ep.1

Ss. 1 : เสียงหัวใจที่ไม่อาจลืม

ตอนที่ 1 — กลิ่นหอมของฤดูใบไม้ผลิ

> คำเตือน: เนื้อหามีความเข้มข้นทางอารมณ์ และบางส่วนสะท้อนจิตใจที่บิดเบี้ยวของตัวละคร

ลมฤดูใบไม้ผลิพัดผ่านกลีบดอกซากุระที่ร่วงหล่นลงบนลานหน้าโรงเรียน “คิโนะฮาระ” แสงแดดอุ่นส่องกระทบใบหน้าเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ยืนเหม่อมองท้องฟ้า

“ฮารุ” — เด็กหนุ่มปีสองผู้มีรอยยิ้มอ่อนโยนเสมอ และไม่เคยคิดเลยว่าวันธรรมดาในชีวิตของเขา จะกลายเป็นจุดเริ่มต้นของฝันร้ายที่หวานหอมที่สุดในโลก

“อรุณสวัสดิ์ ฮารุ~!”

เสียงใสของหญิงสาวดังมาจากด้านหลัง ก่อนที่ร่างเล็กในชุดนักเรียนหญิงจะวิ่งเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว ดวงตาสีแดงเข้มวาววับเหมือนทับทิมต้องแสง “มิโอะ” — เพื่อนสมัยเด็กของเขา และเพื่อนร่วมชั้นที่ดูเหมือนจะรักเขามากเกินกว่าคำว่าเพื่อน

“อรุณสวัสดิ์ มิโอะ... วันนี้มาตั้งแต่เช้าเลยนะ”

“ก็แน่นอนสิ~ ก็ฉันอยากเจอนายก่อนใครไง ฮารุ”

เสียงเธอหวานปนขี้เล่น แต่สายตาที่มองมา มันต่างจากรอยยิ้มบนใบหน้า — มันเป็นสายตาที่ จับจ้อง เหมือนนักล่าที่ไม่ยอมปล่อยเหยื่อ

เธอยื่นข้าวกล่องสีชมพูมาให้ “ฉันทำข้าวกล่องให้ด้วยนะ นายชอบของทอดใช่ไหม~?”

ฮารุหัวเราะเบา ๆ “ขอบใจนะมิโอะ แต่เธอไม่ต้องลำบากก็ได้...”

“ไม่ลำบากหรอก~ เพราะฉันทำให้ นายคนเดียวเท่านั้น”

เสียงของเธอเบาลงตอนจบประโยค ราวกับร่ายมนต์ที่แฝงคำสาบานอยู่ข้างใน

ระหว่างวัน ฮารุใช้ชีวิตเหมือนทุกวัน — เรียน พูดคุยกับเพื่อน ๆ หัวเราะกับเรื่องไร้สาระ

แต่ทุกครั้งที่เขาหันไปมองด้านหลัง เขาจะเห็นสายตาคู่เดิม...

ดวงตาสีแดงที่จ้องมองเขา ไม่กะพริบเลยแม้แต่วินาทีเดียว

คืนนั้น ฝนตกหนัก เสียงฟ้าร้องดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ฮารุเดินกลับบ้านคนเดียว เพราะมิโอะบอกว่ามีธุระ

แต่ระหว่างทาง เขารู้สึกว่ามีคนตามหลัง — เสียงฝีเท้าเบา ๆ ที่พยายามกลบเสียงฝน

เขาหยุดเดิน... เสียงนั้นก็หยุด

เขาเริ่มเดิน... เสียงนั้นก็กลับมาอีก

หัวใจเต้นแรง — แต่เมื่อเขาหันกลับไป มีเพียงความว่างเปล่าและเงาของเสาไฟฟ้า

“แปลกจัง... คงแค่คิดไปเอง” เขาพึมพำ พลางรีบก้าวเท้าให้เร็วขึ้น

รุ่งเช้า

ข่าวใหญ่ของโรงเรียนคือ “นักเรียนหญิงปีสองชื่อ อายะ หายตัวไปตั้งแต่เมื่อคืน”

ห้องเรียนเต็มไปด้วยเสียงซุบซิบ ฮารุนั่งฟังด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เพราะอายะคือเพื่อนที่เขาเพิ่งพูดด้วยเมื่อวาน

“ฉันเห็นเธอเดินคุยกับฮารุตอนเย็นนะ~” เสียงเพื่อนคนหนึ่งพูดแซว

“ใช่ ๆ ดูเหมือนเธอจะชอบนายด้วยแหละ ฮารุ”

เขาหัวเราะเก้อ ๆ “อย่าพูดเล่นแบบนั้นเลย...”

แต่ในมุมหนึ่งของห้อง — มิโอะนั่งนิ่ง มือบีบปากกาแน่นจนหัก ดวงตาเยือกเย็นจ้องมาที่เขาไม่วางตา

“อายะเหรอ... หายตัวไปงั้นเหรอ?”

ริมฝีปากเธอคลี่ยิ้มเบา ๆ — ยิ้มที่ไม่มีใครเห็น นอกจากความมืด

คืนนั้น ฮารุกลับถึงบ้าน เห็นบางสิ่งวางอยู่หน้าประตู

กล่องของขวัญเล็ก ๆ ห่อด้วยริบบิ้นสีแดง

เขาเปิดออกอย่างสงสัย — ข้างในคือ... ริบบิ้นผมสีฟ้าอ่อนของอายะ

เลือดจาง ๆ เปื้อนอยู่ตรงปลายผ้า

กลิ่นหอมของน้ำหอมที่อายะชอบ ยังติดอยู่บางเบา

มือของฮารุสั่น “นี่มัน... อะไรกัน...”

แล้วเขาก็เห็นข้อความสั้น ๆ เขียนด้วยลายมือที่คุ้นเคย

> “อย่ามองใครอีกเลยนะ... เพราะฉันมองนายอยู่เสมอ — มิโอะ 💕”

เสียงเคาะประตูดังขึ้น

“ฮารุ~ นายอยู่ไหม?”

เสียงนั้นอ่อนหวาน... และอยู่ใกล้เกินไป

> จบตอนที่ 1 — กลิ่นหอมของฤดูใบไม้ผลิ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***