กล่องความทรงจำ

‘นี่…พวกเจ้าหุบปากเดี๋ยวนี้นะ!’

เด็กผู้หญิงผมยาวเกือบเท่าเอวชี้หน้าด่ากลุ่มเด็กผู้ชายที่รุมล้อเด็กผู้ชายผมสีดำสนิทที่นั่งก้มหน้าร้องไห้อยู่ ใบหูของเด็กชายแหลมไม่เหมือนคนอื่นจึงถูกเพื่อนๆล้อเลียนอยู่เสมอ

‘ก็ใครให้เจ้านี่มีหูแบบหมาป่าล่ะ ฮ่าๆ’ เด็กชายกลุ่มใหญ่พูดสนุกปาก

‘ถ้าข้าเลือกได้ ข้าก็ไม่อยากเป็นหมาป่า ฮือๆ’

เด็กชายหมาป่าก้มหน้าร้องไห้ต่ออย่างน่าสงสาร

‘งั้นก็สมน้ำหน้าเจ้าแล้ว ฮ่าๆ’ กลุ่มเด็กชายรุมดึงหูยาวๆนั่น

‘ปล่อยนะ ไอ้พวกสวะ!!’

เด็กหญิงชี้ปิ่นปักผมไปทางเด็กชายกลุ่มนั้นด้วยความโกรธ ดวงตาของเด็กหญิงมีประกายไฟเล็กน้อย

‘อย่านะ องค์หญิง’ เด็กชายทั้งหมดถอยกรูดก่อนจะวิ่งหนีไป

เด็กหญิงลดปิ่นลงก่อนจะเสกให้ปิ่นหายไปแล้วจึงนั่งยองๆลงข้างเด็กชายหมาป่าขี้แย

‘ไม่เป็นอะไรแล้ววาติกัน’ น้ำเสียงอ่อนโยนของเด็กหญิงทำให้เด็กชายหมาป่ารู้สึกปลอดภัย และค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา

‘คิกๆ…ตาของนายบวมเท่าวอลนัทแล้ว’

‘เจ้าก็อีกคนที่ชอบหัวเราะข้า’ เด็กชายหมาป่าขมวดคิ้ว

‘เปล่านะวาติกัน เจ้าเข้าใจผิด ข้าไม่เหมือนไอ้สวะพวกนั้น ข้าคือเพื่อนรักของเจ้า ต่อจากนี้เจ้าสบายใจได้เลย เพราะข้า…ฟีเรเฟียจะอยู่เคียงข้างเจ้าเอง’ เด็กหญิงยิ้มโชว์ฟันหลอ

‘สัญญานะฟีเรเฟีย’

‘ข้าสัญญา’

นับแต่นั้นจนร่วมร้อยปี องค์หญิงฟีเรเฟียและวาติกันได้เป็นสหายรักต่างเผ่าพันธุ์ กระทั่งไม่นานมานี้ได้เกิดสงครามแย่งดินแดนยึดครองปฐพีเวทมนต์และวูฟ เผ่าพันธุ์พ่อมดยึดครองดินแดนวูฟได้สำเร็จ องค์เหนือหัวได้รับสั่งคุมขังองค์ราชาและราชินีวูฟในฐานะเชลยศึกไว้ในพระตำหนักปิด โดยสั่งห้ามให้ผู้ใดเข้าออกยกเว้นผู้คุมและองค์เหนือหัวเท่านั้น ผู้เฒ่าฟาเอล ราชองค์รักษ์แห่งวูฟสามารถช่วยได้เพียงองค์ชายน้อย และพามาอาณาเขตอันเป็นเมืองร้าง ผู้เฒ่าฟาเอลรวบรวมทหารที่รอดชีวิตกลับมา ฝึกฝนทหารจนแข็งแกร่ง จวบจนองค์ชายถึงอายุและวุฒิภาวะที่เหมาะสมแล้วจึงจัดพิธีราชาภิเษกให้เป็นราชาวูฟองค์ใหม่สืบมา

‘ฟีเรเฟีย’

ราชาวูฟเดินกึ่งวิ่งตามหญิงสาวร่างระหงเจ้าของเรือนผมน้ำตาลดัดลอนยาวเท่าเอวที่ขมวดคิ้วติดกัน

‘เดี๋ยวสิ ฟังข้าอธิบายก่อนสิ’

‘อย่าตามข้ามาเลยวาติ…ไม่สิ ข้าต้องเรียกเจ้าว่า…ราชาวูฟถึงจะถูก’ ท้ายประโยคเน้นหนัก

‘ข้าไม่ได้อยากเป็นไอ้ราชาวูฟบ้าบออะไรทั้งนั้น’

‘แต่เจ้าก็เป็นแล้ว อีกไม่นานพวกเจ้าต้องทำสงครามและแก้แค้นพวกพ่อมด’ ม่านน้ำตาเคลือบดวงตาจนแดงก่ำ

‘และกรงเล็บของเจ้าก็จะฆ่าข้าสักวัน’ องค์หญิงฟีเรเฟียรีบก้าวยาวเดินหนีทันที

‘ฟีเรเฟีย หยุดเดินหนีข้านะ’

‘เจ้ากลับไปดูแลดินแดนของเจ้าเถอะ ก่อนที่ราชองครักษ์ของข้าจะมาเห็นเข้า’ เธอพูดโดยที่ไม่คิดเหลียวไปมองเขา

‘ไหนเจ้าเคยสัญญากับข้า ลืมไปแล้วรึ’

‘สัญญาข้าจำได้ขึ้นใจ แต่มันคงเป็นไปไม่ได้แล้วราชาวูฟ’

‘องค์หญิง!’

ซีฟรานวิ่งเข้ามาดึงแขนองค์หญิงเพื่อให้หลบในที่ๆปลอดภัย ก่อนจะตวัดดาบเฉือนที่ต้นแขนราชาวูฟ เลือดแดงสดไหลซึมที่แขน จากนั้นราชาวูฟจึงกลายร่างเป็นหมาป่าตัวโต ที่มีดวงตาสีแดงฉาน กรงเล็บและเขี้ยวแหลมคม เพียงเสี้ยววินาทีเขาได้กระโจนเข้าหาซีฟรานอย่างรวดเร็ว ทว่าซีฟรานสามารถกระโดดหลบได้ทันท่วงที ราชาวูฟหันขวับมองและกระโจนใส่เขาอีกครั้ง อุ้งเท้าใหญ่และหนักเหยียบยอดอกซีฟรานที่นอนราบกับพื้น ซีฟรานหายใจติดขัดพยายามจะเอื้อมหยิบดาบที่หลุดมือ ดวงตาสีแดงเหลือบมองตามก่อนเอาเท้าอีกข้างเตะให้ดาบห่างจากมือซีฟรานไปไกลกว่าเดิม

‘ไอ้หมาป่า…ฮึก…แกฆ่าข้าไม่ได้หรอก’ ซีฟรานพยายามหายใจเข้าลึกๆ

ดวงตาสีแดงจ้องด้วยความโกรธก่อนจะกางกรงเล็บอันแหลมคม ราชาวูฟเห็นว่าซีฟรานเป็นต่ออย่างมาก หากปลิดชีพเจ้าราชองครักษ์จอมอวดเก่งนี้เสียคงไม่ใช่เรื่องยากอะไร คิดอย่างนั้นราชาวูฟจึงง้างอุ้งเท้าขึ้นก่อนจะปลิดชีพศัตรู แต่ทว่า…

‘หยุดนะ ราชาวูฟ!!’

ปลายดาบขององค์หญิงฟีเรเฟียชี้มาทางราชาวูฟ

‘ถ้าเจ้าไม่ปล่อยซีฟราน ข้าจะฆ่าเจ้าเสีย’ สายตาขององค์หญิงจับจ้องไม่ละวาง เธอกลั้นใจเพื่อจะพูดอะไรบางอย่าง

‘เจ้า…เจ้าจะฆ่าคู่หมั้นของข้าไม่ได้เด็ดขาด’

หมาป่าตัวโตปล่อยซีฟรานอย่างว่าง่าย ซีฟรานวิ่งไปหยิบดาบของตนแล้วชี้ปลายมาทางศัตรู ดวงตาสีแดงฉานวูบไหวหม่นแสง จากนั้นจึงกระโดดหนีไปอย่างรวดเร็ว

วู๊…เหลือเพียงเสียงหอนที่แสดงออกมาว่าเสียใจ…เสียใจที่สุด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***