ตอนที่ 4: เมืองใต้ทะเลที่หายใจ

ตอนที่ 4: เมืองใต้ทะเลที่หายใจ

เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก เสียงกระทบของแรงดันทะเลแผ่วลง เหมือนโลกทั้งใบทิ้งน้ำหนักออกไปในพริบตา

แสงสีฟ้าอ่อนจากเพดานโดมใหญ่สาดลงมาจนทั่วโถงต้อนรับ — มันไม่ได้เป็นเพียง “ห้างสรรพสินค้า” แต่คือ นครใต้น้ำที่ยังมีชีวิต

กลุ่มคนมากมายเดินไปมาทั่วโถง บ้างเป็นมนุษย์ บ้างเป็นมนุษย์สัตว์ผสมปลาหลากสายพันธุ์ — หางและครีบสะบัดพลิ้วตามจังหวะการเดิน ราวกับเต้นรำในน้ำที่มองไม่เห็น

ริวมันอ้าปากค้างตั้งแต่วินาทีแรก “โห…นี่มันสวยเกินไปแล้ว!”

ไทมันที่ก้าวตามมาเบื้องหลังมองไปรอบ ๆ เงียบ ๆ แต่หางฟูของเขาเริ่มกระดิกอย่างระแวดระวัง “ฉันว่ามันเหมือนอยู่ในตู้ปลายักษ์มากกว่า...”

“ก็นี่มันห้างใต้ทะเล! จะให้เหมือนบนดินได้ไงเล่า~”

ริวมันหัวเราะ พลางเอานิ้วชี้ไปทางเพดาน — ปลาขนาดใหญ่หลากสีแหวกว่ายผ่านโค้งกระจกเหนือหัวไปอย่างสง่างาม

---

ทั้งคู่เดินผ่านร้านค้าแถวแรกที่เปิดไฟครบทุกดวง ป้ายไฟเป็นภาษาผสมระหว่างมนุษย์และเผ่าทะเล บางร้านขายของประดับทำจากเปลือกหอยเรืองแสง บางร้านขายของเล่นรูปสัตว์น้ำที่ลอยได้ในอากาศเหมือนมีแรงดันน้ำคอยพยุง

หลังจากติดต่อเจ้าหน้าที่เรียบร้อย (หญิงสาวครึ่งปลาหมึกพูดเสียงนุ่มราวกับมีฟองอากาศในคำ)

ทั้งคู่ได้รับบัตรชั่วคราวและกำหนดเวลางานตอนกลางคืน

“คุณทั้งสองจะเริ่มเวรแรกคืนนี้ หลังห้างปิด 23:30 น. นะคะ ขอให้เพลิดเพลินกับช่วงเวลาบ่ายนี้ค่ะ~”

ริวมันยกบัตรขึ้นหมุนเล่น “ได้งานไวดีจัง เหมือนมาเที่ยวเลยแฮะ”

“แต่เราอยู่ใต้น้ำหลายร้อยเมตรนะ นายควรจะ—”

“อย่าพูดคำว่า น้ำลึก นะ!” ไทมันสวนเสียงเข้มจนเจ้าหน้าที่สะดุ้ง ริวมันหัวเราะลั่น

---

ตอนเที่ยง ทั้งคู่มาหยุดที่ร้านอาหารชื่อ “Abyssal Bite” ร้านกระจกโค้งเปิดมุมมองกว้างออกสู่แนวน้ำลึก

มีปลาส่องแสงแหวกว่ายอยู่ภายนอก มองดูเหมือนแสงดาวในความมืด

“ว้าว...ดูนั่นสิ ๆ ปลานั่นมีไฟติดท้ายเหมือนรถยนต์เลย!”

“นายจะเลิกชี้ได้มั้ย เดี๋ยวคนคิดว่าเราเพิ่งขึ้นจากบนบกมา…” ไทมันพึมพำพลางกอดอก แต่ก็เหลือบมองปลาไปด้วย

อาหารที่เสิร์ฟมาคือ สเต็กปลาน้ำลึกสดใหม่ กับซุปสาหร่ายเรืองแสงสีเขียวอ่อน —

ริวมันกินไปตาโตไป ส่วนไทมันแม้พยายามทำเฉย แต่แค่กลิ่นน้ำเค็มก็ทำให้เขาหันหน้าหนีเล็กน้อย

“นายไม่กินเหรอ?”

“ฉันกิน…แต่ถ้าเจอปลามีหน้าอยู่ในจาน ฉันจะโยนใส่หัวนายแน่”

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ โอ๊ย ชอบจริง ๆ เวลาไทมันกลัวอะไรแบบนี้~”

พนักงานที่เดินผ่านพอดี (หญิงมนุษย์ปลาไหลหน้าใส) แอบอมยิ้ม “ขอโทษนะคะ… คู่รักน่ารักจังเลยค่ะ♡”

สองคนถึงกับพูดพร้อมกัน “ไม่ใช่!!”

เสียงดังจนลูกค้าโต๊ะข้าง ๆ หันมามอง

ริวมันหน้าแดงแต่ยังหัวเราะกลบ “หูดีจังเลยนะเธอเนี่ย”

ส่วนไทมันยกมือปิดหน้า “อยากจะหายลงพื้นไปเดี๋ยวนี้…”

---

หลังมื้อเที่ยง ทั้งคู่ใช้เวลาทั้งบ่ายเดินเล่นรอบ ๆ ห้าง

มีโซนสวนใต้น้ำที่เต็มไปด้วยต้นไม้เรืองแสงจากแพลงก์ตอน

โซนขายสัตว์เลี้ยงทะเลจำลอง และโซนของเล่นเสมือนจริงที่จำลองแรงดันน้ำได้เหมือนจริงจนไทมันต้องถอยหนีแทบไม่ทัน

“นี่มันห้างหรือสวนสนุกเนี่ย?”

“ทั้งคู่มั้ง” ริวมันยิ้ม

“ก็นะ…ถ้าคืนนี้เจอเรื่องหลอน ๆ อย่างน้อยเราก็มีของเล่นสวย ๆ ให้ดูจำ”

พอถึงช่วงเย็น แสงจากผิวน้ำด้านบนเริ่มลดลง สีฟ้ารอบห้างค่อย ๆ กลายเป็นน้ำเงินเข้มเหมือนกำลังเข้าสู่รัตติกาลใต้น้ำ

ริวมันพึมพำเบา ๆ “สงสัยวอลริกับคัสซีอยู่ไหนกันนะ…”

ไทมันกอดอก “พวกนั้นยังนอนกันล่ะมั้ง...”

“งั้นคืนนี้คงได้อยู่กันสองคนสินะ~” ริวมันยิ้มเจ้าเล่ห์

“อย่าพูดแบบนั้นสิ ฉันขนลุกไปหมดแล้ว”

ภาพสุดท้ายก่อนจบตอน คือทั้งคู่เดินเคียงกันในโถงกระจกใหญ่ของ Karium —

รอบตัวเป็นแสงสีฟ้าที่เริ่มมืดลงอย่างช้า ๆ เหมือนโลกกำลังดิ่งสู่ค่ำคืนแห่งความลึกลับอีกครั้ง

END — ตอนที่ 4: เมืองใต้ทะเลที่หายใจ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***