หลังจอขอเกรียน ตอนที่ 4
เมื่อได้ลองเล่นเกมตามรอยซีรีส์จริงๆ เอินก็เริ่มที่จะรู้ซึ้งว่า...
การที่ตัวเธอเองนั้นจะเก่งในเกมได้คงไม่ใช่ด้วยความสามารถ แต่เป็นเงิน
“สะ-สุดท้ายชั้นก็ต้องมาเสียเงินให้เกมจนได้สินะ”
“แต่ไม่เป็นไร ชั้นจะทำให้แกเก่งขึ้นมาเอง”
เธอมีสีหน้ามุ่งมั่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
เอินเติมเงินครั้งแรกในราคาหลักพัน...
แต่ผมลัพธ์ความเก่งของเธอกลับออกมาแค่หลักหน่วย เพราะถึงจะเติมเงินก็ใช่ว่าเธอจะสามารถเก่งขึ้นมาได้ทันทีหากยังไม่เข้าใจเนื้อหาของเกมดีพอ
“อะ-เอาล่ะ...วันนี้พอก่อนดีกว่า ไว้พรุ่งนี้ชั้นจะมาใหม่นะ”
เอินรู้สึกเซ็งจึงปิดเกมและรีบเข้านอน
อีกทั้งวันพรุ่งนี้เธอจะต้องเริ่มทำงานกับหัวหน้างานคนใหม่ จึงคิดที่จะรีบไปเตรียมงานก่อนที่หัวหน้างานคนใหม่ของเธอจะมาถึง
-
-
-
เช้าวันรุ่งขึ้น...
เอินไปถึงที่ทำงานตั้งแต่เช้าตรู่ และที่เธอเลือกมาเช้าขนาดนี้เพราะต้องการที่จะหลีกเลี่ยงการจราจรติดขัด
“เกือบไปแล้วไง นี่ถ้าออกช้ากว่านี้ซักสิบนาทีคงได้ติดแหง็กไปอีกสองชั่วโมงแน่”
“มานอนต่อเอาที่นี่ละกัน กว่าจะเข้างานอีกตั้งชั่วโมงกว่า”
เอินบ่นพร้อมๆ กับหาวฟอดใหญ่
แต่ขณะที่เอินเปิดประตูกำลังจะเดินเข้าห้องทำงาน เธอก็อ้าปากหาวค้างไว้ด้วยความตกใจ เพราะดันเจอเข้ากับพลที่กำลังนั่งอ่านเอกสารอยู่ที่โต๊ะทำงาน
และโต๊ะนั้นอยู่ตรงข้ามกับที่นั่งของเธอ...
“งะ-งานเข้า...!!!”
“นี่คุณพลมาแต่เช้าหรือเมื่อวานเค้านอนที่นี่กันแน่เนี่ย”
เอินหน้าซีดพราะคิดว่าจะมาแอบนอนก่อนที่จะเข้างานสักหน่อย แต่กลับกลายเป็นต้องมาทำงานแต่ช้าโดยที่ยังไม่ทันได้เตรียมตัวเตรียมใจแทน
เอิน : “สะ-สวัสดีค่ะ”
เธอยิ้มแห้งๆ ทักทายพล
พล : “อื่อ”
เขาตอบโดยไม่มองหน้าเอิน
เอิน : “มีอะไรให้ชั้นทำมั้ยคะ”
พล : “เอาไว้ชั้นจะบอกตอนถึงเวลาเข้างานของเธอนะ”
เอิน : “ค่ะ”
เอินนั่งเกร็งทำตัวไม่ถูก
พล : “เธอจะทำอะไรก็ทำเลยตามสบายนะ ไม่ต้องเกร็งว่าชั้นนั่งอยู่ตรงนี้หรอก”
เขาเงยหน้าขึ้นมามองเมื่อเห็นว่าเอินดูเกร็งและอึดอัด
เอิน : “พูดง่าย พอเราทำตัวตามสบายก็มาแอบประเมินงานเราอีกที”
เอินคิดในใจ และแอบมองเขาด้วยสีหน้าไม่ไว้วางใจเท่าไหร่นัก
พล : “ชั้นพูดจริงๆ รึถ้าเธออยากได้งานจากชั้นขนาดนั้นล่ะก็...”
