ตอนที่ 4 แมงมุมน่าร้าก~

" กรี๊ดดดดด!!!!!!! แมล๊งงงง!!!!!! "

[ เหตุการณ์ก่อนหน้านั้น ]

" นี่ ไม่ต้องกลัวหรอกน่า~ นึกถึงเรื่องเงินเงินทองทองไว้สิ " แอกเนสพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและยิ้มให้สุสุกิ

" จังหวะนี้จะเงินหรือทองก็ไม่เอาแล้วฮืออออ!! " สุสุกิที่ขี่คอแอกเนสอยู่เองนั้นก็ตัวสั่นกลัวเป็นเจ้าเข้าแบบสุดๆ พลางน้ำตาไหลแทบจะร้องไห้

" น่าๆ ท่องไว้ เราจะรวย เราจะรวย เราจะรวย! "

" ร..เราจะรวย.. เราจะ..รวย เราจะ...- "

" โอ้.. " แอกเนสยืนช็อคทันทีเมื่อเห็นว่าข้างหน้านั้นเป็นถ้ำขนาดใหญ่มาก ทำเอาสุสุกิที่ขี่หลังแอกเนสอยู่ก็หน้าซีดเผือกในทันที

" ยังไงเราก็คงจำเป็นจะต้องเข้าไปอยู่ดีแฮะเพราะไหนไหนก็เข้ามาแล้วอ่ะ.. "

" ... เอาอย่างงั้นก็ได้.. "

ทั้งคู่มุ่งหน้าเข้าไปในตัวถ้ำโดยสุสุกิเองก็โรยผงแป้งเอาไว้ไปด้วยตามทางเพื่อที่ตอนกลับจะได้ไม่หลง

" เอาตามจริงมันควรจะมีใยแมงมุมในนี้นะ แต่มันไม่มีแล้ว "

" ห๋า? เธอรู้ได้ยังไง? "

" ก็เพราะฉันเองเคยมาที่นี่กับครอบครัวน่ะ "

" ช่างตีเหล็กเขาลงดันเจี้ยนกันเป็นด้วยเนาะ "

" แหม่ ก็มันจำเป็นต้องหาแร่ดิบไปหลอมนี่ ไม่หาก็ไม่มีอะไรไปขายนะ "

" ก็ถูกของเธอ "

ทั้งคู่ต่างพากันเดินลึกเข้าไปในถ้ำที่มืดมิดและใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ตามระยะทางที่เดินโดยที่ยังไม่พบอะไรสักอย่างเลย

" โอ๊ะ นี่มันอะไรอ่ะ "

" ก้อนอะไรใหญ่จังแฮะ " ข้างหน้าของทั้งคู่คือก้อนบางอย่างสีขาวหน้าตาคล้ายไข่ ขนาดของมันเทียบเท่ากับถังไม้ ( ถังไม้ เช่น ถังเก็บไวน์สมัยยุคกลางนั่นเอง✨ )

" เดี๋ยวก่อนนะนั่นเสียงอะไร "

" ห้ะ เธอได้ยินอะไร? "

" ลองฟังดูสิ " ทั้งคู่ต่างเงียบเพื่อจะลองฟังเสียงแปลกๆ ที่ได้ยินอยู่รอบตัว เสียงนั้นมันเหมือนตัวอะไรบางอย่างมีหลายขาและมีกันเยอะมากๆ กำลังเดินล้อมรอบมาหาทั้งคู่

" ..ฉันว่าเรารีบกลับกันดีกว่ามันแปลกๆนะแบบนี้น่ะ.. "

" น.. นั่นสินะ กลับกันก่อนดีกว่าค่อยมากันอีกที 4 คน.. " แอกเนสเดินหันหลังกลับและทันใดที่ยื่นไฟไปข้างหลังก็พบเห็นหัวมดขนาดยักษ์ยื่นจ้องทั้งคู่อยู่

