ตอนที่2

แค็กๆๆ

ผมไอออกมาทั้งเจ็บทั้งจุกไม่รู้ว่าคนที่ข้ามโลกจะเป็นเหมือนกับผมหรือเปร่าน่ะแต่ตัวนี้ผมแม่งโครตจุกผมว่าน่ะถ้ามันจะจุกขนาดนี้ท่านเทพถีบข้าลงมาไม่ดีกว่าหรือไง

ชายชราที่ตอนนี้ไม่ชราแล้วบ่นอุบอิบในใจอย่างขุ่นเขื่อง

"ว่าแต่นี่มันคืออะไรเนี่ย"ชายหนุ่มหยิบกระดาษที่ม้วนกันและยังมีอะไรบางอย่างที่มันอยู่เป็นเชือกสีแดงตรงกลางเหมือนเป็นตราสัญลักษณ์อะไรบางอย่างแต่พอหยิบขึ้นมามันก็ขาดออกมาทันที

'โห่ท่านเทพท่านเอาเชือกที่ไม่ดีให้กับผได้ยังไง'

ท่านเทพต้องมีแต่ของดีๆสิไม่ใช้มีแต่ของพรรนี้หนุรับไม่ได้ขายหนุ่มที่คลี่กระดาษออกก็....

ข้อความส่งจากศาลเทพ

ขั้นตอนในวิธีใช้มิติใช้..เมื่อไหร่ที่เจ้าอย่างเข้าก็สามารถเข้าได้ทุกเมื่อวิธีให้คือนึกถึงเบื้องลึกของจิตวิญญาณ.......

......"

อื้ม.....เข้าใจแล้วละ ถ้างั้นผมก็จะ...เเล้วเราจะต้องทำยังไงต่อดีละเนี่ย

จริงงั้นเราก็แค้เข้าไปในมิติจิตก่อนตอยนี้เราพึ่งได้ร่างกายกลับสภาพเดิมก็ต้องทวนการฝึกสะก่อน

'หวังว่าที่เราทุ่มเทไปมันจะไม่เสียปล่าวน่ะ'

ขายหนุ่มบ่นอุบอิบก่อนที่จะเข้าไปในมิติจิตชายหนุ่มที่เข้าไปแล้วถึงกับตาค้าง'นี่มันอะไรกันเนี่ยช่างเหมือนกับสวรรค์ของไอซีมคนนี้จริงๆ'

ภาพโดยรวมคือป่าที่อุดมสมบูรณ์ทั้งยังมีสวนผักผลไม้สวนดอกไม้แล้วยังมีบ่อนํ้าขนาดใหญ่จนเป็นลำคลองขนาดใหญ่แล้วยังมีบ้านสไตร์โมเดิร์ลอีก

ขายหนุ่มที่เข้ามาในมิติก็วิ้งเข้าไปในบ้านก่อนเป็นอับดับเเรกก่อนที่จะเดินตรวจสอบในแต่ละห้องมีทั้งห้องนอนห้องรับแขกห้องครัวห้องเก็บของห้องดนตรีห้องหนังสือห้องทำงานห้องออกกำลังกายแล้วยังมีห้องลับอีกรวมทั้งคุก.....

ชายหนุ่มที่เหมือนจะให้ความสนใจแต่กับห้องออกกำลังก่ยสะมากกว่าห้องอื่น

"โอ้มายก๊อด..นี่ละสิ่งที่ซีมคนนี้ต้องการ"การเป็นนักฆ่าได้คนนั้นต้องฝึกร่างกายเเป็นอย่างดีและมีความพบ้อมตลอดเวลาไม่ว่าคนนั้นจะตกสู่สถานการณ์ไหนก็ตาม

ตั้งแต่ที่ซีมดเห็นห้องออกกำลังกายและยังเป็นห้องฝึกซ้อมอีกด้วยซีมก็หมกมุ่นกับการฝึกซ้อมทั้งวันทั้งคืน

วันแล้ววันวันเล่าที่ซีมอยู่วันมิติจิตจนหลายเดือนผ่านไปโดยที่เจ้าตัวไม่รู้วันเวลา

ซีมที่กำลังนั่งเล่นเปียโนอยู่ก็นึกอะไรบางอย่างออกมาได้ก็หยุดเล่นก่อนที่จะเช็กทำความสะอาดเครื่องดนตรีก่อนที่จะเดินไปที่ห้องครัว

"ทำขนมไปฝากพวกเขาดีกว่า"ขนมที่ร่างบางทำมีหน้าตาหน้าทานแถมยังเป็นรูปตัวการ์ตูน

ซีมที่ทำขนมเสร็จก็จัดใส่กล่องอย่างสวยงามก่อนที่จะไปทำอย่างอื่น

"เอาละตอนนี้ซีทพร้อมที่จะไปผจญภัยแล้วละ"ซีมสายกำกระเป๋าเป้ที่สะผายเอาไว้พร้อมกับทำหน้าอย่างมุ่งมั่นก่อนที่จะมองตรงไปข้างหน้าแล้วเดินไปแต่...

"โอ้ย~ใครมันมาขุดหลุมตรงนี้ว่ะ"ร่างบางที่ตรงลงไปในหลุมดักสัตว์แต่ยังดีที่มันสูงไม่มากร่างบางจึงพยายามที่จะปืนขึ้นไปข้างบนถึงมันจะใช้เวลาไปนักนิดนึงก็ตาม

"ในที่สุดก็ขึ้นมาได้สักที"

ซีมที่เดินไปเรื่อยๆตามทางที่ตรงเองจำได้ตลอดทางร่างบางก็เจอกับพวกสัตว์ต่างๆบางตัวเข้ามาอย่างเป็นมิตรแต่บางตัวก็พยายามเข้ามาทำร้ายแต่พอร่างบางส่งสายตาดุๆพวกมันก็พากันถ่อยห่าง

ซีมเดินทางมาเลื่อยๆจนถึงบ้านที่กระจัดกายจายแตกออกไปตามทางร่างบางผ่านไปบ้านแล้วบ้านเล่าในแต่ละบ้านไม่มีคนอยู่เพราะในเวลานี้ทุกคนออกไปเข้าป่าหรือไม่ก็ทำงานของตนเองกันหมดร่างบางที่เดินไปเลื่อยๆก็ได้ยินเสียงเจี้ยวจ้าว

"ว้าวนี่เราไกล้จะถึงตลาดแล้วสิน่ะ"ผมเดินไปสักพักก็ถึงตลาดที่ตอนนี้ครึกครื่นผู้คนจับจ่ายปซื้อของกันอย่างสนุกสนานเหล่าร้านค้าก็เรียกลูกค้ากันจ้าวละหวั่น

ผมก็เดินมาเลื่อยๆรู้สึกหิวตังว่ะอื่องั้นก่อนที่จะไปก็เเวะกินอะไรก่อนดีกว่า

ผมที่เดินหาร้านค้าที่ถูกในมาสักพักก็เจอกับร้านอาหารข้างทางอื่อเป็นร้านซาลาเปากับร้ายมันเผา

"ท่านป้าข้าเอาอันนี้3ส่วนมันเผาก็เอา3จ่ะ"ผมว่าป๋าก็ทำตัวแปลกเหมือนเขินอะไรบางอย่างทำให้ผมหันไปมองข้างหลังก็ไม่มีอะไรนิ

แล้วป้าแกเขินอะไรว่ะ

ร่างบางที่ได้ของมาก่อนที่จะจ่ายเงินให้กับคุณป้าก่อนที่จะเดินจากไป

ทางป้า

"งดงามจริงเลยลูกเต้าเหล่าใครกันน่ะ"นางกล่าวออกมา

คนที่แอบมองซีมีอยู่ต่างก็มองซีมตาละห้อยก็เข้ามาถามแ้าที่ขายของว่า

"ท่านป้ารู้จักกันหญิงสาวผู้นั้นหรือไม่"

"คนอะไรสวยจริงๆดีไม่ดีอาจจะสวยกว่าหญิงงามล้มเมืองสะอีก"

ผู้คนก็พากันกล่าวเรื่องของร่างบางจนเรื่องของซีม

ดังไปทั่วเมืองเจ้าตัวที่เป็นโจทก็ของชาวบ้านก็จัไม่เดือนร้อนอะไร