พลพูดพร้อมกับยื่นเอกสารให้กับเอิน
“เก็บคำพูดนั้นของคุณไว้ในใจเถอะค่ะ”
“เดี๋ยวชั้นจะรีบทำตัวตามสบายให้มากที่สุดตามที่คุณแนะนำเลยนะคะ”
“จะสบายให้เหมือนนั่งอยู่ที่บ้านตัวเองเลยค่ะ คุณจะได้ไม่อึดอัด”
เอินลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจไปมา จากนั้นก็เอาหน้าหลบอยู่หลังคอมพิวเตอร์บนโต๊ะทำงานของตัวเอง
“เดี๋ยวสิ...แต่ถ้าเราจะมานอนตอนนี้เลยมันก็คงดูน่าเกลียดเกินไป”
“งั้นลองแวะเข้าไปดูในเกมฆ่าเวลาสักหน่อยดีกว่า”
เอินหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา...
เธอคิดว่าจะลองเข้าไปดูและเก็บของรางวัลในเกมสักครู่หนึ่ง ก่อนที่จะหาข้อมูลวิธีการเล่นเกมเพื่อให้เก่งเพิ่มขึ้น
ตะ-ตะ-แต่...
“ม่ายยยยยยยยยยยยยย...”
เอินรู้สึกเหมือนลมปราณกำลังแตกซ่าน จนกายละเอียดของเธอแทบจะหลุดออกจากร่าง
เธอเผลอโวยวายกรีดร้องเสียงโหยหวนโดยที่ลืมไปว่าพล หัวหน้างานของเธอนั้นนั่งอยู่ด้านหน้า
“มะ-ไม่นะ...!!!”
“นะ-ไน่เหอ...นี่เธอจะทิ้งชั้นไปแบบนี้ไม่ได้นะ...!!!”
เอินรู้สึกร่างกายอ่อนแรงกะทันหัน เธอจึงทิ้งตัวนอนฟุบลงบนโต๊ะด้วยความสะเทือนใจ
ส่วนต้นเหตุนั้นก็เพราะว่าเอินไม่สามารถที่จะเปิดเข้าไปเล่นเกมได้
“มันเป็นอะไรอ่า เมื่อวานก็ยังเล่นได้ดีๆ อยู่เลย”
“รึระบบมันคัดเลือกคนที่เล่นอ่อนออกจากเกมกันนะ”
เอินเริ่มหน้าเสียขึ้นมาทันที เพราะเมื่อวานนี้เธอเพิ่งเติมเงินเกมไปหลายบาท
และถ้าหากว่าเธอไม่สามารถเข้าเกมได้ นั่นก็หมายความเงินที่เธอเติมไปจะต้องสูญเปล่าอย่างนั้นน่ะหรือ
“จะ-จบสิ้นแล้ว”
เอินเอามือขึ้นมาปิดหน้าตัวเองด้วยความสะเทือนใจ
“นี่ๆ ไน่เหอของเธอเป็นอะไรเหรอ”
พลถามขึ้นเมื่อเห็นว่าอาการของเอินไม่สู้ดีนัก
“คะ...?”
เอินรีบสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะลืมไปว่าตอนนี้เธอไม่ได้อยู่คนเดียว แต่มีพลนั่งอยู่ด้วย
เมื่อพลเห็นว่าเอินเอาแต่ทำหน้าอึ้งอยู่ เขาจึงได้ถามย้ำอีกครั้ง
“ชั้นถามว่าไน่เหอของเธอเป็นอะไรไปเหรอ”
“เมื่อกี้เห็นเธอโวยวายขึ้นมาน่ะ”
พลสงสัย
“มะ-ไม่มีอะไรหรอกค่ะ”
เอินรีบโบกมือไปมาปฏิเสธพล
“ถึงพูดไปคุณก็คงจะไม่รู้เรื่องหรอกค่ะ”
เอินบ่นอุบอิบในลำคอ
“เกมปิดน่ะ ตั้งแต่เที่ยงคืนเมื่อวาน”
พลพูดโดยไม่มองหน้าเอิน
“อะไรนะคะ”
“คะ-คุณช่วยพูดให้ชัดหน่อยได้มั้ยคะ”
เอินอ้าปากมองพลตาค้าง
“ชั้นบอกว่าเกมมันปิดตัวลงแล้วน่ะ หมายถึงจะไม่มีเกมนี้ให้เล่นอีกแล้ว”
“ยังสงสัยอะไรอีกมั้ย”
เขาวางเอกสารลงบนโต๊ะก่อนที่จะมองหน้าเอิน แล้วพูดให้เสียงดังฟังชัดขึ้น
เอิน : “ละ-แล้วทำไมคุณไม่บอกชั้นก่อนคะ...!!!”
เธอรู้สึกโมโห
พล : “เอ้า...แล้วจะให้ชั้นบอกอะไรล่ะ”
เขาทำหน้างง
เอิน : “ก็บอกชั้นสิว่าเกมมันจะปิดตัวลง แล้วก็ห้ามไม่ให้ชั้นเติมเงินในเกมน่ะ”
เอินโวยวาย
พล : “เดี๋ยวนะ แล้วชั้นจะรู้มั้ยว่าเธอเล่นเกมนี้น่ะ”
เขาหัวเราะออกมาเบาๆ
เอิน : “แต่อย่างน้อยคุณก็น่าจะบอกอะไรบ้าง”
ถึงเอินจะรู้ว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับพล แต่มันก็อดที่จะโมโหไม่ได้
“จะลางานมั้ย เผื่อเสียเงินฟรีละจะรู้สึกหมดแรงจนทำงานไม่ไหวน่ะ”
“ชั้นให้ลากลับไปพักผ่อนที่บ้านได้นะ”
พลพูดกวนประสาทใส่เอิน
“นี่คุณพล ชั้นไม่ใช่คนงอแงขนาดนั้นหรอกนะคะ”
“เพราะถึงชั้นจะเสียเงินไป แต่ชั้นก็ได้ความสุขจากการเล่นเกมกลับคืนมา”
เอินนั่งหน้าเชิด
“ครับๆ คงจะสุขมากเมื่อกี้ถึงกับกรี้ดลั่นห้องเลย”
พลหัวเราะชอบใจ
“นี่คุณ...!!!”
เอินกำลังจะลุกขึ้นต่อล้อต่อเถียงกับพล แต่เขาก็พูดขัดขึ้นมาเสียก่อน
“เอาล่ะ...นี่ก็ได้เวลางานแล้ว หมดเวลาเล่นแล้วสินะ”
“ผมขอรายงานสรุปยอดขาย และค่าใช้จ่ายของร้านสาขาทั้งหมดย้อนหลังสองปี”
“แล้วก็ขอรายการใช้จ่ายภายในสำนักงานทั้งหมดย้อนหลังสองปีด้วยเหมือนกัน”
“ขอข้อมูลรายชื่อ ตำแหน่ง ช่องทางการติดต่อของพนักงานทุกคนทุกระดับชั้น”
“แล้วก็เบอร์ติดต่อประสานงานของซัพพลายเออร์ทุกราย”
“ส่งข้อมูลเป็นไฟล์มาให้ผมทางเมลนะ”
“ผมให้เวลาเหลือๆ ชั่วโมงนึงเลย เพราะข้อมูลทั้งหมดคุณน่าจะมีอยู่แล้ว”
พลยืนขึ้นและสั่งงานเอินเป็นชุด ก่อนที่จะเดินยิ้มอย่างสบายใจออกจากห้องไป
“สู่ขิตในวันที่ดือ...”
“แบบนี้สินะที่เค้าเรียกว่าล้มทั้งยืน”
“ลาก่อน...ไน่เหอ”
เมื่ออวยพรตัวเองเสร็จเรียบร้อย เอินก็ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้แกล้งตายทันที
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 47
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments