ตอนที่ 2 : เสียงหัวเราะของใครบางคน
> “พี่พีท! วันนี้พี่มาก่อนอีกแล้วเหรอ~”
เสียงสดใสดังขึ้นตั้งแต่ประตูห้องชมรมยังไม่ทันปิดดี มินในชุดนักศึกษาที่ชายเสื้อหลุดจากกางเกงข้างหนึ่งรีบวางกระเป๋าแล้ววิ่งมาหยุดตรงหน้าเขาอย่างเคยชิน
พีทมองเด็กนั่นจากหัวจรดเท้า ก่อนจะเอ่ยเรียบ ๆ
> “รีบมาขนาดนี้ กลัวผมหนีหรือไง”
> “เปล่าครับ! ผมแค่อยากมาเจอพี่”
คำตอบนั้นออกมาอย่างตรงไปตรงมาจนพีทชะงักนิด ๆ
แต่เจ้าตัวก็หัวเราะกลบไปทันที
> “หมายถึง...อยากมาดูพี่วาดแบบไงครับ ผมได้เรียนรู้เยอะเลย”
> “อืม”
เสียงตอบสั้น ๆ เหมือนจะเฉยชา แต่ในใจพีทรู้ดีว่ามันไม่ได้เฉยเท่าที่ปากพูด
ไม่รู้ทำไม แต่พอเห็นเด็กคนนั้นยิ้ม เขาก็เผลอยิ้มในใจตามทุกที
---
วันนี้ชมรมศิลปะจัดกิจกรรม “ระบายสีสีน้ำกลางแจ้ง” ที่สวนหลังตึกศิลป์
อากาศสดใสแต่แดดแรงจนมินเหงื่อซึมตั้งแต่ยังไม่เริ่มวาด
> “พี่พีท ผมขอแชร์ร่มได้ไหมครับ แดดแรงมากเลย”
> “มานี่สิ”
พีทขยับร่มบังแดดให้ มินนั่งลงข้าง ๆ ใกล้จนไหล่เกือบแตะกัน
กลิ่นสบู่อ่อน ๆ จากตัวพีทลอยมาแตะจมูก ทำเอาหัวใจของมินเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว
---
> “พี่วาดเร็วมากเลย”
> “เพราะซ้อมมานาน”
> “งั้นผมจะซ้อมบ้าง จะได้วาดเร็วเท่าพี่”
> “อย่าเทียบตัวเองกับคนอื่น มันไม่ยุติธรรม”
> “อ้าว ทำไมล่ะครับ”
> “เพราะแต่ละคนมีจังหวะของตัวเอง”
มินเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะยิ้มบาง ๆ
> “พี่พูดเหมือนอาจารย์เลย แต่ผมชอบนะ ฟังแล้วอบอุ่นดี”
พีทนิ่งไปชั่วขณะ มือที่กำลังระบายสีกลับหนักแน่นขึ้นอย่างประหลาด
คำว่า อบอุ่นดี มันติดอยู่ในหัวตลอดทั้งบ่าย
---
ตอนเย็นหลังเลิกชมรม มินเดินกลับพร้อมพีท ทั้งสองถือร่มคันเดียวเพราะฝนเริ่มตกอีกครั้ง
> “พี่... ผมถามอะไรหน่อยได้ไหม”
> “ว่า?”
> “พี่มีคนที่ชอบหรือยังครับ”
คำถามนั้นมาแบบไม่ทันตั้งตัว พีทหยุดเดิน
สายฝนโปรยบาง ๆ เปลี่ยนเป็นเสียงเงียบที่มีเพียงหัวใจเต้นของทั้งคู่
> “ถามทำไม”
> “อยากรู้เฉย ๆ ครับ ผมชอบวาดรูปคนที่ชอบ...เลยอยากรู้ว่าพี่มีใครให้วาดหรือยัง”
> “ไม่มี”
> “งั้นดีเลย!”
มินยิ้มตาหยี มือยกขึ้นรับละอองฝนเบา ๆ
> “เพราะงั้นพี่ต้องให้ผมวาดรูปพี่นะ!”
พีทมองเด็กตรงหน้า ฝนตกแต่รอยยิ้มของมินกลับสดใสกว่าท้องฟ้าเสียอีก
เขาไม่ตอบ แค่พยักหน้าเบา ๆ แล้วเดินต่อ
แต่ภายใต้สีหน้าที่ดูนิ่ง พีทกลับรู้สึกบางอย่างแปลกไป — เหมือนหัวใจที่เคยว่างเปล่ากำลังถูกแต่งแต้มด้วยสีสันของเด็กปีหนึ่งคนนี้
---
คืนนั้น
> [มิน : พี่ครับ รูปที่ผมวาดวันนี้เสร็จแล้วนะ อยากให้พี่ดู!]
> [พีท : ส่งมาดิ]
> [มิน : ห้ามหัวเราะนะ ผมเพิ่งหัดวาดคนจริงจังเลยนะ!]
มินส่งรูปมา เป็นภาพพีทที่ถือร่มอยู่กลางฝน
เส้นสายยังไม่เป๊ะ แต่สายตาในภาพกลับอ่อนโยนเหมือนมีชีวิต
> **[พีท : สวยดี]
> **[มิน : จริงเหรอ! ผมดีใจจัง]
> **[พีท : ทำไมวาดผมดูดีใจขนาดนั้น]
> **[มิน : ก็พี่ดีใจนี่ครับ ถึงจะไม่ยอมยิ้มก็ตาม]
พีทมองข้อความนั้นแล้วหลุดหัวเราะในลำคอ
เขาไม่รู้ว่ามันตลกตรงไหน แต่รู้เพียงว่ารอยยิ้มมันออกมาเอง
> [พีท : ไว้เจอกันพรุ่งนี้]
> [มิน : ครับพี่ ]
---
คืนนั้นเสียงฝนยังตกไม่หยุด
พีทวางโทรศัพท์ไว้ข้างหมอน แล้วมองเพดานห้องเงียบ ๆ
ในหัวของเขามีแต่ภาพรอยยิ้มของมิน
รอยยิ้มที่ตอนแรกเหมือนแค่ความสดใสธรรมดา
แต่ตอนนี้...มันเริ่มกลายเป็น “แสง” ที่เขาเผลอมองหาในทุกวัน
---
ตอนจบของตอนที่ 2
> บางที... ความสัมพันธ์ไม่ได้เริ่มจากคำพูด “ชอบ”
> แต่มันเริ่มจากการที่เรายิ้มได้…เพียงเพราะอีกคนยังอยู่ตรงนั้น
---
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 32
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments