ลิฟต์พิศวง

เช้าวันจันทร์ที่ฝนพรำ เป็นเช้าที่พลอยรู้สึกว่าความกระตือรือร้นของเธอถูกดูดกลืนไปจนหมดสิ้น เธอเดินก้มหน้าก้มตาจิ้มโทรศัพท์เข้ามาในอาคารสำนักงานใหญ่ 'เมโทรโพลิสทาวเวอร์' ที่เพิ่งเริ่มงานมาได้เพียงเดือนเดียว นิ้วเรียวไถหน้าจออย่างรวดเร็วเพื่ออ่านเมลอัปเดตงานที่หัวหน้าส่งมาตอนตีสี่ครึ่ง

​"ต้องรีบแล้ว" เธอพึมพำกับตัวเอง

​พลอยรีบย่องไปที่ลิฟต์หมายเลข 3 ซึ่งเป็นลิฟต์ที่คนไม่ค่อยใช้ เพราะมันตั้งอยู่มุมตึก ต้องเดินอ้อมจากทางเข้าหลักนิดหน่อย แต่เธอชอบความเงียบสงบของมัน ทันทีที่นิ้วกำลังจะกดปุ่ม "ขึ้น" ประตูลิฟต์ก็แง้มออกพอดี

​ภายในลิฟต์มีคนอยู่ก่อนแล้วหนึ่งคน เธอคนนั้นยืนนิ่งๆ กอดแฟ้มสีดำขนาดใหญ่ไว้กับอก เธอมองตรงไปข้างหน้าอย่างใจจดใจจ่อ ผมสั้นซอยเนี้ยบสีดำขลับถูกจัดทรงอย่างดี เสื้อเชิ้ตสีขาวผ้าดีที่ถูกปลดกระดุมเม็ดบนออกเล็กน้อยเผยให้เห็นไหปลาร้าสวยงาม กางเกงสแล็คสีดำที่เข้ากันดีกับรองเท้าหนังขัดมันเงาดูสมบูรณ์แบบ แสงไฟในลิฟต์สาดกระทบใบหน้าคมคาย ทำให้เห็นเค้าโครงที่ดูดีอย่างไม่มีที่ติ

​เธอคนนั้นเงยหน้าขึ้นมามองพลอยนิ่งๆ ด้วยแววตาที่เหมือนจะกวนนิดๆ แต่ก็แฝงความเท่ไว้เต็มเปี่ยม... มิ้นท์!

​พลอยชะงักไปเล็กน้อย เธอจำได้ทันที มิ้นท์... รุ่นพี่สมัยมัธยมที่เคยอยู่ห้องข้างๆ เธอเป็นคนดังของโรงเรียน เป็นนักกีฬาบาสเกตบอลที่เป็นขวัญใจสาวๆ ทั่วโรงเรียน ส่วนพลอยเป็นแค่เด็กเรียนเงียบๆ ที่ทำตัวกลืนไปกับฝูงชน ความสัมพันธ์ของพวกเธอมีเพียงการสบตากันเพียงเสี้ยววินาทีตามทางเดินเท่านั้น

​"อ้าว... เธอเองเหรอ" มิ้นท์เอ่ยทักเสียงเรียบๆ ทุ้มๆ แต่แฝงรอยยิ้มมุมปากเล็กน้อยอย่างที่พลอยไม่เคยเห็นมาก่อนในสมัยเรียน

"คะ... ค่ะ" พลอยตอบตะกุกตะกัก พยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่น "คุณมิ้นท์นี่เอง"

​พลอยก้าวเข้าไปในลิฟต์ กดชั้น 25 อย่างรวดเร็ว มิ้นท์ดูเหมือนจะกดชั้น 28 ไว้ก่อนแล้ว บรรยากาศภายในลิฟต์แคบๆ กลายเป็นความอึดอัดอย่างไม่น่าเชื่อ พลอยยืนชิดผนังลิฟต์ด้านหนึ่งอย่างเกร็งๆ พยายามทำตัวให้เล็กที่สุดเท่าที่จะทำได้ เธอรู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่ข้างๆ ดาราฮอลลีวูดที่เธอไม่รู้จักดีพอ

​"ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้" มิ้นท์พูดพลางขยับตัวออกห่างจากเธอเล็กน้อย "ฉันไม่ได้จะกินเธอสักหน่อย"

"อะ... เอ๊ะ!" พลอยหน้าเห่อร้อนขึ้นทันที "ปะ... เปล่านี่คะ แค่..." เธอไม่รู้จะแก้ตัวว่าอะไรดี

​"แค่รีบไปทำงานใช่ไหม" มิ้นท์หัวเราะเบาๆ ซึ่งเป็นเสียงที่เพราะกว่าที่เธอจินตนาการไว้มาก

​จังหวะนั้นเอง...

​ไฟในลิฟต์ก็กระพริบสองสามครั้ง แล้วดับพรึ่บ!

​ความมืดเข้าปกคลุมอย่างฉับพลัน ไม่มีแสงใดๆ เล็ดลอดเข้ามาจากภายนอก มีเพียงความมืดสนิทเท่านั้น ตามมาด้วยเสียง "ครืนนนน" ที่น่าขนลุกจากสายเคเบิลด้านบน ลิฟต์สั่นแรงหนึ่งครั้ง แล้วหยุดนิ่งสนิทระหว่างชั้นที่ 10 กับ 11

​"โอ๊ย!" พลอยอุทานเสียงหลงด้วยความตกใจ ตัวเธอสั่นสะท้านกับความมืดและความรู้สึกของการถูกขัง มือบางของเธอเผลอไปคว้าแขนของคนข้างๆ ทันทีอย่างไม่มีสติ

"อ๊ะ!" มิ้นท์ร้องออกมาเบาๆ เพราะแรงบีบที่ค่อนข้างแรง

​มิ้นท์นิ่งไปเล็กน้อยกับสัมผัสที่คาดไม่ถึงนั้น... สัมผัสอุ่นๆ ของมือที่กำลังสั่นจากความกลัวที่ส่งผ่านแขนเสื้อเชิ้ตของเธอ มิ้นท์ก้มลงมองมือเล็กๆ ที่บีบแขนเธอไว้แน่นก่อนจะตัดสินใจไม่ผลักมือออกไป

​"ดูเหมือนเราจะติดอยู่ในนี้แล้วสิ" มิ้นท์พยายามควบคุมน้ำเสียงให้เป็นปกติ แม้หัวใจจะเต้นแรงกว่าปกติก็ตาม

​พลอยเงยหน้าขึ้นมองในความมืดสลัวๆ ที่พอมีแสงจากช่องระบายอากาศลอดเข้ามาเล็กน้อย แววตาของเธอดูกังวลอย่างเห็นได้ชัดในความมืด

"จะ... จริงเหรอคะ แล้วเราจะทำยังไงดี นี่มันมืดมากเลยนะ" เสียงพลอยเริ่มสั่นคล้ายจะร้องไห้

​มิ้นท์ถอนหายใจเล็กน้อย เธอรู้ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลามาทำเท่ห์หรือกวนประสาท มิ้นท์เอื้อมมือไปควานหาปุ่มฉุกเฉินบนแผงควบคุม แล้วกดมันค้างไว้

"ตี้ดดดด... ตี้ดดดด..." เสียงสัญญาณดังอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็เงียบไป

​"ใจเย็นๆ นะ ฉันว่าคงมีคนรู้แล้วแหละ" มิ้นท์พูดด้วยน้ำเสียงปลอบโยน "ลิฟต์ในตึกนี้มีระบบแจ้งเตือนอัตโนมัติอยู่แล้ว เดี๋ยวเขาก็มาช่วย"

​"แต่ว่า... มันมืดมากเลยค่ะ" พลอยพูดเสียงแผ่ว "หนู... ฉันไม่ชอบที่มืดและแคบ"

​"โอเค เข้าใจแล้ว" มิ้นท์พูดเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมืออีกข้างไปตบเบาๆ ที่หลังมือของพลอยที่ยังคงจับแขนเธออยู่ "ไม่ต้องกลัวนะ ฉันอยู่ตรงนี้"

​มิ้นท์หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง กดเปิดไฟฉาย แสงสว่างจ้าเล็กน้อยพุ่งตรงไปที่แผงควบคุมลิฟต์ แล้ววนกลับมาส่องใบหน้าของพลอยที่ยังคงซีดเผือด

