Episode 2

//น้องๆ ทุกคนครับแล้วเราไปพักกินข้าวกินน้ำกันก่อนนะ เดี๋ยวเดินไปเป็นแถวเพื่อนรับข้าวรับนำ้และขนมและไปหาที่นั่งกินให้เรียบร้อยนะครับและเดี๋ยวบ่ายโมงเรามารวมกันที่เดิมนะ// สิ้นเสียงรุ่นพี่ปีสองปีหนึ่งก็ทยอยลุกขึ้นไปทีละแถวอย่างเป็นระเบียบ

ผมเดินเข้ามารับข้าวกับน้ำแล้วมานั่งโต๊ะพร้อมกับไอกล้าเพื่อนคนอื่นๆ ในรุ่น

“เอ้อ หวัดดีกูชื่อเจมส์นะ อยู่อุตสาหการ” สมาชิกในโต๊ะคนหนึ่งพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มให้ผมและไอกล้า หน้าตาคมๆ กับคิ่วเข้มๆ ของมันพอดูรวมๆ แล้วก็หล่อใช้ได้

“เออ กูชื่อไวท์อยู่อุตสาหการ”

“กูกล้า เหมือนกัน”

“โห บังเอิญจัดกูนึกว่าจะไม่มีเพื่อนซะเเล้ว กูขอไลน์พวกมึงหน่อยดิ่” มันยื่นโทรศัพท์ให้ผมทันที จากนั้นผมก็เลยแลกไลน์กับมันไว้ หลังจากที่คุยกันได้สักพักดูเหมือนมันจะเป็นคนดีใช้ได้เหมือนกัน แค่ตรรกะแปลกๆ ไปหน่อย แต่ช่างเถอะมันก็ไม่ต่างอะไรกับผมและไอกล้ามากดูจะเข้ากันได้ดีอยู่กันเยอะๆ ตะได้มีเพื่อนไปกินเหล้า

“มึงว่ากับข้าวแม่งมันเค็มไปเปล่าวะ” กล้าพูดขึ้นหลังจากตักกับข้าวเข้าปาก

“สัสพูดเบาๆ หน่อยกะได้เดี๋ยวพี่เขาได้ยินจะหาว่าเลี้ยงแล้วยังเสือกเรื่องมาก” เจมส์ตอบ

ผมนั่งยิ้มไม่พูดอะไรแค่รู้สึกว่ามันเค็มแบบที่ไอกล้าพูดจริงๆ แต่เค็มแล้วทำอะไรได้ก็มันมีให้กินแค่นี้ถึงบ่นไปยังไงก็ต้องกินมันอยู่ดี

“สวัสดีค่ะน้องๆ พี่ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม” คนมาใหม่เกินเข้ามาทักทายพร้อมกับรอบยิ้มที่สดใส โอ้มายก้อดสวยมาก ทุกคนบนโต๊ะหันมองเป็นตาเดียวกันเพราะอึ้งกับความสวยของเธอ

“สวัสดีครับเชิญครับ” ผมตอบรับคำขอของอีกฝ่ายและยิ้มทักทายให้เธอ

“ขอบใจจ่ะ งั้นพี่ขอเเนะนำตัวก่อนนะ พี่ชื่อไอริณนะ เป็นดาวมหาลัยปีสามและเป็นดาวคณะเราด้วย พอดีพี่เข้ามาดูน้องๆ เมื่อเช้าแล้วพี่ก็เห็นน้องไวน์พอดีเลยอยากชวนให้น้องไวท์มาประกวดเดือนคณะกับพี่หน่อย” พี่ไอริณพูดอ้อนๆ และยิ้มให้ผม

“ผมไม่เหมาะหรอกครับพี่หาคนอื่นดีกว่ามั้ยครับ เนี้ยไอกล้าเพื่อนผมหล่อกว่าผมตั้งเยอะ” ผมปัดไปให้ไอกล้าเพราะไม่อยากทำแะคิดว่าผมคงไม่เหมาะกับการเป็นตัวแทนของคณะ

“กูไม่เอาด้วยหรอกนะ แล้วอีกอย่างพี่เขาชวนมึง” แต่แล้วไอกล้าก็ปฏิเสธทันฟัน

“นะๆ ไวท์ช่วยพี่หน่อยนะ เราอ่ะเหมาะสุดแล้ว”

“แต่ผม....”

“มีงช่วยพี่เขาเถอะพี่เขาอุตส่าห์เห็นความหล่อของมึงท่ามกลางผู้คนหลายร้อยคน” เจมส์พูดขึ้น

“เออมึงก็ช่วยพี่เขาไปเถอะ แค่ประกวดมันไม่เสียหายอะไรหรอก”

“น้าๆๆๆ ไวท์” ไอริณกระพริบตาปริบๆ เพื่อนอ้อนวอนรุ่นน้องของเธอ

“ก็ได้ครับแต่ผมไม่แน่ใจว่าจะชนะมั้ยนะครับ”

“ขอบใจนะไวท์ รับรองว่าปีนี้คณะเราชนะแน่นอน ขอบใจนะเด็กๆ ที่ช่วยพี่พูด เดี๋ยวพี่พาไปเลี้ยง งั้นพี่ไปก่อนนะไม่กวนเวลาพักแล้ว”

“สวัสดีครับ” พวกผมสวัสดีพร้อมกัน พี่เขารับไหว้และเดินออกไปหน้าตายิ้มแย้ม

“ทำมาเล่นตัวไอสัสพี่เขาออกจะน่ารักขนาดนั้นไม่ช่วยก็บ้าแล้ว” กล้าพูดขึ้น

“นั่นดิ่” เจมส์เสริม

“ก็กูไม่อยากให้ใครมาสนใจนี้หว่า อีกอย่างกูก็ไม่อยากไห้ใครรู้จักดูเพิ่มขึ้นด้วย”

“มึงแน่ใจ? ว่าตอนนี้ไม่มีใครรู้จักมึง” เจมส์ถามขึ้น

ว่าแล้วมันก็หยิบมือถือขึ้นมาพร้อมกับหาอะไรสักอย่างในนั้น

“อ่ะมึงดู” เจมส์ยื่นมือถือตัวเองให้ผม ผมรับมาดูทันที

\~C.ute University\~

ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องบังเอิญหรือพรมลิขิตกันแน่ วันนี้แอดผ่านหน้าคณะวิศวะเจอหนุ่มหล่อหน้าตาดี ทีแรกแอดคิดว่าเป็นดาราหรือไอดอลเพราะว่าเบ้าหล่อพระเจ้าสร้างมากลงมาจากรถหรูสีดำคันหนึ่งบอกเลยว่าละลาย แอดไปสืบมาแล้วจร้าสุดหล่อคนนี้ชื่อน้องไวท์จร้าเรียนอยู่คณะวิศวะด้วยเห็นว่าเป็นเฟรชชี่ปีหนึ่งนี่เองบอกเลยว่าไวท์สมชื่อบ้างแอดแอบได้รูปน้องมาด้วย ใครได้เจอตัวจริงน้องก็เขามาคุยๆกับแอดได้น้าทุกคน #น้องไวท์หล่อม้ากก #เพื่อนน้องก็แซ่บเด้อ #คิวท์บอยวิศวะ #ทีมแม่ #ทีมเมีย

*แนบภาพประกอบ*

ผมดูแล้วอึ้งไปนิดหน่อยครับ ผมไม่คิดว่าตัวเองจะเข้าไปอยู่ในเพจนี้คั้งแต่วันแรกที่เข้ามาเรียน งั้นเมื่อเช้าที่หอประชุมที่มีคนมองผมก็คงไม่ใช่เห็นว่าหล่อจนออร่าฟุ้งแบบที่ไอกล้าบอก แต่เป็นเพราะเพจนี้สินะ แต่ช่างเถอะมันคงไม่ต่างจากเดิมเท่าไหร่ก็แค่รูปตัวเองอยู่ในเพจเอง

“เป็นไงอึ้งเลยดิ่ ยอดไลค์อย่างเยอะกูอ่านคอมเมนท์มีแต่คนชมว่ามึงหล่อไม่ใช่แค่ผู้หญิงนะเว้ย ผู้ชายก็เข้ามาบอกว่ามึงน่ารักเต็มไปหมดเลย” เจมส์ว่าแล้วก็หยิบมือถือตัวเองคืน

“หล่อกูก็พอรับได้แต่น่ารักนี่กูเถียงขาดใจมองยังไงกูน่ารักว่ะกูออกจะหล่อตรงไทป์สาวๆขนาดนี้”

“นี่มึงไม่รู้ตัวรึไง หน้าดีผิวดีเหมือนผู้หญิงแถมยังยิ้มหวานขนาดนี้” กล้าว่าแล้วก็ขำ

“สัสกล้าหน้ากูก็ไม่ต่างอะไรจากพวกมึงนักหรอก”

