งานเข้า (ไม่สิ...งานน่าจะออกมากกว่า)

หลังจอขอเกรียน ตอนที่ 2

เอินมาถึงบริษัทในสภาพบอบช้ำจากสงครามการดูซีรีส์เมื่อคืน

“นะ-หน้าแก...ไม่มันยับงั้นอ่ะ”

“เฮ้ยเอิน...นี่แกอย่าบอกนะว่าแกสูบยาบ้าอ่ะ”

“สภาพหน้าแกเดฟ  ขอบตาดำคล้ำมาเลยวันนี้”

แฟตกใจเมื่อเห็นสภาพหน้าของเอิน

“กะ-แก  ชะ-ชั้นขอไปนอนก่อนนะไม่ไหว”

เอินเดินเซไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง

“นี่แกคงจะเล่นไน่เหอเล่นหนักเลยสิท่า”

แฟส่ายหัวก่อนที่จะเดินไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองเหมือนกัน

เอินนอนหลับเพลินไปจนถึงเวลาเข้างาน

หัวหน้างาน : “เอินๆ”

เธอจับไหล่เอินเบาๆ เพื่อปลุกให้ตื่น

เอิน : “อื่อ”

เธอปัดมือของหัวหน้างานออกแล้วนอนหลับต่อ

หัวหน้างาน : “เอินๆ เราเป็นอะไรรึเปล่า”

เธอเขย่าตัวเอินแรงขึ้นด้วยความเป็นห่วง   สักพักเอินก็งัวเงียลืมตาตื่นขึ้นมา

“คะ...?”

แต่เมื่อเอินเงยหน้าขึ้นมามองชีดๆ  เห็นว่าเป็นหัวหน้างานของเธอก็รีบกระเด้งลุกขึ้นยืนทันที

"ค่ะ...!!!"

เอินพูดเสียงดังฟังชัด

หัวหน้างาน : “ไม่สบายรึเปล่า  ปกติไม่เคยเห็นหลับลึกขนาดนี้เลยน่ะ”

เธอถามด้วยความเป็นห่วง

เอิน : “อะ-เอ่อ  ปวดหัวนิดหน่อยแต่ตอนนี้ดีขึ้นแล้วค่ะ”

เอินหลบตาหัวหน้างานตอบตะกุกตะกัก

หัวหน้างาน : “ลามั้ย”

เอิน : “ไม่ค่ะๆ”

เธอโบกมือไปมาปฏิเสธ

หัวหน้างาน :

“หักโหมงานมากน่ะสิเราเลยเป็นแบบนี้”

“อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยเงินที่หาได้ไม่ควรเอามารักษาตัวนะ”

พูดจบเธอก็เดินเข้าห้องทำงานไป

เอิน : "นะ-นี่ชั้นเพิ่งโกหกหัวหน้างานไปจริงๆ

รึนี่"

“ติดผู้ละเสียงานมันเป็นแบบนี้นี่เอง”

เอินก้มหน้ารู้สึกผิดจึงรีบทำงานของตัวเองอย่างหนักเป็นการลงโทษตัวเอง

เมื่อถึงช่วงเที่ยง

แฟ :

“เมื่อคืนแกดูถึงกี่โมงอ่ะสภาพถึงได้เป็นงี้”

เอิน : “ตีห้ากว่า”

เธอตอบพร้อมกับยัดข้าวใส่ปากด้วยความหิว

แฟ : “ตีห้า...!!! นี่แกยังไม่ได้นอนเลยสิถ้างั้นน่ะ”

แฟตกใจ

เอิน : “อื่อ  มีมาตอดนอนก่อนเข้างานละนิดนึง”

เธอตอบทั้งที่ข้าวเต็มปาก

แฟ :

"แกนี่มันเหลือเกินจริงๆ" แฟบ่น

เอิน :

"คนไม่มีความรักแบบแกจะไปเข้าใจอะไร"

เธอเบะปากพูด

แฟ :

"งั้นชั้นก็ขออวยพรให้แกกับไน่เหอรักกันนานๆ นะ  ไม่ใช่ดูเรื่องใหม่ละก็เปลี่ยนผู้อีก"

เอิน :

"นี่แกอย่ามาดูถูกความรักของชั้นนะ"

แฟ :

"จบละต่อเรื่องไหนอีกล่ะทีนี้  รึเข็ดแล้ว” แฟเบะปากใส่

เอิน : “ยังอ่ะ ตอนนี้ชั้นยังมูฟออนจากไน่เหอเค้าไม่ได้เลยว่ะแก”

เอินทำหน้าเศร้ายกมือขึ้นมาปาดน้ำตา

แฟ : “ถ้ำกระบอกมั้ย  ชั้นจะขับรถพาแกไปเลิกไน่เหอเอง” แฟประชด

เอิน :

“ที่ไหนก็ทำให้ชั้นเลิกกับเค้าไม่ได้ทั้งนั้นแหละ”

เธอทำหน้าจริงจัง

แฟ : “ท่าจะเป็นหนัก”

แฟส่ายหัวด้วยความเอือมระอา

เอิน : “นี่ๆ ตอนนี้ชั้นมีโปรเจคใหม่ด้วยนะ”

แฟ : “ยังไงๆ” แฟถามด้วยความอยากรู้

เอิน :

“ชั้นจะเล่นเกมเพื่อตามหารักแท้...อั๊ยยะ”

เธอพูดด้วยสีหน้ามั่นใจและมีความหวัง

ทันทีที่แฟได้ยินเธอก็มีสีหน้าเรียบเฉย  ได้แต่นั่งสงบนิ่งเงียบไม่พูดอะไรอีกเลยเพื่อไว้อาลัยให้กับความคิดของเอิน

เอิน : “แกไม่เข้าใจอ่าาาา

 ไม่เชื่อแกไปลองดูซีรีส์เรื่องนี้ละแกจะเข้าใจความรู้สึกชั้น”

เธอบ่นอุบอิบเมื่อเห็นว่าแฟไม่สนับสนุน

แฟ : “ไปนะ  ชั้นเสียเวลาคุยกะแกนานละ”

เธอลุกขึ้นเดินไปทิ้งให้เอินนั่งอ้างว้างอยู่ตรงนั้นคนเดียว

“ฮั่นแน่  อย่าให้รู้ว่าแอบไปโหลดเกมมาเล่นน้าาา...”

เอินตะโกนตามหลังแฟไปพร้อมกับหัวเราะเสียงดัง

“เฮ้ยยยย...!!!  ใกล้จะหมดเวลาพักแล้วชั้นต้องรีบไปหาข้อมูลโหลดเกมก่อนนนนน”

เอินรีบวิ่งไปที่โต๊ะทำงานทันที

หลังจากที่เอินมีความตั้งใจที่แน่วแน่แล้วว่าจะเล่นเกมเพื่อตามหาไน่เหอ  เธอก็เริ่มหาข้อมูลของเกมที่เหมือนในซีรีส์

“อืม...เรื่องนี้คงต้องถามอากู๋สินะ”

เอินกดหาข้อมูลจนพบว่าเกมนั่นชื่อ

“โปเยโปโลเย” เอินจึงลองกดหาชื่อเกมใน Play Store

“แอร๊ยยยยยยยยยยยย..."

"มันมีจริงๆ

ด้วย...!!!”

เธอได้แต่กรีดร้องเสียงโหยหวนในใจคนเดียว

หลังจากโหลดเรียบร้อยเธอก็เปิดเกม  เอินพยายามที่จะเรียนรู้และทำความเข้าใจกับเกม

แต่ขณะที่กำลังหมกมุ่นอยู่กับเกมนั้น  จู่ๆ หัวหน้างานของเธอก็เดินเข้ามา

“เอินๆ พี่วานลงไปรับของให้หน่อยสิ   มีคนเอาเอกสารของหัวหน้างานคนใหม่มาส่งน่ะ”

“จะมีรถสีดำจอดอยู่ที่หน้าตึกเลย   พี่รบกวนเวลาพักหน่อยนะ”

หัวหน้างานวานเอินให้ลงไปรับเอกสารให้

“ค่ะพี่”

เอินรับคำและเดินไปรับเอกสารให้หัวหน้าของเธอทันที

แต่ระหว่างที่อยู่ในลิฟท์เธอก็ได้อ่านข้อมูลในเกมไปด้วยเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา

“ให้เลือกอาชีพตัวละคร...?”

“อืมม...ละชั้นจะเลือกอาชีพอะไรดีล่ะ”

“จริงๆ  ถ้าชั้นอยากเป็นนางเอกก็ต้องเลือกตัวผู้หญิง”

“ตะ-แต่ว่า  ตัวละครผู้ชายในเกมเค้าก็หล่ออ่ะเลือกไม่ถูกเลย”

เอินกำลังใช้ความคิดอย่างหนักว่าจะเลือกตัวละครอาชีพไหนดี

เธอเดินกดมือถือมาเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงหน้าตึก

“รถสีดำๆ...?”

“นั่นไงๆ”

เอินเดินตรงไปที่รถสีดำและเคาะกระจกเรียกคนในรถ

“ก๊อกๆๆๆ”

เมื่อเห็นกระจกรถเลื่อนลงเอินก็รีบยื่นมือเข้าไปในรถเพื่อขอรับเอกสาร

“มารับเอกสารค่ะ”

เธอพูดกับคนในรถโดยที่ไม่มองหน้าเขา

คนขับหยิบเอกสารยื่นให้เอิน

“เดี๋ยวผม...”

คนขับกำลังจะพูดอะไรสักอย่าง  แต่ยังไม่ทันพูดจบประโยคเอินก็เดินกดโทรศัพท์มือถือแล้วเดินจากไปเรียบร้อยแล้ว

“ดะ-ดีจังพนักงานที่นี่

  ยังพูดไม่ทันจบก็เดินเล่นมือถือละก็เดินหนีไปเฉยเลย”

คนในรถส่ายหัวด้วยความเอือมระอาก่อนที่จะขับรถไปจอดในอาคาร

ชายคนที่เอินมารับเอกสาร

 แท้จริงแล้วเขาคือ “พล” หัวหน้าแผนกคนใหม่ที่จะมาเป็นหัวหน้างานของเอินในอีกไม่กี่วันข้างหน้านั่นเอง

วันนี้พลนำเอกสารมาให้

 และมาดูสถานที่ทำงานก่อนที่จะเริ่มทำงานจริง

ระหว่างที่เดินกลับขึ้นตึกเอินเก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋าเพื่อเตรียมความพร้อมสำหรับการทำงาน  เนื่องจากหมดเวลาพักของเธอแล้ว

“นี่ค่ะ”

เอินยื่นเอกสารให้หัวหน้างาน

หัวหน้างาน :

“เป็นไงมั่งได้เจอกันแล้วใช่มั้ย”

เอิน : “เจอใครคะ” เอินสงสัย

หัวหน้างาน : “ก็คุณพล  หัวหน้างานคนใหม่ของเธอไง”

เอิน : “ไม่เห็นใครนะคะ”

หัวหน้างาน :

“คนที่เธอไปเอาเอกสารด้วยไง  ได้คุยอะไรกันมั้ย”

เอิน : “ยะ-อย่าบอกนะคะว่า...”

เธอยืนอ้าปากตาค้างกายละเอียดหลุดออกจากร่างไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

และเมื่อเรียกกายละเอียดกลับมาได้...

“พี่อ่าาา   ทำไมไม่บอกหนูก่อนว่าคนที่มาส่งเอกสารเป็นหัวหน้างานคนใหม่ของหนูคะ”

เอินเบะปาก  ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

“คุณพลเค้าไม่ให้บอก   เค้าอยากดูพฤติกรรมของพนักงานน่ะ”

หัวหน้างานบอกเอินเสียงอ่อย

“หัวหน้างานรึฝ่ายบุคคลเนี่ย   ยังไม่ทันเริ่มงานก็เข้มซะขนาดนี้แล้ว”

เอินทำหน้ายู่

หัวหน้างาน :

“เราไปทำอะไรไม่ดีไว้เหรอ”

เธอถามด้วยความเป็นห่วง

เอิน :

“นะ-หนูเดินเล่นมือถือละก็ไม่ได้คุยอะไรกับเค้าเลยน่ะค่ะ  แค่ยื่นมือไปเอาเอกสารแล้วก็เดินออกมาเลย”

เธอเอามือตีหัวตัวเองหลายที

หัวหน้างาน :

"เรื่องแค่นี้เอง" เธอหัวเราะกับท่าทางที่เอินทำ

เอิน :

"หนูลาออกหนีความผิดดีมั้ยคะ"

หัวหน้างานขำที่เอินพูด

"ถ้าจะออกเธอต้องแจ้งล่วงหน้า 30 วัน ตามระเบียบของบริษัทนะไม่งั้นจะไม่ได้รับค่าแรงที่ทำมา"

พลเดินเข้ามาระหว่างที่เอินกับหัวหน้างานกำลังคุยกันพอดี

เอินหน้าซีดรีบหันไปมองเจ้าของเสียง

"ไง จะทำเรื่องเลยมั้ย"

พลมองหน้าเอินที่เอาแต่ส่ายหัว

"ชั้นขอโทษค่ะ แค่พูดเล่นเฉยๆ

ไม่กล้าออกหรอกค่ะ"

เอินหน้าเสีย

พล :

"เรื่องแบบนี้ไม่ควรพูดเล่นในที่ทำงานนะ"

เขาพูดเสียงเข้ม

เอิน :

"ต่อไปจะระวังคำพูดมากกว่านี้ค่ะ"

เธอก้มหน้าสำนึกผิด

พล : "ไปครับ เข้าไปคุยเรื่องงานที่จะส่งมอบให้ผมในห้องกันครับ”

พลเชิญหัวหน้างานของเอินเข้าไปพูดคุยในห้อง

"นะ-ไน่เหอ เธอรอชั้นก่อนนะ"

"ตอนนี้...งะ-เงาหัวชั้นเหมือนจะดูเลือนลางยังไงก็ไม่รู้"

เอินเอามือขึ้นมาจับหัวตัวเองพร้อมกับกลืนน้ำลายลงคอด้วยความสยอง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***