ตอนที่3 โดนหาเรื่อง+ ข่าวลือ

เสียงนาฬิกาปลุกดังสนั่น

> “ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด…”

มือของไอเช็นยื่นออกมาปิดมันช้า ๆ เขามองเวลาแล้วเบิกตากว้าง

> “นี่มัน... แปดโมงครึ่งแล้วเหรอ!?”

เขารีบลุกขึ้นจากเตียงจนผ้าห่มปลิวไปอีกทาง ผมดำยุ่งเหยิงแทบไม่ทันจัด เสื้อยังไม่ทันติดกระดุมครบด้วยซ้ำ

เสียงของแม่ดังมาจากห้องครัว

> “คาสึโตะ! วันนี้แม่จะพาเนเนะไปโรงเรียนก่อนนะ! รีบกินข้าวหน่อยสิลูก!”

> “ครับแม่!”

เขารีบวิ่งไปหยิบข้าวปั้นที่แม่ห่อไว้ตั้งแต่เช้า ก่อนจะคว้าเสื้อคลุมโรงเรียนแล้วออกจากบ้านแทบจะพร้อมเสียงประตูปิด

ระหว่างทางไปโรงเรียน

ลมหายใจของเขาแรงขึ้นเล็กน้อยจากการวิ่ง แต่สีหน้าไม่หงุดหงิดเหมือนเมื่อก่อน

> เฮ้อ… แค่วันเดียวเองที่พลาด ตื่นสายได้ไงนะเรา...

เขาหยุดอยู่หน้าประตูโรงเรียนมองนาฬิกาอีกที — ยังพอเข้าเรียนได้ทันคาบสอง

ห้องเรียน A

เสียงครูดังขึ้นทันทีที่ประตูเปิด

> “คาสึโตะ ... มาสายนะวันนี้”

เด็กหนุ่มยืนตรง พลางโค้งศีรษะ

> “ขอโทษครับ ผมตื่นสาย”

ครูพยักหน้าเบา ๆ

> “คราวหลังระวังหน่อยล่ะ”

เขาเดินกลับไปนั่งที่ของตัวเอง สายตาหลายคู่มองมาอย่างแปลกใจ

เพราะเมื่อก่อน “คาสึโตะ ไอเช็น” จะเถียงกลับทันที แต่ตอนนี้ เขาเพียงยอมรับผิดอย่างสงบ

มิซึกิ ที่นั่งข้างหน้า เอียงตัวมากระซิบ

> “นายโอเคไหม? ปกติไม่เห็นนายมาสายนี่นา”

“นิดหน่อยน่ะ เมื่อคืนอ่านหนังสือเพลินไปหน่อย”

(จริงๆดูอนิเมะไปถึงตี1)

“ฮ่า ๆ นายเนี่ยจริงจังขึ้นเยอะเลยนะ”

ไอเช็นยิ้มบาง ๆ

> “ เดี๋ยวฉันช่วยติวให้เอาไหมพรุ่งนี้

ดีหรอ

ดีสิเอาไหม

ฝากด้วยนะไอเช็น

ช่วงพักกลางวัน

แสงแดดตอนเที่ยงลอดผ่านต้นซากุระข้างสนาม ม้านั่งไม้เดิมที่พวกเขาเคยนั่งเมื่อวานยังคงอยู่

ก่อนพักเที่ยง ไอเช็นหันไปบอกเพื่อน

> “มิซึกิ นายไปนั่งรอที่ม้านั่งเมื่อวานก่อนนะ ฉันจะไปซื้อของที่โรงอาหารแป๊บเดียว”

“ได้เลย อย่าหายไปนานล่ะ ”

ไอเช็นพยักหน้า แล้วเดินไปทางอาคารโรงอาหารซึ่งเต็มไปด้วยนักเรียนแน่นขนัด

โรงอาหาร

กลิ่นข้าวกับอาหาร ผสมกับเสียงจอแจของนักเรียนดังทั่วบริเวณ

เขาก้าวเข้าแถวซื้อขนมปังกับน้ำผลไม้เงียบ ๆ แต่เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง

> “อ้าว ๆ นี่ไม่ใช่คาสึโตะ ตัวปัญหาหรือไง?”

(อะไรของพวกนี้วะ รำคาญ)

เขาหันไปเห็นกลุ่มนักเรียนชายสามคน ยืนหัวเราะเยาะ คนหนึ่งย้อมผมน้ำตาลแดง สวมต่างหู

> “ได้ข่าวว่านายแกล้งทำตัวดีช่วงนี้เหรอ? ฮ่า ๆ เหมือนหมาใส่ปลอกคอเลยนะ”

เสียงหัวเราะดังรอบข้าง

ไอเช็นไม่ตอบ เขาหยิบขนมปังจากถาด จ่ายเงินอย่างสงบ แล้วหันจะเดินผ่านพวกนั้นไป

แต่เด็กชายคนนั้นขยับมาขวางทาง แล้วใช้ไหล่ชนเข้ากับเขาแรง ๆ

ถุงขนมปังในมือไอเช็นเกือบหล่น

> “ขอโทษที~ ไม่เห็นนะ” น้ำเสียงเย้ยหยันจงใจ

“…”

ทนไม่ไหวแล้ววะ กูต่อยมันได้ไหมเนี้ย (เสียงในหัว)

ไอเช็นยังนิ่งอยู่ เขามองคู่กรณีด้วยสายตาเย็นสงบ

แต่เมื่ออีกฝ่ายผลักหน้าอกเขาอีกครั้ง เสียง “ปึ๊ก” ดังสะท้อนในโรงอาหาร

> “อย่าคิดว่าทำตัวดีแล้วจะมีใครยอมรับนายง่าย ๆ เลยนะ คาสึโตะ”

ตอนนั้นเอง เด็กหนุ่มคนนั้นพยายามจะคว้าเสื้อเขา —

แต่ก่อนที่มือจะถึง ตัวของไอเช็นขยับเพียงนิดเดียว

มือของเขาจับข้อมืออีกฝ่ายแน่น แต่ไม่ถึงกับทำร้าย

แรงเพียงเล็กน้อยจากการบิดข้อมือกลับ ทำให้อีกฝ่ายทรุดเข่าลงโดยอัตโนมัติ

> “อ๊ะ... เฮ้ย!”

เสียงอุทานดังขึ้น พวกเพื่อนอีกสองคนถอยไปหนึ่งก้าว

ไอเช็นพูดเสียงเรียบ

> “ฉันไม่อยากมีเรื่อง... แต่ถ้านายจะขวาง ก็เตือนแค่นี้พอ”

เขาปล่อยมือทันที อีกฝ่ายลูบข้อมือแล้วมองอย่างไม่เชื่อสายตา

แรงเพียงเล็กน้อยของเขา กลับควบคุมสถานการณ์ได้หมดจด

ไอเช็นหยิบขนมจากพื้นขึ้นมา ปัดฝุ่น แล้วหันหลังเดินออกจากโรงอาหาร

เสียงซุบซิบของคนรอบข้างดังตามหลัง

> “นั่นเหรอ... ไอเช็น?”

“เขาไม่ได้ลงมือแรงเลยนะ แต่หมอนั่นทรุดแทบจะทันที...”

“น่ากลัว... แต่เหมือนเขาเปลี่ยนไปจริง ๆ”

ที่ม้านั่งหลังโรงเรียน

“นายไปนานจัง ฉันนึกว่านายโดนคนแย่งของในโรงอาหารซะแล้ว”

มิซึกิพูดติดตลกเมื่อเห็นไอเช็นกลับมา

ไอเช็นวางขนมปังบนโต๊ะแล้วยิ้มบาง ๆ

> “เกือบไปเหมือนกัน ”

“หา? หมายความว่าไง?”

“แค่มีคนหาเรื่องเล็กน้อยน่ะ”

“แล้ว... นายไม่ต่อยใช่ไหม?”

> “ไม่หรอก ฉันแค่... เตือนเขาเบา ๆ”

คำพูดเรียบง่ายของไอเช็นทำให้มิซึกิถึงกับขำ

> “เบา ๆ ของนายคงหมายถึงอีกฝ่ายทรุดแน่ ๆ ใช่ไหม?”

“อาจจะ”

ทั้งคู่หัวเราะเบา ๆ ขณะกินขนมปัง

บรรยากาศรอบตัวเงียบสงบ มีเพียงเสียงใบไม้สั่นไหวกับลมเย็นพัดผ่าน

> “นายรู้ไหมไอเช็น ฉันคิดว่านายไม่ใช่คนเลวเลยนะ” มิซึกิพูดขึ้น

“ทำไมถึงคิดแบบนั้น?”

“เพราะคนเลวจริง ๆ ไม่มีวันยอมเปลี่ยนตัวเองหรอก”

ไอเช็นมองหน้าเพื่อนอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบเบา ๆ

> “...ขอบใจนะ”

หลังเลิกเรียน

ตอนเย็น แม่ส่งข้อความมาบอกว่า

> “วันนี้แม่จะไปรับเนเนะเองนะลูก พักผ่อนบ้างนะ”

ไอเช็นมองข้อความแล้วพิมพ์ตอบกลับสั้น ๆ

> “ครับแม่ ขอบคุณครับ”

เขาเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋า แล้วเดินออกจากโรงเรียน

แต่ยังไม่ทันพ้นประตู ก็มีเสียงทักคุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลัง

> “เฮ้! ลูกพี่!”

เสียงเข้มปนหัวเราะของชายสองคนดังลั่น

เสียงนั้นก็คือ วาตารุ ไอจิ

อีกคนคือ อาคิโตะ ไดกิ

ทั้งคู่ใส่ชุดนักเรียนคนละโรงเรียน แต่สไตล์นักเลงเต็มตัว

> “ลูกพี่ไม่ได้เจอกันตั้งนาน! ไม่ได้ไปรับน้องเหรอ?”

“อืม 

ไอจิหัวเราะ

> “ฮ่า ๆ ลูกพี่นี่พูดเหมือนคนแก่เลยนะ! ไปเดินเล่นกันหน่อยไหม? มีร้านขนมใหม่แถวนี้ด้วย!”

“ ไม่ใช่ไปมีเรื่องนะ”

> “เอ้า ของแบบนั้นไม่มีหรอกลูกพี่! แค่เดินคุยกันเฉย ๆ เอง” ไดกิพูดยิ้มกว้าง

``เอาสิฉันก็ไม่ได้ไปเดินเล่นกับพวกนายนานละ”

ทั้งสามเดินไปตามถนนเลียบสวนสาธารณะ พูดคุยเรื่องสัพเพเหระ

แล้วพวกนั้นเป็นไงบ้าง

ก็ปกติ ลูกพี่ก็ไปหาพวกเขาบ้างนะ

เดี๋ยวหาเวลาไป

ทั้งสองคนก็พากันดีใจ

ครับ

แล้วพวกเขาก็พากันยิ้ม ไอเช็นที่มองเห็นก็แค่หัวเราะเบาๆ

เสียงหัวเราะดังสลับกับลมยามเย็น — เป็นบรรยากาศที่แปลกสำหรับคนอย่างไอเช็น

> “รู้ไหม พวกฉันยังพูดถึงลูกพี่อยู่เลยนะ ว่าถ้าไม่มีลูกพี่ตอนนั้น เราคงแย่” ไดกิพูดจริงจัง

“พอแล้วฉันอาย

ลูกพี่… ถึงจะพูดงั้น ฉันก็ยังเคารพอยู่นะ” ไอจิพูดพร้อมยิ้มบาง ๆ

นี่ไม่มีใครบอกหรอตอนนายยิ้มมันหน้ากลัว

จริงหรอครับ

พูดเล่น

แต่ในอีกมุมหนึ่ง...

นักเรียนหญิงสองคนที่ผ่านมาพอดี

เห็นภาพ “คาสึโตะ ไอเช็น” เดินกับชายผมทองและผมม่วงหน้าดุ

> “เฮ้ นั่นมันไอเช็นไม่ใช่เหรอ?”

“ใช่... แล้วคนพวกนั้นดูไม่ใช่เด็กดีแน่ ๆ”

“อย่าบอกนะว่าเขากลับไปคบพวกเก่าอีกแล้ว?”

มือถือถูกยกขึ้น — แชะ!

ภาพนั้นถูกแชร์ในกลุ่มนักเรียนในเวลาไม่กี่ชั่วโมง

พร้อมข้อความสั้น ๆ ว่า

> สุดท้ายก็แค่แสดงเองสินะ”

ค่ำวันเดียวกัน

ไอเช็นกลับถึงบ้าน เขาเปิดโทรศัพท์ดู เห็นข้อความในกลุ่มโรงเรียน

โพสต์นั้นเด้งขึ้นพร้อมคอมเมนต์มากมาย

> “ว่าแล้ว... คนแบบนั้นไม่มีวันเปลี่ยนหรอก”

“ปลอมตัวดีได้ไม่นานหรอก”

“สงสารคน ที่ไปคุยด้วย…”

เขาวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะเงียบ ๆ

แสงไฟในห้องสะท้อนใบหน้าสงบ แต่ในแววตานั้นมีบางอย่างที่สั่นไหว

> “อะไรวะเนี่ยกูแค่ไปเดินเล่น :-:

เขาหลับตา สูดลมหายใจยาว แล้วลืมตาขึ้นอีกครั้ง

พรุ่งนี้จะทำไงดีวะ

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นอีกครั้งในเช้าวันใหม่

วันนี้ไอเช็นตื่นตรงเวลา — เขาเดินลงบันได เห็นแม่กำลังเตรียมข้าวเช้าให้เนเนะ

> “เช้านี้ตื่นเร็วดีนะลูก”

“แค่ไม่อยากให้สายอีกครับ”

“ดีแล้วล่ะ”

เนเนะยกกล่องนมขึ้นแล้วพูดเสียงใส

> “พี่ไอเช็น วันนี้อย่าลืมยิ้มด้วยนะ!”

ไอเช็นหัวเราะเบา ๆ

> “รู้แล้วน่า เจ้าตัวเล็ก”

เขาหยิบกระเป๋า แล้วเดินออกจากบ้านไปพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ

โรงเรียน

เมื่อมาถึง เสียงซุบซิบเบา ๆ ดังขึ้นรอบตัว

> “นั่นเขาจริง ๆ เหรอ?”

“ฉันเห็นรูปในกลุ่มชัดเลย เดินกับพวกนั้นจริง ๆ”

“แหะ... แค่เห็นก็น่ากลัวแล้ว”

แต่ไอเช็นยังคงเดินเข้าห้องอย่างสงบ ไม่แสดงสีหน้าใด ๆ

เขาวางกระเป๋า นั่งลงที่โต๊ะตามปกติ

มิซึกิ มองหน้าเขานิ่งอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะพูดเบา ๆ

> “ไอเช็น... ข่าวลือที่คนพูดกัน—”

> “อ๋อ เรื่องเมื่อวานน่ะเหรอ?” เขาตอบเรียบ ๆ พลางหยิบสมุดออกมา

“พวกนั้นเป็นเพื่อนฉันน่ะ เราแค่ไปเดินเล่นกันเฉย ๆ ไม่มีอะไร”

> “อืม...” มิซึกิพยักหน้า

“งั้นฉันก็ไม่ถามต่อแล้ว นายพูดแบบนั้น ฉันเชื่อก็พอ”

ไอเช็นเลิกคิ้วเล็กน้อย

> “นายเชื่อฉันง่ายจัง”

เดี๋ยวก็โดนหลอก หรอกสักวันอะ

“ฉันเชื่อนะว่าที่นายเป็นตอนนี้มันไม่ใช่ภาพหลอกตา... ฉันก็ไม่จำเป็นต้องสงสัย”

เขายิ้มบาง ๆ ก่อนตอบ

> “ขอบใจนะ”

พักเที่ยง

เขาที่กำลังเดินไปชื้อน้ำเปล่ากับมิชึกิที่โรงอาหารทุกสายตาจองมองมาที่เขาหลังจากนั้นก็ได้ยินข่าวของเขา

``นั้นไงมาละ``

``สุดท้ายก็แค่แสดงเองสินะ```

``มิชึกิพูดนายเนี่ยดังจังนะ คนถ่ายรูปไปเดินเล่นก็เป็นข่าวลือละ

``เขาหัวเราะเบาๆ``

ขณะที่เดินไปเพื่อชื้อน้ำ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งทำของหล่น เขาเห็นก็เลยรีบเพื่อไปคืนให้ หลังจากนั้นก็มีเสียง

ดูนั้นสิจะขโมยของคนอื่นละ เดี๋ยวฉันจะไปฟ้องอาจารย์

เขาพูด นี่เธอ คนนั้นอะ ผู้หญิงคนนั้นหยุดแล้วก็ยืนตัวสั่นๆ ก่อนจะหันมา พร้อมเสียงสั่นๆ

คคคะ มีอะไรกับฉันหรอคะ พร้อมแววตาตาที่พร้อมจะร้องไห้

แบมือมาหน่อย

คะๆ พร้อมน้ำตาที่เริ่มไหลนิดๆ

หลังจากนั้นเขาจะใส่ของที่คนนั้นทำหล่นไป

ก่อนจะเดินจากไป

หลังจากนั้นเธอก็ได้ลืมตาขึ้นมาเอ้านี่ของฉันนี่นา

ฉันคิดว่าเขาจะรังแกฉัน นี่เป็นของสำคัญของฉันเลย ยังไม่ได้ขอบคุณเขาเลย เธอที่กำลังมองหาไอเช็นแต่ก็ไม่เห็น

ทุกสายตาจองมองที่เธอ

หน้ากลัวรีบไปก่อนดีก่อนเดี๋ยวไปหาตัวเขาเพื่อขอบคุณเขา

มิชึกิพูดทำไมนายไม่บอกว่าของหล่นละ ทำให้แบมือทำไม

ฉันกลัวว่าเธอจะร้องไห้ก่อนอะดิ (อันที่จริงไม่มีอะไรหรอก555แค่คิดว่ามันแท้ดี บอกมิชึกิไปแบบนี้โดนมองว่าบ้าแน่)

หลังเลิกเรียน

เสียงกริ่งบอกเลิกเรียนดังขึ้น

ไอเช็นและมิซึกิเก็บของแล้วตรงไปที่ห้องสมุด โรงเรียนเงียบลงตามเวลายามเย็น

แสงแดดส่องลอดกระจกลงบนโต๊ะอ่านหนังสือที่ทั้งสองนั่งอยู่

> “วันนี้อาจารย์ให้แบบฝึกหัดคณิตมาเยอะเลย นายช่วยติวหน่อยได้ไหม?” มิซึกิถาม

“แน่นอน”

เขาเปิดสมุด พอเห็นโจทย์ปุ๊บก็ตอบแทบจะทันที

> “ข้อนี้ใช้สูตรนี่นะส่วยตรงนั้นใช้แบบผสม ลองแยกตัวแปรตรงนี้ก่อนสิ”

“เดี๋ยว ๆ เดี๋ยว นายดูโจทย์แค่แวบเดียวเองนะ…”

“ก็เพราะมันง่ายน่ะ”

“ง่าย? อาจารย์ยังบอกว่านี่ยากสุดในชุดนี้เลยนะ!”

ไอเช็นยิ้ม

> “อาจารย์น่าจะตั้งโจทย์แบบนี้เพราะอยากให้เรารู้จักมองข้ามจุดที่ซับซ้อน ”

> “พูดเหมือนนายเป็นคนออกข้อสอบเองเลยนะ”

ไอเช็นหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนพูดต่อ

> “ฉันแค่เคยเรียนกับครูสอนพิเศษมาก่อนตอน ม1 เลยจำได้”

มิซึกิมองเขาอย่างอึ้ง ๆ

> “นายเคยตั้งใจเรียน? ไม่เห็นเข้ากับภาพลักษณ์นักเลงเก่าเลยนะ”

“มันแค่โดนบังคับเรียนเอง ”

ขณะที่ไอเช็นพูดเสร็จ มิชึกิ ก็กำลังจะพูดบางอย่าง ไอเช็นก็ได้พูดไปก่อน

อย่าถามว่าทำไมถึงโดนบังคับเรียนหรอ ฉันไม่อยากเล่า หลังนั้นมิชึกิก็พูด

ป่าวนายเนี้ยหล่อจังนะ เหมือนนักแสดงที่ฉันเคยดูตอนเด็กเลย  ถ้าได้จัดชงผมดีๆ ก็หน้าจะหล่อกว่านี้ หลังจากนั้น ไอเช็นก็พูด

``มิชึกิ

``อะไรหรอ

นายเป็นเกหรอ

ไม่ใช่เว้ยย

บรรยากาศในห้องสมุดเริ่มเงียบลง มีเพียงเสียงปากกาขีดเขียน

บางครั้งไอเช็นก็เอื้อมมือชี้จุดในหนังสือให้มิซึกิดู

สายตาของทั้งสองสบกันบ้างเป็นระยะ

> “ไอเช็น...” มิซึกิพูดขึ้นเบา ๆ

“ฮึ?”

“นายเนี้ยดูบ้ากว่าที่ฉันคิดนะ”

“นายก็ด้วยหรอ เนี้ยที่พูดแบบนี้”

ทำไมหรอ

ป่าวๆ

คำตอบนั้นทำให้มิซึกิ มองหน้าไอเช็น ก่อนจะยิ้มอ่อน ๆ

(เกป่ะเนี่ย)

หลังติวเสร็จ ทั้งสองเก็บของเดินออกจากห้องสมุด

ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีจากส้มเป็นน้ำเงิน

> “ขอบใจนะ ไอเช็น วันนี้เข้าใจขึ้นเยอะเลย”

“ไม่เป็นไร ถ้ามีอะไรไม่เข้าใจอีก ก็มาถามได้ตลอด”

“งั้น…พรุ่งนี้เจอกันนะ”

ไอเช็นพยักหน้า มองตามแผ่นหลังของมิซึกิที่เดินจากไป

ลมเย็นพัดผ่านอย่างเงียบงัน

> “ต่อให้คนอื่นจะพูดยังไง... แค่คนที่อยู่ใกล้เชื่อใจเรา ก็พอแล้ว”

คำพูดอย่างกับพระเอกในหนังเลย555

เขาเก็บมือไว้ในกระเป๋าเสื้อ ก้าวเดินกลับบ้านอย่างสงบ

                                 ตอนต่อไป

                         ไปเที่ยวเล่นกับเนเนะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***