เรื่องราวของน้อนแมงมุม

" คือว่าเรื่องมันเริ่มขึ้นตั้งแต่ฉันฟักไข่ออกมาค่ะ " มาเรียเงยหน้ามองขึ้นไปบนเพดานช้าๆพลางนึกถึงเรื่องราวเก่าๆ

" ไม่ใช่ว่าต้องฟักเป็นตัวก่อนหรอค่อนเป็นไข่? "

" สุมะ! อย่าไปขัดน้องสิแล้วนี่เล่นมุขอะไรโครตฝืดเลย! เธอเล่าต่อเถอะนะอย่าไปสนใจเจ้าสุมะเลย "

" ค.. ค่ะ"

ในตอนนั้นเมื่อฉันลืมตาขึ้นมาดูโลกครั้งแรก ฉันจึงเห็นพี่น้องนับร้อยตัวค่อยๆ ออกมาจากไข่และเมื่อฉันเงยหน้าขึ้นไปก็พบท่านพ่อและท่านแม่ครั้งแรก ท่านพ่อนั้นเป็นมังกร ส่ส่วนท่านแม่เป็นแมงมุมยักษ์พวกท่านส่งสายตาอันอบอุ่นครั้งแรกให้กับฉัน พวกเขาต่างมองเราด้วยความเอ็นดูและความรักใคร่

" ลูกของพวกเราน่ารักกันจริงๆ เลยนะคุณ "

" หน้าตาน่ารักเหมือนคุณเลยนะคุณพ่อ~ "

" ลูกก็มีสีตาที่งดงามเหมือนคุณแม่เช่นกันนะ~ "

" จริงด้วยสินะคะ^^ " พวกท่านทั้งคู่ต่างจับมือกันพวกเขาสบตากันพลางยิ้มหวานเบาๆ ให้กันด้วยความรักที่แท้แน่นอน

" อ่ยย หวานกันพอแล้ว~ เราพาลูกๆ ไปสำรวจเมืองของเรากันดีกว่าค่ะ "

" โอ้ จริงด้วยนะแฮะๆ "

" มามะ ไปสำรวจบ้านของพวกเรากันดีกว่านะเด็กๆ " คุณแม่ค่อยๆ อุ้มพวกเราขึ้นบนหลังของเธอบางส่วนเกาะอยู่บนหัว หลัง ไหล่และก้นแมงมุมของเธอและนั่นคือครั้งแรกที่เราได้รู้ว่าพวกเรานั้นอาศัยกันอยู่บนยอดเขาสูงโดยที่พ่อก็สร้างบ้านให้พวกเราเอาไว้ในอนาคตหน้าตาของมันเหมืองเมืองเล็กๆ เลยค่ะและพวกเราก็ได้รู้จักกับต้นไม้และหินครั้งแรกด้วยรวมถึงเวทย์มนต์ก็ด้วย จนถึงตอนเย็นในทุกๆ วันคุณพ่อก็จะทำอาหารและเตรียมที่นอนไว้ให้พวกเรา ในช่วงที่เราเข้านอนคุณพ่อก็มักจะเล่านิทานให้ฟังอยู่เสมอบางวันก็ร้องเพลงพร้อมกับคุณแม่ให้เราฟังก่อนนอน เสียงร้องอันไพเราะของพวกท่านฉันยังจำได้ดี เป็นเสียงที่ช่างนุมนวลและอ่อนโยนทำให้พวกเราหลับฝันดีได้ในทุกๆ คืน

เมื่อพวกเราอายุครบ 600 ปี พวกเราก็จะต้องเริ่มช่วยงานพวกท่านเล็กๆ น้อยๆ อย่างการเก็บผ้า ซักผ้า กวาดบ้าน ถูบ้าน และเก็บผลไม้สีม่วงในสวนค่ะพวกท่านเรียกมันว่า " เบอร์รี่ " มันเป็นผลไม้ที่อร่อยมากเลยค่ะ เรามักจะเอามาทำน้ำหวานอยู่เป็นประจำเลย

และเมื่อพวกเราอายุครบ 1000 ปี พวกเราก็จะต้องไปช่วยในงานที่ท่านพ่อและท่านแม่ทำกันประจำอย่างการล่าสัตว์ ปลูกผลไม้ เฝ้าเมือง โดยเฉพาะการเฝ้าเมืองคุณพ่อมักจะบอกกับพวกเราทุกๆ ตัวที่เปลี่ยนกันมาเฝ้าเวรยามเสมอว่า " เมื่อใดที่พวกเจ้า เห็นบางสิ่งที่ไม่ใช่นกที่กำลังโบยบินอยู่บนท้องฟ้าจงรีบซ่อนตัว จับอาวุธให้มั่นเอาไว้และส่งใครคนนึงมาแจ้งพ่อกับแม่ด้วย " แม้ในตอนนั้นฉันจะไม่เข้าใจว่ามันคือตัวอะไรแต่ด้วยสีหน้าที่จริงจังของพ่อ พวกเราจึงไม่ได้ถามออกไปและตั้งใจทำหน้าที่อย่างขยันหมั่นเพียร จนกระทั่งถึงวันวันนึงที่ฉันก็ไม่เคยลืมจนมาถึงทุกวันนี้ มันเกิดขึ้นในค่ำคืนของวันวันนึงระหว่างที่ฉันและพี่น้องอีก 10 ตัวกำลังเฝ้าเวรยามอยู่บนกำแพงเมืองนั้นเอง

" วันนี้เห็นพระจันทร์เต็มดวงสวยจังง~ "

" ช่ายยยย~ "

น้องสาวของฉันทั้งสองตัวต่างพากันชมพระจันทร์กันในคืนนั้นจนกระทั่ง

" นี่ๆ พระจันทร์กลายเป็นสีแดงด้วยแหละะ "

" ห้ะ ไหน-เดี๋ยวสนั่นมันไม่ใช่สีพระจันทร์ นั่นลูกไฟ!!! " ทันใดนั้นเสียงระฆังเมืองก็ดังขึ้นส่งเสียงให้พี่น้องทุกตัวรีบซ่อนตัวในที่ปลอดภัย แต่ลูกไฟมันมาไวเกินไป..

* ตู้ม!!!! *

" ไฟไหม้!!!! "

" กรี๊ดดดดดด " ลูกไฟมหาศาลร่วงหล่นใส่บ้านเมืองของพวกเราทำให้น้องสาวของฉันสองตัวที่กำลังชมพระจันทร์อยู่ก็ถูกเผาทั้งเป็น พวกชักดินชักงอและกรี๊ดสุดเสียงก่อนที่เสียงนั้นจะหายไปแล้วถูกกลบโดยเสียงวุ่นวายภายในเมือง ฉันที่กำลังยืนช็อคก็ตั้งสติแล้วรีบวิ่งเข้าไปในบ้านของท่านพ่อท่านแม่และแจ้งให้พวกท่านทราบ

" ว่ายังไงนะ!! นี่พวกมันตามมาถึงที่นี่เลยหรอ!! " ท่านพ่อรีบพุ่งออกไปจากประตูโดยทันที ท่านแม่เองก็เช่นกัน

" เดี๋ยวฉันจะไปดูแลเด็กๆ เองค่ะ คุณไปจัดการพวกมันเลย! "

" ได้! คุณระวังตัวด้วยนะ! "

" คุณก็ด้วยนะคะ! "

ท่านแม่และท่านพ่อต่างแยกกันไปช่วยพี่น้องของฉันและไปจัดการกับบางสิ่งที่รูปร่างคล้ายกับพ่อฉันเลยค่ะ พวกมันมีกันเยอะมากเต็มไปทั้วท้องฟ้า

ทันใดนั้นหนึ่งในพวกเขาก็ตะโกนขึ้นมา

" แก! แกทำให้วงตระกูลมังกรแห่งนภาของพวกเราเสื่อมเสีย! "

" แล้วมันเกี่ยวอะไรกับครอบครัวข้า! ท่านแค่จัดการข้าก็สิ้นเรื่องแล้วไม่ใช่หรือยังไง!- "

" ไม่ ข้าจะไม่ปล่อยให้สายเลือดอันสกปรกที่เจ้าสร้างขึ้นมากับไอ้ตัวชั้นต่ำแบบนั้นเกิดขึ้นมาบนโลกเด็ดขาด "

" ถ้าเช่นนั้น.. ข้าก็จะขอสู้จนตัวตายเพื่อลูกๆ ของข้า!! "

" เยี่ยมมาก... งั้นพวกเราจัดการมัน!!! "

" ย๊ากกกก!!! "

ฝูงมังกรเข้าปะทะท่านพ่อและสู้กันอย่างดุเดือด ถึงแม้ฝั่งนั้นจะมากกว่าแต่ท่านพ่อก็สู้ได้เก่งมากๆ พวกเขาจัดการมังกรเหล่านั้นไปได้เยอะ แต่ทว่าเขาก็ต้องเสียท่าให้กับสิ่งประดิษฐ์บางอย่างที่ฉันก็ไม่เคยเห็น หน้าตามันคล้ายผืนใหญ่แต่ยิงลำแสงได้ พวกมันใช้ไอ้เจ้าปืนใหญ่นั่นยิงลำแสงใส่ท่านพ่อเข้าไปเต็มแรงที่กลางลำตัว

" เฮือกก!!! "

