ตอนที่ 2 : ชิงช้าใต้ทะเล

ตอนที่ 2 : ชิงช้าใต้ทะเล

เสียงนาฬิกาโรงแรมตีหกดังขึ้น พร้อมแสงอรุณแรกที่ลอดผ่านม่านผืนบางเข้ามาในห้อง ริวมันดีดตัวขึ้นทันทีเหมือนสปริง ดวงตาสีแดงสดเป็นประกายเต็มไปด้วยความคึกคัก

“ตื่นได้แล้วไท! ได้เวลาไปห้างแล้วววว!”

ไทมันยังนั่งพิงหัวเตียงอยู่ ดึงผ้าคลุมมาปิดหูเหมือนอยากนอนต่อ แต่ก็ยอมลุกขึ้นเพราะรู้ดีว่าห้ามริวมันไม่ได้

ทั้งสองรีบเช็กของที่พกมาสั้น ๆ ก่อนมุ่งหน้าไปยังทางเข้าที่ปิดไว้เมื่อคืน ตอนนี้ประตูโลหะมหึมากำลังค่อย ๆ เปิดออกอย่างเชื่องช้า เสียงโลหะบดขยี้ดังก้องสะท้อน เหมือนกำลังเปิดประตูสู่โลกใหม่

หน้าทางเข้าไม่เงียบเหงาเลย มีผู้คนหลากหลายยืนรออยู่แล้ว ส่วนใหญ่แต่งตัวเหมือนนักท่องเที่ยว—มีกล้องห้อยคอ เสื้อเชิ้ตลายดอก บางคนเป็นมนุษย์สัตว์สายพันธุ์ทะเล หางปลาสะบัดเป็นประกายยามโดนแดดเช้า

ริวมันหันซ้ายหันขวา ตื่นเต้นเหมือนเด็กเข้าเมืองเล่น “ดูดิ! คนเยอะเหมือนงานเทศกาลเลย”

“นักท่องเที่ยวล่ะสิ” ไทมันตอบเสียงเรียบ “เรามาที่นี่ต่างจากพวกเขา นายอย่าลืม”

เมื่อประตูเปิดสุด ทางลาดกว้างทอดยาวลงไปใต้ทะเล พร้อมกระจกใสสูงชิดเพดานเผยให้เห็นผืนน้ำฟ้าใสเบื้องนอก ฝูงปลาสีเงินว่ายผ่านแสงแดดยามเช้า ระยิบระยับเหมือนฝนดาวตก ริวมันถึงกับก้าวเร็วขึ้นจนเกือบวิ่ง

“เฮ้ๆ อย่าเพิ่งไปเร็วสิ!” ไทมันเอื้อมจับแขนไว้ แต่ก็ยอมเดินตามข้าง ๆ

ระหว่างที่ก้าวลงไป ผู้ประกาศเสียงใสก็ดังขึ้นจากลำโพงเหนือศีรษะ

> “ขอต้อนรับสู่ Karium Undersea Complex กรุณารักษาความสงบ และระวังทรัพย์สินของท่านขณะเดินทาง”

เสียงนั้นก้องสะท้อนในทางเดินเหมือนกำลังเข้าสู่สถานที่ศักดิ์สิทธิ์

ริวมันพึมพำด้วยรอยยิ้มกว้าง “ในที่สุดก็มาถึงแล้ว…”

ข้างนอกของทั้งคู่เผยให้เห็นโถงกว้างกลางสถานีริมทะเล เพดานโค้งสูงทำจากกระจกใส แสงเช้าสาดลอดลงมาส่องสะท้อนบนผืนน้ำเบื้องนอก

ตรงกลางโถงนั้นคือ วงล้อหมุนขนาดยักษ์ คล้ายชิงช้าสวรรค์ แต่แต่ละตู้เป็น แคปซูลใสทรงกลม ที่ค่อย ๆ เคลื่อนขึ้นลงไปยังความลึกของทะเล ทุกตู้หมุนเวียนรับส่งผู้โดยสารอย่างเป็นจังหวะ

ริวมันตาเป็นประกายทันที “โห…นี่มันเจ๋งกว่าที่คิดอีก!” เขารีบลากไทมันไปต่อแถวโดยไม่รอคำตอบ

เมื่อถึงคิว ทั้งสองก้าวเข้าไปในแคปซูลใสที่มีเก้าอี้นั่งรอบวง ประตูปิดสนิทพร้อมเสียงกดอัดอากาศเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ เคลื่อนลงไปสู่ใต้ผืนน้ำ

ทันทีที่ออกจากแสงแดด แสงสีฟ้าอ่อนของทะเลล้อมรอบตู้ กระแสน้ำเคลื่อนไหวช้า ๆ ฝูงปลาสีเงินว่ายเป็นกลุ่มใหญ่ผ่านหน้าเหมือนม่านแสงที่มีชีวิต

ริวมันนั่งชิดกระจก จ้องตาไม่กะพริบ “นี่มันสุดยอดเลยวะ! เหมือนกำลังดิ่งลงนรกสีน้ำเงินเลย”

ไทมันนั่งพิงเบาะ สายตากวาดมองเงาไกล ๆ ที่เริ่มมืดลงเมื่อความลึกเพิ่มขึ้น “อีกไม่นานก็จะถึงเขตที่แสงส่องไม่ถึงแล้ว”

ริวมันหันมายิ้มกวน “แล้วคิดว่าเจลลี่กับหัวทอง จะทำอะไรอยู่ข้างล่างวะ? คงไม่ใช่นั่งขายตั๋วห้างหรอกนะ”

ไทมันหลุดหัวเราะจาง ๆ “คัสซีอาจทำได้ทุกอย่าง…แต่ฉันเดาว่ามากกว่านั้น วอลริคงไม่ปล่อยให้งานมันน่าเบื่อแน่”

“เออจริง…” ริวมันหัวเราะหึ ๆ “อยากเห็นหน้าไอ้เจลลี่ตอนทำงานโง่ ๆ ว่าจะจริงจังขนาดไหน”

เงาน้ำรอบตู้เริ่มมืดสนิทขึ้นเรื่อย ๆ ไฟสีน้ำเงินจากตัวแคปซูลส่องสว่างแทนที่ ด้านนอกเริ่มเห็นสัตว์น้ำเรืองแสงประหลาดลอยเคลื่อนช้า ๆ เหมือนดวงดาวกลางท้องฟ้าที่กลับหัว

ริวมันเอาหน้าผากแนบกระจก ตาแดงสดเป็นประกาย “ไท…นี่มันไม่ใช่แค่ห้างธรรมดาแล้วว่ะ”

ไทมันพยักหน้าช้า ๆ ดวงตาสีส้มสะท้อนเงาสัตว์น้ำลึกลับด้านนอก “ใช่…และบางทีเพื่อนเราก็อาจไม่ได้อยู่ที่นี่เพียงเพื่อ ‘ทำงาน’ เท่านั้น”

เสียงเครื่องจักรต่ำ ๆ ก้องในแคปซูล ขณะที่มันยังคงดิ่งลงสู่ทะเลลึกเรื่อย ๆ…

———

END

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***