ตอนที่ 1

"อ่า. .เช้าแล้วหรอเนี่ย?"

แสงสุริยันนั้นเปร่งประกายจนไปกระทบกับร่างอรชรร่างหนึ่งซึ่งคนๆนั้นก็คือตัวเขาเอง. .นัยน์ตาสีวารีนั้นก็ไปประสบกับแสงสุริยันจนมันประกายราวกับอัญมณีไม่ผิดเพี้ยน

[ ตืด~ตืด~]

เขานั้นตกใจอยู่ไม่น้อยกับเสียงที่ดังมาจากโทรศัพท์ขึ้นมาเขานั่นจึงรีบขว้ามือเรียวของเขานั้นไปหยิบมันขึ้นมาไว้แนบข้างหู

"นี่!!เสี่ยวฉิงมันสายแล้วนะทำไมยังไม่ที่ทำงานสักที"

เสียงของสตรีเพศในวัยกลางคนนั้นดังไปทั่วห้องของเสี่ยวฉิงจนเขานั้นแถบจะทำโทรศัพท์ วันนี้เขาคงไปทำงานสายซะแล้วก็นะ. .เมื่อคืนเขาอยู่งานทั้งวันจนเผลอหลับไปไหนตนเองก็ยังไม่รู้? มารู้อีกทีแสงตะวันก็สาดแสงส่องใบหน้าของเขาแล้ว

"ค. .ครับๆเดี๋ยวผมจะไปเดี๋ยวนี้เลย!"

ตนนั้นไม่รีรอที่จะวิ่งเข้าห้องน้ำอย่างลนลานเมื่อเขานั้นอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยก็เรียบแต่งตัวอย่างขมัดเขม็นก่อนที่จะเรียบลงบันไดอย่างรวดเร็ว

"แบบนี้มีหวังโดนนายบ่น แหงๆ"

เสี่ยวฉิงนั้นเรียบสตารท์รถออกไปอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่เกรงกลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุทางยานพาหะนะรึเปล่า. .

...[ณ ที่ทำงานของเสี่ยวฉิง]...

เมื่อเขานั้นมาถึงเรียบร้อยแล้วก็เรียบวิ่งขึ้นตึกที่สูงสง่าและดูหรูเป็นอย่างมากเขานั้นต้องเรียบวิ่งไปผู้จัดการให้โดยเร็วที่สุดเพื่อผู้จัดการของเขานั้นจะสั่งงานอะไรกับเขาอีก. .

" แฮ่กๆ คุณผู้จัดการผิงผ. .ผมมาแล้วครับ"

เสียงแหบพร่าของเขานั้นกระเส่าด้วยความเหน็ดเหนื่อยที่วิ่งจากชั้นล่างถึงออฟฟิตของตัวเองใบหน้างดงามของหญิงสาวนั้นอยู่ตรงกน้าของเขาพลางขมวดคิ้วเล็กน้อย

". . .นี่เสี่ยวฉิงเธอน่ะมาสายอีกแล้วนะ!ฉันบอกเธอกี่ครั้งแล้วว่าถ้ามาสายมีสิทธิ์ที่จะโดนไล่ออกสูงมาก"

เธอนั้นดูจริงจังกับเรื่องการงานมากจนเสี่ยวฉิงทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียวนัยน์ตาสีมรกตของสตรีเพศตรงหน้าของเขานั้นชั่งเป็นอะไรที่น่าหลงใหลเป็นอย่างมาก

"อา. .ผมรู้แล้วล่ะครับผมจะไม่มาสายอีกแล้ว"

เขานั้นเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่สำนึกผิดพลางเหลือบสายตาผู้จัดการตรงหน้าเธอเองก็รู้สึกเบื่อหน่ายกับการที่ต้องมาบ่นมาเตือนเขานั้นแถบทุกวันแต่ด้วยเธอเองก็ไม่ใช่คนที่ดุร้ายอะไรขนาดนั้นเธอเองจึงไม่ค่อยอยากจะบ่นเสี่ยวฉิงไปมากกว่านี้. .

เธอเองก็รู้ว่าเสี่ยวฉิงนั้นมีเหตุผลที่ตัวเองมาสายแต่ด้วยความเป็นก่วงเธอเองจึงทำแบบนั้นในสายตาของใครบางคนนั้นอาจจะมองว่าเธอเป็นคนใจร้ายแต่กลับกันเธอเองเป็นคนที่ใจดีเอามากๆแต่ที่เธอทำแบบนั้นก็คือความหวังดีทั้งหมด

"เฮ้อ. .วันหลังอย่าทำแบบนี้อีกล่ะ"

เมื่อเธอเอ่ยจบเธอก็สาวเท้าไปยังห้องทำงานของตัวเองส่วนตัวเองนั้นก็ได้แค่ยิ้มแห้งๆให้กับผู้จัดการสุดสวยของเขานั่นเอง. .

"ฟู่ว~ค่อยยังชั่วดีนะที่ไม่โดนหักเงินเดือนไม่งั้นชั่งคงได้กินบะหมี่ไปทั้งชีวิตแน่ๆ"

เขาพึมพำคนเดียวเสร็จก็สาวเท้าไปยังที่นั่งของตนพลางได้เวลาเริ่มงานของเขาแล้วเสี่ยวฉิงนั้นตั้งใจกับการทำงานเป็นอย่างมากเขานั้นเคยใฝ่ฝันไว้ว่าอยากจะทำงานแล้วได้ตำแหน่งดีซึ่งมันไม่เกใือนกับตอนที่เขาเป็นอยู่งี้ยังไงล่ะ!

...[หลายชั่วโมงผ่านไป. . ]...

"อื้อ!นี่มันผ่านไปหลายชั่วโมงแล้วนี่หน่าได้เวลากลับซะแล้วสิ"

เขานั้นยืดเส้นยืดสายก่อนที่จะเก็บข้าวของตัวเองเพื่อเตรียมตัวกลับบ้านเขานั้นไม่รีรอที่จะสาวเท้ากลับบ้านก่อนที่จะชะงักเมื่อได้เจอกับผู้จัดการ

"ยึ้ย!ผ. .ผู้จัดการผิง"

เขานั้นชะงักเมื่อได้เจอผู้จัดการสุดสวยรู้สึกว่าเหมือนเขาจะตึงเครียดกับสถานการณ์แบบนี้อีกแล้วแบบเมื่อเช้าเลย. .

เธอนั้นจ้องใบหน้าขาวมนของเสี่ยวฉิงก่อนที่ริมฝีปากที่ถูกเติมเต็มไปด้วยสีแดงฉูดฉาดนั้นจะถูกเปิดออก

"จะกลับแล้วงั้นหรอ. .กลับดีๆล่ะเสี่ยวฉิง"

ยังไม่ทันที่เสี่ยวฉิงจะกล่าวคำลากับผู้จัดการสุดสวยของเขานั้นเธอก็สาวเดินไปแล้วเรียบเอาทำให้เสี่ยวฉิงงงอยู่ไม่น้อย

"เธอไม่ได้ว่าฉันหรอ. ."

เขานั้นพึมพำพลางหันสายตาไปเธอโดยที่ไม่ละสายตาก่อนที่ตัวเองนั้นจะตั้งสติขึ้นมาได้แล้วรีบสาวเท้าอย่างร้อนลนเสี่ยวฉิงนั้นจึงสาวเท้าไปยังรถยนต์สุดที่รักของเขานั้นพลางเปิดประตูเข้าไปนั่งด้านใน. .

". . .หิวจังแหะแต่ว่ากลับไปทานข้าวที่บ้านดีกว่า"

เขานั้นเหยียบบคันเร่งโดยที่ไม่กลัวอะไรเลยเขานั้นคับไปโดยที่ไม่สนใจสิ่งรอบเลยแม้แต่น้อยก่อนที่เขานั้นจะได้ยินเสียงเกมือนคนเรียกเขา. .

"เสี่ยวฉิง. . ."

น้ำเสียงนั้นเป็นน้ำเสียงที่ทุ้มเอาเป็นอย่างมากจนทำให้เจ้าตัวนั้นขนลุกอยู่ไม่น้อยแต่เขาจะไม่พยายามคิดถึงเรื่องพวกนั้นตนนั้นพยายามที่จะคิดว่าตนเองนั้นแค่หูฝาดยังไงอย่างนั้นแต่กลับว่าเสียงนั้นเรียกเขาเป็นระยะๆจนเขานั้ยเริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่

เขานั้นเริ่มเหยียบคันเร่งเร็วขึ้นจนไปถึงเลข180ในจอนนั้นเขาเริ่มขาดสติจนในที่สุดมีรถบรรทุกข้างหน้ามาตรงกน้าของเขาเสี่ยวฉิงนั้นตกใจกับสถาการณ์ในตอนนี้จนเขาเองหักหลบไม่ทันจึงทำให้นถของเขานั้นเสียหลักไปชนนถบรรทุกขนาดใหญ่

". .นี่ฉันจะตายแล้วหรอเนี่ย"

ความมืดมิดเริ่มปกคลุมเรือนกายของเขาช้าๆกับบรรยากาศที่เริ่มเย็นลงจนหน้ากลัวเสี่ยวฉิงนั้นเริ่มไม่ได้ยินเสียงรอบเอาซะแล้วเปลือกตาสีกุหลาบของเขานั้นเริ่มที่จะปิดลงอย่างช้าๆพลางมีหยาดน้ำสีใสไหลรินออกมาจากนัยน์ตาทั้งสองของเขา. .

"มันถึงเวลาของฉันแล้วหรอ. .ฉันยังไม่บอกลาคนในครอบครัวของฉันเลย. ."

ในที่สุดเปลือกตาสีกุหลาบของนั้นก็ถูกปิดสนิทในที่สุดมีเพียงแค่ความมทดมิดที่เสี่ยวฉิงมองไม่เห็นรวมถึงความเย็นยะเยือกที่ผ่านเรือนกายของเขาของนั้นรู้สึกใจเป็นแย่างมากที่ถึงเวลาของตัวเองแล้วหรือความประมาทในการขับยานพาหะของตน. .

เรือนกายของเสี่ยวฉิงนั้นเริ่มดำดิ่งสู่ห้วงแห่งความมืดมิดโดยปราศจากสิ่งรอบข้างของตัวเองความสงจำของนั้นเริ่มผุดออกมาเรื่อยไราวกับว่าตัวเรานั้นจะต้องลืมเรื่องวันวานแสนสุขของตัวเองอย่างไงอย่างงั้นมันทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดหัวใจราวกับมันกำลังจะแตกร้าวเสี่ยวฉิงนั้นทำอะไรไม่ได้แม้จะลืมตาก็ยังทำไม่ได้ทำได้แค่จำเรื่องวันวานของตัวเองก็เท่านั้น

[กริ๊ง. . .กริ๊ง. . ]

จนมีเสียงกระดิ่งกังวานไปทั่วความมึดมิดเสียงนั้นไปได้ประติดประต่อกันต่อเนื่องสักเท่าไหร่จนมีแสงสว่างจ้ามากระทบเรือนร่างของเสี่ยวฉิงเขานั้นคิดอยู่ในใจว่าสวรรค์ประทานพรให้เขาแลเวรึเปล่าแต่เขาก็ไม่คิดอะไรไปมากกว่านี้ร่างกายของเขายั้นอ่อนร้าตั้งแต่ต้นแล้ว. .

(ได้โปรดเมตตาแก่มนุษย์ผู้นี้ด้วย. . .)

ในไม่ช้าเขานั้นได้ยินเสียงเหมือนที่เขาได้ยินในระหว่างขับรถเสียงนั้นเรียกเขาเป็นระยะๆอย่างไม่หยุดหย่อนแล้วที่นี้เขาจะทำยังไงต่อไป. . .

"เสี่ยวฉิง. . ."

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***