ความลับไม่มิด ตอนที่ 4

วันหยุดสุดสัปดาห์อีกครั้ง เคียสและเซลีนตัดสินใจไปเที่ยวต่างจังหวัด ขับรถเล็ก ๆ ออกนอกเมืองไปยังชายหาดเงียบ ๆ ที่ไม่มีนักท่องเที่ยวมากนัก เพื่อใช้เวลาอยู่ด้วยกันอย่างสงบ

“วันนี้คุณดูตื่นเต้นนะ” เคียสพูด ขณะมองรอยยิ้มของเซลีน

“ก็อยากมาพักผ่อนบ้างหลังจากเรียนหนัก ๆ” เซลีนตอบ พลางมองท้องฟ้า

พวกเขาเล่นน้ำทะเล เดินเล่นบนชายหาด และถ่ายรูปคู่กัน รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเซลีนทำให้หัวใจเคียสอบอุ่น เขาไม่เคยรู้สึกมีความสุขแบบนี้มาก่อน

แต่เมื่อเวลาผ่านไปไม่กี่ชั่วโมง เคียสเริ่มสังเกตว่า เซลีนเหนื่อยง่ายกว่าปกติ ทุกครั้งที่เดินขึ้นเนินทราย หรือวิ่งเล่นใกล้ทะเล เซลีนหายใจแรงและหยุดพักบ่อยครั้ง

“เซลีน…คุณโอเคไหม?” เคียสถามเสียงตื่น

“สบายดี…แค่เหนื่อยนิดหน่อย” เซลีนตอบ พลางยิ้มบาง ๆ แต่เคียสเห็นว่าใบหน้าเขาซีดลงเล็กน้อย

เคียสไม่แน่ใจว่าควรปล่อยผ่านหรือถามตรง ๆ แต่เขารู้สึกว่าต้องอยู่ใกล้เซลีนตลอดเวลา

พอทั้งคู่ขึ้นไปนั่งบนเนินทรายสูงเพื่อชมวิวทะเลอีกครั้ง เคียสสังเกตเห็น มือของเซลีนกำลังประคองหน้าอกตัวเองแน่น และใบหน้าซีดเขียว

“เซลีน!” เคียสเอื้อมมือไปจับมือเขาแน่น “คุณเป็นอะไร บอกผมได้ไหม?”

เซลีนพยายามยิ้ม แต่เคียสเห็นน้ำตาคลอในดวงตาเขา มือสั่นเล็กน้อยและร่างกายเริ่มเอียงไปข้างหน้า

“ผม…ไม่เป็นอะไรจริง ๆ” เซลีนตอบเสียงเบา แต่หัวใจเคียสไม่เชื่อ

“ไม่…ผมรู้ว่าคุณเจ็บ คุณไม่ต้องอดทนอยู่คนเดียว ผมอยู่ตรงนี้แล้ว” เคียสพูด พลางพยุงให้เซลีนนั่งลงบนผืนทราย

เซลีนเงยหน้ามองเคียส น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ เขารู้สึกอ่อนแอและอาย แต่ไม่สามารถปกปิดความจริงได้อีกต่อไป

“ผม…ผมไม่อยากให้คุณทุกข์เพราะผม” เซลีนพูดเสียงสั่น

“แต่คุณเป็นของผม…ไม่ว่าอะไร ผมจะอยู่กับคุณทุกอย่าง” เคียสตอบ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความจริงใจ

ทั้งคู่กอดกันอยู่บนเนินทราย มองทะเลและแสงแดดที่กำลังลับขอบฟ้า เคียสรู้สึกว่า ความรักของเขากับเซลีนไม่ได้เป็นแค่ความสุข แต่มันคือความรับผิดชอบและความห่วงใยอย่างแท้จริง

---

หลังจากนั้น เซลีนเริ่มมี อาการชัดเจนมากขึ้น เขาหายใจแรงและอยู่ ๆ ก็ กระอั่กเลือดเล็กน้อย เคียสตกใจสุดขีด

“เซลีน! เลือด! ผมต้องพาคุณไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้!” เคียสตะโกน พลางอุ้มร่างของเซลีนขึ้น

เซลีนพยายามพูด แต่ไม่มีแรง เสียงเบาและสั่น “เคียส…ผม…ขอโทษ…”

เคียสรีบขับรถไปโรงพยาบาล มือสั่น และน้ำตาไหลไม่หยุด เขากังวลจนพูดไม่ออก มองใบหน้าของเซลีนที่ซีดและอ่อนแรง

---

ในห้องฉุกเฉิน แพทย์ตรวจร่างกายเซลีนอย่างละเอียด และบอกคำวินิจฉัยว่า เซลีนป่วยด้วยโรคร้ายที่รักษาไม่หาย

“คุณพูดอะไรนะ…โรคร้าย?” เคียสถามเสียงสั่น น้ำตาไหลพราก

เซลีนหันมามองเคียส น้ำตาไหลเช่นกัน “ผม…ผมไม่อยากให้คุณทุกข์ แต่ผม…ผมรักคุณ เคียส”

เคียสโอบร่างเซลีนไว้แน่น ร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดและความเสียใจ “ทำไมคุณไม่บอกผมตั้งแต่แรก…ผมไม่ว่าอะไรทั้งนั้น ผมแค่…ไม่อยากเสียคุณไป”

ทั้งคู่กอดกันอยู่ในห้องฉุกเฉิน ร้องไห้ ปลอบกัน และยอมรับความจริง

เซลีนเริ่มพูดถึงความเจ็บปวดและความกลัวของตัวเอง ส่วนเคียสก็สัญญาว่า เขาจะอยู่เคียงข้างเซลีนเสมอ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

---

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***