เพอร์ซีย์ แจ็กสัน กับ ม้าศึกที่ถูกขโมย ตอนที่ 1

ตอนเรียนวิชาวิทยาศาสตร์อยู่ในคาบที่ห้า ผมได้ยินเสียงดังลังเล้ง ๆ มาจากทางด้านนอก

แกวก! โอ้ว! ครืด! " ฮิย่า! "

เหมือนมีใครกำลังถูกเป็ดไม่ก็ไก่ผีสิงทำร้ายอยู่เลย และเชื่อผมเถอะนั่นเป็นสถานการณ์ที่ผมเคยประสบมาก่อน ดูจะไม่มีใครสังเกตเห็นเหตุการณ์สับสนอลหม่านนี้ เรากำลังทำแล็บกัน ทุกคนเลยเอาแต่คุยกันไม่ใช่เรื่องยากที่ผมจะแอบดูเหตุการณ์ข้างนอกโดยแสร้งทำเป็นยืนล้างบีกเกอร์อยู่

และใช่เลยในตรอกมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งชักดาบออกมาจากฝักแล้วเธอตัวสูงและล่ำบึกเหมือนนักกีฬาบาสเกตบอล มีผมสีน้ำตาลจับกันเป็นปอย ๆ สวมกางเกงยีน รองเท้าบูตทหาร กับเสื้อแจ็กเก็ตผ้าฝ้ายหยาบ เธอกำลังฟาดฟันอยู่กับฝูงนกสีดำที่ตัวใหญ่ประมาณอีกา บนเสื้อผ้าของเธอมีขนนกปักอยู่หลายจุด เหนือตาซ้ายมีแผลสดที่มีเลือดไหล ขณะที่ผมมองดูอยู่นกตัวหนึ่งก็ยิงขนนกออกมาประดุจลูกธนูและมันก็ปักเข้าที่ไหล่ของเธอ เธอสบถแล้วฟันดาบใส่เจ้านกตัวนั้น แต่มันบินหนีไปได้ก่อน

โชคร้ายที่ผมจำเด็กผู้หญิงคนนั้นได้ เธอคือแคลรีส ศัตรูเก่าของผมจากค่ายมนุษย์กึ่งเทพ ปกติแคลรีสจะอาศัยอยู่ที่ค่ายตลอดปี ผมนึกไม่ออกเลยว่าเธอมาทำอะไรที่นี่ ในย่านอัพเปอร์ อีสต์ ไซด์กลางวันแสกๆ ของวันที่มีเรียนแบบนี้ แต่เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังลำบากอยู่ คงยืนหยัดได้อีกไม่นานนัก

ผมทำในสิ่งเดียวที่ผมจะทําได้

" คุณนายไวท์ครับ " ผมพูด " ผมขอไปห้องน้ำผมรู้สึกเหมือนจะอ้วก "

พวกคุณครูจะชอบสอนเราว่าคำว่า ครับ/ค่ะ คือคำวิเศษ แต่นั่นไม่เป็นความจริงหรอก คำว่า อ้วก ต่างหากคือคำวิเศษ มันจะช่วยให้คุณได้ออกจากห้องเรียนเร็วกว่าอะไรทั้งหมดเลยล่ะ

" ไปเลย! " คุณนายไวท์บอก

ผมวิ่งออกไปนอกประตูพลางถอดแว่นนิรภัย ถุงมือ และผ้ากันเปื้อนสำหรับทำแล็บ ผมหยิบอาวุธที่ยอดเยี่ยมที่สุดของผมออกมา ... มันคือปากกาลูกลื่นด้ามหนึ่งที่เรียกว่าริพไทด์***

ไม่มีใครมาขวางทางผม ผมผ่านห้องโถงออกมาทางโรงยิม จากนั้นก็เข้าไปในตรอกทันเห็นแคลรีสใช้ใบดาบตบนกปีศาจตัวหนึ่งในท่าตีลูกโฮมรันพอดี นกตัวนั้นร้องเสียงแหลมและลอยควงสว่านออกไปกระแทกกำแพงอิฐ จากนั้นก็ร่วงลงถังขยะ แต่ยังเหลืออีกสิบกว่าตัวที่รุมล้อมเธออยู่

" แคลรีส! " ผมตะโกน

เธอเพ่งมองผมอย่างไม่เชื่อสายตา " เพอร์ซีย์เหรอนายมาทำอะไร... " เธอถูกตัดบทโดยลูกศรขนนกห่าหนึ่ง มันพุ่งผ่านเหนือศีรษะเธอและปักตรึงเข้าที่กำแพง

" ฉันเรียนที่นี่ " ผมบอกเธอ

"ฉันนี่มันดวงซวยจริงๆ " แคลรีสส่งเสียงฮีตฮัด แต่เธอก็กำลังง่วนอยู่กับการต่อสู้เกินกว่าที่จะบ่นอะไรได้มากมายกว่านี้

ผมถอดปลอกปากกา แล้วมันก็ยึดออกมาเป็นดาบสัมฤทธิ์ที่ยาวสามฟุต ผมเข้าร่วมวงต่อสู้ ฟันพวกนกและใช้ใบดาบปัดป้องขนนกแคลรีสกับผมนั้นและเนื้อนไปด้วยกันจนกระทั่งฝูงนกเหลือเพียงแค่กองขนที่ร่วงอยู่บนพื้น

เราทั้งคู่หอบหายใจหนักหน่วง ผมมีแผลขีดข่วนนิดหน่อยแต่ไม่มีอะไรสาหัส ผมดึงลูกศรขนนกเล่มหนึ่งออกมาจากแขน มันปักไม่ลึกมากตราบเท่าที่มันไม่มีพิษผมก็ไม่เป็นอะไร ผมหยิบถุงอาหารเทพออกมาจากเสื้อแจ็กเก็ตที่ซึ่งผมชอบเก็บมันเอาไว้เผื่อยามฉุกเฉิน จากนั้นก็หยิบแท่งหนึ่งมาหักครึ่งแล้วยื่นให้แคลรีส

"ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือจากนาย” เธอบ่นอิดออด แต่ก็รับอาหารเทพไป

เรากลืนไปสองสามคำ...ไม่เยอะเกินไปนัก เพราะว่าอาหารของเหล่าเทพเจ้าสามารถเผาคุณเป็นเถ้าถ่านได้ถ้าบริโภคมากเกิน ผมว่านั่นคงเป็นเหตุผลที่เราไม่ค่อยได้เห็นเทพเจ้าอ้วน ๆ บ่อยนักพอผ่านไปสองสามวินาทีบาดแผลและรอยของเราก็หายไป

แคลรีสเก็บดาบเข้าฝักและปัดเสื้อแจ็กเก็ตผ้าฝ้ายหยาบ " เอาล่ะไว้เจอกัน "

" เดี๋ยวสิ! " ผมพูด " เธอจะไปเฉยๆแบบนี้ไม่ได้นะ

" ได้สิ"

" นี่มันเรื่องอะไรกัน เธอมาทำอะไรไกลจากค่ายตั้งขนาดนี้ แล้วทำไมนกพวกนั้นถึงไล่ล่าเธอ "

แคลรีสผลักผม หรือพยายามจะผลักผม แต่ผมก็คุ้นเคยกับลูกเล่นของเธอดีเกินไปผมจึงฉากออกข้างจนเธอเซถลา

" ไม่เอาน่า " ผมบอก " เธอเพิ่งจะเกือบถูกฆ่าตายที่โรงเรียนของฉันนะเพราะงั้นมันก็เป็นธุระของฉันแล้ว "

" ไม่ใช่ซะหน่อย! "

" ให้ฉันช่วยน่า "

*** ริพไทด์ ( riptide ) กระแสน้ำที่ไหลต้านกระแสน้ำอื่นทำให้เกิดน้ำวน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***