เช้าวันใหม่แสงอ่อนของพระอาทิตย์สาดเข้ามาในห้องพักครู ครูเมธายังคงนั่งนิ่งอยู่กับถ้วยกาแฟเย็น ๆ ในมือ ความฝันเมื่อคืนยังติดตา — เด็กหญิงในชุดนักเรียนถือกระดิ่งยืนมองเขาอยู่กลางห้องเรียนเก่าของตึกห้า
เขาลองเอื้อมมือไปแตะกระดาษโน้ตที่ลบออกเมื่อคืน — แต่มีร่องรอยชอล์กจาง ๆ ยังคงอยู่
> “…ฉันยังอยู่ที่นี่…”
เสียงกระดิ่งไม่ได้ดังในตอนกลางวัน แต่บางสิ่งในอากาศทำให้เขารู้สึกว่าโรงเรียนนี้ไม่เหมือนโรงเรียนอื่น
หลังเลิกสอน เมธาเดินไปที่ห้องสมุดเก่า ห้องไม้เต็มไปด้วยหนังสือผุหลายเล่มและแฟ้มเอกสารเก่าที่ถูกเก็บเข้าตู้สูง
เขาเปิดแฟ้มหนึ่ง — เป็นบันทึกการรับนักเรียนย้อนหลังสิบปี มีชื่อเด็กหญิงคนหนึ่งซ้ำ ๆ ปรากฏในเอกสารหลายฉบับ — “อัญชัน นิลบัว”
แต่แปลก… ไม่มีข้อมูลหลังปี ๒๕๔๓
“หายไปไหนนะ…” เมธาพึมพำกับตัวเอง
ครูจิราพรมาพบเขาที่ห้องสมุด
“ครูเมธา เจออะไรหรือเปล่าคะ?”
“ผมเจอชื่อเด็กหญิงอัญชัน… แต่ไม่มีข้อมูลหลังจากปี ๒๕๔๓”
เธอหันหน้าไปอีกทาง ทำเหมือนไม่ได้ยิน ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ “อัญชัน… เด็กคนนั้น เกิดเรื่องขึ้นหลายปีแล้วค่ะ”
เมธาเงียบไป ครูจิราพรจ้องตาเขา
“โรงเรียนเรา… เคยเกิดเหตุการณ์ร้ายแรง แต่คนส่วนใหญ่ไม่พูดถึง”
“เหตุการณ์อะไรครับ?”
เธอถอนหายใจช้า ๆ “เด็กหญิงคนนั้น… เธอไม่ได้จากไปตามธรรมชาติ ทุกคนพยายามลืมเรื่องนี้ แต่บางสิ่ง… บางอย่างยังอยู่”
ตอนบ่าย เมธาตัดสินใจกลับไปตึกห้าอีกครั้ง คราวนี้เขาเอาสมุดบันทึกเก่าที่เจอในห้องพักครูมากับตัว
บนโต๊ะเรียนที่วางกระดิ่ง เขาเปิดสมุดและพบข้อความเขียนด้วยลายมือเด็กหญิง:
> “ช่วยฉันด้วย… ใครบางคน… ทำให้ฉันอยู่ที่นี่ตลอดไป…”
ขณะอ่าน เสียงกระดิ่งก็ดังขึ้นอีกครั้ง — คราวนี้ชัดเจนและใกล้กว่าเดิม
เมธาสะดุ้ง เขายกไฟฉายส่องไปรอบ ๆ ห้อง แต่ไม่พบใคร
เพียงแต่… ในเงามืดมุมหนึ่ง มีเงาเล็ก ๆ ยืนอยู่เหมือนเคย
เด็กหญิงยกกระดิ่งขึ้น เหมือนเรียกร้องให้เขาเข้าใกล้
และในที่สุด เมธาก็ได้ยินเสียงกระซิบแผ่ว ๆ
> “ชื่อฉัน… คืออัญชัน…”
หัวใจเขาเต้นแรง เมธารู้แล้วว่าการสืบค้นเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ อีกต่อไป เด็กหญิงไม่ได้ปรากฏตัวเพียงเพื่อหลอกหลอน แต่เธอมีบางสิ่งที่ต้องการให้เขาเข้าใจ…
บางสิ่งที่เกี่ยวข้องกับความลับมืดของโรงเรียน
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 4
Comments