chapter 3

'ก๊อกๆๆ'

ฉันเดินไปเปิดประตูให้ประมุข...

...ท่าทีเย็นชาสงบนิ่งอย่างนี้ไม่จริงน่า...

ฉันทำความเคารพเขา เขาก็เช่นกัน

"คุณชายรองหลาน"

"เเม่นางเวิน พี่ใหญ่ให้ข้ามาพาเจ้าไปหาท่านอาวุโส..."

น้ำเสียงเรียบเฉยของเขาเหมือนในซีรี่ย์เป๊ะเลย

"ขอบคุณคุณชายรองหลาน รบกวนท่านเเล้ว"

ฉันเดินตามเขาไป ไม่น่าเชื่อเลยว่าเขาจะหล่อ...เอ่อ ก็เชื่อเเหละ...

...เเต่น่าเสียดาย เมียเขาคือเว่ยอิงตระกูลเจียงเเห่งอวิ่นเมิ่งเนี่ยสิ...(ไม่ได้คิดไปเองนะจ้ะ:)

ในซีรี่ย์บอกว่าพวกเขาจะต้องพรากจากกัน เเละพี่รองหลานก็ตามหาเว่ยอิงไปทั่วยุทธภพ...

จะไม่เป็นอย่างนั้นเเล้ว! ฉันจะคอยช่วยเหลือพวกคุณเองค่ะ!!!

อ้าก!!!! ตื่นเต้นๆ!!!

ฉันทำท่าทีสงบนิ่งให้สมกับเป็นหมอที่เก่งที่สุด เเต่ภายในจินตนาการของฉันคือมีเเต่ภาพที่ทั้งสองกำลังปรองรักกัน...

อ้ากกกกก!!!

"นี่คือห้องของผู้อาวุโส เชิญเเม่นางเวิน..."

"ขอบคุณคุณชายรองหลาน"

"ข้าต้องรีบไปเข้าพิธีคำนับอาจารย์ คงอยู่กับท่านมิได้..."เขาพูดเสียงเรียบ

"รบกวนท่านเเล้ว"

เเล้วหลานวั่งจีก็ทำความเคารพฉันเเล้วเดินออกไป

ส่วนฉันก็เริ่มการรักษาทันที...

หลังจากนั้นฉันก็บังเอิญไปเห็นผู้ชายคนหนึ่ง กำลังยืนชมทิวทัศน์ของเขาลูกนี้อยู่ และดูเหมือนว่ากำลังจะออกเดินทาง

ฉันจำเขาได้ เขาคือผู้ช่วยฝีมือดีของท่านประมุขเนี่ยแห่งชิงเหอ ชื่อของเขาคือเมิ่งเหยา และในเนื้อเรื่องปรมาจารย์ลัทธิมารเขาเป็นคนที่วางแผนทำให้เว่ยอู่เซี่ยนต้อง...

ถึงจะอย่างนั้นเขาก็ดูน่าเศร้าอยู่เหมือนกัน เพราะเขาทำตามที่พ่อของตนสั่งเลยยอมทรยศทุกคนแต่สุดท้ายแล้วพ่อของเขาก็เห็นเขาเป็นเพียงทาสและเป็นคนไม่มีค่า...

เข้าไปคุยด้วยหน่อยดีกว่า...

"คุณชายรอเดี๋ยวก่อน..."

"เอ๋ะ...ข้าหรือ..."

"ใช่แล้ว..."

"แม่นางเวินมีเรื่องอันใดจะคุยกับข้าหรือ?"

"ข้าแค่อยากถามท่านว่าคนที่ท่านรักมากที่สุดคือใคร?"

"เอ๋ะ!?"

"ขอโทษที่เสียมารยาทแต่ข้าไม่ได้หมายความตามที่ท่านคิด...ข้าแค่อยากให้ท่านรู้ไว้ว่าห้ามคิดทรยศหักหลังเขาเป็นอันขาด ไม่ว่าจะเจออุปสรรคอันใดก็อย่าไขว้เขว เพราะด้วยความสามารถของท่านนั้น แค่ท่านเลือกเดินทางผิดก็อาจจะสามารถทำให้คนทั้งพิภพนี้วุ่นวายได้ และอาจจะทำให้ชีวิตหนึ่งชีวิตที่บริสุทธิ์ต้องตายได้..."

"ข้าก็เคยได้ยินเรื่องราวของแม่นางเวินมาบ้าง...ข้าจะจำไว้"

"อืม..."

"แต่ว่าข้าอยากให้แม่นางเวินช่วยชี้แนะข้าสักเรื่อง"

"เชิญกล่าวมา"

"คือว่า...ถ้าข้าต้องเลือกที่จะกตัญูญูต่อผู้ให้กำเนิดหรือตอบแทนผู้ให้ชีวิตใหม่แก่ข้า...ข้าต้องเลือกอะไร?"

"ง่ายๆ ท่านคิดว่าใครรักท่านมากกว่ากันล่ะ?"

"..."

"คุณชายลองฟังบทความของข้าดู...มีเด็กคนหนึ่งเก็บหินมาได้ก้อนหนึ่งแล้วนำไปขายให้พ่อค้าในตลาด แต่ให้ค่าหินนี้เพียงน้อยนิด เด็กชายจึงไม่ขายให้พ่อค้าคนนี้ เลยนำหินก้อนนี้ไปขายให้ผู้นำหอการค้าของเมือง ผู้นำหอการค้าให้ค่าหินก้อนนี้มากมายมหาศาล ท่านลองคิดดูว่าเด็กคนนี้จะขายให้ผู้ใด..."

"ผู้นำหอการค้า"

"ถูกต้อง...แล้วท่านล่ะ ตอนนี้ใครรักท่านมากว่ากันล่ะ?"

"ผู้ให้ชีวิตใหม่ข้า..."

"แล้วท่านจะยอมทรยศคนที่รักท่าน เพื่อไปกตัญญูกับคนที่ไม่เคยเห็นค่าท่านไหม?"

"..."เขาเงียบ

"ข้าต้องไปแล้ว...ท่านอย่าลืมคำของข้าล่ะ"

"ขอบคุณแม่นางเวินที่ช่วยเหลือ"

"อืม..."

ที่นี่ร่มรื่น สงบ เเละผ่อนคลายมาก...เหมือนวัดมาก!

แถมคนที่นี่ก็ชอบทำสมาธิ ฝึกยุทธ์ และพากันใส่เเต่ชุดขาวเหมือนกำลังไว้ทุกข์ให้อะไรซักอย่างอยู่

นี่คือวัดชัดๆ ถ้าคิดภาพไม่ออกว่ากูซูเป็นยังไง แนะนำจากใจจริงว่า ไปวัดซะจะได้รู้!

แต่ก็ไม่ใช่ว่าฉันไม่ชอบ ฉันชอบที่สงบๆ เงียบเเละเย็นสบาย มันทำให้ฉันมีความสุข ไม่ต้องคิดเรื่องเครียดบ่อย ในโลกที่เเล้ว(ไม่ขอพูดว่าชาติที่เเล้วเเล้วกัน!) ฉันต้องอยู่ในเมืองตั้งเเต่เด็กๆ มีแต่ความวุ่นวาย ผู้คนต่างก็พากันแก่งแย่งชิงดีกันไม่จบไม่สิ้น

ส่วนฉันโดนพ่อทิ้งตั้งเเต่เด็กๆ พี่ชายที่สัญญาว่าจะอยู่ด้วยกันเเละพร้อมจะช่วยเหลือฉัน ก็ทิ้งฉันไว้ในช่วงคับขันอีก ส่วนเเม่ฉันก็ต้องเลี้ยงดูน้อง เเละฉันเองก็ไม่ต้องการให้ใครมาเดือดร้อนเพราะฉัน พออายุ15ปี ก็ออกจากครอบครัวมาเรียนในเมืองคนเดียว ทำงานด้วยเรียนด้วยจนจบม.ปลาย

เเละก็เรียนต่อคณะแพทย์ เเต่ค่าใช้จ่ายการเรียนนั้นสูงมาก ถึงจะได้ทุนเรียนฟรีแล้วก็ตามเเต่การที่ไม่มีที่พึ่งก็ลำบากมาก เเต่ถึงอย่างนั้นเพื่อความฝันเเล้วฉันก็ยอมสู้ไม่ถอย

...เเต่ทุกอย่างกลับศูนย์เปล่าเพราะไอ้คำขอพรเนี่ยสิ!!!

เฮ้อ...

"แม่นางเวิน"

"!?"จู่ๆก็ได้ยินเสียงคนเรียก

ฉันหันไปมองก็เห็นผู้ชายคนหนึ่ง ฉันจำได้นี่คือเว่ยอู่เซี่ยน

"แม่นางเวิน เจ้ามาทำอะไรที่นี่?"

"..."

จะตอบว่าอะไรดีล่ะ บอกว่ามาเดินเล่นก็คงไม่เชื่อ...เเต่ก็มาเดินเล่นจริงๆนั่นเเหละ

"เห...เข็มเงินของเจ้าไม่เลวนี้"

"อย่าเเตะนะ! ไม่มีคนเคยบอกเจ้าหรือไงว่าห้ามเเตะเข็มเงินของหมอ..."บ้ารึไง!? ใครสั่งใครสอนให้มาหยิบจับของคนอื่นไปทั่วเนี่ย!?

"ฮิๆ...มีคนเคยบอกข้าแค่ว่า มีหมอหญิงอยู่ท่านหนึ่งใจคอโหดเหี้ยม แตะนิดแตะหน่อยก็ไม่ได้"

ฉันเดินออกจากที่ตรงนั้นทันที ให้ตายสิเขาน่ารำคาญจริงๆ เริ่มจะเห็นใจคุณชายรองหลานเเล้วสิ...

"แม่นางเวิน"

"..."ฉันหยุดเดินทันที

"เจ้ายังไม่ได้บอกข้าเลยว่าเจ้ามาที่นี่ทำไมกัน? หลังเขาอวิ้นเซินปู้จื้อฉู่เป็นเขตต้องห้าม หากไม่มีเรื่องสำคัญจริงๆ เจ้าเองคงไม่ได้มาเดินเล่นที่นี่หรอกนะ...?"เขาถามอย่างสงสัยในตัวฉันอย่างเห็นได้ชัด

ถ้าถามว่ามาเดินเล่น ก็มาเดินเล่นจริงๆนั่นแหละ จะตอบเขาว่าอะไรดีล่ะ?

"แล้วที่เจ้ามาหลังเขามีเรื่องสำคัญอันใดกัน?"

"ร.เรื่องของข้าสำคัญมากทีเดียว..."

"..."ฉันหันไปมองหน้าเขาอย่างสนใจ

เขายิ้มเเล้วตอบว่า"มาจับปลาอย่างไรล่ะ"

"..."ฉันเดินออกไปจากที่ตรงนั้นทันที

โอ้ย! ให้ตายสิ! ฉันมาสนทนากันคนอย่างนี้ได้ไง

เนี่ย!

"เฮ้อ..."

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***