บันทึกของครูปรียา

ฝนตกพรำอีกครั้งในช่วงบ่าย เมธายืนอยู่หน้าตู้เก็บเอกสารเก่าในห้องสมุด โรงเรียนเหมือนเงียบสนิท ไม่มีเสียงเด็กวิ่งเล่นเหมือนทุกวัน

เขาเปิดตู้ไม้เก่า และพบแฟ้มสีดำที่ป้ายชื่อเขียนด้วยตัวหนังสือจาง ๆ — “ครูปรียา — บันทึกส่วนตัว”

แฟ้มนี้เต็มไปด้วยเอกสารและสมุดบันทึกหลายเล่ม เปิดอ่านหน้าหนึ่ง เห็นวันที่เขียนว่า ๒๐ มิถุนายน ๒๕๔๓ — วันสุดท้ายที่อัญชันถูกพบตัว

ข้อความในสมุดเขียนด้วยลายมือบรรจง แต่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว:

> “ฉันเริ่มรู้สึกว่าอัญชันไม่เหมือนเดิม… เธอมักพูดคนเดียว มองสิ่งที่ฉันมองไม่เห็น เสียงกระดิ่ง… มันดังในห้องเรียนเก่า แต่ไม่มีใครเชื่อฉัน ครูเมธา… ถ้าคุณเจอบันทึกนี้ โปรดระวัง โรงเรียนนี้มีบางอย่างที่ไม่ควรถูกค้นหา”

เมธาอ่านแล้วขนลุก ลมหอบเอากลิ่นฝนเข้ามาพร้อมเสียงบางอย่าง — “กริ๊ง… กริ๊ง…”

เขาหันไปมองประตูห้องสมุด แต่ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น เสียงกระดิ่งยังคงดังแผ่ว ๆ เหมือนเรียกเขา

พลันภาพหนึ่งในบันทึกปรากฏขึ้น — รูปถ่ายของห้องเรียนเก่าตึกห้า และในมุมหนึ่งของภาพ มีเด็กหญิงอัญชันยืนมองกล้องด้วยรอยยิ้มบาง แต่ดวงตากลวงโบ๋เหมือนหายไป

ข้างใต้รูปมีข้อความเขียนว่า:

> “เธออยู่กับเราแล้ว… ครูปรียาเองก็ไม่รอด”

เมธาหยิบแฟ้มต่อไป และพบจดหมายฉบับหนึ่งซ่อนอยู่ด้านใน — เป็นจดหมายถึงครูคนใหม่ เขียนด้วยลายมือครูปรียา:

> “ถ้าคุณอ่านจดหมายนี้ แสดงว่าฉันไม่สามารถบอกใครได้อีกแล้ว โรงเรียนนี้… เก็บความลับไว้ในห้องเรียนเก่า ตึกห้า… เธออยู่ที่นั่น… รอใครสักคนที่จะเข้าใจ”

หัวใจเมธาเต้นแรง มือสั่นราวกับไฟฟ้าช็อต เขารู้แล้วว่าอัญชันไม่ได้เพียงปรากฏตัวให้เห็นเพื่อหลอกหลอน แต่เธอกำลังสื่อสาร — ต้องการบางสิ่งบางอย่างจากเขา

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าดังขึ้นด้านหลัง เขาหันไปเห็นแสงไฟวูบวาบในระเบียง เห็นเงาเด็กหญิงคนเดิมยืนถือกระดิ่ง มือเล็กยกขึ้นราวกับเรียกให้เขาเข้าใกล้

เมธากลืนน้ำลาย พยายามตั้งสติ —

“อัญชัน… ครูจะช่วยเธอเอง”

แต่ทันใดนั้น… ประตูห้องสมุดปิดลงแรง เสียงกระดิ่งดังต่อเนื่องราวกับกลืนเสียงทุกอย่างในอากาศ

> “อย่าเข้ามา… อย่า… เข้ามา…”

เสียงแผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยความเศร้าและคำเตือนที่ลึกล้ำ

เมธารู้ทันที — การค้นหาความจริงเกี่ยวกับอัญชันและตึกห้า จะไม่ใช่เรื่องง่าย และอาจต้องแลกด้วยสิ่งที่ไม่อาจเรียกคืนได้…