ตอนที่ 3. เจอกันเสียที

"ขอบใจนะที่พาเค้ามาส่ง" พิเพกแปลงร่างกลับมาเป็นชายแก่ มาดักหน้าด้วยเส้นทางลัดของตระกูล รับร่างเล็กๆ ของนาคินเข้าอ้อมแขน มองพระพรายที่เอาแต่บีบแก้มขาวๆ ขิงนาคิน

"ทีหลังอย่าออกไปไกลๆ จากบ้านนะ มันอันตราย รู้ไหม แก้มยุ้ย อย่าทำอีกเชียว"

"เค้าทำร้ายนาย ๆ ไม่โกรธเหรอ"

พิเพกถามอย่างสงสัย

"แต่ผมไม่บาดเจ็บอะไรเลยนี่ฮะ" พระพรายเงยหน้ยิ้มจนตาหยี. พิเพกยกยิ้ม..แอบตบหัวนาคิน 1 ที ดูเอาซะ

"แต่ทีหลังอย่าเข้ามาอีก..ที่นี่เป็นเขตต้องห้าม" พิเพกเตือนก่อนจะพานาคินเดินออกมา

"ปล่อย"

พอพ้นสายตาก็เริ่มออกฤทธิ์ทันที กระโดดลงจากอ้อมแขนพิเพก

"อย่ายุ่งกับเค้านาคิน...เค้าต้านพลังนายได้. แต่แค่ไม่รู้ตัว. ถ้าเค้าใช้เป็นนายจะแย่"

พิเพกเตือน มองเด็กอายุ 19 ในร่างเด็ก 6. ขวบ หันมามองหน้าคนแก่ที่กลายร่างเป็นชายหนุ่ม ทำหน้าไม่สบอารมณ์...ในใจกำลังคิดว่าพระพรายน่าสนใจ

"ให้มันถึงตอนนั้นก่อนเถอะ"

พิเพกส่ายหน้ากับความอวดดีของนาคิน. มองขึ้นไปห้องกระจก คุณชายมองลงมาด้วยท่าทีเย็นชา พิเพกก้มหัวให้ก่อนจะเดินออกมา

"ฟิ้ว!!!! "

เสียงธนู 3 ดอกพุ่งด้วยความเร็วแสง จบแทบมองไม่เห็น พุ่งปักที่จุดกึ่งกลางเป่าอย่างแม่นยำ

"เก่งมาก หลานปู่"

เสียงตบมือ ก่อนที่ร่างสูงจะพุ่งขึ้นไปที่ฐานที่สอง ขึงเส้นสีขาวเรืองแสงกับต้นไม้สองต้น ดึงลูกธนูไร้เงาขึ้นรังแล้วยิงออกไป ลำแสงสีขาวแผ่กระจายเป็นวงกว้าง ก่อนคลื่นพลังงานสีดำจะพวยพุ่งออกมาจากซอกหลืบต่างๆ

"จงมา"

คิมหันต์ แบมือขึ้นยันต์รูปร่างเหมือนผอบ เงาจางๆ สีดำพวยพุ่งเข้าไปอยู่ด้านใน..หมุนวนลงไปจนหมด เสียงร่ายคาถาก่อนผอบจะปิดฝาลงด้วยลำแสงสีขาว

"คิมหันต์ เจ้าต้องทำให้ได้เร็วกว่านี้...มีอยู่หนึ่งตนที่หลุดรอดออกไป จงไปตามเก็บมา"

เสียงคุณท่านดังขึ้นมาในโทรจิต

"ครับคุณปู่"

คิมหันต์ จรดนิ้ววาดเป็นวงกลมก่อนจะแตะที่ดวงตา ภาพละอองสีดำหลุดลอดไปหนึ่งตนจริงๆ ด้วย พลังวิญญาณมีมากพอที่จะหนีออกไป มันวนเวียนลอยห่างออกไปทางด้านหลังป่า และใกล้ๆ กัน คิมหันต์ก็เห็นใครบางคนนอนเล่นอยู่แถวนั้น

"ทำไมเรา ไม่มีพลังวิเศษเลย"

"แล้วทำไม คุณปู่ถึงส่งเราเรียนที่นี่ด้วย"

"แตกต่างจนน่าสมเพช"

พระพรายพึมพำกับตัวเอง ลุกขึ้นยืน บิดขี้เกียจอย่างเมื่อยขบ บางอย่างทำให้หันไป กระโดดหลบตามสัญชาตญาณ....กลุ่มดำๆ พวยพุ่งเป็นรูปร่าง

"ขอร่างกายแก. ให้กับข้า"

ก่อนจะรู้ตัว ควันสีดำก็พุ่งเข้าใส่ตัวของพระพราย เหมือนลมพัดผ่าน พระพรายยืน งงๆ วิญญาณตนนั้นก็ งง

"เหตุใดถึงสิงร่างแกไม่ได้"

มันสบถ ก่อนจะวนกลับ รวบรวมพลังที่มีพุ่งใส่อีกครั้ง ชนตัวพระพรายหล่นลงไปในขี้โคลน

"แกเป็นใคร"

มันคำรามด้วยความโมโห ก่อนจะพุ่งใส่อีกพระพรายยกมือขึ้นบัง...แสงสีขาววาบตรงหน้าคนที่ยืนอยู่....ดวงตาที่หลับตาปี๋ลืมตาข้างหนึ่งเพื่อมอง แค่เพียงด้านหลังพระพรายก็รู้ว่าคือใคร....

"นาย..."

สายตาเย็นเยียบปรายตาแค่มอง พระพรายเลยได้แค่ยิ้มหวานๆ บนหน้าดำๆ โบกมือให้....ใบหน้างดงาม เยือกเย็น ราวกับรูปปั้น ผิวขาวดังเกล็ดหิมะ รูปร่างสูงทรงดูงดงาม น่าเกรงขามทุกท่วงท่า ไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ สะบัดหน้ากลับไปอีกทาง ก่อนจะยกมือดึงลูกธนูขึ้นสายแล้วยิงไปข้างหน้า....

"โอ๊ย!!! "

เสียงร้องครวญครางบอกถึงความเจ็บปวด ร่างสูงๆ ในชุดคลุมแบบนักธนู. พุ่งตรงไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว การต่อสู้ทั้งรวดเร็ว และรุนแรง

"ยอมซะเถอะ"

เสียงทุ้มดังกังวานลั่นป่า เสียงท่องคาถา สัญลักษณ์ยันต์สีขาวเกิดขึ้นรอบตัวคิมหันต์ หมุนขึ้นเป็นวงล้อ ก่อนจะลอยไปครอบวิญญานไม่ให้ไปทางไหนได้อีก...

"ปล่อยข้าไป"

เสียงกระแทกชนกับวงล้อเรืองแสงเป็นระลอกอย่างไม่ยอมแพ้

"จงยอมให้จับซะเถอะ. มิฉะนั้นเราจะทำลายดวงวิญญาณเจ้า"

ร่างสูงดึงผอบผนึกออกมา ก่อนจะเดินเข้าสู่วงล้อด้วยท่วงท่าสง่างาม พระพรายขยับตัวเข้าใกล้ เพราะอยากเห็นว่าเค้าปราบวิญญาณกันอย่างไร

"ฝันไปเถอะ จงจำไว้ให้ดีเถอะทายาทผู้ชอบธรรม ไม่นานหรอกทายาทอีกผู้หนึ่งจะบังเกิด จะหนุนนำวิญญาณทั้งหลายให้เป็นอิสระ คำทำนายได้เริ่มขึ้นแล้ว แกอย่าได้เหิมเกริมไป"

เสียงสยองขวัญ พูดอย่างเชื่อง ร่างกายปรากฏขึ้นเด่นชัด รูปร่างสูงใหญ่ ท่าทางน่าหวาดกลัว

"เราหลีกลี้ซ่อนกายมาเป็นสิบๆ ปี แต่ว่าพวกเจ้าก็ยังไม่ยอใหยุดไล่ล่า ทั้งๆ ที่พวกเราไม่เคยออกมาทำลายผู้ใด"

ช่วงเวลาของการพูดคุย พระพรายกลับมองเห็นการเคลื่อนไหวภายใต้พื้นดิน กลุ่มควันสีดำ ขึ้นเป็นรูปร่างต่างๆ ของศพ ไม่ว่าจะเป็นสัตว์ คน หรืออะไรที่มีพลังของความอาฆาตและเจ็บปวดก่อนตาย...

"นี่ๆ "

พระพรายหมอบคลานต่ำ พยายามเรียกร่างสูงที่ครุ่นคิดกับสิ่งที่วิญญาณร้ายพูด

"มันกำลังสูบพลังอยู่"

พระพรายพยายามพูด...และชี้ไปทางด้านหลังวิญญาณที่ค่อยขยายร่างกายใหญ่ขึ้น

คิมหันต์มองเมินแบบไม่สนใจ ใบหน้ามอมแมมที่เห็นแค่ลูกกระตา พยายามพูดอะไรบางอย่าง เพียงแค่หันไปมอง วิญญาณร้ายสะบัดปลายมือลำแสงสีแดงพุ่งใส่คิมหันต์ ที่กระโดดหลบ ผอบในมือกลิ้งลงไปทีีพื้นข้างๆ พระพราย.

"5555 ผู้สืบทอด เจ้าจะทำเช่นไร สิ่งที่กักเก็บข้าได้ ไม่อยู่ตรงนี้แล้ว"

คิมหันต์แบมือคันธนูสีขาวก็ปรากฏ ดึงลูกขึ้นเล็ง

"ช่วยไม่ได้ แกก็ต้องสลายไป"

แสงสีขาวพุ่งเป็นทาง วิ่งเข้าหาปีศาจตนนั้น พระพรายมองอย่างตื่นตาตื่นใจ นี่มันหนังกำลังภายในชัดๆ

"เจ้าไม่อยากรู้อะไรมากกว่านี้เหรอ"

เมื่อจนมุม โดนลูกศรยิงเข้าร่างจนบาดเจ็บ หดร่างเล็กลงเรื่อยๆ มันคงหาทางเอาตัวรอด คิมหันต์ทำหน้านิ่ง ขึ้นสายธนูอีกลูก มันจะได้จบไปสักที...

"เรื่องปู่ของเจ้า"

"การแย่งชิงอำนาจระหว่างพี่น้อง ความลับ!!! ที่มิมีใครล่วงรู้"

เกิดการชะงักไป ใบหน้าเย็นชาเผลอแสดงอารมณ์ออกมา.....มองวิญญานร้ายด้วยสายตาเกรี้ยวกราด พอๆ กับที่มันพุ่งตัวเข้าใส่เป็นระลอก ร่างสูงขยับหลบไปมา จนพลาดทำอาวุธหลุดมืิอไป. มันอาศัยจังหวะคันธนูหล่นออกจากตัวคุณชายรูปงาม. ทำให้วงล้อยันต์เสื่อมเนื่องจากเจ้าของได้รับบาดเจ็บ เปิดช่องทางให้หนีออกไป

"ตะเอ๋"

มันหยุดชะงัก เพราะเด็กหน้าดำมายืนฉีกยิ้มข้างหน้า ดึงรอยแยกของวงล้อที่แตกออกให้เชื่อมต่อกัน

"เป็นไปไม่ได้"

วิญญาณร้ายพึมพำ ล่องลอยถอยหลัง

"นี่!!! "

พระพรายตะโกนเรียกคนที่อยู่อีกด้านหนึ่ง โยนคันธนูวิเศษที่ไม่เคยมีผู้ใดแตะต้องได้นอกจากเจ้าของ วิญญาณร้ายมองตาม ผวาตามคันธนูเพื่อไม่ให้ถึงมือ คิมหันต์กระโดดคว้ารับแล้วกลิ้งตัวดึงลูกธนูปล่อยออกอย่างเร็ว ปักกลางอกแบบใกล้ชิด

"ข้า...ยัง...ไม่....อยาก...."

ใกล้ชิดแบบตาต่อตา คิมหันต์วาดมือที่คันธนู อาวุธคู่กายก็หายไปทันที....มองหมอกสีดำกลายเป็นสีขาว จางหายไปในอากาศ เปรียบเสมือนเมื่อครู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น....

"เอ่อๆๆๆ "

เสียงอึกอักอยู่ทางด้านตรงข้าม ใบหน้านิ่งขรึมหันไปมอง สายตาเย็นชาไม่มีอารมณ์ใด เด็กตรงหน้ากำลังโดนวงล้อกักวิญญาณเล่นงาน เพราะไปจับมันเอาไว้ แขนขากางออกเพราะมันขยายตัวกว้างขึ้น....คิมหันต์ไม่เคยเห็นแบบนี้มาก่อน พึมพำเบาๆ กงล้อก็สลายตัว เสียงหล่นลงบนพื้นดัง "ตุ้บ" ดูช่างน่าสงสาร

"อูยยยย!!! "

เสียงครางลากยาว ทำเอาคนไร้อารมณ์หันมามองนิดหนึ่ง

"ทีหลังห้ามเข้ามา"

เป็นประโยคแรกที่พระพรายได้ยิน เสียงทุ้มเพราะเสนาะหู. ลุกขึ้นนั่งมองร่างสูงปราดเปรียวทำอะไรบางอย่าง แต่แปลกที่พระพรายก็มองเห็น ลำแสงสีขาวถูกวาดเหมือนตาข่าย มันถูกจิ้มลงพื้นดิน จากกรอบเล็ก ๆ มันขยายตัวออกกว้างมากขึ้นเรื่อยๆ

"กลับไปได้แล้ว"

นี่ถ้าไม่ชอบตั้งแต่แรกเห็น พระพรายจะต้องพ่นคำพูดอะไรสักอย่างใส่คุณชายนี่!! มันต้องแรงน่าดู แต่ตอนนี้นึกไม่ออก

"ไปส่งหน่อยสิ"

คิมหันต์มองคนล่วงล้ำพื้นที่ต้องห้าม หน้าดำจนมองไม่เห็นผิวหน้า เหลือแต่ลูกกระตาโตที่มองมาที่เค้าทุกการกระทำ ปรายตามองด้วยความเย่อหยิ่ง เก็บผอบขึ้นมา

"มาได้ก็กลับเองได้"

ร่างสูงมาหยุดยืนตรงหน้า ก้มหน้าจ้องดวงตากลมโตที่มองเห็น วาดนิ้วขึ้นรูปเหมือนดาวห้าแฉก พึมพำคาถา แล้วจิ้มที่หน้าผากเบาๆ

"จงลืมทุกอย่างที่เกิดขึ้นวันนี้"

คาถาลบความจำ พระพรายปัดมืออย่างลืมตัว กำนิ้วมือนุ่มๆ เอาไว้ ปู่เคยเล่าว่าคนที่ใช้ต้องมีพลังแก่กล้า...คนที่ถูกคาถาจะจำอะไรไม่ได้เลย

"ปล่อย"

คิมหันต์กระตุกนิ้วมือออกอย่างตกใจ นอกจากคาถาใช้ไม่ได้ผล. เด็กนี่ยังบังอาจแตะต้องเค้า....

"ชื่ออะไร บอกหน่อยสิ"

พระพรายยิ้ม ใคร่อยากรู้ พยุงตัวขึ้นยืน ทำไมรู้สึกตัวเองเตี้ยจังเมื่อเทียบกับคุณชายตรงหน้า นิ้วเรียวงามสะบัดออกเหมือนโดนของร้อน ใบหน้าบึ้งตึงเย็นชา หางตาก็ไม่แล เดินออกไปแบบไม่พูดสักคำ

"เดี๋ยวสิ...ชื่อละ!!! "

"คนอุตส่าห์ช่วย ไม่รู้จักมีน้ำใจ"

พระพรายบ่นงึมงำ หันหลังเดินกลับหอพัก คนอื่นที่เดินผ่านพอเห็นหน้าก็หัวเราะกันยกใหญ่ ซุบซิบกันเบาๆ แต่พระพรายก็ได้ยิน ช่างมันเถอะ!!! ไม่เห็นจะแคร์

"ไปก่อเรื่องอะไรอีก"

เพชรอนันต์มองหน้าดำๆ เต็มไปด้วยขี้ดิน แล้วถอนหายใจ วันนี้รวมญาติ เค้าอุตส่าห์กลับก่อนเวลา เพราะเป็นห่วงว่าพระพรายจะเหงารึเปล่า แล้วดูสิ กลับมาไม่เจอใครสักคน รออยู่สองชั่วโมง พ่อตัวดีถึงได้โผล่มา

"ขอร้องน้ำเพชร นายห้ามบ่นฉัน"

พระพรายยกมือไหว้ เพชรอนันต์คว้ามือของพระพรายขึ่นมาดู

"ไปโดนอะไรมา"

พระพรายก้มมองตาม พึ่งเห็นนะเนียะ มือตัวเองแท้ๆ ยิ้มกลบเกลื่อน มันแค่เป็นรอยถลอกเอง แสบๆ คันๆ ดี

"สงสัยล้ม"

ตอบแบบไม่สนใจ ทำท่าจะถอดเสื้อออก เพชรอนันต์หน้าแดง

"นายจะทำอะไร"

"อาบน้ำไง" พระพรายมุ่นคิ้ว สงสัยอะไร

"แล้วทำไมต้องถอดตรงนี้"

เพชรอนันต์โวย.....พระพรายท้าวเอว เอามือลง แล้วชี้ให้เพชรอนันต์มองป้ายห้อง

"นี่มันห้องฉันไหม ทำไมฉันจะแก้ผ้าไม่ได้"

ร่างสูงเพรียวของเพชรอนันต์หันหลังเดินหนีออกจากห้องทันที เสียงหัวเราะตามหลังมาว่าอยากได้คนถูหลังให้. เพชรอนันต์ได้แต่ด่าในใจบางทีพระพรายก็หน้าไม่อายเหลือเกิน. .....

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***