พี่รักผมบ้างได้ไหม​ ep.1

นอ​:แม่ครับ

แม่นอ:ว่าไงคับ

นอ:เมื่อไหร่ผมจะได้เห็นหน้าพ่อละครับ

นอ:นี่ก็นานแล้วนะที่ผมไม่เจอพ่อเลย

แม่นอ:แม่เคยบอกไปแล้วไงว่าเดียวก็เจอถ้าลูกโตพออะนะ

นอ:แต่นี่ผมก็อายุจะ19ปีแล้วนะครับ

แม่นอ:แต่แกยังโตไม่พอสำหรับแม่

นอ:แต่แม่ครับ

แม่นอ:ไม่มีแต่

แม่นอ:ฉันบอกคำไหนคือคำนั้น

นอ:ก็ได้ครับ

นอ:งั้นผมขอตัวขึ้นห้องก่อนนะครับ

แม่นอ:อืม

หลังจากที่นอเข้าห้องไปแล้วนอก็ได้พูดกับตัวเองว่าทำไหมแม่ของเขาต้องคอยบอกผมว่าต้องรอให้ผมโตพอถึงจะพาผมไปหาพ่อผมได้แต่ผมก็ไม่เคยโกรธแม่ของผมเลยที่ทำแบบั้นลงไปแต่ผมแค่ไม่เข้าใจว่าทำไหมแม่ของผมนั้นถึงต้องพูดแบบนี้ทุกครั้งเวลาที่ผมพูดถึงพ่อของผมเองผมไม่เคยเข้าใจแม่เลยว่าสิ่งที่แม่ทำมันคืออะไรจนอยู่มาวันนึ่งตอนที่ผมอายุ20ปีครบบริบูรณ์​ผมก็ได้เจอพ่อของตัวเอง

แม่นอ:สกายลูก

นอ:ครับแม่

แม่นอ:วันนี้วันอะไรเอ่ย

นอ:วันนี้วันพุธไงครับ

แม่นอ:ผิด

นอ:แล้ววันนี้วันอะไรละครับ

แม่นอ:วันนี้วันเกิดลูกไง

นอ:จริงด้วย

แม่นอ:ทำงานจนลืมวันเกิดตัวเองแล้วนะ

นอ:ผมลืมอะแม่

แม่นอ:แม่มีอะไรจะให้ลูกด้วยนะ

นอ:อะไรหรอครับ

แม่นอ:หยิบอะไรบางอย่างออกมา

แม่นอได้ยิบใบ​ ใบนึ่งขึ้นมาและใบนั้นก็เขียนว่าคุณสุธิภา ดาวิสุข​ ได้เป็นมะเร็งระยะสุดท้ายคุณหมอขอแสดงความเสียใจกับคุณสุธิภาด้วยนะครับหมอรู้ว่าคุณทำเต็มที่แล้วแต่หมออยากให้คุณบอกลูกของคุณหน่อยก็ดีนะเพราะเขาจะได้ไม่เสียใจแต่ถึงยังไงลูกฉันก็ต้องเสียใจอยู่ดีนะคะคุณหมอยิ่งช่วงนี้ลูกของฉันกำลังไปได้ด้วยดีแต่ต้องมาเสียใจเพราะเรื่องของฉัน​ แต่หมอว่าก็ควรบอกไปตรงๆดีกว่านะครับ

นอ:ทำไหมแม่ไม่บอกผมว่าแม่เป็นมะเร็งระยะสุดท้าย

แม่นอ:แม่ขอโทษนะลูกที่แม่ได้บอกเรื่องนี้กับลูก

นอ:แล้วต่อไปนนี้ผมจะอยู่กับใครจะอยู่ยังไงละครับ

แม่นอ:เดียวแม่จะพาลูกไปหาพ่อนะ

นอ:ไม่เอาได้ไหมผมอยากอยู่กับแม่อีก

นอ:ผมขอโทษที่ผมคอยพูดว่าผมอยากเจอพ่ออยากไปอยู่กับพ่อ

นอ:แต่ตอนนี้ผมอยากอยู่กับแม่

แม่นอ:ไม่ได้หรอกลูกโตพอที่จะได้รู้ความจริงแล้วนะ

แม่นอ:วันเสาร์ทหน้าเดี่ยวแม่พาไปหาพ่อนะรีบไปเก็บของได้แล่วนะคับลูก

นอ:ไม่เอาได้มั้ย+น้ำตาไหล

แม่นอ:รีบไปเก็บของนะ

ผ่านไปอาทิตย์​นึ่งแม่ของนอก็ได้พานอไปหาพ่อของนอ​ เมื่อก่อนครอบครัวนี้เป็นครอบครัวที่ทุกคนต่างอิจฉา​เพราะครอบครัวนี้เป็นครอบครัวที่รักกันมากๆแต่พออยู่มาวันนึ่งทุกอย่างก็เปลี่ยนไปหลังจากวันเกิดผมตอนผมอายุครอบ13ปีผมจำได้ว่าวันนั้นเป็นวันเกิดของผมที่ผมอายุครบ13ปีแต่แทนที่ผมจะมีความสุขแต่ผมกลับได้รับความทุกข์​แทนวันนั้นเป็นวันที่ผมเสียใจมากที่สุดเพราะวันนั้นเป็นวันที่ผมกับแม่เข้ามาเห็นพ่อมีอะไรกับคนอื่นในห้องของแม่ผมยอมรับว่าผมโกรธมากแต่ด้วยความที่ผมยังเด็กผมเลยไม่รู้ว่าสิ่งที่พ่อทำมันคืออะไรแต่สิ่งนั้นมันทำให้แม่ของผมต้องเสียน้ำตาแล้วหลังจากนั้นมาผมก็ไม่ได้เห็นหน้าพ่อเลยจนผมอายุครบ20แม่ก็ได้เล่าให้ผมฟังว่าวันนั้นเป็นวันเกิดของผมแล้วเรา2แม่ลูกก็ได้ออกไปซื้อของที่ตลาดเพื่อกลับมาทำกับข้าวฉลองงานวันเกิดของผมแต่พอเรา2คนกลับมาผมและแม่ก็ได้เข้าไปเห็นภาพที่ไม่ควรเห็น​พอแม่ของผมเล่าจบแม่ของผมก็น้ำตาไหลขึ้นมาแล้วผมก็ไม่เคยคิดว่าวันนึ่งผมจะเกียดพ่อของตัวเองผมเลยบอกกับแม่ไปว่าผมไม่อยากไปอยู่กับพ่อแล้วผมอยากอยู่กับแม่มากกว่าผมขออยู่กับแม่ได้ไหมครับผมพูดแบบนั้นกับแม่ของผมไปแต่แน่นอนว่าแม่ของผมกลับพูดคำว่าไม่ผมเลยคิดว่าที่ผ่านมาผมเองรึป่าวที่ทำให้แม่ต้องเป็นแบบนี้ถ้าผมไม่พูดคำคำนั้นออกมาผมและแม่ก็จะไม่ได้จากกัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***