ฝนพรำกลางใจ

เช้าวันจันทร์ ฟ้าสีเทาอ่อนปกคลุมทั่วท้องฟ้า เสียงนกร้องเรียกเช้าเบา ๆ เหนือฟ้าเดินเข้ามาในโรงเรียนด้วยร่มลายดอกไม้สีชมพู เธอไม่ลืมความรู้สึกตื่นเต้นจากวันแรกเมื่อวาน วันนี้ก็ยังใจเต้นแรงเหมือนเดิม แต่มีความหวังเล็ก ๆ ว่าเธอจะได้เจอธันวาอีก

เมื่อก้าวเข้าห้องเรียน เธอพบว่าเขานั่งอยู่ที่เดิม หน้าตาเรียบเฉยเหมือนเดิม แต่ดวงตาเต็มไปด้วยความสงบและอบอุ่น เธอยิ้มบาง ๆ ให้เขา ธันวาพยักหน้าเล็กน้อย เหมือนตอบรับความยิ้มนั้น

“วันนี้ฝนตกแน่เลย” เธอพูดกับตัวเองอย่างเบา ๆ เพราะเมื่อเช้าฟ้าเริ่มมืดครึ้ม

ช่วงพักกลางวัน ฝนเริ่มโปรยปรายลงมาเป็นสายบาง ๆ เสียงฝนกระทบหลังคาโรงเรียนทำให้บรรยากาศรอบตัวเงียบสงบ แต่หัวใจเหนือฟ้ากลับตื่นเต้นเพราะเธอรู้ว่า ธันวาอาจจะยังอยู่ที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่เหมือนเดิม

เธอวิ่งออกไปนอกห้องเรียน แต่ร่มลมแรงทำให้เธอเปียกเล็กน้อย เหนือฟ้าเห็นธันวากำลังยืนอยู่ใกล้ทางเข้าห้องสมุด เขาไม่ได้ถือร่ม แต่ยังยืนรอเธออยู่

“เหนือ! ทำไมยืนอยู่ตรงนี้คนเดียว ฝนตกแล้วนะ” ธันวาเอ่ยเสียงเรียบ แต่สายตาที่อบอุ่นทำให้หัวใจเธอเต้นแรง

เหนือฟ้าหลบสายตาเขาเล็กน้อย ก่อนจะพูด

“ฉัน…ฉันรอใครสักคนอยู่ แต่ดูเหมือนจะมาช้า…” เสียงเธอสั่นเล็กน้อยเพราะหนาว และเพราะความเขิน

ธันวายิ้มมุมปาก แล้วยื่นร่มมาให้เหนือฟ้า

“ถ้าอยากรอใคร ฉันก็อยู่ตรงนี้แล้วนะ”

เหนือฟ้ารู้สึกอบอุ่น เธอยิ้มบาง ๆ รับร่มจากเขา

“ขอบคุณ…ธันวา”

พวกเขาเดินไปที่ห้องสมุดด้วยกัน เสียงฝนกระทบกระจกทำให้บรรยากาศรอบตัวดูโรแมนติกขึ้น ธันวาเริ่มเล่าเรื่องตลกเล็ก ๆ เพื่อให้เหนือฟ้าหัวเราะ เธอหัวเราะจริง ๆ ครั้งแรกในรอบหลายวัน ความอึดอัดระหว่างพวกเขาค่อย ๆ หายไป

เมื่อมาถึงมุมหนึ่งของห้องสมุด ทั้งคู่หยุดเดิน

“เหนือ…” ธันวาเอ่ยช้า ๆ และเงยหน้ามองเธอ

“ฉัน…” เขาหยุด พยายามหาคำพูดที่เหมาะสม

เหนือฟ้าเงยหน้าขึ้น มองตาเขาเต็ม ๆ

ธันวาหายใจเข้าลึก ก่อนจะเอ่ยต่อ

“ฉัน…ชอบเวลาเธอยิ้มแบบนี้ ชอบที่เธอเป็นตัวเองเวลาอยู่กับฉัน”

หัวใจเหนือฟ้าเต้นแรง เธอไม่รู้จะตอบอย่างไร

“ฉัน…ฉันก็ชอบเวลา…เราอยู่ด้วยกันเหมือนกัน” เธอกระซิบเบา ๆ

สายฝนด้านนอกเริ่มหยุด แต่ความรู้สึกอบอุ่นในใจของทั้งคู่กลับท่วมท้น เหมือนโลกนี้เหลือเพียงพวกเขาสองคน

หลังจากนั่งพูดคุยอยู่สักพัก ธันวาชวนเหนือฟ้าไปห้องกิจกรรมเพื่อวาดภาพด้วยกัน

“ฉันอยากวาดภาพฝนกับท้องฟ้า เธอช่วยฉันวาดด้วยได้ไหม?”

เหนือฟ้ายิ้มและพยักหน้า “ได้ค่ะ ฉันวาดไปพร้อมเธอเลย”

พวกเขานั่งข้างกัน จับพู่กันแล้วเริ่มระบายสี ฟ้าเทาอ่อนผสมกับน้ำเงินเข้มบนกระดาษ ความรู้สึกสนุกและตื่นเต้นทำให้หัวใจทั้งคู่ใกล้กันมากขึ้น

เหนือฟ้าหยุดมองธันวา ช่างเป็นคนที่แตกต่างจากใคร เงียบ เรียบ แต่จริงใจ และอบอุ่นมากที่สุดเท่าที่เธอเคยพบ

“ธันวา…ฉันไม่คิดว่าจะสนุกกับการวาดภาพมากขนาดนี้เลย” เธอพูดเบา ๆ

ธันวายิ้มบาง ๆ “ฉันก็เหมือนกัน การวาดภาพกับเธอทำให้รู้สึกสบายใจ”

เสียงฝนหยุดสนิท ฟ้าเริ่มสว่างขึ้น แต่เหนือฟ้าและธันวากลับไม่อยากลุกไปไหน ความใกล้ชิดเล็ก ๆ ทำให้ทั้งคู่รู้สึกว่าช่วงเวลานี้เหมือนหยุดอยู่กับที่

เย็นนั้น หลังเลิกเรียน ทั้งคู่เดินออกจากโรงเรียนพร้อมกัน ฟ้าสีส้มอ่อนคลี่คลายความตึงเครียดของวัน

“พรุ่งนี้…เจอกันใหม่นะ” ธันวาพูดเบา ๆ

เหนือฟ้ายิ้มและพยักหน้า “เจอกันค่ะ”

ระหว่างทางกลับบ้าน เหนือฟ้าไม่หยุดคิดถึงธันวา ความคิดถึงเล็ก ๆ แทรกเข้ามาในหัวใจ เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างพิเศษกำลังเกิดขึ้น แม้ยังไม่เข้าใจทั้งหมด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***