" โอ้พระเจ้า.. "

" .... " แอกเนสยื่นขาไปข้างหลังเตรียมจะถอยหนี

" หยุด.. "

" ท.. ทำไมอ่ะ "

" ข้างหลังก็มี.. "

" ... " แอกเนสรู้อย่างงั้นจึงค่อยๆ ย่อลงและเตรียมที่จะ

" กระโดด!!! "

" กรี๊ดดดดด!!!!!!! แมล๊งงงง!!!!!! " สุสุกิกรี๊ดสุดเสียงข้างหูแอกเนส ทำเอาแอกเนสเองก็ปวดหูไม่น้อยแต่ก็รีบกระโดดเหยียบหัวมดยักษ์ข้างหน้าแล้ววิ่งสุดชีวิตไปทางออก

" เดี๋ยวสิมันไม่ได้มีแค่ 2 ตัว!!!! มันมากันเต็มเลยค่า!!!! "

" ก็เพราะเธอกรี๊ดเสียงดังยังไงล่ะคะคนสวย!! หนูจะกรี๊ดหาอะไรเล่า!! "

" หาแม่ค่า!!!! ฮือออ~~ "

" มันไม่ใช่เวลามาตบมุขนะคะ!!!! " แอกเนสวิ่งไปสติก็จะแตกไปเพราะยิ่งวิ่งเท่าไหร่ก็เหมือนจะได้เสียงพวกมดยักษ์วิ่งไล่ตามเป็นร้อยตัวเลยและเข้าใกล้ทั้งคู่เรื่อยๆ

" ย..แย่แล้วค่า!!! ผงแป้งมันหายไปไหนแล้ว! " แอกเนสที่ตอนแรกก็ตั้งใจมองผงแป้งอยู่แต่สักพักก็ดันวิ่งหลุดเส้นทางไปเพียงเพราะเผลอคิดเรื่องมดที่ไล่หลังมา

" ทางนั้นๆ!! เหมือนฉันจะเห็นแสงสว่างมาจากช่องนั้นนะ! " สุสุกิจับหัวของแอกเนสแล้วหันไปทางถ้ำช่องเล็กๆที่มีแสงสว่างลอดออกมา

" งั้นก็เข้าไปก่อนเลย!!! "

" เอ๊ะ เดี๋ยว!!?- " สุสุกิถูกจับออกจากหลังแล้วโยนออกไปข้างหน้า ตัวสุสุกิกลิ้งหลุนหลุนเข้าไปในช่องเล็กๆแบบลูกโบว์ลิ่ง แอกเนสเองก็วิ่งตามแล้วสไลด์เข้าไปข้างในเช่นกัน

" เห้อ.. รอดสักที แต่ทำไมพอเข้ามาแล้วไม่ได้เสียงมดพวกนั่นแล้วอ่ะ? "

" นี่!! จับฉันกลิ้งแบบนั้นเพื่ออะไรกันเนี่ย!? "

" เดี๋ยวสิ เงียบก่อน! "

" อุบ- " สุสุกิถูกแอกเนสจับกดกับพื้นโดยที่ถูกนั่งคร่อมอยู่บนตัว มือข้างนึงปิดปากของเธอเอาไว้แน่นส่วนมืออีกข้างรวบแขนทั้งสองข้างของสุกิประกบกันแน่น " อย่าขยับ.. " ในวินาทีนั้นทั้งคู่จึงสบตากันทำให้เห็นใบหน้าของแอกเนสที่แดงและเหงื่อที่ชุ่มไปทั้งตัว "..." แอกเนสก้มลงไปใกล้ๆ เสียงลมหายใจที่ถี่และเร็วกระตุ้นให้ใบหูของสุสุกิเริ่มร้อนขึ้นมา

" ต้องอย่างงี้สิ..เด็กดี~ " แอกเนสชมอีกฝ่ายพลางยิ้มอ่อนๆให้กับเพื่อนรักของเธอ(ที่กำลังถูกคร่อม) ก่อนจะคลายมือที่ปิดปากสุสุกิเอาไว้ไปลูบหัวของนางเบาๆ

" ไม่ต้องกลัวนะและอย่าส่งเสียงดังเผื่อข้างในนี้จะมีตัวอะไรอีก "

" ค..ค่ะ... " สุสุกิตอบรับอย่างเชื่อฟังเหมือนหมาน้อยผู้ซื่อสัตย์ ในตอนนี้หัวของนางมีแต่ฉากที่ไม่ควรกล่าวเป็นอย่างมาก แต่แอกเนสนั้นก็ไม่ได้คิดอะไรอย่างนั้นเลยก็แค่จะทำให้เพื่อนตั้งสติไม่ให้แตกตื่น

" เอาล่ะไปกันต่อเถอะนะ ไม่งั้นคงติดอยู่ในถ้ำนี้ตลอดไปแน่ " แอกเนสจับมือของสุสุกิลุกขึ้นแล้วพาเดินตามหาทางออกกัน

' ติดอยู่ในนี้ตลอดไปก็เลวนะคะะ!!!! ' ในหัวของสุสุกิคิดเช่นนั้นระหว่างที่เดินจับมือกับ(เพื่อน)ของเธอ

∆

' ใยแมงมุมเยอะอยู่นะ แต่แมงมุมไปไหนหมดกันนะ? ' ทั้งคู่เดิมตามทางไปโดยที่รอบๆ เองก็มีแต่ใยแมงมุมแต่ไม่มีแมงมุมเลยสักตัว แอกเนสจึงครุ่นคิดอย่างหนัก

' เอาตามจริงฉันว่าฉันควรจะกลัวนะอะไรแบบนี้ ' ระหว่างที่แอกเนสกำลังครุ่นคิดก็ลองหันไปมองเพื่อนที่เดินตามมา

' ทำไมเหงือแตกขนาดนั้นน่ะ.. ทั้งๆที่ก็ไม่ได้วิ่งเลยแถมอยู่บนหลังมาตั้งแต่แยกทางกับสองคนนั้นแล้ว? ' แอกเนสยักคิ้วข้างนึงสงสัยกับเพื่อนตัวเองที่ในตอนนี้หน้าแดงก่ำและเหงื่อแตกชุ่มไปทั้งตัว ' ถ้ำเปล่าๆอ่ะเนาะมันก็คงจะร้อนอยู่แหละ ไม่เหมือนพวกโบราณสถานเย็นๆ ที่มีมานาลอยไปลอยมาคอยสร้างความเย็น ' แต่อันที่จริงแล้วไม่ใช่อย่างที่แอกเนสคิดแม้แต่น้อย นางแค่อารมณ์ค้างจากเหตุการณ์เมื่อกี้ก็เท่านั้น

' ...จะว่าไปสองคนนั้นจะเป็นยังไงกันบ้างนะ? '

∆

" ไหงประตูเป็นรูปมังกรแต่มีใยแมงมุมเต็มเลยฟะเนี่ย!? " ข้างหน้าของสุมะคือโบราณสถานที่เต็มไปด้วยใยแมงมุมยั้วเยี้ยเต็มไปหมดบางอันเล็กบางอันใหญ่โตสุดๆ

" น่าๆ ตั้งแต่เข้ามาก็ยังไม่เห็นมอนสเตอร์เลยนี่จะกลัวทำไม " มาโคโตะทุบชุดเกราะและเศษเหล็กให้กลายเป็นเศษเล็กเศษน้อยแล้วใส่กระเป๋าอันใหญ่เบิ้มของสุมะพลางพูดไปแบบไม่ได้คิดอะไรมากกับใยแมงมุมที่สุมะระแวงอยู่

" แล้วนายไม่กลัวหรือยังไงกันฟะ!? แมงมุมเลยนะเห้ย!? "

" ฉันเองก็พึ่งรู้ตัวนี่แหละว่าไม่ได้กลัวแล้วแมงมุมน่ะ อาจจะเพราะเคยเจอมาก่อนแล้วไรงั้นมั้ง " มาโคโตะมัวแต่ทุบเหล็กต่อไปเรื่อยๆ ส่วนเพื่อนของเขาก็มองนู่นมองนี่รอบๆ เพราะกำลังระแวงอยู่

" เอาล่ะ เก็บเสร็จเรียบร้อยละเราไปชั้นสองของโบราณนี้กันดีกว่าตรงระเบียงตรงนั้นอ่ะ " มาโคโตะชี้นิ้วไปทางกำแพงที่มีเสาและระเบียงขนาดใหญ่ลวดลายสวยงามลายมังกรแต่มีใยแมงมุมเกาะอยู่เต็มไปทั่วกำแพง

" ระเบียงนั่นเหมือนเปิดต้อนรับนักผจญภัยให้ไปเป็นอาหารของตัวอะไรสักอย่างเลย.. " สุมะทำหน้าเจื่อนๆ แบบไม่อยากไปสุดๆ

" น่าเหล็กที่ต้องการมันก็ยังไม่พอ ถ้าไม่ได้เหล็กไปครบฉันก็คงจะถูกฆ่าโดยลูกค้าแน่นอน.. "

" แต่แบบนั้นมันก็ดีกว่าถูกตัวอะไรจับกินมั้ยอ่ะ? "

" นะค้าบบบ ลูกพี่สุดหล่อ~ " มาโคโตะทำตาออดอ้อนตาแป๋วๆ เหมือนลูกแมวใส่สุมะ

" ..อี๋ หยะแหยงวะ.. แต่จะไปก็ไปก็ได้ "

" ลูกพี่ใจดีที่สุดเลยค้าบบบบบ~ " มาโคโตะทำท่ากระโดดดีใจแบบสุดๆ จากนั้นทั้งคู่ก็พากันไปที่ใยแมงมุม

" แล้วเราจะปีนขึ้นไปยังไงอ่ะ.. มันเหนียวไม่ใช่หรอ.. "

" นี่ไงเพื่อนรัก ใช้แป้งทาตัวสิขอรับใยแมงมุมจะได้ไม่ติด " มาโคโตะยื่นแป้งให้สุมะ

" อ๋า ฉลาดจัด "

" แน่นอน เพราะฉันน่ะกินปลาประจำ "

" ห้ะ แล้วไปกินปลาตอนไหนวะ- ช่างมันเดี๋ยวค่อยถามตอนออกจากดันเจี้ยนละกัน " สุมะงุนงงกับสิ่งที่มาโคโตะพูด ว่ามันเป็นมุขหรือเรื่องจริงกันแน่เพราะเขาก็ไม่เคยเห็นมาโคโตะกินปลาเลย

" เอ้า ฮึบ! เร็วๆ หน่อยสิสุมะ!!! นายช้าอย่างกับคนแก่เลย " มาโคโตะกระโดดขึ้นมาถึงที่ระเบียงพร้อมกับแบกกระเป๋าที่ใส่เหล็กมา แต่สุมะนั้นกำลังพยายามปีนอย่างเหน็ดเหนื่อย

" ก็แกเล่นกระโดดสูงขนาดนั้นฉันจะไปตามทันได้ยังไงฟะ!? ตรูไม่ได้ฝึกทรงตัวมานะเห้ย! "

| 1 ปีผ่านไป | (ล้อเล่นมันแค่ 10นาที)

" เฮ้อ.. เฮ้อ.. กว่าจะถึงไอบ้า! " สุมะนั่งหอบด้วยความเหน็ดเหนื่อยจากการปีนอย่างยากรำบากทำเอาเหงื่อท่วมตัวเต็มไปหมด

" เอ้าว่าฉันทำไมอ่ะ "

" ก็นายทำไมไม่มารับฉันล่ะวะ!!!! "

" จะได้ฝึกร่างกายไงเพื่อนรัก ฮุฮุ "มาโคโตะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ส่วนสุมะก็กำลังหัวอุ่นปุดๆ

" ไอ*** "

" ฮะฮะฮะ เอาเถอะพวกเราเข้าไปข้างในกันดีกว่า "

" เออๆ ไปกันต่อก็ได้มาขนาดนี้ละ "

" ดีมากเพื่อน!!! " มาโคโตะยิ้มกว้างและโชว์นิ้วโป้งให้สุมะที่กำลังทำหน้าเซ็งๆ ประมาณว่า ' ทำไมตรูถึงมีเพื่อนเป็นไอห่านี่วะ.. '

ทั้งคู่เดินเข้ามาข้างในและพบเห็นกองชุดเกราะ ดาบ และอาวุธมากมาย พร้อมทั้งสมบัติที่กองอยู่ตรงหน้าของพวกเขาและมีที่เกาะอยู่ตามใยแมงมุมรอบๆ

" เชี่ยย... คุ้มแล้ววะงานนี้ "

" เป็นไงเป็นไงฉันบอกแล้วเราควรขึ้นมา "

" จ้าๆ ขอโทษที่ไม่ฟังแต่แรกจ้า "

สุมะและมาโคโตะเดินไปหยิบจับข้าวของที่กองกันอยู่เต็มทีละชิ้นและเลือกแต่เหล็ก

" เห้ยๆ ฉันเจอเหล็กตรงนี้วะเพียบเลย!! "

" ฉันเองก็เจอ!! " ทั้งคู่นำของที่เป็นเหล็กมากองรวมกันแยกออกจากทอง

" สุมะ เดี๋ยวนายโยนเหล็กมาให้ฉันนะแล้วเดี๋ยวฉันทุบ "

" ได้เลย อ่ะงั้นรับนี่ " สุมะโยนของที่เป็นเหล็กไปให้กับมาโคโตะทีละชิ้น โดยเสียงทุบเหล็กก็ดังเป็นงหวะไปเรื่อยๆ

" แจ่มมากเลยเพื่อนแบบนี้เราก็จะได้ไปเจอกับสองคนนั้นได้เร็วขึ้นสักที! "

" นั่นสินะ จะได้ออกไปหาอะไรกินสัก- "

" ช่ายย อ้าว สุมะนายหยุดทำไม? สุมะ?? " มาโคโตะหันมาอีกทีก็พยว่าเพื่อนของเขาหายไปแล้ว เขาเองนั้นมองไปรอบๆ พยายามตามหาเพื่อนของเขา ' นางคงมาแล้วสินะ.. '

" สวัสดีค่า~~ "

ทันใดนั้นก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งโผล่ออกมาจากหลังกองทองเพียงท่อนบนเท่านั้น เธอมีผมสีขาวและดวงตาสีฟ้าที่เปร่งประกายสวมใส่เสื้อคลุมสีขาวโดยมีขนาดตัวที่ใหญ่มากๆ

" เหงามั้ยเอ่ย? "

" อ๋า~ นิดหน่อยค่ะแต่พอมีมาคุงแวะมาบ้างก็ไม่ได้เหงาเท่าไหร่แค่ช่วงนี้ไม่เห็นพี่ชายเลย~ ก็เลยเหงามากเลยค่ะ~ " เธอทำหน้าหงอยๆ ดูเศร้าสร้อยหลังจากพูดจบ

" พี่ต้องขอโทษด้วยนะ พอดีช่วงนี้ยุ่งๆ น่ะ "

" นั่นเสียงมาโคโตะหรอ!!! ช่วยด้วยย!!! อุบ!- " สุมะที่ฟื้นได้สติแล้วได้ยินเสียงของมาโคโตะก็รีบตะโกนเรียกสุดเสียง แต่ก็ถูกใยแมงมุมปิดปากเอาไว้โดยทันที

