ฟ้าสว่างวาบเหนือวิมานทองคำ เสียงระฆังสวรรค์ดังขึ้นสามคราเป็นสัญญาณแห่งการพิพากษา เทพธิดาหลิวเหม่ยยืนอยู่กลางโถงใหญ่ เสื้อคลุมขาวขาดวิ่นจากการต่อสู้ หน้าผากยังมีรอยแผลจากฟ้าผ่า ริมฝีปากซีดจางแต่ดวงตากลับแน่วแน่
“เจ้ากล้าลอบลงโลกมนุษย์ทั้งที่ยังไม่ชำระบาปเก่า” เสียงของ เทียนหวัง ดังสะท้อนก้อง “และยังกล้าฝ่าผนึกวิมานทองเพื่อกลับไปหามนุษย์ผู้นั้น”
“ข้าเพียงต้องการพบเขาอีกครั้ง…” หลิวเหม่ยเอ่ยเสียงแผ่ว “หัวใจข้าไม่เคยอยู่บนสวรรค์ตั้งแต่วันที่จากเขามา”
เหล่าเทพชั้นสูงต่างพากันมองอย่างเวทนา เพราะรู้ดีว่าความรักของเทพธิดากับมนุษย์คือข้อห้ามที่ต้องชดใช้ด้วยชีวิต
แต่เทียนหวังเย็นชา “หัวใจเจ้าจึงต้องถูกชำระ…ด้วยแสงสายฟ้าแห่งสวรรค์พันครั้ง”
เสียงคำประกาศยังไม่ทันจาง สายฟ้าสีเงินก็แลบขึ้นจากพื้นเมฆ กระหน่ำฟาดลงบนร่างเธออย่างไร้ปรานี
“อ๊า—!!” เสียงกรีดร้องของเธอดังก้องไปทั่วชั้นฟ้า
แต่ในใจกลับเห็นเพียงภาพชายคนหนึ่งในเรือนชาเล็ก ๆ
มือที่เคยกุมไว้
รอยยิ้มอบอุ่นในวันที่หมอกลง
“อวี่หาน…” เธอเรียกชื่อเขาท่ามกลางฟ้าร้อง ฟ้าผ่าแผดเสียงตอบกลับราวจะกลืนเธอทั้งร่าง
หนึ่งร้อยครั้ง…
สามร้อยครั้ง…
เจ็ดร้อยครั้ง…
จนกระทั่งร่างเทพธิดาทรุดลงกับพื้น เมฆรอบกายกลายเป็นสีแดงจากเลือดที่ไหลออกมา
แต่ดวงตาคู่นั้นยังไม่ดับแสง
เทียนหวังมองลงมา “เจ้ายังไม่สำนึกหรือหลิวเหม่ย?”
“ข้าไม่เสียใจ…” เธอพูดด้วยเสียงแผ่วแต่หนักแน่น “ต่อให้ต้องถูกฟาดหมื่นครั้ง ข้าก็ยังจะหนี…เพื่อกลับไปหาผู้ที่ข้ารัก”
ความเงียบแผ่คลุมทั่วสวรรค์ เทพทั้งหลายก้มหน้าไม่มีใครกล้าเอ่ยคำใด
เทียนหวังชูมือขึ้นอีกครั้ง “ในเมื่อเจ้าดื้อดึงนัก ก็ให้ถูกถอดกระดูกเซียนเสีย!”
ทันใดนั้น แสงสีทองส่องขึ้นจากพื้น เมฆแหวกออกเผยให้เห็นวงยันศักดิ์สิทธิ์
ร่างของหลิวเหม่ยถูกตรึงไว้กลางวงนั้น
ความเย็นเฉียบแล่นผ่านกระดูกจนถึงวิญญาณ
เธอกัดฟันแน่น
“ข้า…จะไม่ยอมลืม…”
ทีละกระดูก…
ทีละชิ้น…
เสียงแตกดังกรอบแกรบขณะที่แสงทองค่อย ๆ ดึงพลังเซียนออกจากร่างทีละน้อย
เลือดไหลหยดลงบนกลีบดอกเหมยทองที่เธอซ่อนไว้ในแขนเสื้อ — ดอกไม้จากโลกมนุษย์ที่เธอพกติดตัวเสมอ
“เจ้าอาจถอดกระดูกข้าได้” เธอพูดทั้งน้ำตา “แต่เจ้าจะไม่อาจถอดความรักของข้าได้”
คำพูดนั้นทำให้แสงในวงยันสั่นไหว เมฆเหนือสวรรค์มืดลงราวพายุใหญ่กำลังจะมา
เทียนหวังชะงัก สายฟ้าชะงักในอากาศเพียงเสี้ยววินาที ก่อนเปรี้ยงสุดท้ายจะฟาดลงตรงหัวใจของเธอ
ร่างหลิวเหม่ยทรุดลงกับพื้นเมฆ สีทองจากผิวหนังเริ่มจางลง กลายเป็นเพียงหญิงสาวธรรมดา ไม่มีพลัง ไม่มีปีก ไม่มีแสงอีกต่อไป
“จงไปเกิดในที่เจ้าปรารถนา” เสียงของเทียนหวังแว่วมา “และจงจดจำว่า รักของเจ้าคือคำสาป”
แสงวาบสุดท้ายกลืนร่างเธอหายไป ทิ้งไว้เพียงกลีบดอกเหมยทองที่เปื้อนเลือด
. . .
คืนหนึ่งบนโลกมนุษย์
อวี่หานสะดุ้งตื่นกลางสายฝน เขาฝันเห็นเธออีกครั้ง — เปลือยเปล่าท่ามกลางแสงฟ้า กรีดร้องเรียกชื่อเขา
หัวใจเขาเต้นแรงไม่เป็นส่ำ
เขารีบวิ่งออกไปกลางสวน ท่ามกลางฝนที่ตกหนักจนมองแทบไม่เห็น
แต่ท่ามกลางหมอกนั้น เขากลับเห็นร่างหนึ่งล้มอยู่ใต้ต้นเหมยทองที่กำลังบาน
หญิงสาวในชุดขาวขาดรุ่งริ่ง ผมเปียกแนบใบหน้า
ริมฝีปากสั่นระริก “อวี่…หาน…”
ชายหนุ่มทรุดลง กอดเธอไว้แน่น “เหม่ย! เจ้ากลับมาแล้ว…”
เธอยิ้มทั้งที่เลือดยังซึมออกจากปาก “ข้า…หนีมาได้…แต่เขา…จะไม่ปล่อยข้า…”
เสียงฟ้าร้องคำรามเหนือฟ้าอีกครั้ง เหมือนสวรรค์เริ่มรู้ตัว
อวี่หานกุมมือเธอแน่น “งั้นเราหนีไปด้วยกันเถอะ ไปให้ไกลที่สุด”
เธอหลับตา พยักหน้าช้า ๆ
“ตราบใดที่ข้ายังมีชีวิต แม้ไร้ปีก ข้าก็จะบินเคียงเจ้าบนพื้นดินนี้…”
แสงสายฟ้าพาดผ่านท้องฟ้าอีกครั้ง กลีบดอกเหมยทองร่วงหล่นปนฝนที่โปรยลงมา —
เหมือนสวรรค์กำลังร่ำไห้...
🕊️✨
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments