chapter 4

หลังจากไปรักษาผู้อวุโสเสร็จ ฉันก็ได้ไปนั่งดื่มชาอยู่กับประมุขหลานต่อ...

"ขอบคุณที่แม่นางช่วยเราดูแลและรักษาผู้อวุโส"

"ไม่ต้องขอบคุณข้าหรอก อย่างไรเสียมันก็คือหน้าที่ของข้าอยู่แล้ว..."

"รบกวนท่านแล้ว..."

"เมื่อวานข้าได้ยินมาว่าเวินเฉานำคนมายังสำนักตระกูลหลานหรือ"

"แม่นางเวินกล่าวถูกต้องเเล้ว พวกเขานำคนมาเพื่อศึกษาเล่าเรียนอยู่ที่สำนักเรา"

"ท่านคิดว่าพวกเขามาเพื่อศึกษาเล่าเรียนรึ?"

"..."

"ข้ารู้ว่าท่านต้องรู้ว่าพวกเขามาเพื่อจุดประสงค์อะไรบางอย่างแน่ๆ..."

"..."

"ถึงท่านไม่กล่าวแต่ข้าก็รู้ว่าท่านก็คิดเช่นนั้น..."

"แม่นางเวินเจ้าจะกล่าวอันใดกันแน่..."เขาเริ่มเอะใจแล้วสินะ ฮึๆ...เตือนอะไรบางอย่างไปก่อนแล้วกัน...

"ถึงแม้ว่าจะยังไม่เกิดในเร็วๆนี้ แต่ว่า...ข้าคิดว่าท่านควรจะเริ่มให้คนในตระกูลท่านฝึกยุทธให้เก่งกาจกว่านี้ให้มากที่สุด..."ฉันพูดพลางจิบชา

"จะเกิดอะไรขึ้นหรือ?"

"ข้าไม่สามารถตอบท่านได้ หวังว่าท่านจะเข้าใจ..."

"เข้าใจแล้ว...มันคงเป็นสิ่งที่ไม่สามารถบอกกับใครได้สินะ..."

"เป็นดังที่ท่านกล่าว ข้าไม่สามารถพูดในสิ่งที่ข้าไม่สามารถพูดได้ ทำได้เพียงแค่เตือนเพียงเท่านั้น..."

"รบกวนแม่นางแล้ว..."

"ไม่เป็นไรหรอก..."

"แม่นางเวินชอบบรรยากาศที่นี่หรือไม่?"

"อืม..."

"ดีแล้วที่แม่นางชอบ เพราะแม่นางต้องอยู่ที่นี่ก็อีกตั้งนาน อาจจะทำให้แม่นางเบื่อไปบ้าง..."

"ไม่เป็นไรหรอก เพราะอย่างไรเสียข้าก็มาเพื่อรักษาคนไข้ มิได้มาพักผ่อนอยู่แล้ว..."

"ถึงจะเป็นอย่างนั้นท่านก็ยังมีเวลาว่างอยู่...ถ้าแม่นางสนใจที่จะศึกษาเล่าเรียนก็สามารถไปเรียนได้..."

"ขอบคุณประมุขหลาน แต่ถ้าข้าไปเรียนแล้วใครเล่าจะมาอยู่กับน้องชายข้า..."

"ท่านสามารถให้น้องท่านไปศึกษาได้"

"ไม่ผิดกฎสำนักหรือ?"

"ท่านอาได้ละเว้นให้แล้ว"

"งั้นรบกวนท่านแล้ว..."

"แม่นางเวินข้ามีเรื่องอยากให้แม่นางช่วยชี้แนะ"

"เรื่องอันใดหรือ?"

"สาเหตุที่ครอบครัวและคนในหมู่บ้านของแม่นางเวิน ออกจากตระกูลเวินคืออะไรหรือ?"

"..."

จะตอบยังไงดีล่ะ เอาเป็นว่าอธิบาย แบบอ้อมๆแล้วกัน

"ไม่ต้องตอบข้าก็ได้..."

"ไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากตอบ..."

"..."

"เอาเถอะอย่างไรเสีย ก็ไม่มีอะไรเสียหายอยู่แล้ว...สาเหตุก็คือคำทำนาย..."

"คำทำนาย?"

