🌹 ตอนที่ 3 — “เงาของความทรงจำ”
เช้าวันต่อมา ท้องฟ้าแจ่มใสกว่าทุกวัน เสียงนกร้องเบา ๆ เหมือนจะปลอบโยนใจของฮารุจากฝันร้ายเมื่อคืน
แต่ในอกเขายังรู้สึกหนัก — ความฝันนั้นเหมือนจริงเกินไป
กล่องสีชมพูที่เมื่อคืนอยู่บนโต๊ะ... ตอนนี้ **หายไปอีกแล้ว**
เขาเดินหาทั่วห้อง ทั้งบนชั้นวางหนังสือ ใต้เตียง จนถึงตู้เสื้อผ้า
แต่ไม่มีแม้เงา เขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่า กำลังถูกใครบางคน “หลอก” หรือกำลัง “เสียสติ” กันแน่
เสียงเคาะประตูเบา ๆ ดังขึ้น — *ก๊อก ก๊อก ก๊อก*
“ฮารุ... นายอยู่ไหม?” เสียงของมิโอะอีกแล้ว
เขาเดินไปเปิดประตูอย่างระวัง เธอยืนอยู่พร้อมกล่องข้าวในมือและรอยยิ้มที่ดูอ่อนโยนเกินไปสำหรับเช้านี้
“ฉันเอาอาหารมาให้อีก~ นายดูซูบไปเยอะเลยนะ”
ฮารุพยายามฝืนยิ้ม “ขอบใจนะ แต่เธอไม่ต้องลำบากทุกวันก็ได้...”
“ไม่ลำบากเลย” เธอตอบเสียงเรียบ “เพราะนี่คือหน้าที่ของฉัน”
“หน้าที่เหรอ?”
“อืม...” เธอยิ้มจาง “นายจำไม่ได้เหรอ? ตอนเด็ก ๆ เราเคยสัญญากันไว้นะ — ว่าฉันจะดูแลนายตลอดไป”
คำพูดนั้นทำให้หัวใจของฮารุสะดุด
---
🌸 แฟลชแบ็ก — ฤดูใบไม้ผลิเมื่อ 10 ปีก่อน
เด็กชายตัวเล็กนั่งอยู่ใต้ต้นซากุระ ร้องไห้อย่างเงียบ ๆ เพราะลูกสุนัขของเขาเพิ่งตาย
เด็กหญิงอีกคนหนึ่งวิ่งเข้ามาพร้อมผ้าเช็ดหน้าในมือ ดวงตาเธอแดงก่ำเหมือนกัน
“อย่าร้องนะ ฮารุ...” เธอพูดเบา ๆ
“แต่มันจากไปแล้ว...”
“ไม่เป็นไร... ฉันจะอยู่กับนายแทนมันเอง”
เธอยื่นนิ้วก้อยออกมา “เราสัญญากันนะ ว่าฉันจะอยู่ข้างนายตลอดไป ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น”
เด็กชายลังเล ก่อนจะเกี่ยวก้อยตอบ
“ถ้านายทรยศ ฉันจะไม่ให้อภัยเลยนะ” เธอยิ้ม
“ไม่หรอก ฉันไม่มีวันทำแบบนั้น...”
กลีบดอกซากุระร่วงลงบนหัวทั้งคู่ พร้อมเสียงหัวเราะใส ๆ ที่เวลาผ่านไปสิบปี ก็ยังชัดเจนในใจของเธอ
---
ภาพนั้นจางหายไปพร้อมเสียงเรียกจากโลกปัจจุบัน
“ฮารุ? นายเป็นอะไรไปเหรอ?”
เขากะพริบตา ถอนหายใจ “แค่... คิดถึงตอนเด็กนิดหน่อย”
“ดีแล้ว~” มิโอะยิ้ม “เพราะตอนนั้นนายเป็นของฉัน...”
ฮารุสะดุ้งกับคำพูดนั้น แต่เธอพูดต่ออย่างร่าเริงราวกับไม่ได้สังเกต
“ไปโรงเรียนกันเถอะ เดี๋ยวจะสาย~”
---
โรงเรียนคิโนะฮาระ
วันนี้อากาศอบอ้าวผิดปกติ เสียงกระซิบยังคงวนอยู่ทั่วโรงเรียนเกี่ยวกับ “อายะ” ที่ยังไม่ถูกพบ
บางคนเริ่มพูดว่าเธออาจจะหนีออกจากบ้าน บางคนก็ว่าอาจมีคนลักพาตัว
มิโอะนั่งข้างฮารุในห้องเรียน สีหน้าเธอสงบนิ่งเกินไป
ขณะที่เพื่อน ๆ คุยกันเรื่องข่าว เธอกลับวาดภาพบางอย่างลงในสมุด
ฮารุเหลือบมองโดยไม่ตั้งใจ...
ภาพนั้นคือ ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ใต้ต้นซากุระที่เปื้อนเลือด
และมีมืออีกคู่โอบจากด้านหลัง — มือที่มีชื่อ “HARU” เขียนไว้
เขาขนลุกวาบ “มิโอะ... นั่นเธอวาดอะไรน่ะ?”
เธอเงยหน้าขึ้น ยิ้มหวาน “รูปของเราไง~”
“ของเรา?”
“อืม~” เธอพึมพำเบา “ตอนที่อยู่ด้วยกัน... ตลอดไป”
---
หลังเลิกเรียน ฮารุแยกไปซ้อมดนตรีกับเพื่อน ๆ
เขาเล่นกีตาร์ในชมรมเล็ก ๆ ที่อยู่ท้ายอาคารเรียนเก่า
แต่ในระหว่างที่เขาเล่น เขารู้สึกเหมือนมีใครบางคนยืนมองจากนอกหน้าต่าง —
เงาร่างของหญิงสาวผมยาว ใส่ชุดนักเรียนสีดำ ยืนอยู่กลางแสงอาทิตย์ที่กำลังจะลับฟ้า
เขาหันไปมอง — แต่เงานั้นหายไป
เพื่อนคนหนึ่งถามขึ้น “ฮารุ นายเป็นอะไรหรือเปล่า?”
“ปะ...เปล่า แค่รู้สึกเหมือนมีคนมองอยู่...”
เพื่อนหัวเราะ “คงเป็นมิโอะนั่นแหละ เธอตามนายตลอดเลยนี่”
ฮารุฝืนยิ้ม แต่ในใจเริ่มสั่นไหว
ถ้ามิโอะอยู่ตรงนี้จริง... แล้วใครที่เขาเห็นในเงาเมื่อตะกี้กันแน่?
---
คืนนั้น ขณะเขากำลังกลับบ้าน
เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง
มิโอะ
เขากดรับสาย เสียงปลายสายเบาและสั่นเครือเหมือนเดิม
“ฮารุ... นายจำสัญญาของเราได้ไหม?”
“สัญญา... ตอนเด็กเหรอ?”
“ใช่... นายบอกว่าจะไม่ทิ้งฉัน... ว่าฉันคือคนเดียวของนาย...”
“มิโอะ... นั่นมันตอนเด็กนะ มันไม่—”
เสียงเธอขัดขึ้นทันที
“มันยังคงอยู่ในใจฉัน... ทุกวัน ทุกคืน ทุกวินาที”
เสียงหายใจแรงขึ้นเรื่อย ๆ
“นายรู้ไหม... เวลาฉันเห็นนายยิ้มให้คนอื่น มันเหมือนหัวใจฉันกำลังถูกเฉือนออกทีละชิ้น...”
ฮารุนิ่งไป เขาไม่รู้จะตอบอย่างไร
ในที่สุดเขาพูดเบา ๆ “มิโอะ... ฉันว่าเธอควรพักผ่อนหน่อยนะ”
“ไม่ต้องห่วง...”
เสียงเธออ่อนลง
“คืนนี้ฉันจะนอนฝันดีแน่ ๆ ...เพราะฉันได้อยู่กับนายแล้ว”
“อยู่กับฉัน?”
ก่อนที่เขาจะพูดต่อ เสียงบางอย่างก็ดังขึ้นจากหน้าต่างห้อง
แกร๊ก...
ฮารุหันขวับ — หน้าต่างเปิดออกเล็กน้อย ลมพัดกลีบดอกซากุระเข้ามาในห้อง
บนพื้นไม้ มีคราบเลือดจาง ๆ เป็นรอยเท้าขนาดเล็ก 2 รอย เดินจากหน้าต่างเข้ามาข้างเตียง
เขาชะงัก มือสั่น ขณะเสียงปลายสายดังขึ้นอีกครั้ง
> “คืนนี้ฉันอยู่ข้างนายแล้วนะ... ฮารุ♡”
---
> จบตอนที่ 3 — เงาของความทรงจำ
---
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments