หลังจอขอเกรียน
หลังจอขอเกรียน ตอนที่ 1
“พวกคุณเคยเบื่อหน่ายที่ต้องใช่ชีวิตในโลกของผู้ใหญ่บ้างมั้ยคะ”
“ชั้นคนนึงล่ะที่เบื่อมากกกกกก...”
-ตื่นเช้า-
-อาบน้ำแต่งตัว-
-เดินทางไปทำงาน-
-ทำงาน-
-กินข้าวเที่ยง-
-นั่งคุยกับเพื่อน-
-ทำงาน-
-ทำโอ-
-เดินทางกลับบ้าน-
-กินข้าว-
-อาบน้ำ-
-ดูหนัง-
-นอน-
“นี่ยังไม่รวมเรื่องสังคมในบริษัทอีกนะคะ แต่จะทำไงได้ล่ะก็ชั้นจนนี่คะ”
“ชีวิตชั้นวนเวียนอยู่แบบนี้ทุกวันๆ”
“เห็นชั้นทำงานแล้วแต่อย่าคิดว่าชั้นมีแฟนนะคะ ไม่เลยค่ะ”
“ชั้นอยากมีเงินเก็บเยอะๆ พอที่จะดูแลตัวเองได้ก่อนแล้วค่อยมีแฟนมากกว่า”
“เพราะว่าเห็นคนรอบข้างกลุ้มใจกับเรื่องคนรักแล้วบอกตรงๆ ว่ากลัวค่ะ”
“ครอบครัวแตกแยก”
“บางคนเสียงานเสียการ”
“ถูกให้เป็นบ้านน้อยโดยไม่รู้ตัว”
“หมดเงินหมดทองไปกับผู้ชายเยอะแยะ”
“บางคนถึงกับเป็นโรคซึมเศร้าก็มีนะคะ”
“ครอบครัวของชั้นก็เป็นหนึ่งในนั้นเหมือนกัน”
“ตอนนี้ความสุขเดียวในชีวิตของชั้นคงเป็นวันหยุดมั้งคะ เพราะชั้นจะนอนโง่ๆ อยู่บนที่นอนทั้งวัน”
“แต่ก็ยังลุกขึ้นมาหาอะไรกินเองได้ และยังไม่ถึงขั้นใส่ผ้าอ้อมผู้ใหญ่นะคะ”
“เห็นมั้ยคะ การนอนโง่ๆ อยู่บนที่นอนแบบที่คนอื่นว่ามันก็เป็นความสุขอย่างนึงน้า”
เสียงความคิดที่ดังขึ้นมาเมื่อสักครู่คือเสียงบ่นของ “เอิน” หญิงสาวพนักงานบริษัทตำแหน่งเล็กๆ ในบริษัทใหญ่ๆ คนหนึ่ง
เธอย้ายออกจากบ้านมาอาศัยอยู่ตัวคนเดียวเพราะพ่อแม่แยกทางกัน ต่างฝ่ายต่างเกี่ยงกันที่จะรับเอินไปอยู่ด้วยเพราะมีครอบครัวใหม่กันหมดแล้ว
เอินเลยย้ายออกมาอยู่คนเดียวซะเลย เพราะตอนนั้นเธอกำลังเรียนมหาวิทยาลัยปีสุดท้ายพอดีจึงเรียนไปด้วยทำงานไปด้วย
เธอคิดในใจว่าเป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกันจะได้จบๆ ซักที เพราะตั้งแต่เด็กเธอต้องทนเห็นพ่อแม่ทะเลาะกันบ้านแตกทุกวัน อยู่กันไม่มีความสุขก็ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปดีที่สุด
ตอนนี้วันๆ เอินก็เลยเอาแต่ทำงานเก็บเงินให้เยอะ เพื่อยามที่แก่ตัวลงจะได้มีเงินไปอยู่บ้านพักคนชราคนเดียว
เอินคิดว่าชัวิตนี้คงไม่มีผู้ชายที่ไหนเข้ามาหาเธอแล้วแน่ๆ ครั้นจะให้ออกไปตามหาเองเบ้าหน้าแบบเธอก็ไม่สามารถทำแบบนั้นได้ซะด้วย
เธอคิดและมีเป้าหมายแบบนั้น
“ไปจ้า ไปทำงานที่เรารักกัน”
เอินปลุกขวัญและกำลังใจตัวเองก่อนที่จะเดินทางไปขึ้นรถไฟฟ้าเพื่อไปทำงาน
“ตะ-ตะไมคนแน่นจัง”
เอินมองไปรอบๆ สถานีที่เต็มไปด้วยผู้คนวึ่นวือ
กว่าที่เอินจะได้ขึ้นรถไฟฟ้าใช้เวลาอยู่หลายนาทีทำให้วันนี้เธอมาทำงานสาย
“ชะ-เช้าอันสดใส”
“ทะ-ที่โดนหักเงิน”
“ต่อไปคงต้องวางแผนการเดินทางให้เร็วขึ้นกว่านี้อีกสินะ นี่ขนาดวันละสองชั่วโมงยังไม่ทันเลย”
“เออจริงสิ...!!! รึเราเก็บเงินซื้อเต็นท์มานอนหน้าบริษัทเลยดีกว่า”
“มันได้ที่ไหนล่ะ...!!! ทำงานๆ หยุดเลอะเทอะได้ละ”
เอินบ่นกับตัวเองก่อนที่เธอจะก้มหน้ารับชะตากรรรมกับงานเอกสารกองโตของเธอต่อไป
“เอิน”
หัวหน้างานเรียกเอิน
“คะ...?”
เอินรีบวางมือและเดินไปคุยกับหัวหน้างานเธอที่ห้อง
หัวหน้างาน : “พี่จะทำงานถึงสิ้นเดือนนี้นะ พี่จะกลับไปอยู่ต่างจังหวัดน่ะ”
“แม่พี่อายุมากแล้วคงถึงเวลาต้องวางมือกลับไปดูแลแกแล้วน่ะ”
เอิน : “กะทันหันจังค่ะ ไม่เคยได้ยินว่าพี่จะลาออกมาก่อนเลย” เธอหน้าจ๋อยลง
หัวหน้างาน : “คนออกไม่บ่นคนบ่นไม่ออกน่ะ เคยได้ยินมั้ย” เธอยิ้มให้เอิน
เอิน : “ต่อไปนี้หนูคงเคว้งคว้างน่าดูเลยค่ะ”
หัวหน้างาน : “เธอตั้งใจทำงานไปนะ เธอเป็นคนตั้งใจยังไงก็อยู่ที่นี่ได้”
เอิน : “ค่ะพี่ หนูไปไหนก็คงไม่รอดหรอกหนูเจียมตัวเองดีค่ะ” เธอหัวเราะแห้งๆ
หัวหน้างาน : “แต่หัวหน้างานคนใหม่ที่จะมาแทนพี่เค้าอาจจะเข้มงวดหน่อยนะ เป็นผู้ชายค่อนข้างระเบียบเลยล่ะ”
เธอรู้สึกห่วงเอิน
เอิน : “แบบไหนก็รับมือได้ค่ะ เพื่องานเพื่อเงิน”
หัวหน้างาน : “มีอะไรปรึกษาพี่ได้เหมือนเดิมเลยนะ”
เอิน : “ค่ะพี่”
เธอยิ้มให้หัวหน้างาน แต่ในใจก็แอบหวั่นการเปลี่ยนแปลงที่กำลังจะเกิดขึ้นเหมือนกัน
เมื่อถึงเวลาเลิกงาน
“เอินๆๆ หมูทะๆๆ”
แฟ เพื่อนร่วมงานของเอินชวนเธอไปกินหมูกระทะ
“ขอโทษนะ วันนี้ชั้นจะต้องรีบกลับอ่ะที่บ้านมีเรื่องด่วน”
เธอพูดกับเพื่อนร่วมงานด้วยใบหน้าเศร้า
“ที่บ้านมีเรื่องเหรอแกอยู่คนเดียวนี่ หมาแมวก็ไม่ได้เลี้ยงอ่ะ”
แฟเป็นห่วงเอิน
เอิน : “ไน่เหอ...”
แฟ : “นะ-ไน่อะไรนะ ชื่อญาติแกเหรอเหมือนคนจีนเลยนี่แกมีเชิ้อจีนเหรอ
“แต่หน้าตาแกไม่ได้เลยนะ แล้วเค้าเป็นอะไร”
เธอรีบถามเพราะรู้สึกเป็นห่วงเอิน
“ไน่เหอ เค้าเป็นพระเอกในซีรีส์จีนเรื่องเว่ยเว่ย”
เอินพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“ชั้นเห็นในกลุ่มรีวิวกันไว้ว่าดีงามมากเลยกะว่าจะดูหลายครั้งแล้วน่ะ แต่ก็ดองเค้าไว้เพราะว่าติดงาน”
“ตอนนี้งานเคลียร์จบเรียบร้อยแล้วคงจะต้องทำตามสัญญาขอเวลาอีกไม่นาน”
เอินอธิบายเป็นเพลงเพิ่มเติมให้แฟฟัง
“เอิ่ม...เพลงประกอบซีรีส์ที่แกร้องเมื่อกี้ฉายตอนเย็นวันศุกร์ป่ะ ที่จบไปแล้วอ่ะ”
แฟหัวเราะจนท้องแข็ง
เอิน : “วันหลังนะเพื่อน ชั้นปล่อยให้หยางหยางรอไม่ได้อีกแล้วน่ะ”
แฟ: “เออๆ ยัยคนติดซีรีส์ มือถือความจำจะเต็มหมดละมีแต่รูปผู้”
แฟเบ้ปากมองบน
เอิน : “เจอกันพรุ่งนี้นะเพื่อน”
ทั้งคู่โบกมือลาก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับบ้าน
เมื่อถึงบ้าน
เอินรีบอาบน้ำให้ตัวหอมก่อนที่จะรีบไปพบไน่เหอ
“ไน่เหอ...ชั้นมาล้าวววววว”
เธอนั่งดูแบบนันสต๊อปไปหลายตอนจนถึงเวลาเกือบเช้า
“วะ-วันนี้ชั้นต้องลาหยุด”
“จะมีใครเคยตายเพราะดูซีรีส์จนตาแข็งบ้างมั้ยนะ”
เอินนั่งสะลึมสะลือ ขอบตาดำปี๋
“ไม่ได้...!!! หยุดคือโดนหักเงิน”
“ยัยขี้เกียจ...!!!”
“แกโดนหักเพราะมาสายไปเยอะแล้ว แกจะโดนหักอีกไม่ได้เด็ดขาด”
“ตีห้ากว่าแล้ว อาบน้ำไปเลยดีกว่า”
“นี่แกอย่าเห็นผู้ดีกว่างานนะ สะบัดก้นลุกขึ้นไปเดี๋ยวนี้...!!!”
“แล้วเดี๋ยวค่อยไปนอนที่บริษัทเอาละกัน”
เมื่อบ่นตัวเองเรียบร้อยเอินก็รีบลุกขึ้นไปอาบน้ำทันทีเพื่อหลีกเลี่ยงการจราจรที่ติดขัด
ระหว่างที่นั่งรถไฟฟ้าเธอก็อดที่จะคิดถึงไน่เหอไม่ได้เลย
“ถ้าชั้นเล่นเกมละจะได้เจอผู้ดีๆ แบบนั้นบ้างมั้ยนะ”
“ตะ-แต่นางเอกเค้าเล่นเกมเก่งมากละชั้นล่ะ แค่ซักเกมก็ยังไม่เคยเล่นเลย”
“ไว้เดี๋ยวถึงบริษัทลองโหลดมาเล่นดูก่อนละค่อยว่ากัน”
“บางทีถ้าได้เล่นชั้นอาจมีพรสวรรค์ทางด้านนี้โดยที่ชั้นไม่รู้ตัวก็ได้นะ”
เอินหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียวจนคนที่นั่งข้างๆ หันมามอง
เธอได้แต่ยิ้มแห้งๆ กลับไปก่อนที่จะนั่งก้มหน้า
“ไว้ถึงบริษัทก่อนเถอะ”
เอินคิดในใจว่าหากถึงบริษัทเมื่อไหร่เธอจะรีบโหลดเกมแบบในซีรีส์มาเล่นทันที
“เอิ่ม...ถึงเธอโหลดเธอก็ไม่ได้เจอหยางหยางหรอกนะ”
เสียงนกเสียงกาแถวนั้นค่อนแคะเอิน
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 47
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments
ศุภาพรฯ
ก็ดีอยู่
2022-06-22
1
หันตูดมาครับเธอ🤗
้ขายจักร
2022-05-12
1