ตอนที่ 5 : หุบเขาแห่งความมืด

เสียงลมหนาวพัดพาเอาความเงียบงันแปลกประหลาดเข้ามาปกคลุมทั่วผืนป่า เหลียนซินเดินนำหน้าด้วยแววตาแน่วแน่ แม้ในใจจะหวาดกลัวแต่เธอรู้ดีว่าการถอยกลับไม่ใช่ทางเลือกอีกต่อไป หลังจากคืนแห่งคำสาปที่หมู่บ้านนักเวท เธอได้รู้ว่า “หุบเขาแห่งความมืด” คือจุดเดียวที่อาจมีคำตอบเกี่ยวกับเพลิงหงส์ในตำนาน และอาจเป็นที่ซ่อนของพลังที่สามารถล้างคำสาปที่กำลังคุกคามโลกมนุษย์ได้

“เจ้ามั่นใจหรือ เหลียนซิน?” — เสียงของเฟิงหานดังขึ้นเบา ๆ จากด้านหลัง เขาคืออัศวินหนุ่มผู้ถูกโชคชะตาผูกพันให้เดินร่วมทางกับเธอ

“ข้าไม่แน่ใจ” เธอตอบพลางยกตาขึ้นมองท้องฟ้าที่เริ่มมืดครึ้ม “แต่ในทุกตำนาน พลังของหงส์เพลิงมักถูกเก็บไว้ในที่ที่ไม่มีแสง… หากไม่ไป ข้าก็จะไม่มีวันรู้”

เส้นทางสู่หุบเขาเต็มไปด้วยหมอกหนาและเสียงกระซิบที่ลอยมากับลม เหมือนใครบางคนกำลังเฝ้ามองพวกเขาอยู่ตลอดเวลา เหลียนซินรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนบางอย่างในจิต—ความรู้สึกที่คล้ายกับตอนที่เธอได้ยินเสียงเพลิงหงส์เรียกจากในความฝันครั้งแรก

เฟิงหานชักดาบออกมา “ระวังตัว… ข้าไม่ชอบความเงียบแบบนี้เลย”

“เงียบ… แต่เต็มไปด้วยเสียงที่คนทั่วไปไม่ได้ยิน” เหลียนซินกระซิบตอบ เสียงนั้นชวนให้หัวใจสั่นสะท้านราวกับเป็นเสียงของอดีตที่หวนคืน

เมื่อพวกเขาก้าวลึกเข้าไป หมอกก็หนาขึ้นจนมองแทบไม่เห็นทางข้างหน้า กิ่งไม้บิดเบี้ยวราวกับมือปีศาจ ส่วนพื้นดินเต็มไปด้วยเงาดำที่เคลื่อนไหวเองได้ เฟิงหานฟันผ่านเงานั้น แต่กลับไม่มีเลือด ไม่มีเนื้อ มีเพียงกลุ่มควันสีดำลอยขึ้นแล้วหายไป

“สิ่งเหล่านี้คือเงาวิญญาณของผู้ที่ล้มตายที่นี่” เหลียนซินเอ่ยเสียงเรียบ “พวกเขายังไม่อาจไปสู่สุคติ เพราะถูกพันธนาการด้วยคำสาปแห่งอดีตกาล”

ในที่สุด ทั้งคู่ก็มาหยุดอยู่หน้าทางเข้าหุบเขา—ประตูหินขนาดมหึมาที่มีอักขระโบราณเรืองแสงสีแดงคล้ำสลักอยู่ รอบ ๆ เต็มไปด้วยเศษซากของรูปปั้นหินที่ถูกทำลาย บางชิ้นเป็นรูปหงส์ บางชิ้นเป็นรูปมังกร เหมือนครั้งหนึ่งที่นี่เคยเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์

“นี่คือ… ที่ที่เทพโบราณถูกผนึกไว้?” เฟิงหานถาม

เหลียนซินพยักหน้า “ว่ากันว่า เทพแห่งเงามืดเคยพยายามช่วงชิงเพลิงหงส์ แต่ถูกผนึกไว้ ณ หุบเขาแห่งนี้ โดยผู้ถือครองเพลิงคนสุดท้าย”

เมื่อเธอเอามือแตะที่อักขระบนประตู แสงเพลิงในร่างของเธอก็ส่องสว่างขึ้นโดยไม่รู้ตัว อักขระเหล่านั้นตอบสนอง—ประตูหินค่อย ๆ แยกออกพร้อมเสียงสะเทือนราวฟ้าผ่า

ภายในหุบเขามีเพียงความมืดและเสียงลมหายใจเบาบาง ราวกับสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่กำลังหลับใหลอยู่ใต้พื้นดิน แสงเพลิงจากในตัวเหลียนซินส่องทางให้พวกเขาเดินลึกเข้าไป จนพบแท่นหินสูงกลางถ้ำ ด้านบนมี “ผลึกสีแดงเพลิง” ลอยอยู่เหนืออากาศ เปล่งประกายงดงามราวหัวใจของดวงอาทิตย์

“นั่นคือ… หัวใจหงส์เพลิง” เหลียนซินพึมพำ เธอรู้ทันทีว่านี่คือสิ่งที่เธอตามหามาตลอด

แต่ก่อนที่เธอจะก้าวเข้าไป เสียงหัวเราะแผ่วเบาแต่เย็นเยียบก็ดังขึ้นจากทุกทิศ

“เจ้ามาช้าไป… ทายาทแห่งเพลิง”

เงาดำหนาทึบค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นเป็นร่างของชายในชุดคลุมสีดำสนิท ดวงตาของเขาแดงวาบราวกับเลือด เฟิงหานยกดาบขึ้นตั้งรับในทันที แต่แรงกดดันจากอาคมที่ปล่อยออกมาทำให้ทั้งถ้ำสั่นสะเทือน

“เจ้าเป็นใคร!” เฟิงหานตะโกนถาม

“ข้าคือผู้เฝ้าผนึก… หรือบางคนเรียกข้าว่า เทพเงามืด” เขายิ้มบาง ๆ “ข้าเฝ้ารอวันหนึ่งที่ทายาทแห่งเพลิงจะกลับมา เพื่อจะได้… ครอบครองเพลิงนั้นอีกครั้ง”

เหลียนซินจ้องเขาโดยไม่หวั่นไหว “เจ้าคิดผิด ข้ามาเพื่อยุติคำสาป ไม่ใช่ส่งต่อมัน!”

ทันใดนั้น เปลวเพลิงสีแดงทองพุ่งขึ้นจากร่างของเธอ ประสานกับดาบของเฟิงหาน กลายเป็นคมเพลิงที่เจิดจ้าเกินต้านทาน ทั้งสองร่วมแรงกันต่อสู้กับเทพเงามืด ทว่าเงามืดนั้นกลับแยกร่างเป็นร้อยร่าง พุ่งเข้าล้อมรอบพวกเขา

“เจ้าจะไม่มีวันชนะ… เพราะที่นี่คือแดนของข้า!” เสียงของเทพเงามืดดังก้องไปทั่ว

เหลียนซินกัดฟัน “ถ้าแสงของข้ายังไม่ดับ ความมืดของเจ้าก็ไม่มีวันชนะเช่นกัน!”

เธอหลับตา ปล่อยให้พลังเพลิงหงส์ในกายแผ่ขยายออกไปทั่วถ้ำ แสงสีทองแดงส่องทะลุเงามืดทั้งปวง เผาผลาญอาคมที่กักขังอยู่มานับพันปี แต่ในขณะเดียวกัน พลังนั้นก็ดูดกลืนพลังชีวิตของเธอไปทีละน้อย

เฟิงหานตะโกน “เหลียนซิน! หยุดก่อน มันกำลังเผาเจ้าทั้งเป็น!”

“ถ้าไม่ทำ… เราทุกคนจะไม่มีวันหลุดพ้นจากคำสาปนี้!”

เสียงระเบิดของพลังเพลิงดังสนั่นทั่วหุบเขา เงามืดทั้งหลายสลายไปเป็นเถ้าควัน ทว่าก่อนจะหายไป เทพเงามืดยังคงหัวเราะแผ่วเบา “เจ้าคิดหรือว่าการชนะข้าครั้งนี้จะจบสิ้น… จุดจบที่แท้จริง เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น หงส์เพลิงน้อยของข้า—”

เหลียนซินทรุดลงกับพื้น หัวใจของหงส์เพลิงค่อย ๆ ลอยเข้ามาหาเธอ และซึมเข้าสู่ร่างกายอย่างช้า ๆ แสงสว่างจากเพลิงหงส์ส่องไปทั่วทั้งหุบเขา ความมืดจางหาย แต่ในใจของเธอกลับได้ยินเสียงหนึ่งกระซิบอีกครั้ง

“เพลิง… ที่เจ้าถือครอง จะเป็นทั้งแสงและเงาในเวลาเดียวกัน...”

เฟิงหานประคองเธอไว้ “เจ้าทำได้แล้ว เหลียนซิน…”

แต่เธอกลับยิ้มเศร้า “ไม่ใช่หรอก… มันเพิ่งเริ่มต้นต่างหาก”

แสงเพลิงค่อย ๆ มอดลง เหลือเพียงความเงียบงัน และรอยแยกขนาดใหญ่กลางพื้นหุบเขา ซึ่งมีบางสิ่งกำลัง “ตื่นขึ้น” จากใต้พื้นนั้น...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***