ตอนที่ 1 : สถานีริมทะเล

ตอนที่ 1 : สถานีริมทะเล

รถไฟหัวเงินยาวเหยียดแล่นเข้าสู่สถานี เสียงล้อเหล็กเสียดสีกับรางก้องกังวาน ก่อนจะชะลอหยุดลงอย่างนุ่มนวล ประตูเปิดออก เผยให้เห็นโถงสถานีริมทะเลอันโอ่อ่า—เสาสูงประดับลวดลายคลื่น พื้นหินขัดเงามันวับจนสะท้อนแสงไฟระยิบระยับเหมือนคริสตัล มากกว่าสถานีรถไฟ มันช่างคล้ายโรงแรมหรูที่ยื่นออกไปกลางน้ำ

“โอ้โห…” ริวมันก้าวลงมาก่อน ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ตาสีแดงสดเป็นประกาย “โคตรเท่เลยไท! ไปๆๆ เรารีบไปที่ทางเข้าห้างกันเถอะ!”

ไทมันก้าวตามมาอย่างสงบ ดวงตาสีส้มกวาดมองไปรอบ ๆ “ใจเย็นหน่อยสิ นายดูนาฬิกาหรือยัง?”

แต่ริวมันไม่ฟัง วิ่งนำออกไปตามทางเชื่อมกระจกยาวที่ทอดตัวไปเหนือทะเล ราวกับกำลังเดินอยู่บนสะพานแก้ว ข้างล่างคืนนั้นมีคลื่นกระทบแสงจันทร์ระยิบระยับ น้ำทะเลกระเพื่อมเป็นประกายเย็นเยียบ

เมื่อถึงปลายทาง — ท่าเรือทางเข้าที่จะพาลงไปใต้ทะเล ประตูโลหะขนาดมหึมาตั้งตระหง่านอยู่ แต่กลับปิดสนิทพร้อมป้ายเรืองแสงที่บอกเวลาเปิด-ปิดชัดเจน

“เปิด 06:00 – 09:00 และ 18:00 – 20:00”

ตอนนี้นาฬิกาบอกเวลาเกือบสามทุ่มแล้ว… มันปิดไปนานแล้วนั่นเอง

“เฮ้ย! อะไรกันเนี่ย ฉันอยากลงไปแล้วโว้ย!” ริวมันทรุดนั่งลงกับพื้นหิน เย็นยะเยือกแต่เจ้าตัวไม่สนใจ “งั้นนอนตรงนี้เลยก็ได้ ฉันไม่ไปไหนแล้ว”

“นายนี่มันจริงๆ เลย…” ไทมันถอนหายใจแล้วจับแขนเพื่อนลากขึ้นมา “แถวนี้ไม่มีอะไรหรอก ไปหาโรงแรมในเมืองนอนก่อนดีกว่า พรุ่งนี้เช้าเราก็ค่อยกลับมาใหม่”

หลังจากพยายามกล่อมกันอยู่นาน ริวมันก็ยอมอย่างไม่เต็มใจ ทั้งสองจึงเดินย้อนกลับมาที่ชายหาด เมืองริมทะเลในยามค่ำคืนคึกคักพอสมควร ร้านอาหารและร้านขายของที่ระลึกเปิดไฟสีอบอุ่นส่องสะท้อนกับผิวน้ำ ระหว่างเดิน ริวมันก็หันไปกระซิบ

“นี่ๆ นายสังเกตมั้ย แถวนี้คนที่เป็นพวกมนุษย์สัตว์สายพันธุ์ปลาเยอะกว่าปกติเลยนะ”

ไทมันเหลือบตามองก็จริงตามนั้น หลายคนมีครีบ หางปลา หรือผิวที่สะท้อนแสงคล้ายเกล็ดเล็ก ๆ “ก็อยู่ติดทะเลนี่นา จะให้มีจิ้งจอกกับกระต่ายเต็มไปหมดแบบในเมืองได้ยังไงล่ะ”

ทั้งคู่หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเลือกนั่งกินอาหารที่ร้านริมทาง โต๊ะไม้ติดหน้าต่างมองออกไปเห็นคลื่นสาดโขดหิน เสียงดนตรีพื้นเมืองบรรเลงคลอเบา ๆ

ไม่นานก็มีชายหนุ่มท้องถิ่นเข้ามาทัก — ผิวดำเนียน ผมขาวยาวพลิ้ว หางปลาขนาดเล็กยื่นออกมาจากสะโพก ดูสง่างามแปลกตา เขายิ้มเป็นมิตร

“ท่าทางสองคนจะเป็นนักท่องเที่ยวสินะครับ? มาถึงเมืองเราก็โชคดีแล้ว อาหารทะเลสดๆ ต้องลองให้ได้เลย”

ริวมันกำลังเคี้ยวข้าวพลางตอบ “ไม่ใช่แค่มาเที่ยวหรอก เราจะไปสมัครงานที่ห้างใต้ทะเลน่ะ”

ชายหนุ่มเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนหัวเราะในลำคอ “งั้นเหรอ… ปกติคนพื้นนี่แทบไม่ค่อยไปทำงานที่นั่นหรอกครับ ส่วนใหญ่จะมีแต่นักท่องเที่ยวกับคนนอก ที่อยากลองอะไรแปลกใหม่”

“ทำไมล่ะ?” ไทมันถามเสียงเรียบ

สายตาของชายหนุ่มวูบไหวเล็กน้อย แต่ก็ยังคงยิ้ม “เอาเป็นว่า… ห้างนั้นมีข่าวลือไม่ค่อยดีนัก คนหายบ้าง ไฟดับเองบ้าง บางทีกล้องก็จับภาพประหลาด ๆ ได้ คนในเมืองเลยไม่ค่อยยุ่งด้วย แต่ถ้าสองคนตั้งใจแล้ว ก็ขอให้โชคดีนะครับ”

คำพูดทิ้งท้ายของเขา ทำให้บรรยากาศที่โต๊ะเงียบไปชั่วขณะ ริวมันยักไหล่แล้วหัวเราะดูตื่นเต้นมากกว่า เดิม“เห็นมั้ย นี้ยังไม่ทันลงก็มีเรื่องดีๆ แล้ว”

หลังจากนั้น ทั้งคู่ก็เดินกลับโรงแรมเล็ก ๆ ที่เช่าห้องไว้ ริวมันทิ้งตัวลงบนเตียงทันที

“ฮ่าาา… พรุ่งนี้ได้ลงไปแน่ๆ คราวนี้ไม่พลาดแล้ว”

ไทมันถอดเสื้อคลุมแขวนไว้เรียบร้อย ก่อนนั่งลงข้างเตียงมองเพื่อนที่กำลังจะเคลิ้มหลับ

“นายมานอนเตียงฉันทำไม”

เสียงคลื่นนอกหน้าต่างดังซัดซ่าเป็นจังหวะ ราวกับกำลังเตือนว่าพรุ่งนี้จะเป็นการเริ่มต้นของบางสิ่งที่ไม่อาจย้อนกลับ…

———

END

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***