ตอนที่ 2 เพื่อนคนแรกในโรงเรียน

แสงแดดอ่อนในยามเช้าสาดผ่านม่านสีซีดเข้ามาในห้องพักขนาดเล็ก เสียงนาฬิกาปลุกเก่าดังขึ้นพร้อมจังหวะสม่ำเสมอ

> “ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด...”

มือของเด็กหนุ่มยื่นออกมาปิดเสียงนั้นอย่างแม่นยำราวกับเครื่องจักร เขานอนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะลืมตาขึ้นช้า ๆ

คาสึโตะ ไอเช็น อายุ 16 ปี — เด็กหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ผมสีดำ  สวยยุ่งนิด ๆ และดวงตาคมที่มักดูเย็นชา เขามองเพดานนิ่งราวกับกำลังชั่งน้ำหนักบางสิ่งในใจ ก่อนจะยกตัวขึ้นนั่งพิงหัวเตียง

โต๊ะอ่านหนังสือในมุมห้องเต็มไปด้วยหนังสือเรียนที่ถูกจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบขัดกับชื่อเสียงของเจ้าของมัน

เมื่อหนึ่งปีก่อน ใคร ๆ ต่างเรียกเขาว่า “ตัวปัญหาของโรงเรียน”

แต่ตอนนี้... เขากำลังพยายามเริ่มต้นใหม่

เสียงเล็ก ๆ ดังแทรกความเงียบ

> “ไอเช็น... ตื่นหรือยังคะ?”

เด็กหญิงตัวเล็กวัยหกขวบเปิดประตูเข้ามาพร้อมกล่องข้าวในมือ ดวงตากลมโตสีน้ำตาลของเธอฉายแววสดใส

เธอคือ คาสึโตะ เนเนะ — น้องสาวเพียงคนเดียวของเขา และคือเหตุผลที่เขาเลือกจะเปลี่ยนตัวเองทั้งหมด

ไอเช็นยิ้มบาง ๆ

> “ตื่นแล้วครับคุณหนูเนเนะ”

เขาลุกขึ้นจากเตียง เดินไปล้างหน้าในห้องน้ำเล็ก ๆ ขณะมองตัวเองในกระจก — เด็กหนุ่มที่สายตาแข็งกร้าวในอดีต ตอนนี้กำลังมองตัวเองด้วยแววตาที่ต่างออกไป

> ฉันทำพลาดมามากพอแล้ว... ถึงเวลาต้องทำสิ่งที่ถูกต้องสักที ก็นะใช้ชีวิตแบบไม่สนอะไรเลยมา1ปีเลยเรา:-: เหนื่อยวะ555

หลังจากอาบน้ำเสร็จ ผมก็ได้ลงไปเอาข้าวกล่องที่ทำเอง นี่ของเนเนะนะเอาไปด้วย

ค่าา

> “พี่ไปโรงเรียนก่อนนะ วันนี้ต้องเอา100คะแนนเต็ม

“พี่ไอเช็นสู้ ๆ นะ หนูจะเชียร์จากห้องเรียน!”

เธอยื่นมือเล็ก ๆ มาทำท่าชูสองนิ้วให้ เขายื่นมือมาชนเบา ๆ แล้วสะพายกระเป๋าออกจากบ้าน

แล้วก็ฝากให้แม่ไปส่งน้อง

โรงเรียนมัธยมปลายฮาเซกาวะ – ห้อง A

เสียงพูดคุยจอแจในห้องเรียนชั้นปีที่หนึ่งหายไปในพริบตาเมื่อประตูถูกเปิดออก

> “...เขามาแล้ว”

“คาสึโตะ... ดูสิ ยังเหมือนเดิมเลย”

สายตาหลายคู่มองเด็กหนุ่มที่เดินเข้ามาอย่างเงียบ ๆ เขาก้าวอย่างมั่นคง มือซ้ายถือกระเป๋า คิดในใจ

 ปีก่อนกูหน้า จะเหี้ยจัดเลย

> “เช้านี้เงียบดีนะทุกคน” เสียงครูประจำชั้นดังขึ้น “โอเค วันนี้เราจะมีแบบทดสอบคณิตศาสตร์เบา ๆ”

เสียงบ่นดังขึ้นทั่วห้อง

ไอเช็นเพียงยกคิ้วขึ้นนิด ๆ ก่อนจะหยิบดินสอขึ้นมา เขาเริ่มแก้โจทย์อย่างนิ่งสงบ ตัวเลขซับซ้อนเรียงรายเต็มกระดาษ แต่ใบหน้าของเขากลับดูผ่อนคลายอย่างน่าประหลาด

ภายในเวลาไม่ถึงสิบนาที เขาวางดินสอลงก่อนใคร

ครูหันมามองแล้วถามขึ้น

> “เสร็จแล้วเหรอ คาสึโตะ?”

“ครับ”

“ตรวจดีหรือยัง?”

“ครับ ผมแน่ใจว่าถูกครับ”

น้ำเสียงเรียบ แต่แฝงความมั่นใจอันเงียบสงบ

ครูยกกระดาษของเขาไปตรวจอย่างเร็ว แล้วเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

> “เต็มร้อย… ฝีมือดีนะ ดูเหมือนนายจะตั้งเรียนเก่งจริง ๆนะเนี้ย”

อ่อครับ:-:

เสียงฮือฮาเบา ๆ ดังรอบห้อง แต่ไม่มีใครกล้าแสดงออกชัดเจน

เด็กชายบางคนกระซิบ

> “หมอนั่น… ทำคะแนนเต็ม?”

“ไม่อยากจะเชื่อเลย…”

คือกูได้ยินทุกคำนะเว้ย

ื

ช่วงพักกลางวัน

ไอเช็นนั่งคนเดียวที่ม้านั่งข้างสนาม บรรยากาศรอบตัวเงียบสงบ ลมพัดผ่านใบไม้พลิ้ว เสียงหัวเราะของเพื่อนร่วมชั้นดังจากระยะไกล

เขาหยิบข้าวกล่องที่ทำเองเปิดดู — ไข่เจียวตัดเป็นรูปหัวใจเล็ก ๆ กับข้าวหอม ๆ ที่ถูกบรรจงจัดเรียงอย่างน่ารัก

ทำแบบเดียวกับของเนเยอะเลย :-:

“ต้องเปลี่ยนเป็นเมนูของตัวเองละ”

ขณะนั้นเอง เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้นจากด้านหลัง

> “นาย... คาสึโตะใช่ไหม?”

เด็กชายคนหนึ่งในห้องเดียวกันเดินเข้ามายืนเก้ ๆ กัง ๆ ถือข้าวกล่องในมือ

> “ฉันชื่อ มิซึกิ นั่งข้าง ๆ นาย... เอ่อ ถ้าไม่รังเกียจ ฉันขอนั่งด้วยได้ไหม?”

ไอเช็นมองเงียบ ๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า

เอาตอบด้วยรอยยิ้มเล็กๆ

> “ตามสบาย”

ทั้งคู่กินข้าวโดยไม่พูดอะไรกันมาก แต่ความเงียบในตอนนั้นกลับไม่อึดอัดอย่างที่คิด

จนกระทั่งมิซึกิพูดขึ้น

> “รู้ไหม เมื่อก่อนฉันก็กลัวนายเหมือนกัน... แต่ตอนเห็นนายตั้งใจเรียนวันนี้ ฉันว่ามันเท่มากเลยนะ”

ไอเช็นเงยหน้าขึ้นนิด ๆ

> “ขอบใจนะ”

“ไม่ต้องขอบใจก็ได้ ฉันอยากก็แค่อยากเป็นเพื่อนกับนาย”

นายไม่กลัวหรอ ก็รู้นิว่าอดีตฉันเป็นไง

ถ้าฉันกลัวฉันไม่มาหานายหรอก

ก็จริง:-:

ฉันอยากเป็นเพื่อนกับนาย นะ แล้วก็อยากให้ช่วยสอนให้หน่อยฉันเพิ่งเคยเห็นคนที่ทำไวขนาดนี้

โอเค ถ้านายไม่กลัวฉัน

ขอบคุณนะ

เขายิ้มบาง ๆ นั่นเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนที่รอยยิ้มของเขาเกิดจากความรู้สึก “อบอุ่น” จริง ๆ

หลังเลิกเรียน

ขณะที่เขากำลังเก็บหนังสืออยู่ ก็ได้มีคนเดินมาหา

นี่ คาสึโตะพรุ่งนี้มากินข้าวด้วยกันไหม

ในขณะนั้นเสียงในห้องก็ดังขึ้น

มิชึกิ คิดอะไรอยู่ ที่ไปขอกินข้าวกับหมอนั่น

ใช่ๆ เดี๋ยว ก็โดนลังแก มาเชื่อดิ

คือกูได้ยินนะเว้ย!-!

ผมที่นิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบว่า

ได้สิ ถ้านายอยากกินกับฉัน

โอเค เจอกันนะ แล้วมิชึกิก็ได้เดินออกจากห้อง

ทุกสายตาจองมามองผมแต่ผมก็ไม่ได้สนใจ

ผมก็เดินออกจากห้องเลย

ขณะที่คาสึโตะกำลังเดินไปที่โรงเรียนของเนเนะ ก็ได้พบกลับเพื่อนของเขา สองคน

นี่ลูกพี่

ลูกพี่

พวกนายเองหรอว่าไง

ลูกพี่มีเวลา ว่างไปหาคนในแก๋งไหมครับ

ไม่ ฉันบอกแล้วว่าจะเลิกเป็นนักเลงแล้วอีกอย่างฉันต้องไปรับ น้องสาว

แต่ว่า

ไม่มีแต่

ฟังนะถึงฉันจะเลิกเป็นนักเลง แต่ฉันไม่ได้บอกว่าจะเลิกเป็นเพื่อนกับพวกนายนะถ้าฉันว่างก็จะไปหาพวกนายนั้นละ บอกพวกมันด้วย 

โอเครครับลูกพี่

เอาละเอาแยกย้าย

ครับ

ครับ

เมื่อเขาเดินไปถึงโรงเรียนของเนเนะ

 เนเนะรีบวิ่งมาหา

เดี๋ยวสิเนเนะละวังล้มนะ

> “พี่คาสึโตะ~! วันนี้หนูได้สติ๊กเกอร์ดาวทองจากคุณครูด้วย!”

> “เก่งมากเลยครับ ดาวทองด้วยนะ”

“แล้วพี่ล่ะ ได้ดาวไหม?”

> “อืม... ได้เต็มร้อยแทนดาวทองเลยล่ะ”

“ว้าววว! งั้นคืนนี้หนูจะทำของหวานให้พี่เป็นรางวัล!”

โอเค งั้นเรากลับบ้านกัน บอกลาครูด้วย

ค่ะ

อยากกินขนมไหม

กินค่ะ

หลังจากนี้นทั้ง2คนจะมีรอยยิ้ม บนหน้าพร้อมเสียงหัวเราะ

เสียงหัวเราะของทั้งคู่ก้อง แสงอาทิตย์ยามเย็นส่องผ่านหน้าของพวกเขา เหมือนยืนยันว่าชีวิตของไอเช็นเริ่มเปลี่ยนไปจริง ๆ

เมื่อกลับถึงบ้าน

เขานั่งมองน้องสาวทำขนมเจลลี่ของเล่นในห้องครัว ใบหน้าของเขาผ่อนคลายแต่แฝงความมุ่งมั่น

> เราก็บ้าเหมือนกันเนอะ มีสมองแต่เพิ่งมาใช้จะใช้

หลังจากนั้นก็พากันกินขนมของเนเนะกัน2คน

หลังอาบน้ำส่งเนเนะเข้านอนเสร็จ

ก่อนจะเข้านอนผมก็ได้คิด เรื่องสำคัญเรื่อง1

ลืมเลยว่า มิชึกิ จะมากินข้าวด้วย

ไม่ใช่ว่าจะถ้ามาหลอกกันหรอกนะ คนยิ่งกลัวๆ:-:

แต่ถ้านายก็หลอกฉันก็พร้อมที่จะสอนบทเรียนให้5554

วันนี้เราทำแค่ข้าวกล่องของเนเนะ

ไม่เป็นไรพรุ่งนี้ค่อยไปชื้อขนมปังเอา

 หลังจากนั้นเขาก็ได้ปิดไฟเพื่อเข้านอน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***