EP.3

เอริน: (ที่แท้เอรินก็เป็นเด็กที่ร่างกายอ่อนแอสินะ//ทำหน้าเศร้า//ว่าแต่ ท่านแม่ของเอรินอยู่ไหน

หายตัวไปหรอหรือเสียชีวิต อืม ในไดอารี่เล่มนี้ก็ไม่มีข้อมูลของท่านแม่เลยมีแต่บอกว่า "ทุกคนกำลังปิดบังอะไรซักอย่างอยู่" แสดงว่าต้องมีความลับอะไรซักอย่างที่ตัวของเอรินไม่สามารถรับรู้ได้ พอคิดดูแล้ว เราก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับที่นี่เลย เลิกคิดดีกว่าเรา ลองไปสูดอากาศข้างนอกหน่อยดีกว่า

//เดินออกจากห้อง

หลังจากที่เอรินได้เดินออกจากห้องนอนของตัวเอง เอรินได้เดินบนทางเดินและเดินดูภายในคฤหาสน์ สาวใช้หลายคนต้องตกใจเนื่องจาก คุณหนูเอริน ธรานซิเวเนียร์ ได้ฟื้นจากการหลับไหลที่ยาวนาน และอีกสิ่งที่แปลกอีกก็คือ คุณหนูเอรินคนก่อนที่เป็นคนนิสัยไม่ดีได้กลายมาเป็นคุณหนูที่ดูร่าเริง และไม่ต่อว่าใครๆ ซึ่งทำให้เหล่าสาวใช้นั้นไม่เข้าใจกับเรื่องเหล่านี้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ส่วนมิเกลที่อยู่ในร่างคุณหนูเอรินก็ต้องพยายามปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมและสังคม ถึงแม้คุณหนูเอรินจะยังเด็กแต่ด้วยที่คุณหนูเป็นบุตรสาวของท่านดยุก ทำให้เธอต้องพยายามมากกว่าใครๆ เอรินได้ไปเดินเล่นรอบๆคฤหาสน์ซึ่งเธอก็รู้สึกชอบที่นี้เอามากๆ ทั้งเงียบและเย็นสบาย ซึ่งเป็นอากาศที่หาได้ยาก

*ฟิ้ว~~* เสียงลมอ่อนๆที่ได้ยินนั้น เกิดจากที่ในตัวคฤหาสน์นั้นเงียบจนทำให้ได้ยินเสียงของธรรมชาติ *จิ๊บๆ* เสียงนกร้องอยู่บนต้นไม้ทำให้รู้สึกถึงความสงบในเวลาเดียวกัน

เอรินได้กลับเข้ามาเดินในคฤหาสน์เนื่องจากเธอยังจำทางไม่ได้และเพราะกลัวว่าจะหลงทาง เธอเดินเล่นมาเรื่อยๆ เธอได้เดินมาเจอห้องสมุด ในห้องนั้นมีหนังสือหลายเล่มเรียงอย่างเป็นระเบียบและสวยงาม เดินมาเจอห้องครัวที่ดูสะอาดตาอยู่ตลอดเวลา และอาหารที่มากมาย ห้องรับแขกและห้องอื่นๆอีก แต่มี่สิ่งหนึ่งที่เตะตาเอรินทำให้เธอต้องหยุดมอง สิ่งนั้นคือประตูที่สวยมากกว่าประตูบานใดๆ เอรินได้เปิดประตูบานนั้นและได้รู้ว่าที่นี่ เป็นห้องนอนของท่านพ่อตัวเอง เอรินได้เดินสำรวจดูรอบๆโดยที่ท่านพ่อของตัวเองนั้นไม่อยู่ที่นั่น เธอเดินสำรวจดูเรื่อยๆก็ได้เจอกับรูปภาพหนึ่ง ซึ่งรูปนั้นเป็นรูปวาดของผู้หญิงคนหนึ่งที่มีหน้าตาที่สวย เธอมีผมสีแดง ดวงตาสีน้ำเงิน เธอมีรูปร่างลักษณะที่คล้ายกับตัวของเอริน

เอริน: (ผู้หญิงคนนี้คือใคร ทำไมถึงดูสวยขนาดนี้)//มองที่รูปภาพ

ท่านดยุก:เจ้าเข้ามาในที่นี่ได้เช่นไร//มองลงมาที่เอริน

เอริน://หันกลับไป และเงยหน้าดู// ข...ข้าแค่เห็นว่าประตูห้องนี้ดูสวยก็เลยเข้ามาดูข้างใน แต่ไม่นึกเลยว่าจะเป็นห้องของท่านพ่อ(ซวยแล้วไงโดนจับได้จนได้ นี่เราต้องโดนทำโทษไหมเนี่ย)

ท่านดยุก://อุ้มเอรินขึ้น// เจ้าฟื้นแล้วงั้นหรอ นึกว่าจะตายไปแล้วซะอีก

เอริน:ข้าฟื้นขึ้นมาได้ไม่นานเองค่ะท่านพ่อ จ้าไม่ตายง่ายๆหรอกนะคะ(นี่เราพูดอะไรไปเนี่ย)//หน้าซีด

ท่านดยุก:งั้นหรอ ก็ดีนี่ ลูกสาวของข้ากล้าพูดเช่นนี้แสดงว่ากลับมาเหมือนเดิมแล้วสินะ สมแล้วที่เป็นลูกสาวของข้า

เอริน:แฮะๆ ขอบคุณค่ะท่านพ่อที่เป็นห่วงข้า(โอ้ย!! เมื่อไหร่จะปล่อยเนี่ย)

ท่านดยุก:เจ้าฟื้นขึ้นมาแล้วเอมิลี่ไปไหน

เอริน:พี่เอมิลี่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ข้า แล้วข้าก็บอกให้พี่ไปทำธุระของตัวเองค่ะ//ยิ้มหวาน

ท่านดยุก:งั้นหรอ..เจ้าทานอะไรรึยัง ถ้ายังข้าจะได้ให้คนรับใช้เอามาให้

เอริน:ข้ายังไม่ได้ทานอะไรเลยค่ะ และข้าก็ไม่หิวค่ะ(ถ้าทำตัวดีๆผู้ชายคนนี้อาจจะไม่ทำโทษเราก็ได้)

ท่านดยุก:งั้นหรอ แล้วทำไมมายืนดูที่รูปวาดนี้ล่ะ//อุ้มเอรินให้อยู่อ้อมแขน

เอริน:ข้าสนใจผู้หญิงในรูปวาดนี้ค่ะ ผู่หญิงคนนี้เป็นใครหรอคะ

ท่านดยุก:*เงียบ* ผู้หญิงในรูปวาดนั้นก็คือ แม่ของเจ้า เกลด้า เบิร์ดออง นางเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ข้ารักและอยากแต่งงานมากที่สุก//ทำหน้าเศร้า

เอริน:(ท่านพ่อคงคิดถึงท่านแม่มากสินะ)ท่านแม่ อยู่ไหนหรอคะ?