"ใช่แล้ว ท่านอาจจะเคยได้ยินมาบ้างว่า ข้านั้นสามารถมองเห็นเรื่องราวในอนาคตที่ใกล้จะมาถึงนี้ได้ และหนึ่งในนั้นคือคนในตระกูลของข้าที่ต้องมีชะตากรรมที่น่ากลัวรออยู่เพียงเพราะแค่ยังอยู่ในตระกูลเวิน แต่ต้องเจอเรื่องโหดร้ายขนาดนั้น...ข้าไม่อยากให้เรื่องมันเป็นอย่างนั้นข้าจึงได้ขอร้องท่านพ่อให้รีบออกจากตระกูลโดยเร็วที่สุด..."

"อย่างนี้นี่เอง ข้าก็เคยได้ยินมาบ้างเกี่ยวกับเรื่องนี้..."

"อย่างไรเสีย ท่านก็รีบๆอบรมสั่งสอนและฝึกยุทธ์ให้คนของตระกูลท่านให้เก่งกาจให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นได้ เพราะอย่างไรเสียในอนาคตนี้ท่านอาจจะเดือดร้อนเป็นได้..."

"ขอบคุณแม่นางเวินที่ช่วยชี้แนะ"

"ประมุขหลานข้าก็มีเรื่องหนึ่งอยากให้ท่านชี้แนะข้าให้กระจ่าง"

"เชิญกล่าว"

"ไม่ใช่ว่าข้าไม่รู้ว่าหลังเขาของอวิ้นเซินปู้จื่อฉู่นั้นแอปซ่อนของอะไรไว้ แต่ว่าข้าอยากรู้ว่าข้าสามารถเดินเล่นที่หลังเขานั้นได้ใช่หรือไม่?"

"แม่นางรู้หรือว่าพวกข้าแอปซ่อนอะไรไว้?"

"ใช่ ข้ารู้...และรู้ว่าอีกสามชิ้นที่เหลืออยู่นั้นอยู่ที่ไหนบ้าง..."

"เหตุใดแม่นางถึงรู้ได้?"

"ข้าเห็น มันมีภาพอยู่ในหัวของข้า"อันนี้ฉันไม่ได้โกหกนะมันมีภาพขึ้นมาบนหัวจริงๆ

"และท่านสามารถพูดออกมาได้หรือไม่ว่าอยู่ที่ใดบ้าง?"

"อันนี้ข้าไม่สามารถพูดได้ ต้องขออภัยท่านด้วย"

"ไม่เป็นไร ข้าคงจะทำให้แม่นางต้องลำบากใจไม่ได้"

"ขอบคุณท่านที่เข้าใจ"

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ฉันเดินดูสมุนไพรรอบๆเขาลูกนี้อย่างเพลิดเพลินสบายใจ บางวันฉันเข้าเรียนบ้างไม่เข้าบ้างเพราะมีข้อบกเว้นสำหรับฉันอยู่และอีกอย่างคือสามารถเดินเล่นที่นี่ได้อย่างอิสระ

เขตหลังเขาอวิ้นเซินปู้จื่อฉู่

ฉันเดินสำรวจน้ำตกอย่างเพลิดเพลิน อาหนิงก็ไปเรียน และอีกอย่างคือวันนี้การรักษาผู้อวุโสก็รวดเร็วทันใจ วันนี้มีแต่เรื่องดีจริงๆเลย...

"แม่นางเวิน! เจ้ามาทำอะไรที่หลังเขานี้หรือ?"เว่ยอู่เซี่ยนที่ไม่รู้ว่าโผล่มาจากนรกขุมไหน มาทักฉันเสีบงดังอย่างเสียมารยาท

"..."

"ข้ามักจะเห็นเจ้าอยู่หลังเขานี้บ่อยๆ เจ้ามาตามหาอะไรกันแน่?"

"เรื่องของข้า"ฉันพูดอย่างเย็นชาพลางเดินผ่านเขาไป

"หรือว่าที่หลังเขานี้มีอะไรซ่อนอยู่หรือ?"เว่ยอู่เซี่ยนบ่นพึมพำกับตัวเอง

ระหว่างทางกลับฉันเห็นหลานวั่งจีในระหว่างทาง

"คุณชายรองหลาน"ฉันทำความเคารพเขา

"แม่นางเวิน"เขาทำความเคารพกลับ

"มาหาเว่ยอู่เซี่ยนใช่หรือไม่"ฉันถามเขา

"อืม"เขาพยักหน้าเล็กน้อย

"งั้นหรือ..."

"ข้าขอตัวก่อน"

"อืม"

สำหรับคนเย็นชาอย่างเขาคงพูดได้แค่นี้สินะ

เฮ้อ...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***