ตอนที่​4 ผู้ที่ถูกย้อนเวลากลับมาอีกคน

ดับ​แค้น​วัน​สิ้น​โลก​ ตอนที่​4 ผู้ที่ถูกย้อนเวลากลับมาอีกคน

ในขณะที่กานต์​พึ่งจะได้กลับมาจากอนาคต​ ก็ยังมีชายอีกคนหนึ่งเช่นกันที่ได้กลับมาเหมือนกันกับเขา​ ชายผู้ที่ได้ชื่อว่าแข็งแกร่ง​ที่สุดในวันสิ้นโลก​ ชายผู้ได้ชื่อว่าล้างบางผีดิบไปกว่าครึ่งนึงของทั่วทั้งโลก​ เขากลับแล้วเพื่อทวงคืนซึ่งความยุติธรรม​และทวงคือซึ่งสิ่งที่เขาเสียไปแก่องค์กร​นั่น​ และเขาก็กลับมาเพื่อชำระหนี้​แค้นที่ไม่มีวันลืมกับพวกมัน...

ณ​ สถานที่รกร้างแห่งหนึ่ง​ ที่น่าจะเป็นไซต์​ก่อสร้างที่ดูเหมือนว่าจะยกเลิกการก่อสร้างกลางคัน​ และถูกทิ้งล้างจนมีเหล่าพีชพันธุ์บางชนิดและเหล่าหญ้าสีเขียวขจีขึ้นรอบๆ​

ภายในใจกลางตึก​ เหล่าเศษเหล็ก​และเศษปูนพร้อมทั้งฝุ่นและขยะกระจายอยู่อย่างเกลื่อนกลาด​ เสาหลัก​บางต้นที่ไม่ค่อยแข็งแรงก็หักครึ่งล้มลงจนเกิดเป็นซากปรักหักพัง​บนพื้นซีเมนที่แตกร้าว

และ​ ณ​ เสาปูนต้นหนึ่งที่ไม่ได้ทาสี​ และมีร่องรอย​ผุพังกับรอยแตกร้าว​ ณเส่ต้นนี้มีชายหนุ่มใส่ชุดนักเรียนคนหนึ่งถูกมัดไว้กับเสาด้วยเชือกจนแน่นขนัด​ที่ต่อให้เป็นนักกล้ามบ้าพลังก็ใช่ว่าจะแกะออมาได้​ พร้อมกับเหล่าชายชุดดำ3คนที่พยายาม​ไถ่ถามเขาถึงอะไรบางอย่าง​ แต่ดูเหมือนว่าชายหนุ่มกลับสงบไปอย่างหน้าตาเฉยโดยไม่รู้เลยว่ามีสาเหตุมาจาก​อะไร..

"แปะ! ​ แปะ! เฮ้ยไอ้เด็กเปรต​ ตื่นได้แล้ว"

ชายคนหนึ่งที่มีรูปร่างสูงใหญ่ตบหน้าชายหนุ่มที่กำลังสลบเหมือด​คอพับอยู่กับเสา​ และกล่าวออกมาอย่างรีบร้อนเหมือน​ถูกเร่งเวลาอยู่ไม่ให้สาย​พร้อมกับคำพูดที่แสดงถึงอาการหงุดหงิด​ออกมา

ชายหนุ่มที่สลบอยู่นั้นค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ​อย่างสะลึมสะลือ​ พร้อมกับความรู้สึ​กเจ็บปวดที่เกิดขึ้นทั่วร่าง​ เมื่อเริ่มรู้สึกตัวชายหนุ่มก็ทำการสังเกตุร่างกายตัวเองก็พบว่า​ เขาอยู่ในชุดเรียนซึ่งมันไม่ควรจะเป็นแบบนี้่...ทำใมกันล่ะ...

"ฉันตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ"

ชายหนุ่มคิดขึ้นอย่างประหลาดใจพร้อมนึกถึงช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตที่ผ่านมา​ และเริ่มกลับมาสนใจกับสิ่งรอบข้างอีกครั้ง

และเมื่อเขาพยายามขยับเขยื้อน​แขนและสั่งการร่างกายให้เคลื่อนไหว​ตามต้องการ​ ก็ปรากฎว่าเขาถูกตรึงไว้ด้วยเชือกหนา​สีน้ำตาลซึ่งพันอยู่รอบร่าง​ เมื่อเขามองไปยังเบื้องหน้าก็พบกับชายที่คุ้นเคยอีกครั้ง​ แต่ความคุ้นเคยนี้มันไม่ใช่ความ​คุ้นเคยในแบบรักๆใคร่ๆแต่อย่างไร​ แต่มันกลับเป็นความคุ้นเคยในแบบที่เกรียดชังซะมากกว่า

'แล้วไอ้เวรพวกนี้มันมาอยู่ที่นี่ได้ไง.. ไม่ใช่สิฉันต่างหากที่มาอยู่ที่นี่ได้ไง​ ฉันจำได้แค่ว่าครั้งสุดท้าย​ก่อนที่จะตื่นขึ้นมาฉันโดนพวกซอมบี้ระดับ4ตามล่าไม่ใช่งั้นเหรอ... แต่ที่น่าจะอธิบายกับสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ได้ง่ายที่สุดก็คือฉันถูกย้อนเวลากลับมา​ ถึงความเป็นไปได้จะต่ำแต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว'

ความสงสัย​ ความสับสน​ ความงงงวย​ได้บังเกิดขึ้นแก่เขาชายผู้มาจากอนาคต​ที่โหดร้าย​ แต่ด้วยความชาญฉลาด​ที่มีมาตั้งแต่กำเนิดมันก็ทำให้เขาสามารถ​วิเคราะห์​เหตุการณ์​ได้อย่างง่ายดาย และความรู้สึกหนึ่งที่ขาดไปไม่ได้เลยเมื่อกลับมา​ คือ​ ความแค้น​อันหาที่ใดเปรียบ​ที่มันอาจจะมีพอๆกับชายหนุ่มที่มีนามว่ากานต์​เลยก็ได้..

'โอกาสที่อุตส่าห์​หามาสิบปี​ แต่ก็ไม่ได้ทำ​ ถึงขนาดที่จะต้องตายก่อนแล้วกลับมาเพื่อทำมัน​ แต่ก็ยังดีเสียกว่ามีชีวิตอยู่ด้วยความขุ่นเคือง​ล่ะนะ'

ชายหนุ่มคิดขึ้นอย่างโกรธ​เคือง​พร้อมกับใบหน้าที่เย็นชาลงอย่างฉับพลัน​ และในตาที่เรืองรองด้วยแสงสีฟ้าแปรกประหลาด

"นี่พวกแกรีบใช่ไหมหล่ะ! แต่ขอโทษด้วย​ เพราะต่อให้ฉันตายฉันก็ไม่บอกข้อมูลพวกนั้นให้พวกงั่งที่เป็นแค่ลิ่ว​ล้ออย่างพวกแกหรอก​"

ชายหนุ่มกล่าวขึ้นด้วยวาจาที่เย้ยหยันกับแววตาที่ไร้ความกลัวที่จ้องมองไปยังชายร่างใหญ่ส่วมชุดดำทั้ง3​ และดูเหมือนว่าเขาจะพยายามที่ยั่วโมโหพวกมันซะมากกว่าไม่ใช่เพราะข้อมูลนั้นสำคัญเลย​ แต่เพราะเขาแค่ต้องการให้พวกนั้นหัวเสียกับคำพูดของเขา​ และดูเหมือนว่ามันออกจะได้ผลตอบรับที่ดีซะด้วย

พลั๊ว!!

เพราะไม่นานนักหลังจากที่เขาพูดจบ​ หนึ่งในพวกมันที่หลงกลไปกับคำพูดและเริ่มหัวเสีย​ มันก็เตะเข้าไปที่หน้าของเด็กหนุ่มจังๆ

"ไอ้เด็กเหี้ยนี่ ปากหมานักนะแก"

ชายคนหนึ่งตะโกนขึ้นเสียงดังพร้อมกับกระหน่ำเท้าใส่แบบรัวๆ​ แต่ชายหนุ่มที่โดนแบบนั้นก็ไม่แม้นจะส่งเสียงแห่งความเจ็บปวดออกมาเลยแม้แต่น้อย​ เขาเพียงแค่แสยะยิ้ม​ ยิ้มอย่างน่าสยดสยองเท่านั้น

ถุ้ย! ชายหนุ่มได้ถ่มน้ำลายออกมาเป็นลิ่มเลือด​ ตอนนี้หน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ​และฝุ่นเครอะอยู่ทั่วหน้า​ พร้อมกับเลือดที่ไหลออกมาจากมุมปากและรูจมูก

"เฮ้อ~ไอ้เด็กเวรนี่ดูเหมือนจะไม่มีประโยชน์​แล้วสำหรับพวกเรา​ ถึงแม่งจะโดนกระหน่ำตีนไปถึงขนาดนั้นมันก็ไม่ยอมปริปากงั้นก็ฆ่ามันทิ้งซะเถอะ ตอนนี้เราเสียเวลามามากแล้ว"

ชายชุดดำคนหนึ่งกล่าวขึ้นอย่างเบื่อหน่ายกับชายหนุ่มและคำพูดนั้นก็เจือปนไปด้วยความหงุดหงิด​

ชายชุดดำอีกคนหนึ่งที่เบื่อแล้วเหมือนกันกับกริยาท้าทางแบบนี้ของไอ้เด็กเวรนี่เขาก็ยิบปืนออกมา​จากข้างหลัง ซึ่งมันคือปืนพกขนาดพอดีมือสีดำสนิท​ที่สามารถ​เป่าคนตายได้ภาพในนัดเดียว

แคร็กๆ!! ชายชุดดำทำการชักปากกระบอกมือพร้อมเล็งไปที่หัวของชายหนุ่มที่ตอนนี้อยู่ห่่างกันในระยะเกือบ5เมตร​ พร้อมกับนิ้วชี้ที่กดลงตรงไกปืน​

ปัง!!

เพียงแค่กระสุนพุ่งเป้าออกไป​ ด้วยความหยิงผยองในฝีมือ​ พวกมันทั้ง3ไม่แม้นที่จะได้มองด้วยซ้ำว่าเหยื่อได้สิ้นชีพแล้วหรือยังก็ทำการหันหลังเดินกลับไปในทันที​ แต่พวกมันกลับไม่รู้เลยว่าสิ่งที่พวกมันทำอยู่นั้นจะผิดพลาดขนาดใหน...

"จะไปไหนเอ๋ย" เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นที่ข้างหูของพวกมันทั้ง3อย่างขนลุกขนพองราวกับว่ามีผีมาเป่าหู

แต่แล้วเมื่อพวกมันหันหลังกลับไปมองตรงจุดที่ชายหนุ่มนั้นเคยถูกมัดไว้​ ปรากฏ​ว่าตรงส่วนนั้นเหลือแต่เพียงเชือกไปซะแล้ว​ และด้วยสัญชาตญาณ​อันว่องไวดุจสัตว์ป่า​ ทั้งสามก็หันกลับไปที่เดิมอีกครั้งปรากฏ​ว่า...

อ๊ากกกกก!!

เสียงของพวกมันทั้งสามดังขึ้นอย่างเจ็บปวด​ และควรรู้ไว้ว่าพวกมันทั้ง3นี้คือคนที่ถูกส่งมาจากองค์กรนักฆ่าเพื่อให้มารับข้อมูลบางอย่างจากใครบางคน​ แต่กลับถูกเด็กน้อยคนหนึ่งปั่นหัว​ จนตอนนี้

แขนของมันทั้งสามได้กระเด็นออกไปข้างๆแล้ว​ และถูกแทนจุดเดิมด้วยน้ำพุโลหิตที่พุ่งกระฉูดออกมาอย่างน่ากลัว​ ตุบๆ!! เสียงแขนทั้ง6ที่ตกลงสู่พื้นอย่างไม่พร้อมเพรียง​กัน​

"ฮ่า​ ฮ่า​ ฮ่า​ เป็นถึงนักฆ่าระดับประเทศแต่กลับโดนเด็ม.ปรายคนหนึ่งหลอกได้จนเสียแขนไปเนี่ยนะ​ พวกแกนี่โง่จริงๆเลย"

ชายหนุ่มหัวเราะอย่างมีความสุขกับชายตรงหน้านี้ที่ถูกเขาโจมตี​ และเขาก็กล่าวขึ้นด้วยความสะใจที่ความแค้นที่ได้สั่งสมมาเริ่มบั่นทอนลงนิดหน่อยแล้ว

แต่! ทางฝั่งของชายชุดดำทั้ง3ก็มิได้ปรากฏ​ความกลัวออกมาแต่อย่างไร​ กลับกัน​ พวกมันมีแค่ความรู้สึก​ที่แปรกใจกับความรู้สึกที่โกรธเคืองเท่านั้น​ ต่อมาชายทั้งสามก็เดินไปหยิบแขนของตัวเองกลับมาและทำการต่อคืนอย่างง่ายราวกับต่อจิ๊ก​ซอ​

"เฮ้! ไอหนูแกเป็นใครกันแน่"

ชายชุดดำคนหนึ่งที่เก็บความสงสัยไว้ไม่อยู่ก็ถามขึ้นเพราะอยากรู้ว่าจริงๆแล้วว่าไอ้คนที่มันมีความสามารถ​ที่จะทำให้พวกมันบาดเจ็ดได้นี่มันเป็นใครกันแน่​ เพราะโดยปกติแล้วต่อให้เป็นนักฆ่าด้วยกันพวกมันยังไม่เคยได้รับบาดแผลเลยแม้แต่น้อย​ แต่เด็กคนนี้กลับทำให้พวกมันถึงกับต้องใช้พลังได้​ มันเป็นใครกัน!

และถึงแม้พวกมันจะเป็นนักฆ่าระดับประเทศหรือว่าเป็นผู้วิวัฒนาการ​ระดับ1​ ที่สามารถ​ฟื้นฟูสภาพ​ต่อแขนที่ขาดออกจากกันได้ แต่พวกมันก็เป็นแค่ขี้ข้า​ที่อยู่ในระดับต่ำที่สุดในองค์กร​ของพวกมันเท่านั้น...

"ถามฉันนะเหรอว่าฉันเป็นใคร! งั้นจำชื่อฉันไว้ให้ดีแล้วฝากไปบอกหัวหน้าพวกแกด้วยว่าให้มารากหัวฉันไปนรกเมื่อพวกแกตายแล้ว เพราะฉันคลาย​ชายคนนี้นี่แหละที่จะไปฆ่าหัวหน้าขององค์กร​บัดซบของพวกแกอย่างเรียลเวิลด์​เอง"

ชายหนุ่มกล่าวขึ้นอย่างหยิ่งผยอง​ พร้อมกับในเสี้ยวพริบตานั้นเขาก็ไปอยู่ต่อหน้าชายทั้ง3แล้วด้วยระยะห่างเพียงไม่กี่เซน​

"จำไว้ด้วยหล่ะ"

อ๊ากกกกกกกกกก!!

ตอนที่5​ ชักจะไม่ชอบมาพา​กลแล้วสิ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***