ตอนที่ 3: เงาในความมืด
เสียงเครื่องจักรครืดคราดยังคงดังสม่ำเสมอ ห้องโดยสารกระจกโปร่งใสของระบบลิฟต์แบบ “ชิงช้าสวรรค์” พาริวมันกับไทมันค่อย ๆ ดิ่งลึกลงสู่ใต้ทะเล ความมืดภายนอกหนาขึ้นทุกที ราวกับโลกภายนอกกำลังจะถูกกลืนกินด้วยความลึกลับ
“เฮ้ย มันช้าไปรึเปล่าวะ? ฉันว่าลงมาหลายนาทีแล้วนะ” ริวมันเริ่มบ่น พร้อมเคาะกระจกเล่นด้วยความหงุดหงิด ดวงตาสีแดงวาววับของเขามองไม่เห็นปลายทาง
ไทมันกอดอก หางฟู ๆ กระดิกเล็กน้อย “มันลึกเกินร้อยเมตรแล้ว นายใจร้อนเกินไป”
“ใจร้อนที่ไหน! นายดูสิ…ลงยังไงก็ไม่ถึงสักที สงสัยลิฟต์พังแน่ ๆ”
ไม่ทันขาดคำ เสียงประกาศในลำโพงก็ดังขึ้น
“ขออภัยผู้โดยสาร ระบบเกิดขัดข้องเล็กน้อย กรุณารอสักครู่…”
ไฟในห้องโดยสารกระพริบสองสามครั้งก่อนกลับมาติดนิ่ง แต่ลิฟต์หยุดนิ่งสนิท เสียงเครื่องจักรที่เคยดังสม่ำเสมอเงียบไป ถูกแทนที่ด้วยเสียงน้ำที่กดดันอยู่รอบนอก ริวมันเบิกตากว้าง “บอกแล้วไง๊! ฉันนี่มันดวงซวยชิบหาย!”
ไทมันกลอกตา ไม่ได้ตกใจเลยสักนิด กลับยกมือกดปุ่มตรวจสอบระบบนิ่ง ๆ
มหานทีมายา
ในช่วงเวลาที่เงียบลงนั้น ความมืดด้านนอกเต็มไปด้วยแรงกดดันที่หนาหนัก จู่ ๆ ริวมันก็สะดุ้งตาโต “เฮ้ย นายเห็นอะไรไหมน่ะ!?”
บางสิ่งเคลื่อนผ่านนอกกระจกด้วยความเร็วสูง—ร่างสูงใหญ่เกือบเท่าความสูงของแคปซูล แต่กลับเคลื่อนไหวอย่างสง่างาม ร่างนั้นหยุดชั่วครู่ตรงหน้ากระจก เผยให้เห็นเมอร์แมนที่ทั้งงดงามและน่าเกรงขาม
เขามี ผมสีฟ้าน้ำเงินและขาวที่ดูนุ่มฟู ผิวหนังสีขาวฟ้าอ่อนสะท้อนแสงไฟลิฟต์วาววับ รูปร่างบอบบางและสูงเพรียวเหมือนหญิงสาวสุดเซ็กซี่ แต่รูปร่างที่ใหญ่โต (สูงเกือบ 3 เมตร) และกล้ามเนื้อบางส่วนบ่งบอกถึงความเป็นชาย เขาใส่เพียงกางเกงในผ้าผืนเดียว หางปลาขนาดใหญ่มหึมา ตวัดน้ำอย่างทรงพลัง หอบหิ้วถุงที่เต็มไปด้วยหอยทะเลกับสาหร่ายเหมือนเพิ่งล่าเสร็จ
เมอร์แมนคนนั้นยิ้มกว้างเผยให้เห็นฟันที่แหลมคม ก่อนจะยกมือโบกให้ริวมัน...ราวกับการทักทายธรรมดา
“…” ริวมันเงียบไปครู่หนึ่ง ใบหน้าขึ้นสีแดงก่ำ ดวงตาเบิกกว้างไม่กะพริบ “ไท...นายเห็นไหมนั่น? โคตรสวยเลยว่ะ! ตัวจริงยิ่งกว่าเทพธิดา แถมยัง...โชว์เยอะโคตรๆ ด้วย!"
ไทมันถอนหายใจยาว แล้วกระซิบเสียงต่ำ "นั่นน่ะ ผู้ชาย"
ริวมันหันขวับ ดวงตาแดงสดเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ "ห๊ะ! ผู้หญิงชัด ๆ เลย! นายตาบอดรึไง!?"
“นายพลาดรายละเอียดสำคัญไป” ไทมันยกมือแตะกระจกเบา ๆ ตรงจุดที่เมอร์แมนว่ายจากไป “เมอร์แมนเผ่าพันธุ์นี้มีลักษณะภายนอกที่ทำให้เข้าใจผิดได้ง่าย แต่ถ้าสังเกตดี ๆ...ขนาดตัว, กล้ามเนื้อ, และฟัน พวกนั้นเป็นนักล่าชายล้วน นายเพิ่งหน้าแดงกับผู้ชายตัวสูงเกือบสามเมตร”
ริวมันอ้าปากค้าง ก่อนจะหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มกว่าเดิมจากความอับอายปนความตื่นเต้น
ก่อนที่ริวมันจะโวยต่อ เครื่องก็สั่นอีกครั้งแล้วค่อย ๆ ทำงานต่อ เสียงประกาศดังขึ้น
“ระบบกลับเข้าสู่สภาวะปกติ ขอบคุณที่รอคอย”
แสงไฟจากด้านล่างสาดขึ้นมาเรื่อย ๆ เผยให้เห็นสิ่งก่อสร้างขนาดมหึมาใต้ทะเล ห้าง Karium ปรากฏตรงหน้า—ตึกกระจกทรงโดมส่องแสงสีฟ้านวลตัดกับความมืดรอบข้าง งดงามราวกับนครในตำนาน
ริวมันพ่นลมหายใจ ไม่ได้บ่นเรื่องช้าแล้ว แต่กลับสลับมองระหว่างห้างกับไทมัน "ในที่สุด! ถึงสักที... แล้วนายไม่ต้องยิ้มเลยนะไอ้จิ้งจอก"
ไทมันยกมุมปากน้อย ๆ “นี่แค่เริ่มต้น นายก็โวยวาย แถมยังถูกผู้ชายใต้ทะเล ‘โชว์’ ใส่... คืนนี้ยาวแน่”
———
END
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments