รุ่งเช้าหลังจากคืนที่ทั้งคู่ได้พบกัน
เสียงนกร้องรับแสงอาทิตย์อ่อน ๆ ลอดผ่านใบเหมย
อี้เซียนตื่นขึ้นมาก่อน เห็นเฟิงเหยียนยังหลับอยู่ข้าง ๆ
แสงแดดส่องผ่านเส้นผมเขา ทำให้ใบหน้าอบอุ่นราวกับภาพในความฝัน
เธอยื่นมือไปแตะปลายแก้มของเขา
สัมผัสนั้นอ่อนโยนเหมือนกลีบดอกไม้
แต่ในใจกลับรู้ดี...ว่าสิ่งนี้ไม่ควรเกิดขึ้น
“เจ้าคือสิ่งต้องห้ามของสวรรค์”
เสียงจากฟากฟ้าดังก้องในหัวเธอ
เป็นเสียงของ จ้าวเทียนกง เทพผู้เฝ้ากฎแห่งสวรรค์
“ข้าจะไม่กลับไป” นางกระซิบตอบเบา ๆ
“แม้สวรรค์จะสลาย ข้าก็จะอยู่กับเขา”
ทันใดนั้น กลีบดอกเหมยที่ปลิวอยู่รอบ ๆ กลับกลายเป็นเถาวัลย์สีเงิน
มัดข้อมือของนางแน่นราวกับโซ่เหล็ก
สายลมกลายเป็นแรงดูดดึงจากฟากฟ้า
แสงทองสาดลงมาเป็นวงกลมกลางป่า
เฟิงเหยียนสะดุ้งตื่น เห็นร่างของอี้เซียนกำลังถูกแสงนั้นดูดขึ้นไป
“อี้เซียน!” เขาตะโกนสุดเสียง
ชายหนุ่มพุ่งเข้าไปคว้ามือเธอไว้ทันก่อนที่ร่างจะลอยขึ้นไป
แรงดึงนั้นรุนแรงราวกับพายุจากสวรรค์
แต่เขายังยื้อไว้แน่น — แม้ผิวมือจะฉีกเลือดซึม
“เจ้าปล่อยเถิด”
เสียงของนางสั่นเครือ “นี่คือสิ่งที่สวรรค์ลิขิตไว้แล้ว”
“ข้าไม่สนกฎสวรรค์!”
เฟิงเหยียนคำราม “ข้าสนแค่เจ้า!”
ทันใดนั้นแสงรอบตัวสั่นสะเทือน
เสียงฟ้าร้องดังขึ้นราวกับสวรรค์โกรธเกรี้ยว
เมฆดำปกคลุมเหนือหุบเขา
ดอกเหมยที่เคยงดงามร่วงโรยราวกับฝน
จ้าวเทียนกงปรากฏกายท่ามกลางแสงทอง
“เทพีหลินอี้เซียน เจ้าเคยสาบานว่าจะไม่ข้องเกี่ยวกับมนุษย์อีก
เหตุใดจึงฝืนกฎ!”
อี้เซียนก้มหน้าด้วยน้ำตา “ข้าขอโทษ...แต่หัวใจข้าไม่อาจลืมเขาได้”
เฟิงเหยียนยืนข้างเธอ แม้ไม่เข้าใจทุกสิ่ง แต่เขารู้ว่า
หญิงคนนี้คือคนเดียวในชีวิตที่เขาอยากปกป้อง
“ถ้าเป็นเพราะข้า ข้ายอมรับโทษแทนนางทั้งหมด!”
เขาตะโกนด้วยเสียงเต็มแรง
แสงสีทองส่องลงมาที่ร่างของเขา
โลหิตกระอักออกจากปาก เขาทรุดลงกับพื้น
อี้เซียนกรีดร้องสุดเสียง “ไม่—!!”
น้ำตาของเธอร่วงลงแตะผิวดิน
และตรงนั้น...กลีบดอกเหมยผลิบานอีกครั้ง
ราวกับแม้แต่โลกยังเศร้าไปกับเธอ
จ้าวเทียนกงชะงัก
“น้ำตาแห่งเทพี...ทำให้กฎสั่นคลอน”
เสียงสวรรค์ดังก้อง
เมฆหมุนวนเหนือท้องฟ้า
เวลาราวกับหยุดนิ่งอีกครั้ง
อี้เซียนกอดเฟิงเหยียนแน่น
“เจ้าทำไมต้องโง่ถึงเพียงนี้...”
เฟิงเหยียนยิ้ม ทั้งที่เลือดไหลจากมุมปาก
“เพราะข้าจำได้แล้ว...เจ้าคือหญิงที่ข้าเคยรักในทุกภพชาติ”
แสงจากร่างของเขาส่องจ้า
กลีบดอกไม้ทุกกลีบที่เคยร่วง...กลับรวมตัวขึ้นอีกครั้ง
กลายเป็น ดอกเหมยสีทองเพียงดอกเดียว
กลีบนั้นลอยขึ้นฟ้า แล้วแตกกระจายเป็นแสงสว่างที่ปกคลุมสวรรค์
จ้าวเทียนกงมองภาพนั้นด้วยสายตานิ่งงัน
“ความรักของเจ้าสองคน...บริสุทธิ์เกินกว่ากฎจะลบเลือนได้”
เขาชูไม้เท้าขึ้น
“งั้นข้าจะให้เจ้าทั้งคู่...ได้อยู่ในโลกที่ไร้กฎของสวรรค์”
เสียงฟ้าร้องสุดท้ายดังขึ้น
ร่างของทั้งสองค่อย ๆ จางหายไปจากโลก
เหลือไว้เพียงดอกเหมยสีทองที่ส่องแสงอ่อน ๆ กลางป่า
หลายปีต่อมา มีเด็กหนุ่มสาวคู่หนึ่งเปิดร้านดอกไม้ในเมืองเล็ก ๆ
ชายหนุ่มชื่อ “เฟิง”
หญิงสาวชื่อ “เซียน”
ทั้งคู่จำกันไม่ได้ว่าเคยพบกันมาก่อน
แต่ทุกครั้งที่ฝนตก กลีบดอกไม้ในร้านจะร่วงลงเอง
และในตอนนั้น...พวกเขามักจะหันมายิ้มให้กันอย่างไม่มีเหตุผล
“บางรัก...แม้สวรรค์ยังไม่อาจลืม”
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments