เกินกว่าความคุ้นเคย

บรรยากาศในลิฟต์ที่ควรจะตึงเครียด กลับอบอวลไปด้วยความผ่อนคลายอย่างน่าประหลาด บทสนทนาเรื่องเก่าๆ ยังดำเนินต่อไป พลอยเริ่มเล่าถึงความใฝ่ฝันที่อยากจะเป็นนักเขียนนิยาย แต่สุดท้ายก็มาลงเอยที่งานกราฟิกดีไซน์ที่เธอรู้สึกว่ามันจำกัดกรอบความคิด

"จริงเหรอเนี่ย" มิ้นท์หัวเราะเบาๆ "ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเด็กเรียนเก่งอย่างเธอจะแอบซ่อนความติสต์ไว้ได้ขนาดนี้"

"ก็ใครๆ ก็คิดว่าเด็กเรียนเก่งต้องเป็นพวกหัวหน้าห้อง ใส่แว่นหนาๆ ไม่สนใจเรื่องไร้สาระนี่คะ" พลอยตอบอย่างอารมณ์ดี "แล้วคุณมิ้นท์ล่ะคะ ไม่คิดจะเปลี่ยนจากโปรเจกต์งานก่อสร้าง ไปทำอะไรที่นุ่มนวลกว่านี้บ้างเหรอ"

มิ้นท์ยักไหล่เล็กน้อย "ฉันชอบความท้าทาย ชอบการได้สร้างบางสิ่งบางอย่างขึ้นมาจากศูนย์ มันเป็นอิสระดีนะ" เธอเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเสริมด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง "แต่... บางทีก็อยากมีอะไรที่นุ่มนวลกว่านี้บ้างเหมือนกัน"

พลอยเหลือบมองเธอทันที แสงไฟฉายจากโทรศัพท์ส่องกระทบดวงตาของมิ้นท์ ทำให้พลอยเห็นประกายบางอย่างที่เธออ่านไม่ออก

ทันใดนั้นเอง...

"ครืนนนนน!"

ลิฟต์สั่นอย่างรุนแรงอีกครั้ง และมีการขยับตัวลงไปเล็กน้อยตามแรงโน้มถ่วงที่ไม่พึงประสงค์ พลอยที่ยืนเอนพิงผนังอยู่เสียหลัก ตัวเธอล้มเซไปด้านหน้าอย่างไม่ตั้งใจ

"ว้าย!"

มิ้นท์เองก็ตกใจไม่แพ้กัน เธอรีบละมือจากโทรศัพท์ วางมันไว้บนพื้นลิฟต์ และใช้แขนทั้งสองข้างโอบรับร่างของพลอยไว้ได้ทันก่อนที่เธอจะล้มกระแทกกับพื้น

ร่างของทั้งสองแนบชิดกันอย่างสมบูรณ์แบบ

พลอยซบหน้าลงกับไหล่ของมิ้นท์ กลิ่นหอมจางๆ จากน้ำหอมราคาแพงและความสะอาดของเสื้อเชิ้ตสีขาวลอยมาแตะจมูก

"โอเคไหม?" มิ้นท์ถามเสียงพร่า มือของเธอโอบกระชับแผ่นหลังของพลอยไว้แน่น

"ค่ะ..." พลอยตอบเสียงสั่นๆ "ขอบคุณมากนะคะ"

พลอยรีบผละออกจากมิ้นท์ทันที แต่ด้วยพื้นที่อันจำกัด ทำให้ใบหน้าของทั้งคู่อยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ แสงไฟฉายที่อยู่บนพื้นส่องขึ้นมา ทำให้เธอมองเห็นใบหน้าของมิ้นท์อย่างชัดเจนในระยะประชิด

มิ้นท์จ้องมองใบหน้าที่แดงก่ำของพลอย ดวงตาคู่คมของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งห่วงใยและ... ความสนใจอย่างไม่อาจปฏิเสธได้

"ฉันว่า... เธอน่าจะยืนตรงนี้นะ" มิ้นท์พูดเสียงเบา พลางจับไหล่พลอยให้ยืนชิดอยู่ด้านในมุมที่มั่นคงของลิฟต์ แล้วเธอเองก็ขยับตัวมายืนคั่นระหว่างพลอยกับประตูลิฟต์ที่ดูไม่มั่นคง

