ตอนที่ 3 : แสงเพลิงในหมู่บ้านนักเวท
หมู่บ้าน “อวิ๋นซี” ตั้งอยู่ทางตอนเหนือของแผ่นดินหลิงอวิ๋น — ดินแดนแห่งมนตราและพลังธาตุ
ที่นี่ ผู้คนต่างถือกำเนิดมาพร้อมพลังเวทในสายเลือด ไม่ว่ามากหรือน้อย ต่างฝึกฝนเพื่อเข้าสู่ “สำนักหลิงเทียน” สำนักเวทสูงสุดของโลกมนุษย์
แต่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่ห่างไกลจากตัวเมือง มีเด็กหญิงผู้หนึ่งเติบโตมาพร้อมคำลึกลับติดตัว — “เด็กแห่งเปลวเพลิงฟ้า”
---
อวี้หลิงในวัยสิบสองปี นั่งอยู่บนหลังคาบ้านไม้ มองท้องฟ้าที่มีหมอกขาวลอยปกคลุม
แสงอาทิตย์ส่องต้องใบหน้าเรียวอ่อนของนาง ดวงตาสีดำขลับเหมือนบ่อน้ำลึกสะท้อนแสงแดงเพลิงแผ่วบางอยู่ในนั้น
นางจำไม่ได้ว่ามาจากไหน จำไม่ได้แม้แต่ชื่อเดิมของตน
รู้เพียงว่าหญิงชราผู้เก็บนางมาเลี้ยงตั้งชื่อให้ว่า “หลิง” — เพราะวันนั้นมีเพลิงลุกขึ้นจากลำธารขณะเจอนาง
> “หลิงเอ๋อร์ อย่ามัวแต่มองฟ้า ลงมาช่วยยายกวาดลานสิเจ้าคะ”
เสียงของ “ท่านยายหลิว” ดังขึ้นจากเบื้องล่าง
เด็กสาวหัวเราะเบา ๆ แล้วกระโดดลงมาอย่างคล่องแคล่ว — เท้าเปล่าของนางสัมผัสพื้นอย่างแผ่วเบา แต่พื้นกลับเกิดรอยไหม้บางจุดโดยไม่รู้ตัว
---
เวลาผ่านไป หลิงเติบโตขึ้นในหมู่บ้านนักเวท
แต่กลับไม่มี “พลังเวท” ใดปรากฏออกมาเลย
เด็กคนอื่น ๆ สามารถร่ายเวทเบื้องต้นได้ตั้งแต่ห้าขวบ
แต่ไม่ว่านางจะพยายามเพียงใด เวทมนตร์ของนางกลับ “ไม่ตอบสนอง”
> “หลิงเอ๋อร์ไม่มีพลังหรอก ว่ากันว่าเด็กที่ตกจากฟ้ามักจะอับโชค”
“บางทีอาจเป็นลูกปีศาจก็ได้”
เสียงนินทาเหล่านั้นติดตามนางไปทุกที่
ท่านยายหลิวพยายามปกป้อง
> “เจ้าพวกเด็กปากเสีย! หลิงเอ๋อร์ของข้าใจดีจะตาย”
แต่ทุกครั้งที่ได้ยิน นางเพียงยิ้มเงียบ
ในดวงตานั้นกลับมีบางสิ่งแปลกประหลาด... ราวกับมีเพลิงที่กำลังอดกลั้นอยู่ภายใน
---
คืนหนึ่ง ท้องฟ้ามืดสนิท ฝนฟ้าคะนองโหมแรง
หลิงสะดุ้งตื่นจากความฝัน — ความฝันเดิมซ้ำ ๆ ที่นางเห็น “หอทองคำกลางเมฆ”
และเสียงของชายผู้หนึ่งเรียกชื่อ
> “หลิงเอ๋อร์...”
นางมองไปรอบตัว เหงื่อชุ่มหลัง
ฝนกระหน่ำลงบนหลังคา เสียงฟ้าร้องดังก้องราวกับหัวใจจะหลุดออกจากอก
ทันใดนั้น แสงฟ้าผ่าฟาดลงใกล้บ้านพอดี
บ้านข้าง ๆ ถูกไฟลุกไหม้ เสียงร้องของผู้คนดังสนั่น
“ไฟ! ไฟไหม้!”
หลิงตกใจ รีบวิ่งออกไปช่วย แต่พอเอื้อมมือไปจับประตูไม้ — เพลิงสีแดงกลับพุ่งออกจากฝ่ามือนางโดยไม่รู้ตัว
ไฟที่ลุกขึ้นนั้นกลับดับลงแทนที่จะลุกไหม้ต่อ
ทุกคนตะลึง
> “เพลิง... ดับเองงั้นหรือ?”
“นั่นมันอะไรกันแน่!”
ท่านยายหลิวรีบคว้ามือนาง
“กลับบ้านเดี๋ยวนี้!”
---
คืนนั้น หลังเหตุการณ์สงบ
หญิงชราจ้องมองเด็กสาวด้วยสายตาหนักแน่น
> “หลิงเอ๋อร์ เจ้ารู้หรือไม่ ว่าเพลิงในกายเจ้ามิใช่เพลิงธรรมดา... มันคือเพลิงที่สวรรค์ไม่อาจรับไว้ได้”
เด็กสาวเบิกตากว้าง “ท่านยายหมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ?”
“คืนที่ข้าเจอเจ้า... ฟ้าแยกออก มีเพลิงสีโลหิตตกจากท้องฟ้า เจ้าคือสิ่งที่ตกลงมาพร้อมเพลิงนั้น”
คำพูดนั้นทำให้นางนิ่งงัน
หัวใจสั่นสะท้าน — ราวกับภาพเลือนรางในหัวเริ่มหวนคืน
เสียงกลองศึก... เสียงหญิงร้องไห้... และเสียงผู้ชายคนหนึ่งเรียกชื่อของนาง...
---
คืนนั้นเอง เพลิงสีแดงเริ่มลุกขึ้นจากแผ่นหลังของนางอีกครั้ง
แต่มันไม่เผาไหม้ผ้า ไม่เผาผิว — มันเต้นราวกับมีชีวิต และส่งเสียงร้องเบา ๆ เหมือนเสียงนก
จากเพลิงนั้น ปรากฏภาพเงาของ “หงส์เพลิง” แผ่วจางในอากาศ
ดวงตาของมันหันมามองนาง... ก่อนจางหายไปกับสายลม
หลิงยกมือแตะหน้าอกของตน น้ำตาเอ่อโดยไม่รู้เหตุผล
> “ข้าคือ... ผู้ใดกันแน่...”
---
รุ่งเช้า ท่านยายหลิวพบเพียงรอยไหม้รูปปีกหงส์บนพื้นไม้
ส่วนเด็กสาวได้หายตัวไปจากบ้าน...
> “เมื่อเพลิงแห่งเคราะห์เริ่มลุก ด่านแรกของฟ้าก็เริ่มขึ้นแล้ว...”
---
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments