🌹 ตอนที่ 2 — “รอยยิ้มในเงามืด”
เสียงฝนเมื่อคืนยังไม่ทันจาง กลิ่นอับชื้นในอากาศยังคงติดอยู่ในลมหายใจของฮารุ เขานั่งนิ่งอยู่ในห้องนั่งเล่น ดวงตาจ้องไปที่กล่องของขวัญบนโต๊ะ — กล่องสีชมพูผูกริบบิ้นแดง ที่เมื่อคืนเขาเปิดมันออกมาและพบ “ของบางอย่าง” ที่ไม่ควรอยู่ในบ้านของเขา
แต่ตอนนี้... กล่องนั้นว่างเปล่า
ริบบิ้นผมของอายะที่เปื้อนเลือด หายไปแล้ว
ฮารุขมวดคิ้ว เขามั่นใจว่าเมื่อคืนหลังจากเปิดกล่อง เขาวางมันไว้ตรงนี้แน่นอน
เขาไม่ได้ฝัน... มันจริงทั้งหมด
เสียงกริ่งประตูดังขึ้น — ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง
หัวใจของเขาสะดุ้งเฮือก ก่อนที่เสียงใสคุ้นหูจะดังขึ้น
“ฮารุ~! ตื่นรึยัง ฉันเอาอาหารเช้ามาให้นะ~”
มิโอะ
เขากลืนน้ำลาย ก่อนลุกขึ้นไปเปิดประตู
เธอยืนอยู่ตรงนั้น ในชุดนักเรียนเรียบร้อย ผมยาวสีดำถักเปียข้างเดียว ดวงตาสีแดงวาวสะท้อนแสงเช้า รอยยิ้มของเธอสดใส... เหมือนทุกวัน
“อรุณสวัสดิ์~ นายดูหน้าซีด ๆ นะ ไม่สบายเหรอ?” เธอถาม พร้อมยกถุงอาหารขึ้น “ฉันเลยทำโจ๊กมาให้ด้วย~”
“ขะ...ขอบใจนะ แต่... มิโอะ”
“หืม?”
“เมื่อคืน... เธออยู่ที่ไหนเหรอ?”
คำถามนั้นทำให้รอยยิ้มเธอชะงักไปเสี้ยววินาที ก่อนกลับมาสดใสเหมือนเดิม
“เมื่อคืนเหรอ? ก็อยู่บ้านสิ~ ฉันดูซีรีส์ทั้งคืนเลย ฮารุถามทำไมเหรอ?”
“ก็... เปล่าหรอก” เขาตอบ แต่ใจเต้นแรงราวกับกำลังโกหกตัวเอง
เธอก้าวเข้ามาในบ้านโดยไม่รอคำเชิญ
สายตากวาดมองไปรอบ ๆ อย่างละเอียดราวกับเจ้าของบ้านตัวจริง ก่อนเธอจะวางถุงอาหารลงบนโต๊ะ
“บ้านนายรกอีกแล้วนะ~ ถ้าฉันไม่มาช่วยจัด คงจะกลายเป็นรังหนูแน่ ๆ”
“ฮะ ๆ ไม่ต้องก็ได้มั้ง ฉันจัดเองได้—”
“ไม่ได้สิ!” เสียงเธอดังขึ้นแทรก รอยยิ้มหวานแปรเปลี่ยนเป็นเยือกเย็นในพริบตา
“...นายไม่รู้เหรอ ว่าฉันอยากดูแลนายมากแค่ไหน”
เธอเดินเข้ามาใกล้จนปลายจมูกแทบชนกัน กลิ่นหอมจากแชมพูของเธอแตะจมูกเบา ๆ
ดวงตาคู่นั้น... ใกล้เกินไป อุ่นเกินไป และ น่ากลัวเกินไป
ฮารุหลุบตาลง “ขอโทษนะมิโอะ ฉันแค่... รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย”
เสียงของเธออ่อนลงทันที “อืม~ งั้นพักเยอะ ๆ นะ ฉันจะอยู่ดูแลเอง”
---
หลังจากกินข้าวเช้า (ที่มิโอะบังคับให้กินจนหมด) เธอก็ช่วยทำความสะอาดห้องอย่างกระตือรือร้น
แต่ระหว่างที่ฮารุเข้าห้องน้ำ เขากลับได้ยินเสียงบางอย่าง — เสียงลิ้นช้อนโลหะขูดกับพื้นโต๊ะ
“มิโอะ...?” เขาเดินออกมา
เธอหันกลับมาพร้อมรอยยิ้มสดใส
“อ๊ะ นายกลับมาแล้วเหรอ~ ฉันแค่เก็บกล่องขยะน่ะ ของบางอย่างน่าจะหล่นไว้เมื่อคืน”
เธอพูดพร้อมยื่นกล่องสีชมพูคืนให้ — กล่องเดิมที่มีริบบิ้นแดง
แต่ตอนนี้... มันสะอาดหมดจด ราวกับไม่เคยมีเลือดเปื้อนเลยแม้แต่นิดเดียว
---
วันต่อมา โรงเรียนเต็มไปด้วยข่าวลือเกี่ยวกับอายะที่ยังไม่ถูกพบ
ตำรวจเข้ามาสอบถามนักเรียนบางคน ฮารุเองก็ถูกเรียกไปด้วย
“นายเป็นคนสุดท้ายที่อยู่กับเธอรึเปล่า?”
“ครับ ผมคุยกับเธอตอนเย็น แล้วก็แยกกันกลับบ้าน”
“หลังจากนั้นมีใครติดต่อไหม?”
“ไม่มีครับ...”
มิโอะนั่งอยู่ในห้องสอบสวนเดียวกัน เธอยิ้มบาง ๆ ขณะฟังทั้งหมด
เมื่อสายตาของเขาเหลือบไปหา เธอก็ส่งรอยยิ้มหวานกลับมา พร้อมกระซิบเบา ๆ
> “ไม่ต้องกลัวนะ... ฉันจะไม่ยอมให้ใครทำร้ายนายเด็ดขาด”
---
คืนนั้น ฮารุนอนไม่หลับ เขาฝันอีกครั้ง
ฝันเห็นสวนซากุระในคืนฝนตก ดอกไม้สีชมพูถูกย้อมด้วยของเหลวสีแดงเข้ม
ตรงกลางมีร่างผู้หญิงคนนึงยืนหันหลังอยู่ — ผมของเธอเปียกแนบตัว ริบบิ้นผูกผมสีฟ้าถูกลมพัดปลิว
เสียงกระซิบดังขึ้นในหัวเขา
> “นายบอกว่าจะไม่ทิ้งฉัน... ทำไมถึงมองคนอื่น?”
ฮารุสะดุ้งตื่น เหงื่อเย็นซึมทั่วร่าง
เขามองไปที่โต๊ะข้างเตียง — มีกล่องสีชมพูวางอยู่
บนฝากล่อง เขาเห็นตัวอักษรเล็ก ๆ เขียนด้วยเลือดสีแดงสด
> “ฉันอยู่ข้าง ๆ นายเสมอนะ — มิโอะ 💕”
---
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในความมืด
ชื่อบนหน้าจอคือ — “มิโอะ”
มือของฮารุสั่น เขารับสายช้า ๆ
“ฮารุ... นายคิดถึงฉันไหม?” เสียงปลายสายเบาและสั่น
“...มิโอะ นี่มันอะไรกันแน่?”
“อย่ากลัวเลย ฉันแค่... อยากให้นายรู้ว่า ฉันรักนายมาก... มากจนถ้านายหายไป ฉันก็คงอยู่ไม่ได้”
เสียงเธอสั่นเครือ ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ
> “แต่ไม่ต้องห่วงนะ... ถ้าใครจะพรากนายไปจากฉันอีก ฉันจะ... จัดการเอง♡”
สัญญาณปลายสายขาดลง เหลือเพียงเสียงหัวใจของฮารุที่เต้นแรงในความมืด
---
> จบตอนที่ 2 — รอยยิ้มในเงามืด
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments