ตอนที่ 2. อยากรู้จัก

"พระพรายละ.."

ทุกคนตะโกนเรียกหาในห้องเรียน บ้างว่าน่าจะกลับหอ บ้างว่าน่าจะไปแอบนอนในห้องพยาบาล แต่เพชรอนันต์รู้ว่าเจ้าตัวแสบนี่ไปไหน มาไม่กี่วันป่วนไปหมด แต่เพราะเป็นคนอัธยาศัยดี หน้าตาน่ารัก ใครๆ ก็เอ็นดู แถมอายุน้อยกว่าทุกคนในห้องตั้งสองปี (ปี 1)

"นี่ๆ ชื่ออะไรอะ"

คิมหันต์มองก้อนหินที่หล่นลงมาข้างตัว ขณะที่เค้ากำลังเรียนยิงธนูอยู่. ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาจนอาจจะทำให้คนโดนมองเป็นน้ำแข็งก็เป็นได้. ไล่สายตามองหาต้นตอ....แล้วหันกลับไปสนใจเรียนต่อ

พระพรายนั่งเท้าคางบนต้นไม้ ไหนบอกห้ามใช้คาถาไง ไอ้คนนั้นก็ใช้ ไอ้คนนี้ก็แอบใช้ ทำไมรู้นะเหรอ ก็ไม่รู้เห็นละมั้ง.....

คิมหันต์มองกระดาษที่ม้วนมากับก้อนหิน หลุบสายตาลงมอง ปรายตามองทิศทางที่มาก่อนจะใช้ปลายคันธนูเขี่ยๆ และดีดกลับไป

"โอ๊ย!!! "

พระพรายคลำหน้าผาก ไม่มองมาสักกะนิด แล้วรู้ได้ไงว่าอยู่ตรงนี่อะ.....เพชรอนันต์บอกว่าคุณพี่หิมะนี่อยู่ปี 3 เป็นหัวหน้าหอ และเป็นผู้คุมกฏของมหาลัยทั้งหมด ไม่เข้าใจตัวเองถ้าดื้อรั้น หรืออยากเผือกรู้ชื่อเค้า แต่เพราะถามกับใคร ไม่มีใครบอกสักคน แถมเป็นหนึ่งเดียวที่ไม่ติดชื่อ สุดยอด...จริงๆ ปีนลงมาแบบวันนี้ขอยอมแพ้ก่อน วันหน้ามาใหม่

"นี่แก เมื่อไหร่จะเลิกตื้อสักทีวะ"

ยังลงไม่สุดเลย พ่อก็มายืนเขย่าต้นไม้จนสั่นโงนเงน

"ตรงนี้ เค้าห้ามเข้า อ่านหนังสือไม่ออกเหรอ"

ภิญโญ ยืนท้าวเอวค้ำหัวคนที่ตกลงมา แล้วก้มตัวหลบครูสอนยิงธนูตรงพุ่มไม้

"ไม่ได้ตื้อสักหน่อย"

"แค่อยากรู้จัก"

"ไปไหนก็ไปชิวๆๆ "

พระพรายเถียง โบกมือไล่ให้ภิญโญถอยไป เพราะเค้าจะมองคนนู้น คนที่กำลังขึ้นสายและเล็งเป้า อีกอย่างป้ายมันบอกคลาสเรียนชั้นสูง ไม่เห็นมีคำว่าห้ามสักหน่อย ใครจะไปรู้ละ

"ออกไปเลยนะ"

ภิญโญไล่อีก สักพักสองแฝดก็มาช่วยตอกย้ำ สองสามวันการเห็นหมอนี่เพ่นพ่านรอบตัวคุณชายถือเป็นเรื่องปกติ แต่ที่มันทนอยู่ได้นี่ยิ่งกว่าปกติ ภิญโญขนาดถึงกับเอาน้ำแข็งไล่สาด มันก็มาเอาคืนวันหลัง ต่อปากต่อคำเก่ง แถมเอาคืนเก่ง พอๆ กัน

"นี่นายๆ "

แฝดพี่น้องมองหน้ากันมันเรียกใคร

"สองคนนั้นแหละ คนนั้นเค้าชื่ออะไร"

บุ้ยใบ้ไปทางคนหล่อ 2019 น้อยคนนักจะมีท่าทางดึงดูดพระพรายได้ขนาดนี้ ก็แค่ชอบ อยากเป็นเพื่อนไม่ได้เลยเหรอ คนเราจะต่างชนชั้นยังไงก็ต้องเป็นเพื่อนกันได้....

"เค้าไม่บอกหรอก ไม่ต้องอยากรู้"

แฝด 1 บอก

"นายควรรีบไป ก่อนที่คุณชายจะรู้เรื่องนายมาตามแอบมองเค้าทั้งวี่ทั้งวันแบบนี้"

แฝด 2 เตือน พระพรายจำไม่ได้ว่าคนไหนเป็นคนไหน

"บอกชื่อเค้ามาก่อนสิ"

พระพรายเล่นแง่ วิ่งหลบภิญโญ ที่ยกเก้าอี้ม้าหินอ่อนวิ่งตามเตรียมทุ่มใส่ โดยมีสองแฝดทำน้ำแข็งปลายแหลมพุ่งเข้าใส่ จนวิ่งหลบแทบไม่ทัน

"ฉันจะฟ้อง นายด้วยแลัวก็นายด้วย"

พระพรายตะโกนอย่างโมโห มองเส้นการวิ่งของน้ำแข็งแบบชัดเจน ว่ามันจะหล่นตรงไหน

"ฟ้องอะไร ไหนพูดมาดิ"

ภิญโญ วิ่งแบกเก้าอี้ตามมาติดๆ

"ใช่ พูดมาสิ ฟ้องพวกเราเรื่องอะไร"

สองแฝดที่วิ่งขนาบข้างพูดเสริม

"นายใช้เวทมนต์คาถา ในเวลาเรียน คราวนี้สามคนก็เบรคตัวโก่ง หยุดยืนมองหน้ากัน

"โกหก ใครจะใช้ กฏบอกเอาไว้ ใครจะทำ"

ภิญโญวางเก้าอี้ลง ทำหน้าอินโนเซ็นมาก ทั้งๆ ที่เมื่อกี้ยังกะฆาตรกรโรคจิต

"นายนะแหละ กะไอ้คู่แฝดนรกเนียะ"

พระพรายชี้หน้า สองแฝดทำท่าโมโหเพราะโดนด่า

"พีี่แฝดคนหล่อ"

เปลี่ยนท่าทียังกะเปลี่ยนกางเกงใน ฉัตรทองยิ้มขำๆ ส่วนฉัตรเงินทำหน้าบึ้ง

"นายจะไปไหนก็ไป อย่ามาแถวนี้อีก"

ฉัตรเงินไล่ ใบหน้าขาวๆ หล่อแบบคนเกาหลี มองไปทางคุณชายที่เคารพ หายไปแล้ว....ตระกูลเค้ามีหน้าที่อารักขา

"พีีใหญ่ คุณชายไปแล้ว"

ฉัตรทองขยับตัวทันที พาเดินกลับแบบทั้งขบวน

"นายจะไปไหน"

ภิญโญหันมาถาม วันนี้พักรบกะมันก่อน หน้าตาน่ารักขาวอมชมพู ถ้ามันไม่ดื้อร้ายๆ มันจะน่ารักกว่านี้

"หอนายไปทางนู้น"

เดินขยับอีกสองสามก้าว ก็มีคนดื้อตามมาอีก....ร่างสูงใหญ่หันกลับมา

"ถ้าตามมาอีก ฉันจะทุ่มนายให้จมกับดินเลย"

พระพรายหยุดเดิน มองตามร่างสูงของสามผู้รักขาคุณชายไป ยิ่งสูงเท่าไหร่ก็ยิ่งน่าสนใจ อยากรู้จังนิสัยจริงๆ ของคุณชายหิมะ นี่เป็นยังไงนะ

"หายไปไหนมา"

พระพรายเบ้ปาก นี่ก็ถามได้ทุกวัน มองเพื่อนคนเดียวที่เริ่มสนิทด้วย และเป็นคนเดียวที่กล้าดุ กล้าว่า

"นายอย่ามาใช้คาถาบังคับให้ฉันตอบ"

เพชรอนันต์นิ่งไป การใช้คาถาคือการที่ผู้ถูกกระทำจะมองไม่เห็น แล้วใยเจ้าเด็กนี่ถึงรู้ละ ไหนบอกไม่มีความสามารถพิเศษไง

"ฉันไม่ได้ใช้"

เพชรอนันต์ทำหน้าท้าทาย พระพรายโบกมือไปมา

"ไม่ได้ใช้ก็ไม่ได้ใช้สิ ฉันจะไปรู้ได้รึไง"

อ้าว!! เดินหนีเข้าห้องไปเลย ตกลงพระพรายมีอะไรพิเศษอย่างที่เพชรอนันต์คิดไว้ไหม มองนาฬิกาต้องกลับบ้านวันนี้ เพราะมีนัดรวมครอบครัว ทานมื้อค่ำร่วมกัน ซึ่งเป็นประจำทุกๆ สัปดาห์เฉพาะวันศุกร์. มองห้องว่างเปล่าหลายห้อง เพราะทุกคนได้รับสิทธิเดินทางกลับบ้านช่วงเสาร์-อาทิตย์ มองกลับไปที่ห้องพระพราย หมอนี่ไม่กลับบ้าน รึว่าไม่รู้กันนะ.....

"มาอีกละ 555 ตลกจัง!! "

อัครพลหัวเราะมองออกไปนอกหน้าต่าง มีลิงอยู่ 1 ตัว หน้าตาบ๊องแบ๊วมาก ทำสายตาสอดส่องมองหา คนที่กำลังซ้อมยิงธนูอยู่ด้านใน

"น้ำหมอก นายไม่คิดจะคุยกับเค้ารึไง"

คิมหันต์วางธนูลงข้างตัว ใบหน้าเย็นชา ปรายตามองคนที่อัครพลพูดถึง

"ไม่"

นอกจากจะไม่คิดจะคุย คุณชายยังใช้คาถาพลางตัวอีกต่างหาก คราวนี้ยิ่งทำให้มองไม่เห็นใหญ่ แต่ที่อัครพลแปลกใจคือเด็กนั้นกลับใช้ปืนลูกยาง ยิงมาที่กระจกก่อนจะกระโดดลงไป

"หึ!! "

อัครพลจะเดินไปหยิบเพราะอยากจะรู้ แต่ต้องชะงัก

"ทิ้งไว้แบบนั้น ไม่ต้องสนใจ"

คนพูดปรากฏตัวให้เห็น ชุดสวมยิงธนูทำให้คิมหันต์ดูงดงาม ถึงจะยาวรุ่มร่าม แต่พอเวลาเดินเหิน กลับน่ามอง แม้แต่อัครพลก็ชอบมองเวลาคิมหันต์เดินไปเดินมาด้วยชุดนี้ และคุณชายก็ชอบใส่ซะด้วยสิ

"คาถาแอบมอง"

อัครพลหลับตา มองข้อความที่ติดกับลูกดอกยาง ไม่ให้ไปแตะ ก็ใช่ว่าจะอ่านไม่ได้สักหน่อย

"นายชื่ออะไรเหรอ"

คนอ่านหลุดขำออกมา แล้วต้องรีบเก็บอาการ. ดูเหมือนเด็กมาใหม่จะมีอารมณ์ และมีความเป็นเลิศด้านความพยายาม ใช่ว่าไม่เคยมีใครตามคุณชายมาก่อน แต่จะโดนสอยร่วงหมด มาแอบดู มาแอบทำอะไร แค่ผ่าน ผู้ดูแล 3 คนให้ได้ก่อน และต้องมาเจอหน่วยอารักขา 3 คน (ภิญโญ 2 แฝด) อีก. แต่รอบนี้ เด็กนี้กลับเจอวงในก่อน ส่วนวงนอกไปไหนก็ไม่รู้ (ผู้ดูแล)

"ไอ้หนู!! "

พระพรายมุ่นคิ้ว เสียงเรียกใครวะ ใครคือไอ้หนู ที่นี่เค้าเรียกกันแบบนี้เหรอ

"ไอ้เด็กน้อย"

คราวนี้หันมาเจอทำเอาสะดุ้ง ใบหน้าหย่อนหยานเกินความจริง มองที่แรกนึกว่าผี

"เรียกผมเหรอ"

พระพรายชี้ที่ตัวเอง ชายแก่ๆ พยักหน้า ชี้ไปที่ประตู

"ออกไป"

"ที่นี่ห้ามเข้า กล้าดียังไง" เสียงตะโกนดุดัน พร้อมกับแสงสีขาวลอยมา. พระพรายก้มหลบ ชายแก่คนแรกทำหน้าแปลกใจ แต่เพราะแสงแวบๆ มันลอยมาอีก ทำให้ผลักร่างเล็กๆ ให้หลบไป พระพรายวิ่งหลบแสงสีขาวที่ลอยไปมาเหมือนบูมเบอแรง

"พิเพก แกช่วยมันทำไมวะ"

คนขี้วีน โผล่หน้าออกมาจากพุ่มไม้ วิ่งตามร่างเล็กๆ ไป ชายแก่คนแรกวิ่งตาม

"นาคิน อย่ายุ่งกับเค้า"

ร่างเล็กๆ ของเด็กน้อยตัวอ้วน หันมามองแล้วแลบลิ้นใส่ วิ่งตามพระพรายไปแบบเอาเป็นเอาตาย มันหลบบูมเบอแรงไร้เงาของเค้าได้ นาคินอยากรู้ว่ามันเป็นใคร

"คีรี มาห้ามน้องนายเดี๋ยวนี้"

ร่างบอบบางปราดเปรี้ยวก็โผล่ออกมา ใบหน้าสวยหยดกว่าผู้หญิง กระโดดใส่พิเพกแทนที่จะตามน้องชายไป ร่างชายแก่กลายร่างเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูง ใบหน้าดูคมสันน่ามอง ดูเหมือนนักรบโบราณ. พิเพกหยุดวิ่งตาม หันมารับจุมพิตจากคนมาใหม่แทน

"นายก็รู้ คุณท่านสั่งห้ามยุ่งกับเด็กนั่น"

พิเพกพึมพำชิดริมฝีปากสวยๆ

"ก็ถูก. แต่นาคินไม่รู้นิ"

คีรีหัวเราะในลำคอ กอดลำคอแข็งแรง

"เราไปทำอย่างอื่นกันเถอะ"

ชวนเสียงหวาน พิเพกถอนหายใจ หน้าที่ผู้ดูแลคุณชายไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เลยนะ ถึงแม้คุณชายจะโตแล้ว วิชาอาคมแข็งกล้า แต่ว่าคุณชายกลับเป็นคนเดียวที่สืบทอดตระกูลนี้ ไม่สีตัวเลือกเหมือนทุกรุ่นที่มีมา หนึ่งเดียวที่ไม่อาจคลาดสายตา หนึ่งเดียวที่สูญเสียไปไม่ได้

"ก็ได้ ทำไมต้องหนักใจด้วย"

คีรี พูดพร้อมกับกระโดดออกจากอ้อมกอด ความสามารถพิเศษคือตาทิพย์. คาถาประจำตัว คือ กระแสไฟฟ้า

"มาสิ พิเพก ดูสิ วันนี้นายจะตามฉันทันไหม"

เสียงหัวเราะ เรียก ท้าทายออกวิ่งนำไปก่อน พิเพก ความสามารถพิเศษ แปลงร่าง คาถา สะกดจิต ส่ายหน้าวิ่งตาม

"ไอ้เด็กบ้า วิ่งตามไม่หยุเเลยวุ้ย!! "

พระพรายวิ่งหลบแสงขาวนั้นไปมา ยิ่งหลบมันก็เพิ่มจำนวน ม้วนตัว ฝุ่นเฝิ่น ไม่ต้องสนใจแล้ว หน้าดำเพราะตกขี้โคลนแบบเต็มๆ

"หยุดนะ"

โกรธจัด เพราะหน้าตาหล่อๆ เลอะเถอะหมด นาคินที่กำลังสะใจ หัวเราะกับการหลบไปมาเหมือนสุนัขจนตรอกของอีกฝ่าย ถึงกับเบรคตัวหยุด ก่อนที่บูมเบอแรงที่รุมเร้าศัตรูมาตลอดทางจะแตกสลายหายไป ซึ่งไม่เคยมีใครทำได้ ไม่มีใครเคยทำแบบนี้มาก่อน

ร่างอ้วนๆ ขาวๆ ลอยขึ้นม้วนตัวอยู่ในอากาศแบบไม่รู้ตัว ร้องไห้จ้าเพราะตกใจ พระพรายกระพริบตาปริบๆ มองร่างอ้วนขาวของเด็กน้อยผู้ชายแต่มัดจุกสองข้างเหมือนเด็กผู้หญิง

"โอ๋ๆๆ อย่าร้องนะ พี่ขอโทษ"

พระพรายเอื้อมมือไปข้างหน้า นาคินร่วงอยู่ในอ้อมแขน ดวงตาดุดันเปลี่ยนเป็นบ๊องแบ๊ว ทำเอาน่าเอ็นดูสำหรับพระพราย

"ฉันคิดว่ามีคนอื่นจะทำร้ายฉัน ฉันเลยโมโห ขอโทษนายจริงๆ นะ แก้มยุ้ย"

พูดเสียงอ่อนโยน บีบแก้มขาวน่ารักน่าชัง เดินอุ้มกลับเข้าไปด้านใน

"เดี๋ยวพาไปส่งบ้านนะ แก้มยุ้ย"

คุยกระหนุงกระหนิงเสมือนหนึ่งไม่ได้ตามทำลายล้างเด็กแปลกหน้าที่แอบเข้ามาในที่ต้องห้าม

"น้องนาย มันดราม่าเกินอายุจริง"

พิเพกกอดอกมองตามสองคนนั้นไป ทันได้เห็นทุกอย่าง

"เมื่อกี้นายเห็นไหม"

คีรี ถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง ในรอบประวัติศาสตร์มีคนประเภทนี้น้อยมาก คนที่มีพลังต้านอำนาจคนอื่น คนที่ไม่รู้จักอะไรกับคาถาที่ถูกทำใส่

"เห็น!! คุณท่านถึงบอกอย่ายุ่งกับเค้าไง"

พิเพกยักไหล่ เค้าไม่ได้สนใจหนังสือ ตำราโบราณอะไรนั้น แต่ผิดกับอีกคน เรียกว่าหนอนหนังสือเลยก็ว่าได้

"ถ้าเค้าใช่ เค้าก็ต้องเป็น...."

คีรีกำลังจะพูดในสิ่งที่รู้ๆ สืบทอดกันมารุ่นต่อรุ่น แต่พิเพกส่ายหน้า

"มันหมดยุคสมัยนั้นแล้ว อีกอย่างคุณชายคงไม่ยอม"

คีรีพยักหน้า.....แต่ว่าคุณท่านอาจจะกำลังคิดเรื่องนี้อยู่ก็เป็นแน่

"ไปรับน้องนายเถอะ...ทำตัวร้ายกาจ...ยังมีหน้าไปอ้อน ออเซาะเค้าอีก"

คีรีพยักหน้า อายุจริงๆ ของนาคินไม่ใช่เด็กๆ สิ่งที่เห็นเป็นเพียงภาพลวงตา น้องเค้าอายุ 19 ปี แต่ร่างกายถูกกักให้อยู่เท่านั้น. อารมณ์เลยปรวนแปร ขี้โมโห ความสามารถพิเศษ ควบคุมอาวุธแบบไร้เงา คาถาประจำตัว เสกไฟ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***