จุดเริ่มต้น!!

ครั้งหนึ่งในชีวิตมีเรื่องประหลาดเกิดขึ้นกับตัวผม มันเป็นเรื่องที่ไม่มีใครคิดว่ามันจะเกิดขึ้นแต่…มันเกิดขึ้นแล้วย้อนไปในวันที่เกิดเหตุ ในตอนที่ผมเดินทางกลับจากโรงเรียนของผมแบบทุกๆวันใครมันจะไปคิดว่าวันนั้นจะเป็นวันสุดท้ายที่ผมจะได้มาโรงเรียนแห่งนั้น… ในขณะที่ผมเดินทางกลับบ้านจู่ๆก็เกิดลมพายุโหมกระหน่ำ ท้องฟ้าเริ่มมืด นกพากันบินกลับแตกรัง ร้านค้าพร้อมใจกันปิดเพื่อป้องกันความเสียหายจากพายุ แต่ตัวผมเองก็ยังคงเดินหน้าต่อไปหวังเพียงให้ถึงบ้านก่อนพายุฝนจะลงเม็ด… แน่นอนไม่ได้มีแต่ผมที่ต้องการเดินทางกลับบ้านแต่ยังมีผู้คนอยู่อีกมากที่ต้องการเดินทางกลับบ้านของตัวเอง อีกทั้งก็ยังมีผู้คนอีกมากที่หวังให้คนที่ออกมาทำธุระนอกบ้านกลับบ้านได้อย่างปลอดภัย… แต่แล้วฝนก็เริ่มลงเม็ดทำให้พื้นถนนในการเดินทางกลับบ้านของผมนั้นยากลำบากมากขึ้น ตัวผมเองไม่สามารถหยุดหาที่หลบฝนได้จึงทำได้แค่เดินหน้าต่อไปเสื้อของผมก็ค่อยๆเปียกขึ้นเรื่อยๆจนเปียกชุ่มไปหมดจนเห็นเรือนร่างภายในของผมไดอย่างชัดเจน ตอนนั้นผมหนึกขอบคุณที่กางเกงนักเรียนเป็นสีดำ…ในขณะที่ผมกำลังค่อยๆเดินฝ่าพายุฝนอยู่นั้นก็มีรถคันหนึ่งพุ่งมาด้วยความเร็วสูง…ซึ่งถ้าฝนไม่ตกนั้นคงอาจเบรกทันแต่ด้วยตอนนั้นฝนตกลงมาเป็นเวลานานแล้วจึงทำให้ถนนเปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝนซึ่งทำให้รถคันนั้นเบรกไม่ทันเสียหลักชนเข้าที่ผมอย่างจัง…ในขณะที่สติผมกำลังเรือนรางผมขอแค่อยากมีชีวิตอยู่ต่อ ได้ใช้ชีวิตอีกครั้ง ไม่ว่าจะเป็นฐานะอะไรก็ตามซึ่งมันเป็นคำขอที่โง่มาก เพราะมันเป็นคำขอที่เป็นไปไม่ได้บริเวณนั้นเลือดสีแดงสดค่อยไหลไปตามน้ำจนเป็นวงกว้างขนาดใหญ่ก่อนที่สติของผมจะดับไป…

.

.

.

แสงแดดที่แสนอบอุ่นสอดส่องผ่านหน้าต่างในยามเช้า ลมเบาๆพัดผ้าม่านให้ลอยพริ้วไปตามลม เสียงนกร้องเจี๊ยวจ้าวเสียงดังแสนไพเราะ ผมตื่นขึ้นมาบนเตียงหลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทันทีที่รู้สึกตัวผมก็รับรู้ได้ทันที่ว่าที่นี่ไม่ใช่บ้านของผม ผมค่อยๆลืมตาแล้วปรับสายตาให้ชัดเจนก่อนจะหันซ้ายหันขวาสำรวจรอบตัวว่าที่นี่คือที่ไหน แต่ผมก็ดูไม่ออกเลยว่าที่นี่คือที่ไหนทุกสิ่งทุกอย่างดูไม่น่าใช่ของที่ใช้กันในปัจจุบัน ทุกสิ่งมันดูย้อนยุคไปหมด

“แอ๊ด~~~”

ทันทีที่เสียงเปิดประตูดังขึ้นผมก็หลับตาลงทันทีเพื่อที่จะคอยสังเกตุไปก่อนว่ามันเกิดอะไรขึ้นแล้วที่นี่คือที่ไหนแล้วผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง…

“เฮ้! เจ้ายังไม่ตื่นอีกรึเหตุใดเจ้าจึงได้หลับเป็นตายเช่นนี้~”

เดี๋ยวก่อนนะคนๆนี้เค้าใช้คำว่า“เจ้า”อย่างนั้นเหรอนี่เรามาอยู่ที่ไหนกันถึงได้ใช้คำศัพท์โบราณแบบนี้ผมไม่มีทางเลือกเพราะถ้าผมอยากรู้เรื่องทั้งหมดสิ่งที่ผมทำได้ในตอนนี้คือทำให้เค้ารู้ว่าผมตื่นแล้วไม่อย่างนั้นอาจทำให้เค้าสงสัยได้…

ผมค่อยๆลืมตาขึ้นพร้อมหันไปจ้องมองคนที่นั่งมองผมอยู่ข้างเตียง ผมมองหน้าเค้าอยู่สักพักก่อนที่เค้าจะเอยว่า

“นี่เจ้าเป็นอะไรกัน ทำหน้าเช่นนี้เจ้าจำศิษย์พี่ของเจ้ามิได้รึ?”

ผมยังคงทำหน้างงอยู่ครับทำได้แค่นอนอยู่นิ่งๆที่เตียงแล้วจ้องมองคนตรงหน้าและพยายามคิดหาวิธีที่จะเนียนไปกับเหตุการณ์นี้…ผมนอนจ้องคนตรงหน้าอยู่สักพักผมก็เริ่มสังเกตเห็นความแปลกในตัวของเค้า บุคคลตรงหน้าผมนั้นมีผมยาวเรียบสีออกน้ำเงินเข้มยิ่งสะท้อนแสงแล้วทำให้สวยงามเหลือเกินงามจนเทียบเทียมกับสตรีเลยที่เดียว แต่ทว่าเสียงที่ได้ยินเมื่อครู่ก็ทำให้ทราบทันที่ว่าบุคคลตรงหน้าผมนั้นเป็นบุรุษ… ชายผู้นี้เกล้าผมขึ้นสูงมีปิ่นปักผมปักไว้ไม่ให้ผมหลุดลงมา…แน่นอนผมก็ไม่พลาดที่จะสังเกตชุดแต่งกายของบุคคลตรงหน้า บุคคลตรงหน้าของผมนั้นแต่งกายด้วยชุด “ฮั่นฝู” [ฮั่นฝู คือ ชุดโบราณของจีนซึ่งในปัจจุบันก็ยังคงมีผู้คนใส่ในบางสถานที่ส่วนมากผู้ที่ใส่จะเป็นชาวบ้านเก่าแก่ตามเมืองต่างๆ] ชุดฮั่งฝูของชายตรงหน้านั้นมีสีขาวและออกฟ้าอ่อนมีกระบี่สีขาวอยู่ในมือข้างซ้าย ช่างเป็นกระบี่ที่งดงามจริงๆผิวของฝักกระบี่มีความมันวาวเมื่อสะท้อนกับแสงแดดที่สอดส่องเข้ามาในห้องนั้นทำให้เป็นประกายแสงสวยงามเลยที่เดียว…. ในขณะที่ผมกำลังสังเกตบุคคลตรงหน้านั้นผมก็หันมามองตัวเองเช่นกันตัวผมเองก็ไม่ได้ใส่ชุดแต่งกายที่แตกต่างจากบุคคลคนผู้นี้เลยต่างกันแค่ของผมเป็นสีแดงสดข้างซ้ายมือของผมก็มีกระบี่สีดำสนิทวางอยู่บนแท่นวางกระบี่

“นี่หลงจื่อ เจ้าจะจ้องหน้าข้ออีกนานมั้ย หน้าข้ามีอะไรติดรึวันนี้เจ้าเป็นอะไรไปข้าว่าเจ้าดูแปลกๆนะ รึว่าเป็นเพราะเมื่อวานเจ้าไปรบกับพวก โจรทมิฬ มาจึงทำให้เจ้าบาดเจ็บจนขยับร่างกายมิได้ อีกทั้งยังสูญเสียความทรงจำอีกนะ?!”

เดี๋ยวนะ?!เมื่อกี้นี้ชายคนนี้เรียกผมว่า “หลงจื่อ” งั้นเหรอเป็นไปได้ยังไงกันมันเป็นไปไม่ได้ผมชื่อ “ถังซาน” นะทำไมคนๆนี้ถึงเรียกเราว่า “หลงจื่อ” แถมยังพูดอะไรแปลกๆเต็มไปหมดเลย แต่ก็นะโชคดีที่คนๆนี้พูดถึงการสูญเสียความทรงจำ ผมคงต้องเนียนตามเหตุการณ์ไปนั่นแหละเพราะไม่รู้จะทำยังไงดี…

“ท่านเป็นใครรึ แล้วหลงจื่อที่ท่านเรียกนั้น หมายถึงข้ารึ มันเกิดอะไรขึ้นกับข้ากันท่านบอกข้าได้รึไม่?”

แน่นอนผมต้องเรียนแบบภาษาพูดของคนตรงหน้าเพื่อไม่ให้เค้าสงสัยเรื่องนี้ แต่คนตรงหน้าของผมนั้นมองผมด้วยสายตางงๆเหมือนจะสื่อว่าเป็นไปได้ยังไงที่ผมจะจำอะไรไม่ได้ผมต้องทำยังไงให้ความไม่แตกว่าผมนั้นไม่ใช่คนที่นี่แต่ผมมาจากอีกยุคสมัย ยุคที่เทคโนโลยีก้าวไกลกว่าที่จะมาถือกระบี่เดินไปเดินมาตามท้องถนน และ มีภาษาที่ก้าวหน้ากว่าที่จะมาใช้สรรพนามแทนกันแบบนี้….

“เอาแล้วไงถ้าท่านพ่อรู้ต้องแย่แน่…ข้าจะอธิบายกับท่านพ่อว่าไงดีเนี่ย!😱”

ผมนอนมองคนตรงหน้าที่มีท่าทีลุกลี้ลุกลนอยู่สักพักก่อนจะค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่งแต่ว่า…ทำไมกันนะทำไมผมถึงรู้สึกเจ็บไปหมดทั้งตัวเลย…. พอผมค่อยๆสังเกตตามตัวก็พบว่าตัวเองมีแผลตามตัวเต็มไปหมดนี่คงเป็นสาเหตุของความรู้สึกเจ็บทั่วทั้งตัวแต่ว่า…มันเกิดอะไรขึ้นกับผมกันละ…แผลพวกนี้ดูไม่เหมือนแผลโดนรถชนเลยสักนิดมันเหมือน… “รอยโดนมีดกรีด”

“เออตกลงท่านเป็นใครรึ แล้วข้าเป็นใครงั้นรึ แล้วมีนเกิดอะไรกับข้าท่าช่วยเล่าให้ข้าฟังได้รึไม่…” ผมพูดกับคนตรงหน้าด้วยความสงสัยแล้วอยากรู้อยากเห็น และผมหวังว่าเค้าจะอธิบายผมตามคำขอครับ…และแน่นอนมันได้ผลครับเค้าค่อยๆเล่าให้ผมฟังที่ละเรื่อง ในสิ่งที่ผมอยากรู้…

“อ่าข้าจะอธิบายให้เจ้าฟัง ข้าชื่อ “ เว่ย เฉินหมิง ” ข้าเป็นศิษท์พี่ของเจ้ารวมถึงเป็นพี่ชายแท้ๆของเจ้าด้วย ส่วนตัวเจ้านั้นชื่อ “ เว่ย หลงจื่อ ” เจ้าเป็นศิษย์น้องของข้าและเป็นน้องชายแท้ๆของข้า และเจ้ายังเป็นองค์รัชทายาทของวังมังกรเพลิงแห่งนี้…”

ทันทีที่ผมได้ยินคำว่า “องค์รัชทายาท” ผมก็อึ้งจนพูดอะไรไม่ถูกเลยที่เดียว….

ส่วนเรื่องที่สภาพเจ้าเป็นเช่นนี้นะเป็นเพราะเจ้าออกไปด้านนอกของวังในยามวิกาลยังไงละข้าเตือนเจ้าหลายครั้งแล้ว แต่เจ้าไม่ฟังข้าแถมยังแอบออกไปอีกจนไปเจอพวกโจรทมิฬเข้า…. ดีนะที่ข้ากับ อาจารย์จัวชื่อ พบเจ้าเข้าจึงโดนแค่ปล้นไปเล็กน้อยกับโดนมีดเฉือนผิวไปเล็กน้อย ถ้าเจ้าโดนมากกว่านี้เจ้าเหลือเพียงแค่ชื่อเท่านั้น…”

นี่มันอะไรกัน…เหตุการณ์แบบนี้มัน มันไม่น่าเป็นไปได้ อย่าบอกนะว่าเรื่องที่ผมขอตอนก่อนสติจะดับไปเป็นจริงแต่ เรื่องแบบนี้มันเป็นไปได้จริงๆนะเหรอที่คนที่ตายไปแล้วจะมาเกิดใหม่ที่อีกโลกนะ ผมคิดว่าผมอยู่ในการ์ตูนซะอีก… แต่คงไม่ใช่หรอกมั้ง🤔 เฮ้อ~เอาเถอะผมคงต้องใช้ชีวิตแบบนี้ไปสักพักละ ก่อนที่จะรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

ติดตามตอนต่อไป

ทุกคนยินดีต้อนรับสู่โลกนิยายของผมนะครับ^^

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***