" ท่านพ่อ!!- " ทันใดนั้นจู่ๆ ท่านแม่ก็มาอุ้มฉันออกไปจากที่นั่น

" ท่านแม่แล้วพี่น้องหนูล่ะ.. " หลังฉันพูดจบฉันก็มองไปที่หน้าของท่านแม่ก็เห็นท่านที่กำลังร้องไห้อยู่ ฉันก็เลยหันไปมองรอบๆ ค่ะ แล้วฉันก็พบว่าเหลือแค่ฉันคนเดียวที่ยังรอดชีวิตอยู่

" อึก! " ท่านแม่ถูกลูกไฟลูกหนึ่งพุ่งเข้าที่หลังแต่ท่านก็ยังวิ่งต่อไปแม้จะมีมังกร 2 ตัวตามไล่ล่า

และเมื่อฉันมาถึงดันเจี้ยนแห่งนี้ท่านแม่ก็โยนฉันเข้ามาในดันเจี้ยนนี้ และเมื่อฉันมองกลับไปที่แม่ก็พบกับแม่ที่ถูกไฟเผาจนกลายเป็นผงในทันที ถึงแม้ฉันจะร้องไห้และร้องให้สุดเสียง แต่ฉันเองในตอนนั้นก็ไม่สามารถทำแบบนั้นได้ค่ะ

" ไอ้เด็กนั่นมันตายไปรึยังวะ! "

" ก็คงตายไปแล้วล่ะมั้ง ช่างเด็กนั่นเถอะ "

" นั่นสิงั้นเรากลับกันเถอะ ไปจัดการไอ้ทรยศนั่นต่อดีกว่า " มังกรทั้งสองตัวนั้นบินไปจากถ้ำ ฉันในตอนนั้นที่กลั้นน้ำตามาสักพักก็กลั้นเอาไว้ไม่อยู่อีกต่อไป

" แกร๊ก แกร๊ก "

" หืม? "

ฉันได้ยินตัวอะไรสักอย่างเดินเข้ามาข้างๆ ฉ้นค่ะ ฉันเรียกมาว่าเบอร์รี่เพราะหัวมันคล้ายเบอร์รี่ เพราะพวกมันมีกันเยอะมากๆ เลยค่ะและตัวใหญ่กันมากแต่นิสัยดีและน่ารักสุดๆ จากนั้นเมื่อเวลาผ่านไปก็มีท่านมาโคโตะนี่แหละค่ะที่มาเล่นกับฉันอยู่เสมอเลย~

' เดี๋ยวนะ หัวคล้ายเบอรี่หรอตัวอะไรวะ มันอยู่ที่นี่หรอ ' สุมะสะกิดมาโคโตะแล้วกระซิบถามไปโดยพยายามไม่ให้มาเรียได้ยิน

" ' นั่นสิ ตั้งแต่พวกเราเข้ามาก็ยังไม่เจอพวกมันเลย ' คือว่านะมาเรีย ตัวที่เธอเรียกว่าเบอร์รี่นี่มันอยู่ไหนแล้วหรอ ฉันเองที่อยู่กับเธอมาตั้งแต่เด็กๆ ก็ยังไม่เคยเจอเลยนะ "

" พวกเบอร์รี่อยู่อีกห้องนึงน่ะค่ะ พวกเขาคอยจัดการมนุษย์ที่เข้ามาในบ้านของเราน่ะค่ะ " คำพูดนั้นของมาเรียทำเอามาโคโตะเป็นกังวลแบบเหงื่อแตกสุดๆ ' ค..คอยจัดการมนุษย์หรอ งั้นพวกนั้นที่ไปห้องขวาก็คงจะเจอกับพวกเบอร์รี่ของมาเรียแล้วสินะ... ' มาโคโตะคิดเข่นนั้นจึงรีบดึงมือสุมะให้ลุกขึ้น

" ห้ะ.. อะไร เราจะไปไหนกันอ่ะ "

" ไม่ต้องถามน่า! รีบไปกันเถอะ! ...ว่าแต่ห้องที่จะไปหาพวกเบอร์รี่อยู่ไหนหรอ "

" อ๋อ อยู่ข้างหลังฉันค่ะเปิดประตูตรงนี้แล้วเดินตามทางไปเรื่อยๆวก็จะเจอกับห้องที่เบอร์รี่อยู่กันแล้ว " มาเรียชี้นิ้วไปทางข้างหลังของเธอที่ประตูไม้บานนึงพลางทำสีหน้าที่งงงวยสุดๆ กับพฤติกรรมของมาโคโตะ

" ป..ป่าววว ฉันจะไปดูเบอร์รี่น่ะ! " เขาพยายามแถมาเรียสุดชีวิตทั้งที่ก็รู้ว่าไม่ทันละ ไม่เนียน แต่ก็รีบสับตีนแตกวิ่งไปทางเดินที่จะพาไปหา ' เบอร์รี่ ' ของมาเรีย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***