“เอ่อๆไม่ต่างครับเพื่อน”กล้าว่า

เห้อผมละไม่ค่อยพอใจกับคำว่าน่ารักจริงๆครับทั้งที่ผมหล่อแมนขนาดนี้ ถึงผมจะหน้าไม่คมเท่าไอกล้ากับไอเจมส์แต่ผมก็ไม่ได้น่ารักปุ้กปิ้กสะหน่อย

หลังจากที่ผมกินข้าวและนั่งคุยกันหมดเบรคผมก็กลับเข้าไปนั่งที่ตามเดิมโดยที่มีเจมส์ย้ายมานั่งกับพวกผม และทำกิจกรรมต่อไปถึงแม้ว่าจะน่าเบื่อไปหน่อยแต่ก็ยังพอรับไหวครับ ผมนั่งอยู่ตรงนี้มาสามสี่ชั่วโมงแล้วในที่สุดก็ถึงเวลาที่รอคอยสักที

//น้องๆทุกคนครับพรุ่งนี้เจอกันเวลาเดิมที่นี่นะครับอย่าลืมใส่เสื้อเชียร์ที่พี่แจกมาและห้ามลืมป้ายชื่อเด็ดขาดนะครับ แล้วก็สุดท้ายสำคัญมากๆเลยมาให้ครบนะครับห้ามขาดหรือห้ามโดดนะ ทราบไหมครับ//

//ทราบครับ,ทราบค่ะ// ปีหนึ่งพูดพร้อมกัน

//งั้นกลับได้แล้วครับ เดินทางกลับหอกับบ้านกันดีๆนะครับ//

และแล้วก็จบวันจนได้ครับ ยังดีที่วันดีผ่านไปได้ด้วยดี ผมไม่ไหวแล้วครับอยากจะไปทิ้งตัวลงนอนที่เตียงนุ่มๆเต็มทนแล้ว

“เฮ้ย พวกมึงพักอยู่ไหนกันว่ะ”

“พวกกูอยู่ไทป์คอนโด มึงอ่ะ”

“เชี้ยบังเอิญอะไรขนาดนี้ว่ะ พระเจ้าส่งพวกมึงมาให้กูแน่เลย กูเหมือนกัน ว่าแต่พวกมึงอยู่ตึกไหนกูอยู่ตึกสี่”

“พวกกูอยู่ตึกห้าอยู่ห้องใกล้กัน”

“เอองั้นกูกลับก่อนนะ มีคนมารอรับแล้ว” เจมส์ว่าแล้วก็โลกมือลาและเดินตรงไปที่รถสปอร์ตหรูคันสีดำที่จอดรออยู่แล้ว

“แล้วมึงอ่ะเมื่อเช้ามาไง” ผมหันไปถามไอกล้า

“เอารถมา”

“งั้นเจอกันกูกลับก่อนแม่งไม่ไหวล่ะเมื่อย”

“เออ” กลังจากถามไถ่จบผมกับมันก็เดินแยกกันไปที่รถใครรถมันทันที ผมมุ่งหน้าตรงกลับห้องเพราะความเหนื่อยล้ากับการที่ต้องนั่งอยู่ทั้งวันในหอประชุม รถในกรุงเทพก็ยังเป็นกรุงเทพติดทุกวันเลย และแล้วผมก็กลับมาถึงห้องจนได้

(ห้องไวท์)

“เห้อ” โทรศัพท์ในมือตอนนี้ลอยไปอยู่บนที่นอนหลังจากเข้าห้องมาได้เขาทิ้งทุกอย่างลงรวมทิ้งร่างตัวเองด้วย

“เหนื่อยชิบหายเลย” เขาบ่นกับตัวเองเบาๆ ก่อนที่จะได้ยินเสียงแจ้งเตือนดังขึ้น

ไลน์!! เขาพลิกตัวเองไปตามที่นอนเพื่อหยิบมือถือมาดู ก่อนที่ตะพบว่าเป็นไลน์ของรุ่นพี่คนสวยที่พึ่งเจอกันเมื่อตอนพักเที่ยง

//สวัสดีจร้าน้องไวท์ พี่ไอริณนะที่เราเจอกันเมื่อกลางวันจำได้ไหมเอ่ย?//

//จำได้ครับ พี่มีอะไรหรือเปล่าครับ//

//อ่อพี่จะบอกเราว่าพรุ่งนี้เรามีนัดคุยเรื่องดาวเดือนกัน เดี๋ยวพี่จะไปรอรับเราตอนเช้าที่หน้าห้องเชียร์นะ อย่าสายหล่ะ//

//ครับ//

//โอเครจร้าเจอกันนะบาย//

ผมอ่านข้อความสุดท้ายก่อนจะปิดแชทลงและเข้าไอจีตัวเองทันที งานอดิเรกของผมคือการลงรูปอัพเดตชีวิตแต่ละวันลงไอจีครับ ถ้าถามว่าทำไปทำไม ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับเพราะจุดเริ่มต้นมาจากเพื่อนตัวดีของผมมันบังคับผมครับ ต้องท้าวความไปช่วงม.ปลายครับ มันชอบลงรูปที่ถ่ายติดผมลงไอจีของมันบ่อยๆ ผมก็ไม่รู้ว่ามันตัดออกไม่เป็นหรือไง จนมันบอกว่ารูปที่ติดหน้าผมมักจะเรียกยอดไลค์ได้ดูอะเสมอ มันบังคับให้ผมสมัครไอจีเพราะมันบอกว่ามีสาวๆชอบไดเร็กมาหามันเพื่อขอไอจีผมทีแรกผมก็ไม่ยอมจนมันเอาโทรศัพท์ผมไปสมัครให้ผมเองพร้อมกับลงรุปแรกให้ผมด้วย หลังจากนั้นมันก็บอกให้ผมลงรูปทุกวันถ้าวันไหนไม่ลงจะต้องเลี้ยงข้าวมื้อใหญ่มันผมเลยยอมๆทำไปจนติดเป็นนิสัยไปแล้วครับ ตอนนี้ผู้ติดตามผมก็มีถึงหลักหมื่นแล้วครับ แต่ก็เยอะสู้เพื่อนผมไม่ได้หลอกครับรายนั้นเรียกตัวเองว่าเจ้าพ่อไอจีเลยดีกว่า

ผมเลื่อนหน้าฟีดไปมาอยู่สักพักก็กดออกและปิดจอมือถือวางไว้ข้างตัวก่อนที่จะลุกเข้าไปในห้องครัวเพื่อหาอะไรกินปกติผมไม่ค่อยผมไม่ค่อยออกไปหาอะไรกินข้างนอกหรอกครับ ถ้าหากไม่ได้ออกไปทำธุระที่ไหน ผมชอบซื้อของสดเก็บไว้ในตู้เย็นมากกว่าผมใช้เวลาทำอาหารเป็นเมนูโปรดของผม นั่นก็คือข้าวผัดกุ้งแล้วก็ผัดผักสารพัดชนิดที่เรียกได้ว่ามีอะไรก็ใส่เข้าไป ผมใชเวลาสี่สิบห้านาทีก็กินข้าวเย็นเสร็จเรียบร้อยก่อนที่จะเอาจานและอุปกรณ์ต่างๆไปแช่ไว้ ผมเดินเข้าห้องนอนมาและนั่งลงที่โต๊ะทำงานมุมหนึ่งของห้องพร้อมกับเปิดโน๊ตบุ๊ค ผมล็อกอินเข้าเฟสบุ๊คเพื่อเช็คการแจ้งเตือนและข้อความเหมือนทุกครั้ง แต่ก็ต้องตกใจเพราะแจ้งเตือนมันกลับเยอะมากกว่าปกติ

"ทำไมเยอะแบบนี้เนี้ย เกิดไรขึ้น" ผมบ่นกับตัวเองก่อนจะกดเข้าไปดู เลยได้พบว่ามีเพจดังของมหาลัยเอาภาพผมไปโพสต์แถมแท็กผมเข้าไปด้วย ถึงว่าทำไมแจ้งเตือนถึงเยอะขนาดนี้ ว่าแต่มันไม่รูปที่เพื่อนผมให้ดูเมื่อกลางวันนี่หน่าแต่เป็นรูปผมที่กำลังเปิดประตูรถของผม ผมเลื่อนอ่านคอมเม้นที่ผู้คนต่างเข้ามาชมและเเสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับรูปผมทั้งชายและหญิงเต็มไปหมด ก่อนที่จะเห็นว่านอกจากแจ้งเตือนแล้วแชทผมก็เช่นกันผมแจ้งเตือนมากกว่าสามสิบอินบ็อกผมเข้าไปดูก็พบว่าใครก็ไม่รู้ทักหาผมเต็มไปหมด ผมไม่รู้จักเลยสักคนเดียว ส่วนมากจะเป็นผู้ชายมากกว่าครับผู้หญิงก็มีแต่แค่น้อยกว่า คิดเป็นสามส่วนสองเลยก็ว่าได้และผมเลือกที่จะไม่สนใจและตอบกลับใคร ก่อนที่ผมจะเลิกดูและหันกลับมาเปิดเพลงลั่นห้องแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำทันที

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***