ตึกห้าไม่ได้ว่าง

เสียงฝนจากเมื่อคืนหยุดลง เหลือเพียงกลิ่นดินชื้นที่คลุ้งอยู่ทั่วลานโรงเรียน ครูเมธายืนอยู่หน้าตึกห้าในเช้าวันจันทร์ เขามองอาคารไม้ที่ซีดเก่าและป้ายเหล็กเป็นสนิมซึ่งเขียนว่า “อาคารเรียนหญิง พ.ศ. ๒๕๐๓”

บานประตูทุกบานปิดแน่น มีตราเทปกาวเก่า ๆ ติดไว้ราวกับเคยถูกปิดผนึกมานานหลายปี

“ครูจะเข้าไปทำไมครับ?” เสียงเด็กชายคนหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง

เมธาหันไปเห็นนักเรียนชายในชุดนักเรียนเปื้อนฝุ่น ยืนถือไม้กวาดอยู่

“เปล่าหรอก แค่ดูเฉย ๆ ครูใหม่อยากรู้ว่าทำไมถึงห้ามเข้า”

เด็กชายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนพูดเบา ๆ “เขาว่าข้างในยังมีของของพี่อัญชันอยู่ครับ...”

“อัญชัน?”

เด็กทำท่าจะพูดต่อ แต่เสียงครูจิราพรดังขัดขึ้น “ไปช่วยเพื่อนเก็บสนามเร็ว เดี๋ยวโดนทำโทษ!”

เด็กชายรีบวิ่งหนีไป ทิ้งให้เมธามองตามอย่างสงสัย

ตลอดทั้งวัน เขารู้สึกเหมือนมีใครมองอยู่ตลอดเวลา แม้ตอนสอนในห้องเรียนก็ยังได้ยินเสียง “กริ๊ง… กริ๊ง…” แผ่ว ๆ ลอยมากับลมผ่านหน้าต่าง

แต่เมื่อหันไป ไม่มีอะไรอยู่ตรงนั้นเลย

เย็นวันนั้น หลังจากครูคนอื่นกลับไปหมดแล้ว เมธายังนั่งทำแผนการสอนอยู่ในห้องพัก เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้นบนระเบียง เขาเปิดประตูออกไป — ไม่มีใคร

กระดานดำหน้าห้องถูกเขียนด้วยชอล์กคำว่า

> “อย่าเรียกชื่อฉัน…”

เขามองซ้ายขวา หัวใจเต้นแรง แล้วรีบลบคำออก แต่พอลบจนหมด เสียงกระดิ่งก็ดังขึ้นทันที กริ๊ง… กริ๊ง…

เสียงนั้นคราวนี้มาจากข้างในตึกห้าแน่ ๆ — ดังชัดจนไม้พื้นสั่น

เมธาหยิบไฟฉาย เดินฝ่าความมืดไปยังตึกต้องห้าม ประตูไม้แห้งเปราะเปิดออกด้วยเสียงเอี๊ยดที่ทำให้ขนลุกไปทั่วตัว กลิ่นอับและฝุ่นตีขึ้นมาทันทีที่เขาก้าวเข้าไป

ในแสงไฟฉาย เขาเห็นห้องเรียนเก่าที่เต็มไปด้วยโต๊ะไม้ผุ หนังสือเรียนสมัยเก่า และภาพนักเรียนหญิงในกรอบไม้แขวนบนผนัง บางรูปซีดจนแทบมองไม่เห็นใบหน้า

เมื่อเดินไปถึงห้องสุดท้ายชั้นล่าง เขาพบโต๊ะเรียนหนึ่งตัวที่ยังสะอาดอยู่ผิดปกติ ราวกับมีคนเช็ดอยู่ตลอดเวลา

บนโต๊ะนั้นมี กระดิ่งเล็กสีเงิน วางอยู่กลางโต๊ะ — มันเงางามราวกับเพิ่งถูกขัดใหม่

เสียงกระดิ่งดังเบา ๆ ทั้งที่ไม่มีใครแตะต้อง

“กริ๊ง…”

เมธายื่นมือไปจะหยิบ แต่ทันใดนั้น แสงไฟฉายก็ดับวูบ เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้นรอบตัว

เขาหันไปมอง เห็นเงาเล็ก ๆ ของเด็กหญิงในชุดนักเรียนเดินผ่านปลายห้อง

ไฟฉายกระพริบติดขึ้นอีกครั้ง — บนกระดานดำตอนนี้มีลายมือสีขาวที่ไม่รู้มาจากไหน เขียนช้า ๆ ด้วยตัวหนังสือบิดเบี้ยวว่า

> “ฉันยังอยู่ที่นี่…”

เสียงกระดิ่งดังถี่ขึ้นจนแทบกลบเสียงฝนที่เริ่มตกอีกครั้ง

เมธาถอยหลังช้า ๆ มือสั่น แต่สายตากลับจับจ้องไปที่เงาเล็ก ๆ ตรงมุมห้อง — เด็กหญิงคนเดิม กำลังยืนมองเขาอยู่เงียบ ๆ ด้วยใบหน้าที่เปียกฝน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***