

สาวอัศวินขอผมเป็นนายท่านของเธอ!?

 

ตอนที่ 3 อดีตที่ลืมเลือน

" เมื่อโตขึ้นฉันจะแต่งงานกับเธอ! "

" อื้ม! โตขึ้นเราจะแต่งงานด้วยกันนะ ฮุๆ~ "

" เย้! "

" เย่~! "

เด็กน้อยทั้งหญิงและชายกำลังนั่งมองพระอาทิตย์ตกบนเนินดินที่เต็มไปด้วยดอกไม้สีเหลืองที่กำลังล้อทรอบพวกเขา

" วันนี้พระอาทิตย์สวยมากๆ เลย~ "

" จริงของเธอนะ วันนี้พระอาทิตย์สวยมาก! "

เขามองไปทางเด็กสาวที่มีผมสีดำเงางามและมีตาสีเขียวคล้ายมรกตแต่ส่องแสงเหมือนหิ่งห้อยในยามราตรีที่เปร่งประกายในความมืด ก่อนที่เธอจะหันมามองแล้วพูดกับเขา

" ฉันกำลังจะกลับไปหานายนะ.. "

" อึก.. อ..อะไรเนี่ย.. เจ็บจัง.. "

มาโคโตะตื่นขึ้นมาโดยที่ก็ยังงุนงงกับคำพูดของเด็กสาวในฝันคนนั้นและก็ปนเจ็บที่หัวนิดๆ แต่ก็ไม่ได้สนใจเรื่องนั้นเลย เขามัวแต่คิดเรื่องฝันเมื่อสักครู่นี้เท่านั้น

' ฝันแปลกชะมัด.. แต่เด็กผู้คนนั้นเองก็เหมือนจะเคยเห็นที่ไหนมาก่อนเลย.. '

" อ๊ะ ฟื้นแล้วหรอ!? "

แอกเนสที่นั่งบนเตียงมองไปทางหน้าต่างอยู่ เมื่อได้ยินเสียงของมาโคโตะก็หันมาถามไถ่มาโคโตะด้วยความเป็นห่วงโดยทันพร้อมทำสีหน้าที่รู้สึกผิดและเป็นกังวลสุดๆ

“ยังเจ็บอยู่มั้ย?”

“นิดหน่อย…แต่ฉันดีขึ้นบ้างแล้ว”

“ ดีแล้วล่ะ ฉันนึกว่าจะต้องปฐมพยาบาลให้ซะอีก ”

“ ปฐมพยาบาลอะไร? ” เขามองหน้าหวังดี แต่พอเห็นเธอยื่นหน้าเข้ามาใกล้ก็หน้าแดงจัด

“จะทำอะไรน่ะ!”

“ก็เป่าลมให้หายเจ็บไง~”

“ไม่ต้องเลยยัยบ้า!”

" ฮะฮะฮะ! ก็จะช่วยเป่าลมให้ไง~ แบบที่คุณแม่ชอบทำให้กับเราตอนเด็กๆ "

" แต่ฉันโตแล้วนะ! "

" อ้าว โตแล้วหรอเนี่ยเด็กน้อย~ "

เธอพูดเยาะเย้ยมาโคโตะด้วยสายตาที่เหมือนมองเด็กน้อยขี้โวยวายด้วยสายตาที่เอ็นดู

" เธอนี่มัน..บ้าจริงจริง.. "

" แน่นอน~ ถ้าฉันไม่บ้าก็คงไม่ทำให้นายหลุดยิ้มมาได้หรอก "

เขาชะงักไปนิดเพราะพึ่งจะรู้ตัวว่าตนนั้นหลุดยิ้มให้กับแอกเนสพร้อมหน้าแดงนิดๆด้วยความหวั่นไหวที่มีต่อใบหน้าของหญิงงามตรงหน้าที่กำลังมองด้วยความเอ็นดูตนอยู่ เขาฝืนหุบยิ้มสุดชีวิตแต่ก็ทำไมไ่ด้จึงทำได้เพียงแค่กรีดร้องในใจ

' ยัยบ้าา!!!! เลิกทำหน้าตาแบบนั้นสักทีเถอะะ!! มันน่ารัก น่ารักเกินไป ฉันแพ้อะไรแบบนี้ที่สุด! อ๊ากกก!!!!! '

แต่ก็ไม่ใช่เพียงแค่เขาคนเดียวหรอกนะที่เป็นเช่นนั้น

' อร๊ายยยยย!!! ทำไมถึงยิ้มแบบนั้นออกมากันเล่า!! มันจะน่ารักน่าเอ็นดูเกินไปแล้ว!!! '

" นี่ "

" อ๊ะ!.. ว่าไง? "

" เธอตกใจอะไร? "

" ป..ป่าวนี่! ว่าแต่จะถามอะไรถามมาเถอะ "

' อะไรของยัยนี่กันล่ะเนี่ย.. '

" คือว่านี่ฉันสลบไปนานขนาดไหนกันน่ะ.. "

" ก็เกือบจะเย็นแล้วนะ "

" ห๊ะ!? ว่ายังไงนะจะเย็นแล้วหรอ! "

" อะไรกัน? ก็ใช่ไงมันจะเย็นแล้วตกใจอะไร "

" ก็วันนี้ร้านขายแร่ดิบจะปิดน่ะสิ!! "

" ห้ะ!? ย..แย่แล้ว!!!!! "

แม้ครอบครัวโคชิกะจะตีเหล็กกันทุกวันและมีออเดอร์เข้ามาเรื่อยๆ ตลอด ทำให้หมู่บ้านนี้มีชื่อเสียงในเรื่องช่างตีเหล็ก แต่ยังไงก็ตามกลับมีร้านขายแร่ดิบอยู่ร้านเดียวเท่านั้นในหมู่บ้านแถมเจ้าของร้านก็เป็นนักผจญภัยที่ลงดันเจี้ยนอยู่ประจำจึงได้แร่กลับออกมาขาย แต่ทว่าในคืนนี้เขาจะเดินทางไปอีกเมืองพอดีแล้วกว่าจะกลับก็อีกนาน ซึ่งก็คงจะไม่มีปัญหาถ้าอีกไม่นานดันจะต้องส่งออเดอร์แล้วและแร่ก็มาหมดพอดิบพอดี แต่ก็โชคดีว่าเขาไปคืนนี้ มั้ง

"..."

" จบเห่แล้ว... "

เมื่อถึงที่หน้าร้านพวกเขาก็เห็นเพียงแค่ป้ายเขียนว่า ' ร้านเปิดสัปดาห์หน้าค่า~ ' ทั้งคู่ต่างก็ทำหน้าช็อคกันสุดๆ แทบจะเป็นลม

∆

" นี่! อย่าเอาแต่สิงอยู่ใต้เตียงสิ ออกม๊า!!!!! "

" จบสิ้น จบสิ้น จบสิ้น จบสิ้น จบสิ้น จบสิ้น จบสิ้น จบสิ้น จบสิ้น จบสิ้น จบสิ้น จบสิ้น "

" ตั้งสติก่อนสิมาคุง!!!! "

มาโคโตะเมื่อได้ทราบว่าร้านปิดจนถึงสัปดาห์หน้าก็กลายเป็นคนเสียสติแล้วเอาแต่หมกตัวอยู่ในต้ายเตียงไม่ยอมออกมา แม้แอกเนสจะพยายามลากมาคุงของเราออกมาแค่ไหน มาโคโตะก็จะกลับเข้าไปในใต้เตียงอยู่ดี

' ทำยังไงดีกันนะ.. วันนี้คุณพ่อและคุณแม่ก็เข้าไปในเมืองเองด้วยเหมือนกันตั้ง 3 วันเลยกว่าจะกลับมา '

ภาพในหัวของแอกเนสตอนนี้กำลังนึกถึงคุณพ่อและคุณแม่ที่เดินมาคุยกับเธอระหว่างที่มาโคโตะกำลังสลบอยู่บนเตียง

" นี่ๆ นับตั้งแต่วันนี้ 3 วันพ่อกับแม่จะเข้าเมืองหลวงไปทำงานในเมืองหลวงนะ ฝากเฝ้าบ้านกันด้วยนะ "

" ได้ค่ะเดี๋ยวหนูจะบอกเขาให้ถ้าเกิดเขาฟื้นนะคะ "

" ดีมากจ่ะ ระหว่างที่พ่อกับแม่ไม่อยู่ก็สนุกกันให้เต็มที่น้า~ ฮุฮุ "

" ค..ค่ะ "

ตัดมาในตอนนี้ที่ตนกำลังนั่งเล่่าให้มาโคโตะฟังอยู่นั้นเอง

" ว่ายังไงนะ!? จบเห่ จบเห่จริงๆด้วย... แล้วยังมีหน้ามาบอกว่าให้สนุกกันให้เต็มที่อีก มันสนุกตรงไหนล่ะเนี่ย... "

" เอาน่าๆ ฉันเองก็เหมือนจะเห็นเหมืองอยู่หลังสนามฝึกอยู่นะ "

" มันคือดันเจี้ยน.. "

" โอ้.. "

ถ้าเป็นคนอื่นๆ เมื่อมีคนพูดว่าไปลงดันเจี้ยนกันก็คงจะดีใจสุดๆ เพราะจะได้ออกแรงฆ่าปีศาจและได้สมบัติออกมาขายด้วยมีแต่เงินกับเงิน แต่สำหรับสองคนนี้แล้วนั้นตอนเด็กๆ พวกเขาเคยเข้าไปในดันเจี้ยนกับพ่อแม่แล้วถูกกล่องมิมิกสวบจนต้องให้พ่อแม่ช่วยกันดึงออกมาหลายรอบมากหรือบางทีก็ถูกแมงมุมยักษ์วิ่งไล่จนทั้งครอบครัวต้องพากันหนีเอาตัวรอดสุดชีวอต มันเลยเป็นปมของครอบครัวนี้ที่ไม่กล้าเข้าไปในด้นเจี้ยนอีก

" แต่ว่า.. ถ้าไม่เข้าไปเอาแร่จากในนั้นนายก็จะไม่มีของส่งลูกค้านะ "

" มันก็จริงนะ อีกอย่างฉันมีนักรบอย่างเธอด้วย! เนาะ? "

" อ..อื้อออ~ "

" เดี๋ยวสิ! ตัวสั่นแบบนั้นหมายความว่ายังไงกันฟะเป็นนักรบไม่ใช่เรอะ!? "

" ก็ฉันกลัวแมงมุม!! มันน่าเกลียดน่ากลัวแล้วมีหลายขาอีก! ฉันก็กลังเป็นนะย๊ะ!!! "

" นั่นสินะ.. แถมลูกๆ ของมันก็เยอะซะด้วยสิ.. "

" อี๊๋ พอเลย ไม่ต้องพูดถึงมันอีกไอ้แมงมุมนั่นน่ะ! เราไปทำอะไรกินกันดีกว่า

" นั่นสิเนาะๆๆ ทำอะไรกินดี "

ต่างคนต่างรู้งานกันว่าต้องเปลี่ยนเรื่องคุยเหมือนรู้ใจกันสุดๆ

" ฉันว่าสเต็กมั้ย เรากินแกงส้มของแม่จนทั้งเราและพ่อหน้าจะกลายเป็นแกงส้มกันอยู่แล้ว "

" จัดไป! ฉันเองก็อยากกิน "

จากนั้นทั้งคู่ก็ลงจากห้องนอนลงไปหลังบ้านของพวกเขาที่มีเตาย่างขนาดยักษ์อยู่ตรงกลางของสนามหญ้าและจัดเตรียมของทำมื้อค่ำกัน

" จะว่าไปแล้ว ฉันคิดว่าชวนพวกสุมะกับสุสุกิมาด้วยดีมั้ย? "

" จะไหวหรอแล้วยิ่งสุมะก็เป็นแค่คนขายดอกไม้เองนะ "

" แต่ฉันเคยได้ยินนะว่าสุมะคุยกับดอกไม้ได้ด้วยอ่ะ "

" ฉันว่าทั้งนายทั้งคนที่พูดคงจะเพี้ยนกันทั้งคู่ ใครมันจะไปทำแบบนั้นได้กัน "

" นั่นสินะ นอกซะจากสุมะจะเป็นจอมเวทย์ "

" บ้าบอ แค่สุมะพยายามอ่านรายการสั่งซื้อดอกไม้จากฉันก็ยังหลับเลยนับประสาอะไรกับหนังสือเวทย์มนต์ "

" แล้วไปรู้มาได้ยังไงว่าสุมะหลับ? "

" ก็ฉันฝากสุสุกิไปส่งรายการสั่งซื้อที่เขียนเอาไปให้สุมะแล้วเธอก็เล่าให้ฉันฟังว่าสุมะอ่านได้ 1 บรรทัดก็หลับไปแล้ว "

" แล้วจะเอายังไงดี.. โอ้ งั้นให้สุมะแบกของดีมั้ย? เพราะยังไงของที่ต้องใช้ในดันเจี้ยนแล้วที่ได้จากดันเจี้ยนอีก พวกเราก็มีอาวุธหนักๆ กันเพราะงั้นถ้าให้สุมะแบกของให้ก็น่าจะผ่อนแรงเราได้เยอะนะ "

" หื้มมมมม มีเหตุผล ฉันพึ่งเห็นนายมีความคิดนะเนี่ย "

" นี่ว่าฉันไม่มีสมองหรอ!? "

" ก็ไม่ได้พูดแบบนั้นสักหน่อย~ พูดเองเออเองเฉยเลย "

" เดี๋ยวเถอะยัยบ้า!!!!!! "

" ฮะฮะฮะ

เขาฉุนหนักจัดที่โดนว่าเช่นนั้นและโต้กลับไม่ได้ ได้แต่เพียงทำหน้าตาหงุดหงิด

∆

หลังจากที่ทั้งคู่กินกันเสร็จต่าง จึงได้อาบน้ำและไปจัดการข้าวของของตนก่อนออกเดินทางในวันพรุ่งนี้

" เราจะเข้าไปในดันเจี้ยนลึกเท่าไหร่หรอมาคุง "

" ฉันเองก็ไม่แน่ใจ เพราะพวกเราก็ไม่ได้เข้าดันเจี้ยนนั้นนานมากแล้วก็เลยจำไม่ได้ว่าพวกแร่มันอยู่บริเวณไหนกันแน่ "

" แล้วงี้พวกเราจะไม่หลงกันหรอ? "

" ไม่ต้องห่วงก็แค่ทำเหมือนตอนเดินป่าเลย ทำสัญลักษณ์เอาไว้ไง "

" แล้วเราจะเอาอะไรเป็นสัญลักษณ์ไปดีล่ะ? "

"สบายมาก พวกเราก็เอาผงแป้งมาโรยไว้ไง "

" ดีขึ้นมาหน่อยถ้างั้น "

เมื่อพูดคุยกันเสร็จพวกเขาจึงมุ่งมั่นในการจัดข้าวของของตัวเองต่อให้เสร็จเรียบร้อยแล้วจึงเข้านอนกัน

และในเช้าวันต่อมานั้นเอง

" พวกเราจะรวยกันแล้วสินะ วู้ฮู้!!!! "

" เย่!!! "

แอกเนสกับสุสุกิทำท่าทางดีใจกันสุดๆ แต่ไม่ใช่กับมาโคโตะและสุมะเลย

" นี่.. ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ได้เนี่ย.. "

" ก็คงจะเพราะจะเรื่องเงินแหละ เมื่อคืนยังทำท่าทางจะไม่อยากไปเท่าไหร่เลยเพราะกลัวแมงมุม แต่พอสุสุกิพูดเรื่องเงินก็คงจะลืมเรื่องแมงมุมไปแล้ว "

" ไม่โว้ยย!!! ฉันหมายถึงแกทำไมต้องให้ฉันมาเป็นคนแบกของด้วยฟะ!? "

" ก็แหม่นายทั้งแข็งแรงกำยำพวกเราน่ะเลยต้องพึ่งนายไงแฮะแฮะ~ "

" ไม่ต้องมาโกหก เพราะเห็นว่าฉันเป็นคนขายดอกไม้ล่ะสิเลยคิดว่าฉันสู้ไม่ได้สินะ "

" มันก็ถูกส่วนนึง.. แต่คนคอยแบกของน่ะเราต้องการจริงๆ นะเพราะถ้าไม่มีใครคอยแบกของให้พวกเราที่ถืออาวุธก็คงจะสู้รำบากสุดๆ เลย "

" อืม.. พูดได้ดี วันนี้รอดไปนะนายน่ะ "

" นี่! จะไปกันได้ยังจ๊ะหนุ่มๆ ~ "

" จ้าๆ ~ "

ทั้งสี่คนพากันมุ่งหน้าไปที่ดันเจี้ยนเก่าๆ โทรมๆ ที่นัดหมายกันไว้ในทันทีและเมื่อมาถึงจึงเดินเข้าไปด้านในดันเจี้ยน

" ที่นี่มันดูน่ากลัวยังไงไม่รู้แฮะ "

" อะไรกันสุสุกิ ตอนแรกยังกระโดดโลดเต้นอยู่เลยไม่ใช่รึยังไง? "

" ก็ตอนแรกไม่ได้คิดว่ามันจะน่ากลัวขนาดนี้นี่ นึกว่าดันเจี้ยนทุกที่จะเป็นโบราณสถานที่สวยหรูซะอีก.. "

สุสุกิเสียงสั่นและมีสีหน้าซีดเผือกเพราะภาพตรงหน้าของเธอนั้นมันคือถ้ำที่มีวัชพืชต้นเล็กๆสีแดงคล้ายเลือดเกาะอยู่ตามเพดานถ้ำพร้อมทั้งเสียงของน้ำที่หยดกระเทาะบนหินทำเอาสุสุกิผวาขั้นสุด

" แล้วไอวัชพืชพวกนี้ทำไมมันไปเกาะอยู่ตามเพดานถ้ำล่ะ "

" ถามได้ดีนี่แอกเนสก็เพราะว่าเจ้าวัชพืชพวกนี้มันกินมานาเป็นอาหารมันเลยต้องไปเกาะอยู่ที่เพดานถ้ำแถวๆ หน้าถ้ำเท่านั้น เวลามีพวกมอนสเตอร์แมลงบินผ่านมาก็จะตายลงทันทีเมื่อโดนเข้ากับละอองสีแดงชิ้นเล็กๆที่เราเห็นกันอยู่และเมื่อมันตายมานาก็จะระเหยขึ้นสู่ด้านบนไปหาพวกวัชพืชพวกนี้ "

" ทำไมนายถึงรู้เรื่องพืชพวกนี้ด้วยอ่ะ? "

" อ้าวๆ ดูถูกกันหรอ ความรู้พวกนี้น่ะชาวสวนเขารู้ๆก้น เวลาปลูกผักผลไม้ก็จะเอาวัชพืชพวกนี้นี่แหละไปทำเป็นยาฆ่าแมลง "

" แล้วพวกเราที่อยู่ใต้วัชพืชพวกนี้จะไม่ส่งผลเสียกับเราหรอ? "

" ฉันเองก็ไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่น่ะ "

" แล้วเราจะไม่โดนละอองพิษพวกนี้กินปอดตายหรอเนี้ย.. "

" พวกเราตายแหง รีบออกจากดันเจี้ยนกันดีกว่ามั้ยแอกเนส ฉันกลัว ฮือออ~~ " สุสุกิกอดแขนแอกเนสแน่นพลางตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าหลังได้ยินคำถามของมาโคโตะ

" ไม่เลยๆ พวกนายทั้งคู่อ่ะคิดมากไปเองมันไม่เคยมีข่าวออกมาซะด้วยซ้ำว่าละอองพวกนี้ทำคนตาย "

" นี่พวกเธอ ถ้ำมันแยกออกเป็นสองทางอ่ะ "

พวกเขาทั้งสามคนมองตามไปทางที่แอกเนสมองจึงพบกับทางแยกที่แบ่งเป็นสองทาง

" ถึงเวลาที่เราต้องแบ่งกันเดินเป็นคู่แล้วสินะ "

" ไม่เอา!! ฉันไม่เอาเด็ดขาด!!!! "

" จ้าๆ ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวฉันไปกับสุสุกิเอง "

" งื้อ จริงหรอ? " ดวงตาของสุสุกิเปร่งกายทันทีที่ได้ยินว่าตนจะได้ไปกับแอกเนสผู้มีกล้ามเนื้อแน่นๆ ดูจะพึ่งพาได้สุดๆ

" อ่าๆ ถ้างั้นฉันไปกับสุมะละกัน- "

" เดี๋ยวสิ!? จับคู่อะไรกันโครตไม่แฟร์เลย!! เอาช่างตีเหล็กกับคนจัดสวนไปเข้าดันเจี้ยนเนี่ยนะ!? แล้วก็นะสุสุกิเธอเองก็เป็นนักรบเธอสู้เป็นไม่ใช่หรอ?? "

" ก็ฉันกลัวแมลง! ฉันไม่กล้าสู้กับแมลง!! มันหยะแหยงถ้าเกิดฉันเจอแมลงจะได้พึ่งพาแอกเนสได้ไงเล่า!!! " สุสุกิทำท่าขู่เหมือนพร้อมจะกระโจนกัดหัวของสุมะได้ตลอดเวลา

' ยัยนั่นก็กลัวแมลงนะ.. ' มาโคโตะมองไปทางแอกเนสที่กำลังยืนเกร็งเหงื่อแตก แอกเนสเองก็หันมามองมาโคโตะโดยที่สีหน้าต้องการความช่วยเหลือสุดๆ '

" น่าๆ เอาเถอะงั้นสุสุกิก็ไปกับแอกเนสเถอะ เดี๋ยวฉันกับสุมะไปกันสองคนละกันแล้วถ้าได้ของตามที่ต้องการกันเรียบร้อยก็มาเจอกันที่ทางแยกนี่นะ "

" เห้อ.. เอาอย่างนั้นก็ได้.. "

" แบร่~~! " สุสุกิแลบลิ้นเยาะเย้ยสุมะแบบภูมิใจสุดๆ กับชัยชนะของตัวเอง

" งั้น.. พ..พวกเราไปกันเลยมั้ย? "

" เอาล่ะ ไปกันเลย! "

สุสุกิกับแอกเนสเดินไปทางขวาส่วนสุมะกับมาโคโตะเดินไปทางซ้าย

" เอาจริงๆ ฉันก็ถือค้อนใหญ่ขนาดนี้เลยนะเพื่อนรักทำไมนายถึงอยากไปอยู่กับพวกสาวๆล่ะ? "

" ก็นายเอาแต่ตีเหล็ก?? นายเคยฝึกซ้อมสู้รบซะที่ไหนล่ะ "

" อ้าวๆ ไม่รู้ซะแล้ววว "

" มีอะไรที่ฉันไม่รู้เกี่ยวกับนายด้วยหรอ? "

" มีสิ ก็เพราะว่าเอาจริงๆ แล้วฉันเองก็ฝึกสู้มานะแบบว่าตอนมืดหรือช่วงเย็น ฉันกับแอกเนสจะฝึกต่อสู้กันหลังพวกนักรบซ้อมกันเสร็จประจำเพราะนางแรงยังเหลือเยอะสุดๆ แล้วพอมืดก็จะสู้กันต่อที่บ้านทุกคืนเลย "

" หืม? ไอ้สู้กันที่บ้านทุกคืนนี่แปลกๆ นะ " สุมะยักคิ้วข้างนึงด้วยความสงสัยในตัวของมาโคโตะแบบสุดๆ

" ห๋า? มันทำไมอ่ะ ก็สู้กันที่สนามหลังบ้านไงมันก็นับว่าเป็นที่บ้านไม่ใช่หรอ? "

" อ๋ออวววว งี้นี่เอง "

" ไม่ต้องเลย! เอาความคิดลามกๆ นั่นออกจากหัวไปเลยนะนายน่ะ " มาโคโตะมองหน้าเพื่อนก็แทบจะรู้ความคิดทั้งหมดของสุมะในทันทีว่าคิดอะไรแปลกๆ อยู่แน่นอน

" แหม่~ มันก็ต้องมีช็อตโรแมนติกกันบ้างแหละน่า แบบว่าสู้ๆ กันอยู่ก็ล้มทับหรือโดนนั่งคร่อมอะไรทำนองนั้นไงง "

" เหอะ ถึงจะมีนั่งคร่อมบ้างก็ไม่เคยจบแค่ตรงนั้นหรอกยังไงห็สู้กันต่อเรื่อยขณะโดนนั่งคร่อม แล้วฉันก็ไม่คิดว่าแอกเนสจะคิดอะไรแบบนั้นด้วย นางมุ่งมั่นเป็นอัศวินจะตายไป ในหัวก็คงมีแต่การฝึกฝนต่อสู้เพื่อจะได้เป็นอัศวินเท่านั้นแหละ "

" เอาหน่าๆ มันก็มีความเป็นไปได้นะ คนที่มุ่งมั่นขนาดนั้นมันก็ต้องมีอะไรมาคลายเครียดอยู่แล้ว จะให้มามุ่งมั่นโดยไม่มีอะไรมาคลายเครียดเลยก็คงจะเป็นไปไม่ได้หรอกนะ "

" หมายความว่าไง? "

" เอ้า มันก็ต้องแหงอยู่แล้วที่นางก็คงจะมีความรู้สึกแบบนั้นอยู่บ้างแหละ แบบเขินหรือมีใจให้นายไรงี้ เพราะว่าทุกครั้งก็จะเลือกฝึกกับนายต่อทุกเย็นแล้วก็ไปต่อกันที่บ้านอีกประจำทั้งๆที่ก็เรียกสุสุกิไปฝึกที่สนามแทนก็ได้แต่แอกเนสกลับไม่เรียกสุสุกิไป แต่เขาเลือกนาย "

" อืมมม... "

" น่าๆ คิดให้ดีไอ้เพื่อนรัก อีกอย่างนะมันก็ใกล้เวลาที่แอกเนสจะต้องเข้าไปในเมืองหลวงเพื่อเป็นอัศวินแล้ว ก่่อนที่นางจะไปทำไมไม่สร้างความทรงจำดีๆ ด้วยกันก่อนล่ะ "

" ก็จริงของนาย.. บางทีฉันก็อาจจะควรสร้างความทรงจำดีๆ "

" อ๋า~ เพื่อนรักของข้าพเจ้าเป็นผู้ใหญ่แล้วสินะ "

" ฉันโตตั้งนานแล้วเฟ้ย! อย่ามาพูดอย่างกับฉันยัง 11 ขวบสิวะ "

" ฮะฮะฮะฮะ- "

" ตุบ!! " จู่ๆ สุมะก็เดินชนเข้ากับอะไรไม่รู้ทำเอาหัวเจ็บหัวสุดๆ

" อ้าวเห้ยนี่มันอะไร!..วะเนี่ย.. "

" โว้ว โครตสวยย "

ข้างหน้าของพวกเขานั้นคือโบราณสถานขนาดใหญ่โดยมีเสาที่ตั้งอยู่ทั้งสองข้างมีลวดลายสวยงาม(มันคือเสาที่สุมะชนตะกี้อ่ะแหละ) โดยมีประตูบานใหญ่อยู่ตรงกลาง

" ป..ประตูมันเป็นรูปหัวมังกรด้วย..ร..เราควรเข้าไปมั้ย? "

" แน่นอนสิ!! เพราะบางทีอาจจะมีพวกแร่ที่เราต้องการอยู่ก็ได้ "

" คือ.. นายจะมาเอาแร่อะไรนะ? "

" เหล็กกับทองไง "