บทที่2(ต่อ)

สนามบินนานาชาติฮ่องกง

แอดเวิร์ดต้องมารอรับเพื่อนของน้องสาว เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดดู ใบหน้าที่สวยคม ของมินตราเพื่อนยัยเจส คิดก็แอบหงุดหงิด อยู่ข้างใน

“นี่เธอเป็นใคร ทำไมยัยเจสถึงได้รักเธอมาก” แอดเวิร์ดบ่นกับ มือถือของตัวเองที่มีภาพของคนที่จะต้องมารับปรากฏอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์มือถือ

ช่วงที่กำลังรอ เฉิ่น เดินเข้ามาประกบเจ้านายของตัวเอง ก่อนจะเดินเข้าไปกระซิบข้างๆ

“เจ้านายครับ ผมชักจะได้กลิ่นไม่ค่อยดี”

“อือ... ฉันรู้ แล้วตอนนี้เพื่อนยัยเจสอยู่ตรงไหน”

แอดเวิร์ดรับรู้ถึงสถานการณ์ผิดปกติบางอย่าง ตั้งแต่ตัวเขาปรากฏตัวในสนามบินแห่งนี้

“น่าจะรอโหลดกระเป๋าอยู่นะครับ เดี๋ยวผมเข้าไปดูให้ดีไหม”

“ไม่ต้อง ฉันเข้าไปดูเอง ส่วนนายให้คนของเราแอบกระจายยอยู่รอบๆ ถ้ามีเหตุการณ์อะไรมาก ฉันจะพาเพื่อนยัยเจสหนีออกไปเอง นายทิ้งรถเอาไว้ให้ฉันก็แล้วกัน”

“มันจะดีเหรอครับ” เฉิ่นลูกน้องคนสนิทเอ่ยถามเจ้านาย

“ดีอยู่แล้ว เกิดให้นายไปรับเดี๋ยวเพื่อนของยัยเจสเป็นอะไร นายจะซวย สำหรับฉันนะเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว ตอนนี้นายล่อพวกแมลงหวี่ไป อีกทาง จะเข้าไปยังด้านใน”

“ครับ เจ้านาย”

แอดเวิร์ดสั่งลูกน้องคนสนิทเสร็จ เขาแสร้งเดินเข้าไปยังบริเวณเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ทำท่าทางเหมือนกำลังสอบถาม เหล่าพนักงาน

“คิดจะมาเด็ดหัวของฉันที่นี่ มันไม่ง่ายไอ้ลูกหมา”

“ขอโทษนะคะ สายการบินที่คุณแอดเวิร์ดมารอ ตอนนี้ได้ถึงแล้วนะคะ”

“ขอบคุณครับ” แอดเวิร์ดฉีกยิ้มด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ส่งกลับไปให้พนักงานประจำเคาน์เตอร์ ยิ้มที่สาวๆ เห็นต้องเคลิ้มตาม

คนที่เดินไปรับกระเป๋าเดินทางเสร็จเรียบร้อยแล้ว เข็นรถเพื่อที่จะไปยืนรอตรงเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ตามที่ได้นัดกับเพื่อนเอาไว้

มินตราเข็นรถพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ ช่วงที่กำลังเข็น เธอรู้สึกตกใจ เมื่อมีร่างของใครคนหนึ่งเดินเข้าซ้อนทางด้านหลังของเธอ

“ว้าย! คุณเป็นใคร”

มินตราจะร้องโวยวาย กำลังจะหันไปเรียกให้พนักงานรักษาความปลอดภัยของสนามบินช่วย ยังไม่ทันจะได้อ้าปากตะโกน ฝ่ามือหนา ก็ยกขึ้นมาปิดทับไม่ให้ร้องตะโกนเรียกใครให้ช่วย

“ฉันเป็นคนของเจส ถ้าไม่อยากเจอเรื่องระทึกก็เดินไปกับฉันเงียบๆ เข้าใจไหม” แอดเวิร์ดเอ่ยเสียงเข้ม

มินตรารู้สึกตกใจ ปะปนกับความหวาดกลัว แม้จะรู้มาบ้างว่า เพื่อนเธอเป็นลูกสาวของมาเฟีย แต่ไม่คิดว่าจะมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ตั้งแต่วันแรกที่มาถึง

“อือ...” ใบหน้าเล็กพยักหน้า ดึงข้อมือใหญ่ให้พ้นจากริมฝีปากของเธอ และหันหลังกลับมาพูด

“ไม่ต้องมาปิดปากฉัน แค่บอกฉันก็พอ ไม่ต้องทำท่าทางแบบนี้ ส่วนเรื่องระทึก มันจะระทึกยังไง ตอนนี้...” มินตรายังพูดไม่ทันจบ เธอก็ถูกแรงกระชากจากมือหนา พาเธอวิ่งหนีทุกอย่างมันเกิดขึ้นอย่างชุลมุน

“รีบวิ่งๆ ไม่ต้องสนใจ เดี๋ยวคนของฉันจะเก็บกระเป๋าให้เธอเอง ตอนนี้เราต้องรีบไปที่รถก่อน เร็ว!”

“นี่คุณ!”

แอดเวิร์ดไม่สนใจ คนข้างๆ จะพร้อมไหมในการวิ่งหรือเปล่าไม่รู้ เขารีบพาอีกฝ่ายวิ่งหนีออกไปตรงประตูฉุกเฉิน

“นี่คุณ! ว้าย!”

มินตราต้องร้องกรี๊ดออกมาสุดเสียง นึกด่าตัวเองในใจ ไม่รู้ว่า คิดถูกหรือคิดผิดที่เดินทางมาหาเพื่อนที่นี่

“อย่ากรี๊ด ... ถ้าเธอไม่อยากโดนพวกมันยิง”

มินตราเงยหน้าขึ้นไปมองเสียวใบหน้าของคนที่ลากตัวเธอวิ่งไปตามเส้นทาง

“ทำไม ฉันต้องมาเจอแบบนี้ด้วย”

มินตราแอบมีน้ำตาซึมบ่นต่อว่า สายตาก็คอยมองกลับไปทาง ข้างหลัง และมือหนาก็พาเธอเข้าไปในซอกลืบเล็กๆ ที่มีถังขยะวางอยู่หลายใบ

“เข้าไปหลบตรงนี้ก่อน” แอดเวิร์ดใจก็นึกสงสารเพื่อนของน้องสาว

“ฉันไม่เข้าไปในถังขยะเด็ดขาด” มินตรายื้อแขนตัวเองเอาไว้ ไม่ยอมทำตาม

“” ฉันให้หลบไม่ได้สั่งให้เข้าไปในถังขยะ ฉันก็ไม่บ้าเข้าไปในถังขยะกับเธอหรอกนะ”

“ใครจะไปรู้...”

แอดเวิร์ดสังเกตเห็นว่า มีกลุ่มคนที่กำลังตามไล่ล่าเขาวิ่งเข้ามาใกล้กับจุดที่เขาอยู่

ซอกเล็กที่พอจะเข้าไปยัดกันได้สองคน มือหนาดึงร่างของมินตราเข้ามาแนบชิดติดกับอกแกร่ง ก่อนจะก้มหน้าลงมาสำรวจว่า หญิงสาวเป็นยังไงบ้าง

ส่วนคนที่กำลังคิดจินตนาการภาพของหนังมาเฟีย ที่ตัวเองเคยได้ดู จำต้องยกมือขึ้นปิดริมฝีปากตัวเองเอาไว้แน่น

“เป็นอะไร อยู่ๆ ก็ยกมือขึ้นมาปิดปาก” แอดเวิร์ดถามด้วย ความสงสัย

“อ้าว! ฉันต้องป้องกันตัวเองก่อน ในหนังเวลาที่หนีเข้ามาใน ที่แคบๆ แบบนี้ คนเลวมักจะจับผู้หญิงจูบทำเหมือนว่าเป็นคู่รัก ฉันไม่อยากจะเสียจูบแรกกับคุณ”

แอดเวิร์ดฟังแล้วจากที่เครียดๆ อยู่ถึงกับปล่อยเสียงหัวเราะออกมา อย่างทนไม่ได้

“ฉันพาเธอมาหลบ ฉันไม่ได้พาเธอมาจูบ ยัยเด็กขี้มโนเอ๋ย!”

“ใครจะไปรู้ จูบไม่จูบไม่รู้ ฉันก็ต้องระวังตัวเองก่อน แล้วพวกนั้นมันไปหรือยัง ฉันอึดอัดแล้วนะ...”

“...”

มินตราเบิกตาโตตกใจ เสียงอู้อี้ เมื่อปากได้รูปก้มลงมาบด ปิดทับริมฝีปาก หญิงสาวอ้าปากเตรียมต่อว่า แอดเวิร์ดแทรกปลายลิ้นเข้าไปหา ความหวาน ทำไมมันหวานจัง

มินตราใช้มือดันผลักหน้าอก ตอนนี้หายใจเริ่มจะหายใจไม่ พยายามเบี่ยงหน้าหนี แต่ไม่สามารถผลักให้อีกฝ่ายออกไปได้ มือหนา ยึดท้ายทอย พยายามทำให้เธอดิ้นหนีไม่ได้

“อือ อื้อ”

เมื่อร่างกายเป็นอิสระ ฝ่ามือเล็กเตรียมง้างที่จะฟาดลงไปบนแก้ม ของอีกฝ่าย

“ฟาดมา ฟาดกลับอีกรอบนะ หรือว่าติดใจ”

“ไอ้...ไหนว่า จะไม่จูบไง แล้วที่ทำเขาเรียกว่า อะไร”

“เธอไม่เห็นหรือไงว่า พวกมันกำลังมองมาที่เรา ดีนะที่ฉันรู้สึกเร็ว พวกมันเลยไม่ทันได้สังเกต มันไปกันแล้ว ไปเถอะ”

แอดเวิร์ดทำเหมือนไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น เดินออกมาจากซอกเล็ก ๆ ที่พอีกฝ่ายเข้าไปหลบซ่อน

“สรุปคุณเป็นใครกันแน่ เจสสิก้าไม่น่าส่งคนหื่นแบบคุณมารับฉัน”

“ฉันทำขนาดนี้ เธอยังเดาไม่ออกเลยเหรอว่า ฉันเป็นใคร ถ้าไม่รู้ ก็จงไม่รู้ต่อไป เธอนี่พูดมาก ไป! รถจอดอยู่ใกล้ๆ แค่นี้”

มินตราได้แต่มองตามแผ่นหลังคนที่เดินนำเธอไปยังรถสปอร์ตสีดำที่จอดอยู่ตรงใกล้ๆ ถ้ามันจอดใกล้ขนาดนี้ ทำไมไม่พาเธอขึ้นไปหลบข้างในรถ สายตาที่เธอใช้มองมันเต็มไปด้วยความโกรธ โดยเฉพาะรอยยิ้ม เจ้าเล่ห์นั้นที่เธอรู้สึกไม่ชอบเอามากๆ

เธอชักไม่แน่ใจว่า การมาหาเพื่อนในครั้งนี้มันจะเป็นเรื่องที่ดี ในใจก็นึกหวั่นๆ สถานการณ์ที่ไม่ใช่หนังหรือนิยายที่เธอเคยอ่าน มันเป็นเรื่องที่เธอไม่ได้คิดหรือเตรียมใจเอาไว้ด้วย

“ฉันควรจะบินกลับเมืองไทยดีกว่าไหม”

“อ้าว! ไม่ขึ้นรถ ยืนนิ่งรอพวกมันย้อนกลับมาอีกหรือไง” เสียงตะโกนเรียกดังมาจากรถ

“ใช่ ฉันรอให้พวกนั้นมันมายิงคุณทิ้ง”

“หึ หึ ถ้ายิงผม มันก็ยิงคุณด้วย ก็ดีตายคู่ เจสจะได้ร้องไห้ครั้ง เดียวพอ”

คำพูดที่แสนจะกวนอารมณ์ มินตราพ่นลมหายใจออกมาเสียงดังให้อีกฝ่ายได้รู้ว่า ตัวเธอเริ่มจะโมโหจริงๆ มือเอื้อมไปเปิดประตูแล้วก้าวขึ้นไปนั่งด้านข้างคนขับ

“รีบมาก็ออกรถสิ รอให้พวกมันมาช่วยคุณขับรถหรือไง” มินตราเอาคำพูดของอีกฝ่ายมาพูดย้อนกลับไป แปะปากหันหน้าออกไป มองวิวด้านนอกแทน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***