​"เอาโทรศัพท์เธอออกมาก็ได้ ถ้าอยากเล่นเกมรอ" มิ้นท์เสนอ พลางส่องไฟมาที่พื้นเพื่อให้พลอยเห็นว่าเธอกำลังยืนอยู่ตรงไหน

​พลอยส่ายหน้าช้าๆ "ไม่ค่ะ หนู... เอ่อ... ฉันแค่ไม่ชินกับที่แคบๆ มืดๆ แบบนี้"

"อ๋อ... กลัวที่แคบเหรอ" มิ้นท์พยักหน้าเข้าใจ "งั้นเดี๋ยวฉันจะคุยกับเธอไปเรื่อยๆ จะได้ไม่รู้สึกอึดอัด"

​พลอยเงยหน้าขึ้นมองมิ้นท์อย่างประหลาดใจ ไม่คิดว่าคนอย่างมิ้นท์จะใส่ใจคนอื่นได้ถึงขนาดนี้

​"แล้ว... คุณมิ้นท์ไม่กลัวเหรอคะ" พลอยถามเสียงแผ่ว มิ้นท์มีสีหน้าที่ดูสงบอย่างน่าทึ่ง

"เคยติดมาบ่อยแล้ว ตอนเรียนก็ซนตลอด ชอบแอบขึ้นไปบนดาดฟ้าตึกเก่าๆ ตอนทำงานก็เข้าออกไซต์งานบ่อยๆ มันเลยชินมั้ง" มิ้นท์ยิ้มเล็กน้อย พลางใช้ไฟฉายส่องสำรวจรอบๆ ตัวลิฟต์อีกครั้ง "อย่าคิดมากเลย ถือว่าเป็นวันหยุดสั้นๆ ก่อนเริ่มงานก็แล้วกัน"

​"วันหยุดสั้นๆ ที่ต้องยืนเกร็งๆ ในลิฟต์มืดๆ เนี่ยนะคะ" พลอยเริ่มมีน้ำเสียงหยอกเย้ากลับมาเล็กน้อย นั่นทำให้มิ้นท์รู้สึกโล่งใจที่พลอยเริ่มผ่อนคลาย

​"ก็ยังดีกว่าต้องไปนั่งประชุมเครียดๆ นี่นา" มิ้นท์โต้กลับ "ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ฉันจำเธอได้นะ พลอยใช่ไหม เด็กเรียนเก่งห้อง 4/1"

​พลอยยิ้มบางๆ อย่างเขินอายเมื่อถูกพูดถึงเรื่องสมัยเรียน

"ค่ะ จำได้ด้วยเหรอคะ"

"ก็เธอเป็นเด็กเรียนเก่งนี่นา" มิ้นท์หยุดไปเล็กน้อย จ้องตาพลอยในแสงไฟ "แถมยังน่ารักด้วย ใครจะจำไม่ได้" มิ้นท์แซวพลางเลื่อนไฟฉายไปส่องที่ใบหน้าของพลอยอย่างจงใจ

​พลอยหน้าแดงก่ำกับคำชมที่ไม่คาดฝัน เธอรีบหลบสายตาไปทางอื่น หัวใจเริ่มเต้นแรงขึ้นด้วยเหตุผลที่แตกต่างจากความกลัวเมื่อครู่

"ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ"

"จริงสิ" มิ้นท์ยืนยัน "แล้วตอนนี้มาทำงานที่นี่ตำแหน่งอะไร ฉันอยู่ฝ่ายโปรเจกต์นะ"

​บทสนทนาเล็กๆ น้อยๆ ดำเนินไปท่ามกลางความมืดมิดในลิฟต์ที่ติดอยู่ จากเรื่องงาน สู่เรื่องเก่าๆ สมัยมัธยม ที่มิ้นท์ชอบแกล้งครูใหญ่ และพลอยก็ชอบแอบอ่านนิยายรักใต้โต๊ะเรียน เสียงหัวเราะแผ่วเบาของพลอยดังขึ้นเป็นระยะ

​ความมืดที่ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด... มันกลับเป็นม่านที่ช่วยให้คนสองคนได้ทำความรู้จักกันอย่างใกล้ชิดและเป็นกันเองที่สุดเท่าที่เคยเป็นมา

​

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***