" คือว่าเขาเป็นเพื่อนพี่น่ะน้องมาเรียช่วยปล่อยเขาได้ไหมครับ? " มาโคโตะกล่าวด้วยความสุภาพขอร้องให้อีกฝ่ายปล่อยเพื่อนของเขาแต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่ตกลง

" ไม่ค่ะ ฮิฮิ " เธอลุกขึ้นมาด้วยขาทั้งแปดขาของเธอที่โผล่ขึ้นมาทำให้เห็นว่าท่อนล่างของเธอนั้นเป็นครึ่งคนครึ่งแมงมุม

" ถ้าคุณน้องว่าเช่นนั้นผมก็จะให้ครับ!! " มาโคโตะกำค้อนในมือแน่นตั้งท่าเตรียมต่อสู้

" ได้เวลาเล่นสนุกกันอีกแล้วสินะคะ~ ฮิฮิ" ทันใดนั้นเธอก็ทุบลงไปที่พื้นทำให้รอยแยกพุ่งไปหาอย่างรวดเร็ว

" ท่านี้อีกแล้วหรอเนี่ยคิดถึงจังฮะฮะ " มาโคโตะคุงกระโดดหลบพลางพูดไปขำไปเล็กน้อยเหมือนกำลังเล่นสนุกอยู่

" มันเป็นท่าเรียกน้ำย่อยนะค่ะของจริงอยู่ในนั้นต่างหาก "

" เอ๋? " มาโคโตะมองไปที่รอยแยกก็เห็นใยแมงมุมจำนวนมากพุ่งขึ้นจากรอยแยกตรงไปมาหาเขา เขาจึงใช้ค้อนหมุนเป็นลูกข่างกลางอากาศเพื่อปัดใยแมงมุมพวกนั้นจนแทบทั้งหมดนั่นลงไปปักบนพื้น

" นี่คุณเธอทำใยแมงมุมแบบแข็งได้แล้วหรอเนี่ยสุดยอดเลย! " มาโคโตะกล่าวชมอีกฝ่ายและยกนิ้วโป้งให้ ทำอีกฝ่ายหน้าแดงเขินอายที่มาคุงชมตน

" แหม่พี่ก็~ มันก็ไม่ได้ขนาดนั้นสักหน่อย~ >< " เธอเอามือปิดหน้าตัวเองพร้อมกับทุบพื้นไปด้วยความเขินอายสุดๆ มาโคโตะเองก็กระโดดหยองๆ หลบรอยแยกที่แตกออกไปด้วย

" อุบๆ!! อ้าวเห้ย!!! เล่นสนุกอะไรกันฟะเนี่ย!! ยัยเด็กบ้าปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!!! เฮือก! " สุมะพยายามเอาใยแมงมุมออกจากปากได้สำเร็จจึงมองไปทางแมงมุมสาว(สุดสวย)แล้วต่อว่าเธอโดยเรียกเธอว่า ' เด็กบ้า ' ทันใดนั้นภายในไม่กี่วินาทีแมงมุมสาวก็พุ่งมามองหน้าสุมะ สิ่งที่สุมะเห็นคือหน้าตาอันน่ากลัวของแมงมุมสาวที่มองด้วยสายตาเกลียดชังสุมะแบบสุดๆ พร้อมเอาหอกมาจี้คอ

" ปากแบบนี้คงจะอยากโดนแทงไส้ไหลสินะ "

" อ๊ะ มาเรียใจเย็นๆ ก่อน! พี่รู้ว่าหนูเป็นคนอ่อนโยนและใจดี ถ้าทำแบบนั้นมาเรียน้อยจะกลายเป็นปีศาจนะครับ!! "

" ... " ทันใดนั้นนางก็วางหอกลงตรงหน้าสุมะที่กำลังผวาแล้ววิ่งเข้าไปกอดมาโคโตะคุงแน่น

" ฮืออออ~~ หนูไม่ใช่เด็กบ้าและหนูก็ไม่ใช่ปีศาจนะฮืออ~~~ " มาเรียร้องไห้น้ำตาไหลเป็นน้ำตกพลางกอดมาโคโตะแน่น มาโคโตะเองก็คอยเช็ดน้ำตาให้

" ไม่เป็นไรนะๆ โอ๋ๆๆ มาเรียไม่ใช่ปีศาจหรือเด็กไม่ดีอย่างที่สุมะว่าเลย มาเรียน่ะน่ารักที่สุดเลยย " มาโคโตะหันมองไปทางสุมะที่กำลังทำหน้างงกับสิ่งที่เกิดขึ้นและตกใจอยู่ จากนั้นมาโคโตะก็ทำปากพูดออกไปแบบไม่มีเสียง ' พูดแบบนั้นเองอยากตายรึยังวะ ' สุมะที่เห็นก็ส่ายหน้าประมาณว่า ' ไม่ฉันไม่อยากตาย ' มาโคโตะที่เห็นก็พูดแบบไม่เสียงว่า ' งั้นก็อย่าหาทำอีกนะคุณพรี่ ' สุมะก็ทำมือรูป ' ok ' แบบเข้าใจแล้ว

∆

" มาเรียต้องไม่ฆ่าคนโดยไม่มีเหตุผลนะครับ! แล้วก็ต้องเป็นเด็กดีเชื่อฟังพี่ชายนะ "

" เข้าใจแล้วค่ะ ฮือ~ " มาเรียนอนตักร้องไห้อยู่ข้างๆ มาโคโตะ เขาเองก็คอยลูบหัวเธอไปด้วย

" แล้วนี่มาเรียอายุเท่าไหร่หรอมาโคโตะ? " สุมะเห็นมาเรียที่ดูจะเป็นเด็กผู้หญิงจึงสงสัยแล้วถามออกไป

" มาเรียอายุ 1600 ปี น่ะ "

" ห๊ะ??? ทำไมเด็กจังฟะ "

" ตกใจอะไรขนาดนั้น มันปกติจะตายไปที่สัตว์ระดับหัวหน้าดันเจี้ยนจะอายุขนาดนี้นะ แถม 1600 ปีนี่ยังเด็กไปด้วยซ้ำน่าจะเทียบเท่าอายุคนแค่ 16 เองมั้ง "

" แล้วถ้างั้นอายุแค่นี้พ่อกับแม่ของเธอไปไหนล่ะ เพราะถ้าเป็นระดับบอสดันเจี้ยนก็น่าจะเกิดแบบต้องพึ่งพาหรือกายภาพนั่นแหละ "

" ... ฉันก็ไม่รู้จะเล่าดีมั้ยแฮะ..- "

" ถ้าคุณอยากรู้หนูจะเล่าให้ค่ะ! " มาเรียลูกพรวดจากตักขึ้นมาทันทีเมื่อรู้ว่าสุมะอยากฟังเรื่องราวของตน

" หายโกรธสุมะเขาแล้วหรอ? "

" ไม่หรอกค่ะ! แต่ว่า.. ถ้าเป็นเพื่อนของคุณมาโคโตะจะยกโทษให้เป็นการพิเศษละกันค่ะ " มาเรียทำหน้ายิ้มแย้มดูสดใสแบบมากๆ สุมะที่เห็นก็ทำหน้ากลัวนิดๆ กลัวจะโดนนางพุ่งมากระโดดกัดคอมาก ' เพราะตะกี้นางยังจะเอามีดจี้คออยู่เลย.. เป็นใครใครก็กลัว.. '

" ถ้างั้นช่วยเล่าให้เขาฟังหน่อยสิ "

" ได้ค่ะ! "

" คือว่านะ.. "

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***