"คุณมิ้นท์..." พลอยเรียกชื่อเธอเบาๆ

"เรียกมิ้นท์เฉยๆ ก็ได้"

"มิ้นท์..." พลอยหายใจเข้าลึกๆ "ฉันเพิ่งรู้ว่าคุณเป็นคนใจดีขนาดนี้"

มิ้นท์ยิ้มมุมปาก เธอกลับมาใช้ท่าทีกวนๆ เล็กน้อย

"นั่นเป็นความลับของลิฟต์นี้ไง ถ้าเราไม่ได้ติดอยู่ด้วยกัน เธอก็คงคิดว่าฉันเป็นแค่ยัยเด็กเกเรสมัยมัธยมต่อไป"

"ไม่หรอกค่ะ" พลอยส่ายหน้าช้าๆ "ฉันแค่ไม่กล้าเข้าใกล้คุณ"

ประโยคนั้นทำให้รอยยิ้มของมิ้นท์หายไปทันที เธอเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือพลอยที่กำลังสั่นอย่างแผ่วเบา แล้วบีบมันไว้เพื่อถ่ายทอดความอบอุ่น

"ฉันเองก็รู้สึกเหมือนกัน" มิ้นท์ยอมรับ "ฉันเห็นเธอมาตลอดนะ ตั้งแต่มัธยมแล้ว... แต่ไม่รู้จะเข้าหาเธอด้วยวิธีไหน"

คำสารภาพที่ตรงไปตรงมาทำให้พลอยใจเต้นแรงยิ่งกว่าเดิม ในขณะที่ความเงียบกำลังจะเข้าปกคลุม...

จู่ๆ ไฟในลิฟต์ก็กระพริบสองสามครั้ง แล้วสว่างจ้าขึ้นมาทันที

ลิฟต์เริ่มเคลื่อนตัวขึ้นอย่างช้าๆ แล้วเสียงประกาศจากลำโพงก็ดังขึ้น

"ขออภัยผู้โดยสารในลิฟต์หมายเลข 3 ขณะนี้ลิฟต์กลับมาใช้งานได้ตามปกติแล้วค่ะ ช่างกำลังตรวจสอบความปลอดภัยอีกครั้ง..."

เวลาส่วนตัวของพวกเธอได้สิ้นสุดลงแล้ว

พลอยรีบชักมือออกจากการเกาะกุมของมิ้นท์ด้วยความตกใจที่เหตุการณ์กลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว เธอจัดเสื้อผ้าและผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงเล็กน้อย แล้วยืนหันหลังให้มิ้นท์ทันทีที่ลิฟต์เคลื่อนตัวถึงชั้น 25

"ถึงชั้นเธอแล้ว" มิ้นท์พูดเสียงเรียบๆ แต่แววตาเต็มไปด้วยความผิดหวังเล็กๆ ที่ช่วงเวลาแสนพิเศษนั้นจบลงแล้ว

"ขะ... ขอบคุณมากนะคะคุณมิ้นท์" พลอยรีบก้าวออกจากลิฟต์อย่างรวดเร็ว แทบจะวิ่งหนีออกไป

ก่อนที่ประตูลิฟต์จะปิดลง มิ้นท์ก็เอ่ยประโยคสุดท้ายด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มและหนักแน่น:

"นี่ไม่ใช่แค่เรื่องของลิฟต์นะพลอย ฉันจะคุยกับเธออีกแน่นอน"

พลอยยืนนิ่งอยู่หน้าลิฟต์ที่กำลังเคลื่อนตัวขึ้นไปชั้น 28 หัวใจของเธอเต้นรัวเหมือนกลอง ใบหน้ายังคงร้อนผ่าวจากสัมผัสที่เพิ่งเกิดขึ้น เธอรู้ดีว่าเรื่องราวของเธอกับผู้จัดการสาวหล่อคนนี้... เพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น

เป็นยังไงบ้างคะสำหรับตอนนี้? ตอนนี้ทั้งคู่ได้ออกจากลิฟต์มาแล้ว คุณอยากให้ ตอนที่ 3 เป็นฉากที่ทั้งคู่ได้พบกันอีกครั้งในที่ทำงาน หรือเป็นการนัดเจอกันนอกรอบเพื่อสานต่อเรื่องราวในลิฟต์คะ?

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***