ตอนที่ 5. ก้าวต่อไปอย่าหยุดยั้ง

"5555 ฉันชอบแบบเนียะๆ "

คิมหันต์มองอัครพล เพื่อนรักเพียงคนเดียวตบมือหัวเราะเบาๆ สะกิดให้คิมหันต์กันไปมอง. ร่างเพรียวบางที่พลุบๆ โพล่ๆ ตรงระเบียง เสียงคุยกันของภิญโญ ว่ามันมาอีกแล้ว...ฉัตรทองวิ่งตามไปแบบติดๆ แต่คนที่ถูกตามหากลับมาแอบอยู่นี่....

ใบหน้าหล่อเหลาไม่มีอารมณ์หรือความรู้สึกอะไร หันมามองแมงทับทิมที่อยู่ในขวดแก้วเป็นสิบตัว. ถูกยื่นมาวางบนโต๊ะตรงหน้า. เห็นคนที่เอามาให้ โผล่หน้ามาให้เห็นแค่หน้าผากกับลูกกระตากลมโต. สายตาระแวดระวัง

ใบหน้าหล่อเหลาเรียบเฉยเย็นชา ก้มหน้าอ่านหนังสือแบบไม่สนใจ ไม่ยอมรับขวดที่คนอุตส่าห์ปีนมายื่นให้ตรงระเบียงห้องเรียนด้วย

"คุณชายๆ " พระพรายเรียกเบาๆ ไม่หันเว้ย

"คุณชายคิมหันต์" ไม่อีก....เย็นชาชะมัด

"คุณคิม คุณหิมะ คุณคิมมะ"

"😶😶😶😶" คิมหันต์หันมามองคนเรียก ทำไมชื่อมันประหลาดขึ้นเรื่อยๆ

"ไม่ชอบเหรอ"

ยิ้มแฉ่งตอนคนโดนเรียกชื่อหันมามอง. มองใกล้ๆ แบบนี้สวยจัง หล่อแบบสวยๆ ใบหน้านิ่งเฉย แต่สวย...พระพรายชอบ เหมือนภาพวาดเลย

"ไม่ กลับไปซะ"

คิมหันต์เมินไม่สนใจ.

"แกอยู่นี่เอง ...ไอ้เด็กวายร้าย"

เก้าอี้ถูกทุ่มขึ้นมาจากชั้นล่างของตึก พระพรายกระโดดหลบ เสียงโครมครามดังมาเป็นระลอก อัครพลมองคนที่ไม่เดือดร้อนใจ ว่าข้างล่างจะตีกันตายรึเปล่า

"ทำผิดกฏนะนาย"

เสียงพระพรายตะโกน ว่าภิญโญ กับฉัตรทองแอบใช้อาถาอะไรบ้าง สองหนุ่มรีบหลบ เพราะร่างเพรียวบางมันวิ่งแจ้นเข้าห้องปกครอง. บอกแล้วว่ามันร้าย

"แมงทับทิม สวยดี"

อัครพลก้มมอง แล้วยิ้ม มองไปมองมาก็เหมาะกับคิมหันต์ดี. มือเรียวยาวดันขวดโหลส่งให้เพื่อน

"เค้าให้นาย จะยกให้ฉันได้ไง"

"ฉันไม่ได้ให้นายเก็บมัน แต่ช่วยเอาไปปล่อยที"

อัครพลพยักหน้า. อุตส่าห์นึกว่าจะให้เก็บเอาไว้ซะอีก

วันต่อมาในช่วงเวลาเดียวกัน. ขวดแก้วใหญ่กว่าเดิมก็โผล่มาอีก คนที่นั่งอยู่ตรงนั้นแตกตื่น ลุกขึ้นหนีกันไปหมด

"งูๆ "

เสียงร้องแตกตื่นกันไปหมด ขนาดอัครพลยังถอยไปยื่นห่างๆ เลย.

"ชอบไหม"

ดวงหน้าขาวใส แก้มแดง ปากแดงเพราะอากาศร้อน มองคิมหันต์ตาไม่กระพริบ

"เห็นมันสวยดี เลยจับมาให้ จับยากแต่ก็จับได้"

"ชอบปะ"

คิมหันต์มองคนอื่นๆ ที่มองมา สีหน้าเรียบเฉย เปิดฝาโหลแก้ว เอามือล้วงเข้าไป งูสีสวยสองตัวเลื้อยขึ้นมาอยู่บนมือ

"กลับบ้านนะ"

แล้วของกำนัลก็หายไปกับตา. พระพรายหน้างอ จับอย่างเหนื่อย แต่คิมหันต์กลับไม่สนใจ ปล่อยไป

"คุณคิมมะ แล้วชอบอะไร บอกหน่อยสิ"

อัครพลมองหน้าเพื่อน นี่มีนิกเนมกันด้วยเหรอ อยากรู้จังทำไมคิมหันต์ถึงนิ่งฟังได้ ทักคนเริ่มกลับมานั่งที่. เสียงตะโกนเรียกพระพรายจากตึกตรงกันข้าม

"กลับไปได้แล้ว"

หันมาพูดเสียงดุใส่ สีหน้าเรียบเฉยก็จริง แต่สายตาบอกเลยว่าเริ่มมีอารมณ์

"อย่ามาที่นี่อีก"

คิมหันต์ไล่ เมินหน้าไม่สนใจพระพรายอีกต่อไป ชีวิตรู้สึกจะเริ่มวุ่นวายยังไงพิกล เพราะคนดื้อด้านอย่างพระพราย

"อย่าโกรธ เดี๋ยวไม่สวยนะ"

คิมหันต์ลุกขึ้นยืน สีหน้าเกรี้ยวกราดแบบไม่มีใครเคยเห็น มือดึงคันธนูที่จู่ๆ ก็ปรากฏราวกับใจนึก เสียบลูกศรตั้งท่า ขณะที่พระพรายกระโดดลงจากระเบียงตึก วิ่งเร็วที่สุดในชีวิต เสียง สวบๆ สามครั้ง พระพรายหันไปมองทางด้านหลัง ธนูเรืองแสง ปักตามตูดมาติดๆ กระโดดหลบเข้าตัวตึกเรียนของตัวเอง คลานออกมาสบตาคนสวยดุ ที่ยืนทำหน้าบึ้ง สายตาดุดันถูกส่งมาให้. วาดมือเก็บคันธนูวิเศษให้หายวับไปกับตา. ก่อนจะหันหลังเข้าห้องไป

"นายเนียะน๊า!! ชอบเค้าจริงรึเปล่า"

เพชรอนันต์ช่วยพยุงตัวพระพรายลุกขึ้นยืน

"คิมหันต์ไม่เคยไล่ยิงใครแบบนี้เลยนะ"

นินจามาอีกคน....นี่ก็รู้ดี มาเรียนก่อนแค่ไม่กี่เดือนเอง

"ไม่ได้ทำอะไรเลย"

พระพรายส่ายหน้า เดินขึ้นตึกอย่างสบายใจ ....ก็บอกแล้วไม่คุยด้วยไม่เป็นไร ให้เค้าจำเราได้ก็พอ

"ชั่วโมงนี้ เราจะเรียนการฝึกสมาธิกัน เพื่อพัฒนาความสามารถพิเษ และเวทที่มีให้แข็งแกร่งยิ่งขึ้น"

10 นาทีแรก พระพรายเอนซบเพชรอนันต์ไป 3 รอบ ขยับหัวขึ้นมาเพราะโดนตีเต็มหน้าผากเต็มแรง มันเจ็บนะ...มองเพชรอนันต์ตาขวาง

"นั่งดีๆ "

เพชรอนันต์ดุ

"ฉันไม่มีความสามารถพิเศษ ไม่มีเวท ไม่มีคาถา เอาฉันมานั่งสมาธิทำไม"

พระพรายบ่น พยายามตั้งตัวให้ตรง หลับตา แต่มันไม่ไหวอะ ง่วงนอน!!

"พระพราย ถ้าเอนมาอีก ฉันจะตีนาย"

พระพรายสะดุ้ง นี่ยังไม่ตีอีกเหรอ มือมาแต่ละรอบก็แรงเอาการนะ...คลานออกจากห้องฝึกสมาธิอย่างเบื่อหน่าย...

"เมี๊ยว. เมี๊ยว..."

"😳😳😳😳"

พระพรายเดินวนหาเสียงแผ่วเบานั่น. จนเจอแมวสีขาวสะอาดตา ขนฟูฟ่อง ตาสีฟ้าอ่อน ท่าทางมันหิว แล้วแม่มันไปไหน.

"ไปกับฉันนะแมวน้อย"

พระพรายหอบแมวใส่กระเป๋า เดินวนหาแม่มันจนลัดเลาะเข้ามาทางด้านหลังตึกใหญ่

"พรึ่บ"

จะเป็นคนหรืออะไรก็ตาม แต่ที่แน่ๆ แม่แมวตายคาปากมันอยู่ มันเงยหน้ามองพระพรายด้วยดวงตาแดงก่ำ กระโจนเข้าใส่อย่างรวดเร็ว พระพรายกระโดดหลบ สู้ซึ่งๆ หน้าแบบนี้พระพรายโอเค มองเห็นตัว แต่ถ้าเป็นแบบมองไม่เห็นพระพรายไม่เอา. แต่จะว่าไป ไม่มีอะไรที่พระพรายมองไม่เห็นเลยนะ บางครั้งชัดเจนแจ่มแจ้งซะด้วยซ้ำไป

"เจ้ามองเห็นข้า"

มันคำรามใส่ในเงามืดของพุ่มไม้ ทำไมมันไปหลบละผิดกับสิ่งชั่วร้ายทั่วไป ที่ต้องมุ่งปิงร้ายอย่างเดียว

"มีตาก็ต้องมองเห็นสิ ..ไม่ได้ตาบอดนะ"

พระพรายหมอบหลบกับต้นไม้ เจ้าลูกแมวเริ่มออกอาการดิ้นร้น เพราะได้กลิ่นแม่มัน. เสียงร้องดังมากขึ้นเหมือนเรียกศัตรูให้รู้ว่าอยู่ตรงนี้ ส่วนตัวในพุ่มไม้ก็บ่นงึมงำอะไรสักอย่างว่าไม่น่าจะเป็นไปได้

"นายฆ่าแม่มัน" พระพรายตะโกนต่อว่า "ใจร้ายที่สุด"

"ข้าไม่ได้ฆ่าเจ้าตัวนี้นะ ข้าแค่ออกมาเดินเล่นเฉยๆ "

แหม!! เป็นปีศาจที่แก้ตัวเก่งที่สุด ศพอยู่คาปากจะบอกว่าไม่ทำ. พระพรายไม่เชื่อหรอก

"โกหกเห็นๆ " พระพรายไม่เชื่อ

"เปล่านะ ข้าหิวเลยออกมาหาอะไรกิน เจอเจ้าตัวนี้นอนตาย ข้าจะเอาไปฝัง"

พูดไปด้วย. เสียงท้องร้องไปด้วย. เสียงดังเชียว จนน่าสงสาร

"ขอเวลานอก"

พระพรายคลานออกมา แล้วโยนช็อคโกแลตให้หนึ่งแท่งเข้าไปในพุ่มไม้ ก่อนก้มลงแอบดู มองเห็นแค่ปลายเล็บคมกริบยื่นออกมาดึงของกินที่พระพรายส่งให้หายเข้าไปในพุ่มไม้

"อย่าร้อง หิวนมเหรอ"

พระพรายพึมพำกับแมวน้อยสีขาว มันคงร้องหาแม่มัน

"ข้าไม่มีนม"

เสียงห้วน ดุ ออกมาจากพุ่มไม้ ก่อนจะเดินมานั่งเบียดกระแซะพระพรายที่มัวแต่ลูบขนปลอบใจแมวน้อย. ดวงตากลมโตหันมามอง นี่มันตัวอะไรวะ...ใบหน้าเหมือนพวกสิงโต เขี้ยวยาวใหญ่ล้นออกมานอกปาก ขนสีทองพองฟูยาว ดวงตาแดงฉาน ตัวใหญ่มาก ใหญ่กว่าพระพรายอีก. ผิวเป็นเกร็ดสีทองแข็งๆ ส่องประกายจนเรืองแสง...

"กลัวข้าเหรอ"

มันพึมพำมองหน้าพระพรายก่อนจะลดตัวลงมาเป็นสุนัขจิ้งจอกสีขาวตัวใหญ่ธรรมดา

"อันนี้ค่อยดูโอเคหน่อย"

พระพรายพึมพำ มองแมวน้อยร้องไม่หยุด เจ้าตัวประหลาดยกปลายนิ้วขึ้นมา พระพรายรีบกอดแมวน้อยแนบตัว มองเจ้าตัวแปลงร่างได้ตาขวาง

"เจ้าตัวขี้เหร่นี่หิว. ข้าแค่จะให้มันดูดนิ้วเฉยๆ "

ช่างกล้าพูดแบบไม่ดูตัวเองเลย. พระพรายนิ่งมองปลายนิ้วที่ยื่นเข้ามาอีก แมวน้อยแลบปลายลิ้นเลียเบาๆ ก่อนจะดูดดื่มอย่างหิวโหย

"นายชื่ออะไร"

พระพรายนั่งท้าวคางมองสุนัขพูดได้ ให้นมแมวอยู่ ใครจะคิดจะเห็นอะไรแบบนี่

"บีเกิ้ล"

พระพรายมองหน้าคนบอกนิ่ง มองจนหน้าเริ่มเปลี่ยน สีหน้าภูมิใจมากเลยนะชื่อนี้ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นหน้าแงดและโกรธ. เพราะพระพราปิดปากกลั้นเสียงหัวเราะ ก่อนจะระเบิดออกมาเพราะไม่ไหว. หน้าอย่างโหดอะ...แต่ดูชื่อสิ

"55555"

"หยุดหัวเราะเลยนะ. ไม่วั้นข้าจะโกรธแล้ว"

เสียงขู่ ก่อนร่างกายจะเปลี่ยนกลายเป็นสิงโตตัวใหญ่ ขนสีทอง ขู่คำรามเสียงดัง แมวน้อยร้องงอแงเพราะหวาดกลัว

"โอเคๆๆ ไม่หัวเราะละ หึๆๆๆๆ "

พระพรายยกมือห้ามก่อนจะมีเรื่องกัน เจ้าสัตว์ตัวนี้ขี้โมโหจัง....หน้าบึ้งตึง เขี้ยวใหญ่กว่าเดิมอีก ลำตัวพองขึ้นน่ากลัว สงสัยจะโกรธจริงๆ

"ขอโทษที่หัวเราะ อะ..ให้"

บีเกิ้ลตัวใหญ่มองถุงช็อคเกอแลตถุงใหญ่ ที่ถูกส่งมาง้ออยู่ตรงหน้ามีข้างในอยู่หลายห่อ ทำสายตาลังเล ยอมแปลงกลับสู่ภาวะปกติ ดึงถุงออกจากมือพระพรายอย่างเคืองใจอยู่

พระพรายมองเจ้าตัวกินจุ ที่ฟาดขนมที่ให้ไปหมดถุง เค้าใช้เวลาเป็นสัปดาห์เลยนะกว่าจะกินหมด. นี่อะไรครึ่งชั่วโมงหมดแล้ว ก้มมองแมวน้อยในมือที่หลับ มันน่ารักจัง...น่ารักเหมือน......😊😊😊😊😊 ไอเดียบรรเจิด รู้ละจะเอาไปให้ใคร....

"นี่จะไปไหน. " บีเกิ้ลหันมามองคนที่จู่ๆ ก็กระโดดลุกขึ้นยืน เอาแมวน้อยใส่กระเป๋า....รีบร้อนขึ้นมาทันที

เจ้าชื่ออะไร.."

"พระพราย. ฉันชื่อพระพราย"

ใบหน้าน่ารักหันมายิ้มให้ ก่อนจะวิ่งออกจากป่าหลังตึก เป้าหมายคือที่เดียว อาคารเรียนผู้สูงศักดิ์

"เดี๋ยวสิ. เจ้าจะมาอีกไหม ข้าอยากเป็นเพื่อน....เจ้า"

บีเกิ้ลถอนหายใจมองตามร่างเล็กที่วิ่งไปโดยไม่หันมามองอีก จะตามไปแต่นึกขึ้นได้ ว่าพ่อไม่อยากให้ไปยุ่งกับมนุษย์ ด้วยอายุของบีเกิ้ลยังน้อย...อาจจะไม่เท่าทันเล่ห์กล แต่เจ้าเด็กนั้นไม่เห็นน่ากลัวเลยสักนิด เดินกลับเข้าป่า เอาไว้ค่อยมาหาก็ได้.....

"วันนี้ไม่มาเหรอ"

ฉัตรเงินถามฉัตรทองที่นั่งเหงาๆ ส่วนภิญโญมันก็หาเรื่องไปกับคนอื่นทั่วไปที่มาเหล่คุณชายมัน แต่มันไม่สนุกเท่ากับเจ้าหมอนั่น...ไอ้เด็กปี 1

"อืม!! มันไม่สบายรึเปล่า"

ฉัตรเงินส่ายหน้าเป็นเอามาก ตีกันจะเป็นจะตายมาพูดแบบนี้นะ...ตกลงแล้วเป็นศัตรูกันถูกไหม

"น้ำหมอก วันนี้มีคนเอาของมาให้รึยัง"

คิมหันต์ปรายตามองอัครพลที่แวะเวียนมาถามหลายรอบแล้ว เพราะมันผิดเวลา และไม่มาสองวันแล้ว

"ไม่ได้สนใจ"

อัครพลพยักหน้า คิมหันต์ไม่เดือดร้อนหรอก เพราะไม่สนใจจริง แถมวันก่อนเอาธนูไล่ยิงเด็กนั่นจนเรื่องล่วงรู้ไปถึงคุณท่าน คิมหันต์โดนตำหนิว่าใช้อารมณ์มากเกินไป

"หึๆๆ "

คิมหันต์มองเพื่อนที่จู่ๆ ก็ยิ้ม กลั้นหัวเราะก่อนจะนั่งลงข้างๆ ไม่ไปไหน

"ว่าไง หายไปไหนมา"

พูดประหนึ่งเป็นเพื่อนกัน ศรีษะน้อยๆ ค่อยๆ โผล่ออกมา เกาะระเบียงเต็มตัว ยื่นหน้าเข้ามาในห้อง มองซ้ายมองขวาอย่างระวัง

"น้ำเพชรไม่ให้มาฮะ"

พูดแล้วหันไปมองเป้าหมาย ยังคงเสต็ปความเย็นชาเหมือนเดิม ใบหน้าเรียวสวยไร้อารมณ์ เมินไม่มองพระพรายเลย

"มีของมาฝาก"

คิมหันต์ไม่ได้สนใจคนพูดหรอกนะ แต่แค่อยากรู้ว่าของที่ว่าคืออะไร หวังว่าคงจะไม่ใช่สัตว์ประหลาดหรอกนะ เสี้ยวหน้าน่ารัก ผิวขาวใสดุจน้ำนม เหงื่อไหลรินจนคิมหันต์แค่คิดว่าทำไมไม่รู้จักเช็ดบ้าง

"ไปทำอะไรมาเหงื่อเต็มหน้าเลย"

มีคนตัดหน้าไปแล้ว. อัครพลยื่นผ้าเช็ดหน้าให้. แต่เจ้าเด็กวายร้ายไม่รับทำแค่ยิ้ม แต่กลับคว้าชายแขนเสื้อของชุดยิงธนูแบบจีนโบราณที่คิมหันต์ใส่เป็นประจำ ขึ้นมาเช็ดหน้าแบบหน้าตาเฉย

"นี่"

ร่างสูงสง่าขยับตัวลุกขึ้นยืน ใบหน้าหล่อเหลากระตุกเพราะโมโห ริมฝีปากเม้มเป็นเส้นตรง

"ไสหัวไป"

เสียงกร้าวดุดัน ทำเอาภายในห้องหันมามองเพราะอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

"เช็ดแค่นิดเดียว ทำไมต้องโมโหด้วย"

พระพรายเหมือนไม่ยี่หระกับความโกรธนี้เลย ดวงตาคมดุดูมีอารมณ์มากกว่าปกติ

"ออกไป"

คิมหันต์ตะวาดก้อง หันมามองใบหน้าน่ารักที่ดูยังไงก็กวนประสาท ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เหมือนถูกใจอะไรสักอย่าง...คนบ้าที่ชอบทำให้คิมหันต์โกรธงั้นรึ

"คิมหันต์ใจเย็นๆ คนอื่นตกใจหมดแล้ว"

อัครพลแตะที่แขนเบาๆ ไปมากกว่านั้นไม่ได้ คิมหันต์ไม่ชอบให้ใครแตะต้องตัว ไม่ทันมองว่าพระพรายวางบางอย่างที่กระเป๋าคิมหันต์ ร่างเล็กๆ เกาะขอบหน้าต่างพร้อมไป

"คิมมะ นายนี่ยิ่งโกรธยิ่งสวยนะ..."

คราวนี้ไม่มีใครห้ามอยู่เลย คิมหันต์กระโดดขึ้นขอบหน้าต่าง ยกมือเรียกคันธนูออกมา.ก่อนจะดึงลูกขึ้นง้างอารมณ์เกรี้ยวกราดจนกระจกสั่นสะเทือนไปหมด..ขณะที่คนปากดีวิ่งลงจากระเบียง หัวเราะเบาๆ หันมามองคิมหันต์แล้วส่งจูบให้

"ของขวัญ รับเอาไปเลยนะ"

ตะโกนบอกตอนวิ่งหลบลูกธนู วันนี้มาห้าเลยวุ้ย!!! ใบหน้าน่ารักยกยิ้ม เดินกลับไปนั่งสมาธิแบบสบายใจ คลานเข้าไปแบบเงียบๆ เพชรอนันต์ลืมตาข้างหนึ่งมามอง สายตาบอกว่า เดี๋ยวต้องคุยกัน เพราะเสียงตึกนู้นโวยวายมาใช่จะเบาๆ ไปก่อเรื่องเอาไว้แบบไม่ต้องเดา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***