ฤดูหนาวผ่านไปอย่างช้า ๆ
หิมะละลายกลายเป็นหยาดน้ำใสไหลตามรากไม้
เฟิงเหยียนยังคงมาเยือนต้นเหมยต้นนั้นทุกวัน
ทั้งที่เขาไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด
บางครั้งเขานำพู่กันมานั่งวาดภาพ
บางครั้งก็เพียงมองท้องฟ้าเงียบ ๆ
ทุกครั้งที่ลมพัด กลีบเหมือนจะร่วงลงอีกครั้ง
แต่พอเขาเอื้อมมือไปรับ...กลับไม่มีอะไรอยู่ในมือเลย
“เจ้าชอบที่นี่สินะ”
เสียงหนึ่งดังขึ้นเบา ๆ จากด้านหลัง
เฟิงเหยียนหันไป เห็นหญิงชราผมขาวแต่ผิวเนียนราวสาววัยยี่สิบ
เธอสวมชุดคลุมยาวสีฟ้าอ่อน ดวงตาเต็มไปด้วยแววอบอุ่น
“ท่านยาย...ข้ามาที่นี่บ่อยเกินไปหรือไม่”
หญิงชรายิ้มพลางมองต้นเหมย
“ต้นไม้นี้มีคนปลูกไว้ด้วยความรัก
คนที่มานั่งอยู่ใต้ร่มเงามันบ่อย ๆ ก็มักจะมีหัวใจที่ยังรอใครบางคนอยู่”
เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยเสียงเบา
“บางครั้งข้าฝันถึงหญิงสาวในชุดขาว
นางยิ้ม...แล้วร้องไห้พร้อมกัน
ข้าพยายามจะจำชื่อของนาง แต่ทุกครั้งชื่อก็หายไปจากริมฝีปาก”
หญิงชราหันมามองเขา
“เจ้ารู้หรือไม่ ว่าบางความทรงจำ...ไม่ได้หายไป
เพียงแค่สวรรค์ซ่อนไว้ไม่ให้เจ้ามองเห็นเท่านั้น”
เฟิงเหยียนขมวดคิ้ว
“หมายความว่าอย่างไร”
หญิงชราเพียงหัวเราะเบา ๆ
“เมื่อถึงเวลา เจ้าจะเข้าใจเอง”
แล้วเธอก็หายวับไปต่อหน้าต่อตา
เหลือเพียงกลิ่นดอกเหมยลอยอยู่กลางอากาศ
เขายืนตะลึง มือสั่นเล็กน้อย
หัวใจเต้นแรงเหมือนเคยได้ยินเสียงนั้นมาก่อน
แต่จำไม่ได้ว่าเมื่อใด
หลายวันต่อมา เมืองเล็ก ๆ แห่งนั้นจัดงานชมดอกเหมยบาน
ผู้คนต่างมาชมความงดงามของกลีบดอกสีชมพู
เฟิงเหยียนเดินอยู่ท่ามกลางฝูงชน แต่กลับรู้สึกว่างเปล่า
จนกระทั่ง...เขาเห็นเธอ
หญิงสาวในชุดขาวเดินอยู่ข้างสระน้ำ
ผมยาวสลวย ดวงตาลึกซึ้งแต่แฝงความเศร้า
ลมหอบกลีบดอกไม้ปลิวว่อนรอบตัวเธอ
ราวกับโลกทั้งใบมีเพียงเธอคนเดียว
หัวใจของเขาเต้นแรงจนเจ็บ
ขาแทบก้าวไม่ออก แต่สายตาไม่อาจละไปได้
“นาง...คือใครกันนะ”
หญิงสาวหันมามอง
ราวกับรับรู้ถึงสายตานั้น
ดวงตาทั้งคู่สบกันเพียงเสี้ยววินาที
แต่เขารู้ทันทีว่า—
นี่คือคนที่เขาเฝ้ารอมาแสนนาน
“เจ้า...จำข้าได้หรือไม่”
เสียงแผ่วเบาดังขึ้นในใจ ไม่ใช่ในอากาศ
เขาสะดุ้ง หันซ้ายขวา ไม่มีใครอยู่
เพียงแต่กลีบดอกไม้กำลังร่วง...
ช้า ๆ เหมือนทุกกลีบล้วนบอกว่า
“จำให้ได้สิ จำข้าให้ได้...”
เฟิงเหยียนวิ่งตามหญิงสาวคนนั้นไป
ฝ่าฝูงชน ฝ่าหิมะที่เริ่มโปรย
จนกระทั่งถึงสะพานหินข้ามลำธาร
เธอยืนอยู่ตรงนั้น ยิ้มให้เขา
“เจ้ามาช้าไปอีกแล้ว...” เธอพูดเบา ๆ
“ข้า...เคยบอกไว้ ว่าถ้าเจ้าจำข้าได้ โลกนี้อาจพังอีกครั้ง”
เขาหยุดหายใจไปชั่วขณะ
“ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าหายไปอีกแล้ว
ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตข้า”
หญิงสาวส่ายหน้า น้ำตาไหลริน
“เจ้าพูดแบบนี้ทุกภพชาติเลยรู้ไหม...”
“นี่คือชาติที่ห้าแล้ว”
แสงสีเงินระยับปรากฏรอบร่างเธอ
เฟิงเหยียนยื่นมือไปคว้า แต่จับได้เพียงลม
“ไม่...ข้าไม่ยอมอีกแล้ว!”
เขาตะโกนสุดเสียง
ทันใดนั้น กลีบดอกไม้ทุกกลีบบนสะพานหยุดเคลื่อนไหว
เวลาทั้งหมดเหมือนหยุดนิ่ง
แสงจันทร์ส่องลงมาอาบร่างทั้งสอง
หญิงสาวมองเขาด้วยรอยยิ้มอบอุ่น
“ครั้งนี้...เจ้าอาจทำได้”
เธอก้าวเข้าไปในอ้อมแขนเขา
ร่างทั้งคู่หายไปท่ามกลางแสงขาวเจิดจ้า
ทิ้งไว้เพียงสะพานว่างเปล่า และเสียงสายลมแผ่วเบา
“เมื่อดอกไม้ร่วงหล่นไร้ร่องรอย...
บางที ความรักอาจกำลังเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง”
ในเช้าวันต่อมา ชาวบ้านพบชายหญิงคู่หนึ่งนอนอยู่ใต้ต้นเหมย
ทั้งคู่ไม่รู้ว่ามาอยู่ตรงนั้นได้อย่างไร
แต่เมื่อมองตากัน ต่างก็รู้สึกคุ้นเคยราวกับเคยรักกันมานานแสนนาน
หญิงสาวยิ้ม
“ข้าชื่อ...อี้เซียน แล้วเจ้าล่ะ?”
ชายหนุ่มยิ้มตอบ
“ข้าชื่อเฟิงเหยียน”
สายลมพัด กลีบดอกเหมยร่วงลงระหว่างทั้งคู่
ครั้งนี้...มันไม่หายไปอีกแล้ว
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments