ตอนที่ 4. ก้าวแรกของการรู้จัก

พระพรายขยับตัวเขย่งๆ อยู่บนระเบียงห้อง พยายามไต่ไปเก็บผลแอ๊ปเปิ้ลที่ยื่นเข้ามา ต้นมันสูง ผลมีอยู่แค่ด้านบน แต่ด้วยทุกคนมีเวท ก็เก็บกันแบบสบายๆ แต่สำหรับคนไม่มีอะไรแบบพระพราย ต้องใช้ความสามารถล้วนๆ

"ฉันเก็บให้"

เพชรอนันต์ตะโกนบอก มองข้างล่างละเสียวไว้จริงๆ

"ไม่ๆ ฉันขะเก็บเอง"

พระพรายรู้สึกสนุกกับการทำอะไรได้เอง เอื้อมมือจะดึงผลแดงที่ห้อยอยู่ แต่มีลมทำให้หยิบไม่ได้สักที

"แรงๆ สิ เป่ามันให้ตกไปเลยก็ได้"

ภิญโญยุให้ฉัตรทองทำให้เกิดลมเฉพาะที่ ใบไม้ไม่ไหวติง แต่ผลแอ๊ปเปิ้ลกับส่ายไปมา ฉัตรเงินมาหยุดยืนมอง ตาดีจริงๆ หาเรื่องกับเด็กนั่น แม้แต่อยู่คนละตึกกัน

"พวกนาย..ทำอะไรกัน"

อัครพลเดินโฉบมามอง เพราะสามคนนี้สุ่มหัวอยู่ตรงนี้มาสักพัก สายตามุ่งตรงที่ตึกที่อยู่ตรงกันข้าม ร่างเพรียวบางของใครบางคนกำลังพยายามเด็ดผลไม้สุดปลายมือให้ได้

"คุณพล" ฉัตรเงินหลบทางก่อนเลย

"สนุกนักเหรอ ที่แกล้งคนอื่น"

สองคนผู้ก่อการร้ายหันมามองคนพูด แล้วหันไปเล่นงานต่อ

"น้ำหมอก ดูผู้พิทักษ์นายเถอะ วันๆ มันหาแต่เรื่องแกล้งเด็กนั่น"

อัครพลเดินมาบอกคิมหันต์ ที่นั่งอ่านหนังสือ ไม่ได้สนใจใครที่แวะเวียนมาคุยด้วย ไม่โต้ตอบก็เดินกลับกันไปเอง

"โอ๊ย!! "

เสียงภิญโญอุทาน. เอามือคลำที่หัว ลูกแอ๊ปเปิ้ลกลิ้งมาหยุดอยู่ตรงเท้าคิมหันต์ คนมาฟ้องทำหน้า งงๆ เกิดอะไรขึ้น

"สมน้ำหน้า😁😁😁😁"

เสียงตะโกนข้ามตึกมา เสร็จแล้วทางฝั่งนี้ก็หลบลูกแอ๊ปเปิ้ลที่ถูกปามาแบบรัวๆ คิมหันต์คว้าเอาไว้บางลูกที่ลอยมาเกือบจะโดนหน้าแบบลูกหลง

"พระพรายพอได้แล้ว"

เสียงห้ามอยู่ทางด้านนู้น เพราะตอนนี้พระพรายไม่ได้อยู่ที่ระเบียง แต่อยู่บนต้นเลย บนยอดซะด้วย อัครพลมองเพชรอนันต์ที่กระโดดเหย่งๆ ห้ามเพื่อนอยู่ตรงระเบียง....

"คุณชายระวัง"

ฉัตรเงิน เอาตัวบังตอนที่คิมหันต์เดินมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น. สายตาคมกริบมองเห็นลิงอยู่บนยอดต้นไม้ และเห็นเพชรอนันต์ลูกพี่ลูกน้องกระโดดเหย่งๆ ห้ามปรามอยู่ หนวกหูจริงๆ ปกติเพชรอนันต์ทำหน้าที่ตัวเองได้อย่างดีเยี่ยม แล้วเหตุใดเด็กคนหนึ่งถึงคุมไม่ได้

พระพรายชะงักตอนที่เห็นว่าใครเดินมาตรงระเบียงตึก ร่างเล็กปีนลงต้นไม้อย่างกับชาติที่แล้วเกิดเป็นลิงมาก่อน ยกชายเสื้อขึ้น หอบกระเตงบางอย่างลงมาด้วย....ไต่ต้นไม้ข้างตึกขึ้นไปอย่างว่องไว....ในขณะที่ทางตึกผู้สูงศักดิ์ทั้งหลายกำลังวุ่นวายกับการเก็บผลแอ๊ปเปิ้ลที่พระพรายปาเข้ามาแล้วกันแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

“อะ...ให้”

คิมหันต์หันไปมองคนที่เกาะกิ่งไม้ที่ยื่นเข้ามาตรงระเบียง นอนแนบลำตัวกับกิ่งที่โน้มงอเข้ามาด้านในระเบียง.....ถ้าขยับมากๆ อาจจะร่วงลงไปวัดพื้นข้างล่างก็เป็นได้ ใบหน้าน้อยๆ พราวไปด้วยเหงื่อ กับรอยยิ้มสดใส....ตากลมโตวิบวับเหมือนมันยิ้มได้...มองที่คิมหันต์ตาไม่กระพริบ หน้าคุ้นๆ ถ้าทาสีดำบนหน้านี่ใช่เลย เด็กวายร้ายที่แอบเข้าป่าต้องห้าม

“ไอ้เด็กบ้า...ขนาดนี้ยังกล้ามาถึงตึกนี้อีก” เสียงภิญโญพึมพำอย่างโมโห เพราะหัวเค้าปูดเป็นลูกมะนาวเพราะไอ้เด็กนี่ ไม่ชอบมันเพราะความหัวแข็งไม่ยอมใครนี่แหละ

ฉัตรทองเตรียมลงเสกกิ่งไม้เป็นน้ำแข็งแล้ว....แต่อัครพลมาจับมือเอาไว้....พร้อมกับส่ายหน้า...เหมือนมีอะไรสนุกๆ ให้ดู

“อร่อยนะ”

ความพยายามเป็นเลิศมากต้องบอกแบบนั้น....อัครพลอยากรู้ว่าคุณชายเย็นชาจะทำยังไง...กับรอยยิ้มช่างประจบนั้น ยื่นผลไม่สีแดงมาให้ เหงื่อเต็มหน้า....กว่าจะมาถึงนี้ไม่ใช่ใกล้ๆ เลยนะ

“ไม่ชอบ”

พระพรายยิ้ม ก็ยังดีวะที่ตอบ....

“แล้วชอบอะไร”

คิมหันต์หันมามองคนถาม.....ไม่ค่อยมีใครถามคำนี้ ทุกอย่างที่ทำล้วนแต่เป็นหน้าที่ และกฎระเบียบที่ยึดมั่นกันต่อๆ มา สายตาคมดุกวาดไปทางด้านตึกตรงกันข้าม มีผู้คนมากมายเดินออกมาดู...ราวกับเป็นฉากของละคร ร่างสูงโปรงสะบัดหน้าเดินหลังเพราะไม่ชอบการถูกจ้องมอง

“เดี๋ยวสิ”

“ยังไม่ตอบเลย ชอบอะไร”

พระพรายเรียกเอาไว้ คุณชายเพียงแค่หยุดเดินเหมือนจะฟัง แล้วก็เดินหนีไปอีกแล้ว....เพียงชั่วขณะที่หันหลังกลับจะปีนลง ฉัตรทองสะบัดมือเพื่อให้กิ่งไม้เป็นน้ำแข็ง ซึ่งจะทำให้ร่างเล็กๆ ที่กำลังปีนลง ตกลงไปข้างล่างได้ ชั่วแวบนั้นก็มีลำแสงสีขาวมาพัดผ่าน สะบัดการเสกไปทีกิ่งต้นไม้ก้านอื่น ทำให้มีผลกลายเป็นน้ำแข็งทันที....ฉัตรเงินหันไปมองทิศทางของลำแสงนั้น....มีเพียงผู้เดียวที่ทำแบบนี้ได้ และได้เดินออกไปแล้ว.....

“พระพราย ปล่อยนะเว้ย”

เพชรอนันต์ดิ้นร้น เพราะถูกจับมัดกับเตียง โดยมีนินจาผู้สมรู้รวมคิดมานั่งหงอยอยู่ข้างๆ ใบหน้าขาวใสทำท่าสำนึกผิด แต่ก็ช่วยกันไหม....

“บอกมาสิ...เค้าชื่ออะไร” พระพรายกำลังรูดไม้กวาดขนไม้ที่เท้าของเพชรอนันต์

“ก็ไปถามเองสิ” เพชรอนันต์ ไม่ยอม

“เค้าไม่ยอมบอก....นินจาก็ยังไม่รู้เลย”

นินจาย้ายมาก่อนพระพรายแค่เดือนเดียวเอง เค้าเรียกกันคุณชายๆ ก็เรียกตามเค้าไป

“นายชอบเค้าเหรอนินจา....” พระพรายถามตรงๆ นินจาหน้าแดงพยักหน้า

“ฉันก็ชอบ....”

เพชรอนันต์มองนินจาที่หน้าเสียไปนิด เป็นเพื่อนกันแล้วต้องมาเป็นคู่แข่งกันด้วยเหรอ

“พระพราย นายควรพูดให้ถูกนะ..” เพชรอนันต์เตือน “นายชอบคุณชายเพราะอยากเป็นเพื่อน แต่นินจาไม่ใช่”

พระพรายพยักหน้า.....หันไปยิ้มขอโทษนินจา....นินจาชอบคุณชายแบบแฟน....อันนี้ทุกคนรู้กันหมดแหละ แต่ความพยายามของนินจาไม่ได้ครึ่งของพระพราย....ความเก่งกาจที่พึ่งพบเจอ ทำให้พระพรายตั้งใจเอาไว้ ว่าจะยอมคบคุณชายเป็นเพื่อนให้ได้.... (ทำหน้ามั่นใจมาก) แต่อย่างแรก ต้องรู้ชื่อก่อน......

“55555”

เสียงเพชรอนันต์หัวเราะแบบน้ำหูน้ำตาไหล....สลับกับเสียงคำราม ด่าว่าพระพรายอย่างโกรธๆ

“พระพราย ฉันว่าพอก่อนไหม เดี๋ยวน้ำเพชรเป็นบ้าไปก่อน” นินจาแนะนำ หลังจากที่สลับกันเอาไม้กวาดขนไก่ ลากไล้บนผิดเนื้อที่เป็นจุดอ่อนของเพชรอนันต์มาร่วมครึ่งชั่วโมงแล้ว

“น้ำเพชรไม่ยอมบอก ฉันว่าฉันมีวิธี”

พระพรายยิ้มเจ้าเล่ห์ บอกให้นินจาออกไปรอข้างนอกก่อน...เพราะว่าต้องทำแบบไม่มีคนเห็น

“จะทำอะไร”

เพชรอนันต์ มองเด็กดื้อ....ทำไมมันดื้อจังวะ....ไม่มีพลังอะไรสักอย่าง แต่ก็ไม่มีใครทำอะไรได้ด้วย...มันน่าแปลกจริงๆ แม้แต่คนมีเวทยังเค้า....ยังต้องยอมให้เลย

“ถ้าไม่บอกฉันจะแก้ผ้าต่อหน้านายนี่แหละ”

นินจาอุดหูกับเสียงร้องโหยหวนข้างในห้อง.....คอยบอกทุกคนที่เดินมาดูว่าหัวหน้าผู้คุมกฎหอเป็นอะไรไป....นินจาได้แต่บอกว่าเค้าเล่นกันอยู่....แถจนสีข้างถลอกอะ

“บอกแล้วๆ”

เพชรอนันต์หน้าแดง เมินหน้าจากคนที่ถอดเสื้อออกจากตัว....แล้วมาก้มคร่อมบนตัวเข้า. พระพรายมันจะทำอะไรของมัน. แถมทำท่าจะปลดตะขอกางเกงอีก.....ไอ้เด็กบ้านิ....เพชรอนันต์ก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองต้องอายขนาดนี้ด้วย....

“คุณชายชื่ออะไร”

“ไม่บอกถอดนะ”

เพชรอนันต์กัดฟันกับคำขู่ มีใครอยากเห็นมันโป๊บ้างก็ไม่มี จู่ๆ มันจะถอดให้ดูแบบนี้ไม่ได้...กฎ มารยาทที่บ้านเข้มงวดมาก ไม่มีใครมาถอดเสื้อโชว์เนื้อตัวกันหรอก....

“คิมหันต์”

บอกออกไปแล้ว หันมามองอย่างโล่งอก. พระพรายสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว...เดินมาแกะเชือกที่มัดเพชรอนันต์ให้ด้วย....สีหน้ายิ้มย่องพึ่งพอใจ

“ถึงรู้ชื่อไป ก็ไม่มีประโยชน์ เค้าไม่อยากรู้จักนายหรอก”

เพชรอนันต์พูดปนโมโหตัวเองที่ต้องยอมแพ้.....อยากเสกหนังควายเข้าท้องไอ้เด็กหน้าใส แต่ดื้อรั้นตรงหน้านี่ซะจริงๆ

“ไม่เป็นไร สักวันเค้าจะจำฉันได้เองแหละ”

พระพรายยิ้มร้ายๆ แต่ก็น่ารัก เพชรอนันต์พยักหน้า ตามสบายเลย แต่อยากจะบอกว่า ไม่มีใครทำสำเร็จสักคนเท่าที่ผ่านมา.....ร้องไห้น้ำตาตกกันไปเป็นแถบๆ เพราะไม่ใช่แค่ไม่ได้รับความสนใจ แต่จะโดนพวกผู้พิทักษ์นั้นแกล้งให้อีก ใครจะไปทนไหว...

“น้ำหมอก เด็กนั้น น่าสนใจนะ”

อัครพลพูดขึ้นลอยๆ ทำให้ธนูที่พุ่งหาเป้า เบี่ยงออกจากจุดกึ่งกลางแบบคนเสียสมาธิ

“ฉันไม่สนใจ”

คิมหันต์เม้มริมฝีปาก ประสบการณ์ของการมีเพื่อน หรือคนที่ใส่ใจมาก ๆ ห่วงใยดูแล. ทำให้รู้สึกเจ็บจนขยาด....ไม่อยากมี ไม่อยากรู้จัก หากไม่เท่าเทียบก็อย่าได้พบพานกันเลย ความจองหองอยู่ในสายเลือด ใครๆ ก็ว่าแบบนั้น...อัครพลเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่ยอมรับ....เพราะโตด้วยกันมา เข้าใจ รู้ใจกันเป็นอย่างดี

“แต่ฉันชอบ กล้าดี บ้าบิ่นด้วย”

คิมหันต์หันมามองอัครพลผู้ที่ไม่ค่อยจะสนใจใคร แปลกใจที่พูดถึงเด็กนี่บ่อยเกินไป....

“ชื่ออะไรนะ...อืม!! ๆๆๆ พระพราย”

คิมหันต์ผู้มีสีหน้าเรียบเฉยอยู่เป็นนิจ เยื้องย่างก้าวเดินเชื่องช้า แต่ทว่าเต็มไปด้วยอำนาจ....มองการเคลื่อนไหวด้านนอกหน้าต่าง....มันดูแปลกไป หรือเค้าว่าเค้าคิดไปเอง เบื้องหลังภูเขาใหญ่ดำทะมึนนั้นมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปอย่างบอกไม่ถูก ที่ต้องห้าม ไม่มีใครเข้าไปยกเว้นคุณปู่

“มีบางอย่างใช่ไหม”

อัครพลถาม เค้าก็มองเห็นอยู่บ้าง แต่ไม่ได้สัญชาตไวเท่ากับคิมหันต์ ซึ่งประสาทสัมผัสเหมือนจอเรดาร์ สามารถจับได้ทุกช่องทาง......

“ผู้ดูแลไปจัดการแล้ว”

คิมหันต์บอก....แปลว่าไม่ต้องลงไปจัดการเอง.....ทุกสิ่งทุกอย่างดูมีเมฆหมอกของความชั่วร้ายประปรายเข้ามา โดยเค้าก็ไม่สามารถยั่งรู้ได้ว่ามันเป็นเพราะอะไร อาจจะเพราะญาณไม่ได้แก่กล้า ด้วยวัยยังไม่สมบูรณ์เต็มวัยนัก....อายุ 25 ปี ปู่บอกว่าเค้าจะมีอำนาจของผู้สืบทอดแบบไม่จำกัด....ช่วงเวลานี้ก็อยู่ที่การฝึกฝนอย่างเดียว...คิมหันต์ต้องการเติบโตเป็นผู้สืบทอดที่ดี เมื่อถึงเวลาหนึ่งเค้าจะได้ออกไปผจญโลกกว้างที่ไม่ใช่แค่หุบเขาแห่งนี้เท่านั้น...ไม่นานเกินรอจนเกินไป....

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***