สนุกนะสิ

:)

งั้นเปิดเป็นหอนางโลกฃมจะได้หรือเปร่าน่ะเรา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***