chapter 2

หลายปีต่อมา...

"อาหนิง...เจ้ามาช่วยข้าต้มน้ำที"

"ขอรับ!"

หลายปีมานี้ เนื่องจากฉันค่อนข้างที่จะชอบดูหนัง

โบราณๆ ฉันก็เลยมีทักษะในการเอาชีวิตรอดในภพชาตินี้

ฉันได้ช่วยเปลี่ยนโชคชะตาของเวินหนิงไม่ให้ถูกเทวนารีดูดวิญญาณของเขา เเละสามารถช่วยพ่อเเม่ของเวินฉิง เเละคนอื่นๆไม่ให้ถูกเทวนารีฆ่าตาย

เเละที่สำคัญเราไม่ยุ่งเกี่ยวกับประมุขเวิน เพราะจะทำให้ในอนาคตพวกเราจะต้องโดนลูกหลงไปด้วยเเน่ๆ ถึงเเม้จะยังใช้เเซ่เวินอยู่ก็ตาม

ฉันได้ศึกษาวิชาเเพทย์จีนโบราณสืบทอดตระกูลเวินของเรา เเละก็กลายเป็นหมอที่อายุน้อยที่สุดของหมู่บ้าน เนื่องจากฉันค่อนข้างฉลาดเเละไหวพริบดี...อันที่จริงก็เพราะจริงๆเเล้วฉันอายุก็เยอะเเล้ว เเละอีกอย่างคือฉันยังเป็นนักเรียนที่เรียนได้ติดท็อปของห้องตลอดอ่ะนะ...

"คุณหนูๆ นายท่านเรียกพบเจ้าค่ะ"

"มีเรื่องอะไรหรือ?"

"ท่านประมุขหลานกับท่านอาจารย์หลานมาเจ้าค่ะ"

"ไปบอกท่านพ่อว่าเดี๋ยวข้าจะไป..."

"เจ้าค่ะ"

"อาหนิง...เจ้าต้มยาไว้รอข้านะ..."

"ขอรับ"

เมื่อพูดกับเวินหนิงเสร็จ ฉันก็เดินไปที่เรือนของท่านพ่อ

เมื่อมาถึงก็เห็นชายชุดอาภรณ์สีฟ้า ผูกผ้าคาดหน้าผากลายเมฆา ดูสง่างาม น่าเกรงขาม ถ้าหากฉันจำไม่ผิดนี่น่าจะเป็นหลานฉี่เหริน ตระกูลหลาน เเห่งกูซู เเละก็หลานซีเฉิน ประมุขสกุลหลาน

"ประมุขหลาน อาจารย์หลาน"ฉันทำความเคารพทั้งสองคนอย่างนอบน้อม หลานซีเฉินทำความเคารพกลับเช่นกัน

"ท่านพ่อ ท่านเเม่..."ฉันทำความเคารพท่านทั้งสองด้วย

"อืม..."คุณพ่อพยักหน้ารับเบาๆ

ฉันเดินไปนั่งร่วมโต๊ะกับพวกเขาหลังจากทักทายกันเสร็จ

"ได้ยินมาว่าเเม่นางเวินมีทักษะการเเพทย์สูงยิ่งนัก พวกข้าเลยอยากจะเชิญเเม่นางเวินไปช่วยรักษาผู้อาวุโสหลานท่านหนึ่งที่ป่วยเป็นโรคที่รักษามิหายขาดเสียที"หลานซีเฉินพูดด้วยใบหน้าที่ยิ้มเเย้ม

"เข้าใจเเล้ว...ข้าจะช่วยท่าน..."

"ขอบคุณเเม่นางเวิน"

"ท่านมิต้องขอบคุณข้าหรอก อย่างไรเสีย มันก็คือหน้าที่ของหมอ..."

"พวกเราสกุลหลานต้องขอขอบคุณพวกท่านที่ยอมช่วย วันนี้พวกเราคงต้องขอตัวลาก่อน"

"อะ...ลาก่อนขอรับ"ท่านพ่อเเละท่านเเม่ทำความเคารพทั้งสองคน ส่วนฉันก็ทำความเคารพเช่นกัน

"อาฉิง ลูกไปพักผ่อนเถอะ"

"งั้นข้าขอลาท่านพ่อ ท่านแม่..."

เมื่อฉันกับเวินหนิงเดินทางมาถึงกูซู ก็เห็นประมุขหลานมายืนต้อนรับพวกเราอย่างดี

"ประมุขหลาน"ฉันกับเวินหนิงทำความเคารพหลานซีเฉิง หลานซีเฉินก็เช่นกัน

"เชิญเเม่นางเวินเเละคุณชายเวิน"

"ขอบคุณท่านประมุขหลาน"

พวกเราเดินตามเขามาจนถึงเรือนรับรองเเขกของตระกูลหลาน

"ประมุขหลาน ข้ามีเรื่องอยากให้ท่านช่วยอนุญาติ"

"เชิญเเม่นางเวินกล่าวมา"

"ข้าเห็นว่าที่กูซูมีเเม่น้ำลำธาร เเละมีป่าที่ดูอุดมสมบูรณ์ไปด้วยพืชพรรณที่เกิดเฉพาะพื้นที่เขตหนาวเท่านั้น ดังนั้นข้าเลยอยากจะขออนุญาตท่านประมุขหลาน อนุญาตให้ข้าได้เดินสำรวจได้หรือไม่?"

"ย่อมได้"

"ขอบคุณประมุขหลานที่กรุณา"

"นี่คือที่พักของท่านเชิญพวกท่านตามสบายมิต้องเกรงใจ..."

"ขอบคุณประมุขหลาน"

"จริงสิ ประเดี๋ยวรุ่งขึ้นข้าจะพาเเม่นางไปหาท่านอาวุโส"

"เข้าใจเเล้ว..."

"งั้นข้าขอตัวลา..."

หลังจากที่หลานซีเฉินจากไป ฉันกับเวินหนิงก็

เดินเข้าห้องเพื่อไปพัก

ฉันต้องอยู่รักษาผู้อาวุโสประมาณครึ่งปี เหมือนฉันเป็นหมอประจำของเขาเลยเเฮะ...

"ท่านพี่ขอรับ"เวินหนิงเดินมานั่งรินชาให้ฉัน

"มีอะไรหรือ?"

"ข้าอยากมีเพื่อนที่อยู่ที่นี่ขอรับ"

"..."

"เราต้องอยู่ที่นี่ตั้งครึ่งปี ข้าเหงา..."

"เเล้วเเต่เจ้าเถิด..."

"จ.จริงหรือขอรับ?"

"ข้าชอบโกหกเจ้าหรือ?"ก็โกหกตั้งเเต่เด็กนั่นเเหละ

"ไม่ขอรับ"

"..."

"ท่าน..."

"ไปพักผ่อนได้เเล้ว"

"ขอรับ"

ไปอาบน้ำก่อนดีกว่า ที่กูซูค่อนข้างหนาวเย็นกว่าเขาต้าฝ่านมาก บรรยากาศก็สงบร่มเย็น เหมาะกับการมาพักผ่อน...

ไม่สิ นี่ฉันมารักษานะเฟ้ย!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***