EP.4 — ดอกเหมยทองกับเสียงเรียกจากสวรรค์

สายลมต้นฤดูใบไม้ผลิพัดเอื่อยผ่านหน้าต่างไม้บานเก่าของเรือนเล็กกลางหุบเขา กลิ่นชาอ่อนลอยคลุ้งในอากาศ “หลิวเหม่ย” นั่งอยู่ข้างชายคา เธอแตะนิ้วลงบนกลีบดอกเหมยที่ร่วงหล่นอยู่บนตัก สีทองระยับราวแสงอาทิตย์จับต้องได้ — ดอกไม้ที่ไม่มีใครเคยเห็นนอกจากเธอ

“เจ้าชอบดอกนี้มากสินะ”

เสียงนุ่มจากด้านหลังทำให้เธอเงยหน้าขึ้น “อวี่หาน” เดินเข้ามาพร้อมถาดชาในมือ แววตาเขาอบอุ่นเหมือนฤดูที่เพิ่งเริ่มใหม่

“ข้ามักเห็นมันในฝัน… แต่พอวันนี้มันบานจริง ๆ ในสวน ข้ากลับรู้สึกแปลกใจ” หลิวเหม่ยพูดเบา ๆ มือกำกลีบดอกแน่น “เหมือนมีใครบางคนรอให้ข้ากลับไป”

อวี่หานหัวเราะเบา ๆ ก่อนยื่นถ้วยชาให้เธอ “เจ้าหมายถึงสวรรค์หรือ”

หญิงสาวนิ่งไปชั่วครู่ แววตาเหม่อมองฟ้า “บางครั้ง ข้าก็อยากลืมว่าตัวเองเคยเป็นใคร… แต่กลิ่นของดอกเหมยทอง มันไม่เคยยอมให้ข้าลืมเลย”

อวี่หานมองเธอเงียบ ๆ เขาไม่เคยถามถึงอดีตของหญิงสาวที่เก็บได้ในคืนหิมะตกเมื่อสองปีก่อน ไม่รู้ว่าเธอมาจากไหนหรือหนีอะไรมา เขาเพียงรู้ว่า ตั้งแต่วันที่เธอเข้ามาในชีวิต หมอกบนภูเขาก็ไม่เคยหม่นอีกเลย

“ถ้าสวรรค์เรียกจริง ๆ เจ้าจะไปหรือไม่?” เขาถามในที่สุด

หลิวเหม่ยหันมามอง ดวงตาเธอสะท้อนเงาใบหน้าเขาไว้เต็มเปี่ยม “แล้วเจ้าจะตามมาหรือเปล่า ถ้าข้าถูกพาไป”

ชายหนุ่มยิ้มบาง “ต่อให้ต้องปีนขึ้นไปถึงชั้นฟ้า ข้าก็จะตามไป”

ลมพัดแรงขึ้น กลีบดอกเหมยทองลอยวนรอบตัวทั้งคู่ราวสายหมอกต้องมนตร์ เสียงระฆังเบา ๆ ดังมาจากยอดเขา — เสียงที่ไม่มีใครได้ยิน นอกจากหลิวเหม่ย

เธอสะดุ้ง หัวใจเต้นแรง ความทรงจำบางส่วนแล่นกลับมาเหมือนคลื่นกระแทกฝั่ง — วิหารทองคำ เสียงขับร้องจากเหล่าทวยเทพ และร่างของเธอในชุดขาวบริสุทธิ์ ลอยอยู่เหนือผืนเมฆ

“ถึงเวลาแล้ว ดอกเหมยทองของสวรรค์…” เสียงนั้นกระซิบในหัว

หลิวเหม่ยปิดหูแน่น น้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว “ไม่ ข้าไม่อยากกลับไป!”

อวี่หานรีบเข้ามากอด “เหม่ย! เจ้าเป็นอะไร—”

แต่ร่างของเธอเริ่มเปล่งแสง สีทองสว่างจนเขาต้องหลับตา “อวี่หาน… ข้ากลัว…”

“ไม่เป็นไร อยู่กับข้าไว้ก่อน” เขากระซิบ มือเขากุมมือเธอแน่น แต่อุณหภูมิร่างกายของเธอกลับเย็นลงเรื่อย ๆ

ฟ้าสะท้อนแสงแปลกประหลาดเหนือหุบเขา ราวกับสวรรค์เปิดประตูต้อนรับสิ่งที่หลงทางกลับคืน ดอกเหมยทั่วสวนเริ่มร่วงระยิบระยับเหมือนฝนทองโปรยปราย

หลิวเหม่ยกัดริมฝีปาก “ข้า…ไม่อยากลืมเจ้า”

อวี่หานพยักหน้า “ถ้าเจ้าต้องกลับ ข้าจะรอ จนกว่าดอกเหมยทองจะบานอีกครั้ง”

เสียงสายลมพัดพาเสียงสะอื้นของสตรีผู้เคยเป็นเทพธิดาขึ้นสู่ฟากฟ้า แสงทองค่อย ๆ กลืนร่างเธอหายไป ทิ้งไว้เพียงกลีบดอกไม้ในมือชายหนุ่ม — ดอกเหมยทองที่ไม่อาจร่วงโรย

เขาเงยหน้ามองท้องฟ้าที่กลับมาเงียบงัน “แม้สวรรค์จะเอาเจ้าคืนไป แต่หัวใจข้ายังอยู่ตรงนี้กับเจ้าเสมอ”

คืนวันผ่านไป ฤดูกาลเปลี่ยนอีกครา ทุกเช้าอวี่หานยังคงวางชาถ้วยเดิมไว้ข้างหน้าต่าง และพูดกับลมว่า “เหม่ย วันนี้ดอกไม้เจ้าบานแล้วนะ”

บนฟากฟ้า หญิงสาวในชุดขาวยืนอยู่ริมเมฆ หลับตารับกลิ่นชาที่ลอยมาแผ่วเบา — กลิ่นจากเรือนเล็กกลางหุบเขา กลิ่นจากชายคนหนึ่งที่เธอไม่มีวันลืม

ดอกเหมยทองร่วงลงจากสวรรค์อีกครั้ง ทอแสงอ่อนราวรอยยิ้มของผู้ที่ยังคงรอ...

🕊️✨

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***