เงาในรั้วโรงเรียน

เสียงกระดิ่งในยามค่ำ

ฝนยามเย็นโปรยปรายราวม่านบาง ๆ ปิดบังท้องฟ้าสีเทา เสียงลมหอบเอากลิ่นเปียกชื้นของดินเข้ามาในรถคันเก่าที่เพิ่งจอดนิ่งตรงลานโรงเรียน ครู เมธา ปิดเครื่องยนต์ สูดลมหายใจลึก ก่อนมองไปยังอาคารไม้สามชั้นที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางลานกว้าง

บนป้ายไม้เหนือบันไดมีตัวหนังสือเก่าจางจนแทบอ่านไม่ออก — โรงเรียนบ้านหนองนิลวิทยา

อาคารเรียนดูเหมือนจะผ่านกาลเวลามาหลายสิบปี สีไม้ซีดจนกลายเป็นสีเทา รอยน้ำฝนทิ้งทางไหลยาวลงมาถึงพื้น แสงสลัวจากดวงไฟนีออนเก่า ๆ หน้าห้องเรียนส่องวูบวาบเหมือนหายใจ เมธายกกระเป๋าเอกสารขึ้นพาดบ่า เดินฝ่าฝนไปยังห้องพักครูที่อยู่ท้ายตึก

“ครูเมธาใช่ไหมคะ?”

เสียงผู้หญิงดังขึ้นด้านหลัง เขาหันไปเห็นหญิงสาวในชุดกระโปรงครูสีน้ำตาลเข้ม ใบหน้ายิ้มบางแต่แววตาเย็นเฉียบ

“ฉันครูจิราพรค่ะ ฝ่ายปกครอง ยินดีต้อนรับนะคะ”

“ขอบคุณครับ ผมเพิ่งย้ายมาวันแรก ยังไม่ค่อยรู้ทางเท่าไร”

“เดี๋ยวฉันพาเดินดูรอบ ๆ ก่อนก็ได้ค่ะ”

ระหว่างเดินไปตามระเบียงไม้เก่าที่ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดใต้เท้า ครูจิราพรชี้ให้ดูอาคารต่าง ๆ — ตึกเรียนหลัก สนามฟุตบอล ห้องประชุม และตึกหนึ่งที่อยู่ลึกสุดทางด้านหลัง

“นั่นคือตึกห้า” เธอพูดพลางหันมามองเขา “เป็นอาคารเก่า ปิดไปนานแล้ว อย่าเข้าไปนะคะ โดยเฉพาะหลังหกโมงเย็น”

“ทำไมเหรอครับ?”

เธอนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนตอบเสียงเบา “เด็ก ๆ เขาว่า… ตอนกลางคืนจะมีเสียงกระดิ่งดังออกมาจากข้างใน”

เมธาหัวเราะเบา ๆ “เสียงกระดิ่งเหรอครับ?”

“ค่ะ… ทั้งที่โรงเรียนเราไม่ได้ใช้กระดิ่งแบบนั้นมานานแล้ว”

น้ำเสียงของเธอฟังดูราบเรียบ แต่บางอย่างในแววตากลับบอกว่าเธอไม่ได้ล้อเล่น

คืนนั้น หลังจากจัดของในห้องพักเสร็จ เมธานั่งจิบกาแฟมองฝนที่ยังตกไม่หยุด เขาได้ยินเสียงบางอย่างลอดเข้ามาพร้อมสายลม — “กริ๊ง… กริ๊ง…” เบา ๆ คล้ายเสียงกระดิ่งลม แต่ไม่สม่ำเสมอ บางครั้งถี่ บางครั้งห่าง

เขาขมวดคิ้ว ลุกขึ้นเปิดประตูออกไปที่ระเบียง แสงจากหลอดไฟหน้าห้องสั่นวูบวาบราวจะดับ

ลมเย็นพัดผ่านหน้า พร้อมเสียง “กริ๊ง… กริ๊ง…” ดังใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ

ตรงปลายอาคารห้า เขาเห็นเงาร่างเล็กของเด็กหญิงในชุดนักเรียนยืนอยู่กลางฝน ผมยาวเปียกแนบแก้ม มือหนึ่งถือกระดิ่งเล็ก ๆ ไว้แน่น

“หนู… อยู่คนเดียวเหรอ?” เมธาตะโกนถาม

เด็กคนนั้นไม่ตอบ เธอค่อย ๆ หันหน้ามาอย่างช้า ๆ — ใบหน้าขาวซีดปราศจากสีเลือด ดวงตากลวงโบ๋จนมองไม่เห็นลูกตา

เสียงกระดิ่งดังขึ้นอีกครั้ง “กริ๊ง… กริ๊ง…” ดังและสั่นระรัว

เมธาขยี้ตาแรงหนึ่งครั้ง เมื่อมองอีกที เด็กคนนั้นหายไป เหลือเพียงความว่างเปล่าและเงาดำของตึกห้าที่ฝนสาดกระทบ

แต่เสียงกระดิ่งยังไม่หยุด มันดังต่อเนื่องจากในอาคาร — จากห้องเรียนที่ควรจะถูกปิดตายมานาน

เขายืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพึมพำกับตัวเองว่า

“เสียงกระดิ่ง... มันมาจากไหนกันแน่?”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***

