ตอนที่ 3 : ตอนที่3..เจ็บมากมั้ย

(แต่งตัวเสร็จฉันก็เดินออกมาหาเค้า

แต่เค้าออกไปรออยู่ที่ระเบียงฉันเลยตามเค้าออกมานอกระเบียง )

ดีเดย์

: ออกมาทำไม  ไม่ชอบไม่ใช่หรอ..

แป้งร่ำ

: อืม.. ไม่ชอบ..

(เค้าดับบุหรี่ที่มันอยู่ในมือเค้า  และก็โยนมันทิ้ง

และก็ถอนหายใจออกมาอีกครั้ง)

ดีเดย์

: เมื่อไหร่จะจบ  ความสัมพันธ์บ้าๆนี่

เมื่อไหร่มันจะจบ!!

แป้งร่ำ

: แป้งไม่รู้..

ดีเดย์

: เดย์ต้องรอไปอีกนานแค่ไหน..

แป้งร่ำ

: เดย์..

ดีเดย์

: รู้.. ว่าแป้งไม่ได้รัก และไม่เคยรักกันเลย แต่มันก็ไม่ได้รักแป้งเหมือนกันนะ!!

แป้งร่ำ

: แป้งรู้..

(แล้วเราทั้งสองก็เงียบลงทั้งคู่  ฉันแคร์ความรู้สึกเค้านะ..

ไม่อยากให้เค้าต้องมารู้สึกแบบนี้เลย เค้าดีกับฉันมาก

ถึงแม้จะรู้ว่าทำดีแทบตายสิ่งที่ต้องการก็ไม่เคยได้เลย  แต่เค้าก็ยังเลือกที่จะทำมันต่อ)

ดีเดย์

: ไปกินข้าวกัน..

แป้งร่ำ

: ห้ะ?

ดีเดย์

: ไปกินข้าวไง  หิวมากเนี้ย

ยืนรอหน้าห้องตั้งนาน..

แป้งร่ำ

: ขอโทษนะ เจ็บมากมั้ย..

ดีเดย์

: ช่างเถอะ.. เจ็บจนชินแล้ว รักไปแล้วหนิ ให้ทำไงหล่ะ.. ป่ะไปกันเถอะ..

(ทำไม..

หัวใจ  ถึงไม่เลือกรักผู้ชายคนนี้แทน  ทำไมต้องไปรัก คนที่มันไม่คิดที่จะรักเราด้วย..

บางทีฉันก็ด่าตัวเองประจำเหมือนกันที่เห็นเดย์ต้องมาเจ็บกับฉันแบบนี้ทุกครั้ง พยายามคิดที่จะเริ่มกับเดย์มาก็หลายครั้ง  แต่พอฝุ่นมันเข้ามาเมื่อไหร่

ฉันก็ลืมทุกอย่างไปทั้งหมด)

(ช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอม

และอีกไม่กี่วันมหาลัยก็จะเปิดแล้วหล่ะ  ตั้งแต่วันนั้นไต้ฝุ่นมันก็มาหาฉันทุกวัน

ก็ร่วมเดือนแล้วนะที่มันเป็นแบบนี้ มันยิ่งทำให้ความรู้สึกของฉันเพิ่มขึ้นไปทุกที  ส่วนเดย์.. เดย์ต้องช่วยที่บ้านทำงาน

เค้าจะไม่ค่อยว่างมาหาหรอก นานๆ จะมาซักที  แต่เค้าก็โทรมาหาฉันทุกวัน แต่ฉันรู้สึกว่าช่วงนี้ไต้ฝุ่นมันจะเปลี่ยนไป  ตลอดทั้งเดือนที่ผ่านมา

เค้าจะมาหาฉันทุกวัน แต่สองอาทิตย์มานี้ เค้าจะหายไป ไม่มาทุกวัน

สองสามวันจะมาครั้งหนึ่งเอง  และวันนี้ก่อนเปิดเทอม เค้าก็มา

มาถึงก็ต้องได้เอา เสร็จทุกอย่างที่ต้องการ ก็จะรีบกลับไป)

แป้งร่ำ

: จะกลับเลยหรอ?

ไต้ฝุ่น

: อื้ม..

แป้งร่ำ

: ช่วงนี้ดูแปลกๆ นะ

ไต้ฝุ่น

: ยังไง?

แป้งร่ำ

: ก็ดูมีความสุข..

ไต้ฝุ่น

: จริงป่ะ มึงนี่รู้ใจกูจริงๆเลยหว่ะแป้ง  สงสัยจะมีความรัก..

แป้งร่ำ

: ห้ะ?

ไต้ฝุ่น

: ไปก่อนนะ  มีนัด  เออ.. ช่วงนี้คงไม่ค่อยได้มาบ่อยๆ แล้วนะ

แฟนหวงอ่ะ..

(เค้าพูดเหมือนมันไม่มีอะไรเลย  แล้วก็เดินออกจากห้องไป

สุดท้ายใจก็พังอีกครั้ง เค้ามีความรักครั้งใหม่อีกแล้ว เร็วจังเลยเนอะ ความสุข

มันผ่านไปเร็วจริงๆ)

ดีเดย์

แป้งร่ำ

: อื้ม..

ดีเดย์

: ทำอะไรอยู่ เดย์จะชวนออกไปข้างนอกว่างมั้ย..

แป้งร่ำ

: ฮึก..

ดีเดย์

: แป้ง!! ร้องทำไม..

แป้งร่ำ

: ฮืออ  ฮึก.. เจ็บแป้งเจ็บจัง..

ดีเดย์

: เดย์จะไปหาเดี๋ยวนี้แหละ..

(เดย์ใช้เวลาเดินทางมาแค่ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง..

ไม่รู้ว่าเค้าจะรีบขนาดไหนกัน มาถึงก็เคาะประตูห้องฉันแทบพัง..)

ดีเดย์

: เป็นอะไร..

แป้งร่ำ

: เปล่า..

ดีเดย์

: แป้ง อย่าหลบสายตา..

แป้งร่ำ

: จะพาแป้งไปไหนหรอ..

(อยู่ๆ

เค้าก็โผล่เข้ามากอดฉันเอาไว้..)

แป้งร่ำ

: ฮึก..

ดีเดย์: เดย์  ไม่ใช่คนอื่น

ไม่ต้องทำตัวเข้มแข็งก็ได้

แป้งร่ำ

: ฮึก..

ดีเดย์

: อยากร้องก็ร้องออกมาเถอะ  เดย์จะคอยปลอบเอง..

แป้งร่ำ

: ขอบคุณนะ ที่คอยอยู่ข้างๆ เวลาที่แป้งไม่มีใคร..

ดีเดย์

: เดย์เต็มใจ..

(ฉันผลักกอดออกจากเค้า  เดย์ก็เช็ดน้ำตาให้ฉัน

เราจ้องหน้ากันและกัน แล้วอยู่ๆ ไม่รู้ว่าฉันกำลังคิดอะไร ฉันพุ่งตัวเข้าไปจูบเค้า

โดยที่เค้ายังไม่ทันตั้งตัว เดย์ไม่ได้ขัดขืนอะไร  แต่เค้าก็ตกใจเล็กน้อยที่ฉันทำแบบนี้

ฉันดันตัวเดย์ให้มาหยุดอยู่ที่เตียง อย่างที่บอก

จากประตูเดินมาไม่กี่ก้าวมันก็ถึงเตียงแล้ว  เราทั้งสองล้มลงไปกับเตียง ฉันเป็นคนทับร่างเค้าเอาไว้  แต่เหมือนเดย์จะเป็นฝ่ายที่ตกใจมาก

เค้าเลยพยามยามจะหยุดทุกอย่างลง  เค้าจับตัวฉันขึ้น..)

ดีเดย์

: จะทำอะไร?

แป้งร่ำ

: ไม่ต้องการแป้งแล้วหรอ..

ดีเดย์ : เป็นอะไร บอกเดย์ได้มั้ย...

แป้งร่ำ

: อยากลืม.. อยากเอาเค้าออกไปจากใจ แป้งต้องทำยังไง

(ฉันลงไปซบอกเค้าเอาไว้อีกครั้ง  แล้วก็ร้องไห้มันออมา

ฉันยังนอนทับตัวเค้าไว้อยู่  เดย์ก็คอยลูบหลังปลอบใจฉันเอาไว้

จนฉันเริ่มนิ่งลง..)

ดีเดย์

: ดีขึ้นแล้วใช่มั้ย..

(ฉันก็พยักหน้าตอบเค้าไป  เดย์ก็เลยจับตัวฉันให้ลุกขึ้นอีกครั้ง..)

ดีเดย์

: งั้นก็ลงได้แล้ว  เดย์หนัก..

แป้งร่ำ

: ไอ้บ้า!!

(ฉันฟาดมือลงไปที่อกเค้าทีนึง  ส่วนเดย์ก็หัวเราะลั่นออกมา..)

ดีเดย์

: หึๆ   ล้อเล่นหน่า  อารมณ์ขึ้นดีแล้วก็ไปล้างหน้าล้างตาป่ะ จะได้ออกไปข้างนอกกัน..

แป้งร่ำ

: ไปไหน?

ดีเดย์

: จะพาไปเดท..

แป้งร่ำ

: ห้ะ?

ดีเดย์

: ดูทำหน้าเข้า  เชื่อคนง่ายจริงๆ

ไปซื้อของ ไปเป็นเพื่อนหน่อย..

แป้งร่ำ

: ไม่ได้เชื่อคนง่ายซักหน่อย..

ดีเดย์

: อืม.. แต่ก็ซื่อเกินไป ไปได้แล้ว แต่งตัวสวยๆ นะ..

แป้งร่ำ

: ทำไมต้องแต่งตัวสวยๆ?

ดีเดย์

: ไม่ได้หรอ  เสื้อผ้าสวยๆ

ก็ซื้อให้ตั้งเยอะตั้งแยะ..

แป้งร่ำ

: ใช่.. ต่อไปไม่ต้องซื้อแล้วนะ ..

ดีเดย์

: ทำไม ไม่ชอบหรอ?

แป้งร่ำ

: มันไม่มีที่จะเก็บแล้ว..

ดีเดย์

: ก็บอกให้ย้ายไปอยู่คอนโดด้วยกันไง..

แป้งร่ำ

: ไปแต่งตัวดีกว่า..

ดีเดย์

: หึๆ เปลี่ยนเรื่องเร็ว..

(เดย์พาฉันมาที่ห้าง  ก็มาซื้อชุดนักศึกษาใหม่นั่นแหละเพราะมหาลัยจะเปิดพรุ่งนี้แล้ว..)

แป้งร่ำ

: ชุดเก่ามันก็ยังใส่ได้อยู่มั้ย..

ดีเดย์

: ก็ใช่.. แต่อยากให้ซื้อใหม่..

แป้งร่ำ

: มันไม่ได้จำเป็นเลยนะ..

ดีเดย์

: ซื้อๆ ไปเถอะ..

แป้งร่ำ

: มันเปลือง  แป้งไม่ได้หาเงินเองได้นะ..

ดีเดย์

: จะซื้อให้..

แป้งร่ำ

: ไม่เอา.. ทำไมต้องมาคอยซื้ออะไรให้ตลอดเลย..

ดีเดย์

: ต้องตอบอีกหรอ..

แป้งร่ำ

: แต่แป้งไม่อยากซื้อ..

ดีเดย์

: เดย์ก็แค่อยากให้แป้งลองเปลี่ยนการแต่งตัวดูบ้าง..

แป้งร่ำ

: ทำไม?

ดีเดย์

: แล้วทำไมต้องสงสัยไปซะทุกเรื่องเลยน้า..

แป้งร่ำ

: ก็แป้งไม่เข้าใจ..

ดีเดย์

: ถ้ายอมทำตามใจ  เย็นนี้จะพาไปกินข้าวกับเฮียปั้น..

แป้งร่ำ

: ห้ะ?

ดีเดย์

: อืม..

แป้งร่ำ

: จริงนะ?

ดีเดย์

: อืมไง..

แป้งร่ำ

: งั้นก็ได้..

(ฉันก็ยอมทำตามใจเค้านั่นแหละ  และยังไม่เข้าใจด้วยว่าทำไมต้องเปลี่ยนการแต่งตัวด้วย  แต่ก็เอาเถอะ

เอาเฮียปั้นมาล่อขนาดนี้ก็ต้องยอมแหละ  เฮียปั้นเป็นพี่ชายของฉันเองแหละ

ชื่อข้าวปั้นเฮียปั้นทำงานอยู่ที่บริษัทของพี่ชายของเดย์  ก็เป็นเลขาของพี่ชายของเดย์นั่นแหละ

เราไม่ได้อยู่ด้วยกันหรอก  เพราะเฮียจะที่พักพนักงาน

ฉันเลยต้องแยกออกมาอยู่เอง)

ดีเดย์

: ตัดผมกัน..

แป้งร่ำ

: ต้องตัดด้วยหรอ? เราไม่ได้อยู่โรงเรียนประถมนะที่จะต้องตัดผมก่อนเปิดเทอม..

ดีเดย์

: ตามใจไง พูดแล้วไม่ใช่หรอ..

แป้งร่ำ

: เออ.. ก็ได้  แต่ไม่ตัดสั้นนะ

เสียดายไว้มาตั้งนาน..

ดีเดย์

: ขอดูก่อนละกัน..

แป้งร่ำ

: เดย์..

ดีเดย์

: หึๆ อ่ะๆ ตัดออกนิดนึง..

(เค้าก็ลากฉันเข้าร้านทำผม  และก็จัดการสั่งทุกอย่างทั้งหมด

ตอนนี้ฉันเหมือนตุ๊กตาที่โดนจับแต่งตัวอยู่ยังไงยังงั้นเลย  อยู่ในร้านทำผมเกือบชั่วโมง

แล้วก็ลากฉันไปร้านเครื่องสำอางต่อเค้าก็จัดการทุกอย่างอีกนั่นแหละ  ซื้อเครื่องสำอางใหม่ให้ด้วย

ฉันก็แต่งหน้าเป็นนะ ก็แค่ไม่ชอบแต่งแค่นั้นแหละ  แต่ตอนนี้โดนบังคับให้ต้องแต่หน้าทุกวัน

แต่งอ่อนๆ ก็ยังดี ฉันก็ยังไม่เข้าใจหรอกว่าเดย์ทำแบบนี้ทำไมกัน..)

ดีเดย์

: กินไอติมมั้ย?

แป้งร่ำ

: กิน..

ดีเดย์

: หึๆ ไม่เคยพลาด..

แป้งร่ำ

: ก็ชอบนี่นา..

ดีเดย์

: ป่ะ..

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***